Vanuit Lake Tekapo ga ik met de bus naar Christchurch. Ik ben al in Christchurch geweest, dus eigenlijk wil ik niet nog een keer daar overnachten. De magic bus doet echter 'compulsory overnight stops' wat betekent dat ik in Christchurch en Kaikoura weer een nacht zou moeten blijven. Onderweg stoppen we voor ontbijt en stap ik een iSite binnen. Ik vraag de vrouw achter de balie of het mogelijk is vandaag nog van Christchurch naar Picton te reizen. Dat kan met de intercity bus om 4 uur. Dat komt mooi uit want de planning is om ongeveer om 1 uur in Christchurch aan te komen. De ferry vanaf Picton kan de vrouw helaas niet boeken, want er schijnt een probleem met de ferry te zijn. Ik stap de magicbus weer in en we rijden, wederom door prachtig landschap, naar Christchurch. Hier vraag ik nog een keer of de ferry geboekt kan worden. Weer krijg ik het antwoord dat er een probleem met de ferry is. Ik besluit dat als ik vanavond niet de ferry kan nemen, ik in Picton blijf overnachten, de volgende dag een wijntour doe en dan de ferry in de middag neem. Ik loop verder naar de Coffeecorner waar ik, net zoals mijn eerste dag in Nieuw Zeeland, een bagel met kip en cranberry bestel. Terwijl ik mijn bagel eet, probeer ik zelf nog eens via internet de ferry te boeken. Maar zoals ik al verwachtte, kon dit niet. Als een pakezel loop ik verder door de stad en ga op zoek naar de bibliotheek. Hier hebben ze gratis wifi en ik heb nog wat tijd te doden. Na een tijdje is het wel weer genoeg geweest en loop ik door naar de bushalte. Hier staat de bus die mij in grofweg 5 uur (van 16.00 tot 21.20) van Christchurch naar Picton gaat brengen. De buschauffeur is werkelijk onverstaanbaar maar gelukkig vertelt hij dingen die Kate al eerder heeft verteld. Althans, dat maak ik op uit de weinige woorden die hij wel articuleert. Aangekomen in Picton loop ik de ferry terminal binnen en vraag ik of er nog plaatsen zijn voor de ferry van 10.25. 'Ja hoor,' zegt de vrouw achter de balie, 'maar we hebben wel een uur vertraging'. Mooi is dat. Dat betekent dus dat ik rond twee uur 's nachts pas in Wellington aan kom. Maargoed, niks aan te doen. Ik koop het kaartje en wacht tot de boot eraan komt. Eenmaal op de boot pak ik een stoel en wacht ik tot we wegvaren. Jammergenoeg zie ik niet zoveel uit het raam, dus besluit ik naar buiten te lopen. Ik zie de contouren van een hoop bergen om mij heen en kan me alleen maar voorstellen hoe het eruit ziet in daglicht. Ik loop naar beneden naar het 'food court' en zie een mand met muffins staan. Er zit een jongen achter de kassa die maar al te blij is met mijn vraag wat voor muffins het zijn (hij verveelt zich overduidelijk kapot in het lege food court). Hij komt achter de kassa vandaan en vertelt bij elke muffin welke smaak het is. Hij vraagt me waar ik ben geweest en wat ik ga doen (de standaard vragen). Ik antwoord beleefd en we raken aan de praat. 'So what part of America are you from?' vraagt hij na een tijdje. 'I'm from Holland' antwoord ik. Geshockeerd zegt hij dat ik zo Amerikaans klink. Ik hoor t vaak, maar t blijft leuk om te horen. We praten over van alles en nog wat en hij is duidelijk blij dat hij zijn tijd kan doden met een praatje. Hij zegt dat hij in augustus in Disney world gaat werken. 'Veel beter dan zo'n saai baantje achter de kassa natuurlijk!' Zeg ik. 'Wat voor werk ga je eigenlijk doen in Disney world?' Vraag ik. 'Eigenlijk hetzelfde als dit' antwoordt hij. Ach, hij mag tenminste unlimited het park in. Ik denk dat ik wel iemand ken die dat heeeelemaal niet erg zou vinden. Toch, Mylene? Uiteindelijk besluit ik een Mars te kopen, want ik vond het ook zo raar om na een heel gesprek met lege handen weg te lopen. Als ik om 2 uur 's nachts aan kom in Wellington vraag ik aan een meneer die in de haven werkt, waar Nomads (mijn hostel) is. In eerste instantie zegt hij dat hij het hostel niet kent. Dan zegt hij 'ohja, dat is het hostel bij het station toch?'. 'Weet ik veel ik ben hier nog nooit geweest' denk ik en haal mijn schouders op naar de meneer. 'Ja, dan moet je hier oversteken en dan ben je er binnen 10 minuten'. Daar ga ik dan maar, met m'n tas op m'n rug, midden in de nacht naar een hostel waarvan ik niet precies weet waar het is. Na 10 minuten lopen, zie ik nog steeds niks dat op een hostel lijkt. Even later stopt er een taxi naast me. 'Do you need a ride? I'm going downtown anyway, you don't have to pay me' zegt de taxichauffeur. 'I need to go to Nomads, I don't know if that's far from here?' Antwoord ik. 'Nomads?! That's an hours walk from here!' zegt hij. Ik gooi mijn tas op de achterbank en stap in. Ik vertel dat iemand anders me heeft verteld dat het 10 minuten lopen was. 'Nou, dat is het zeker niet' zegt hij. En inderdaad, we rijden steeds verder en verder en na een kwartier in de auto te zitten, ben ik heel blij dat deze taxichauffeur me afzet bij Nomads. Daar had ik echt niet blij van geworden om midden in de nacht in een vreemde stad een uur te lopen, met een zware rugzak, op zoek naar een hostel. Ik check in rond half 3 's nachts en kom binnen in een stinkende kamer met snurkende mensen. Yay! Na een hele dag (van 8 uur 's ochtends tot half 3 's nachts) onderweg te zijn geweest, ben ik best moe maar toch kan ik niet slapen. Gelukkig hoef ik hier niet al te lang te blijven, want mijn bus vertrekt alweer om half 7 naar Taupo. Wat een dag..