Profile
Blog
Photos
Videos
Na twee dagen een beetje doelloos te hebben rondgelopen in Auckland, vertrek ik 's ochtends vroeg naar Paihia, dat in het noorden van Nieuw Zeeland ligt. Het is een lange rit, met een hoop stops. We stoppen ergens in het regenwoud, waar de grootste boom van Nieuw Zeeland staat. 's Middags stoppen we bij een fish 'n chips shop waar ik onwijs goeie 'garlic fries' bestel. Laat in de middag komen we aan in Paihia en nadat ik ben ingecheckt, ga ik lekker zwembadhangen in m'n hostel. De volgende dag is mijn trip naar Cape Reinga, het allernoordelijkste puntje van Nieuw Zeeland en het punt waar de Tasmanzee en de Pacific bij elkaar komen. Het is een lange busrit, maar er is onderweg veel te zien. We rijden over Ninety Mile beach en even later stoppen we bij een hele grote zandduin. Hier gaan we sandboarden. Het is een aardige klim omhoog en als ik boven sta, ben ik ervan overtuigd dat ik op z'n minst iets ga breken als ik hier al sandboardend naar beneden ga. 'Je moet liggend naar beneden, want anders breek je op zeker je nek', zegt onze buschauffeur. Een geruststellende gedachte. Ik waag het er maar op en ik ga keihard, supersteil naar beneden op het bodyboard. Terwijl ik naar beneden race, probeer ik uit alle macht mijn board recht te houden, want ik heb al een paar mensen een aardige salto zien maken. Onderweg kom ik erachter dat het niet zo slim is om je mond open te houden terwijl je met een bloedgang van een zandduin af board. Ik heb heel Ninety Mile beach tussen m'n kiezen, achter m'n oren, in m'n neus, in m'n haar en in m'n bikini verzameld. Maar het was wel gaaf en ik had een gang als een kogel. De verschillende hobbels in de heuvels zorgden ervoor dat ik een paar keer los kwam van de grond en letterlijk over de heuvel heen vloog. 'Dat moet een vet filmpje zijn geworden', denk ik terwijl ik naar Gaynor, die ik mijn camera heb gegeven, loop. 'Did you get it?' vraag ik haar. 'Yes, I did. I couldn't really see a lot, though, cause you guys look so tiny up there.' Gaynor is minstens twee keer zo oud als de meeste mensen in de groep, dus ik denk in eerste instantie dat het wel aan haar ogen zal liggen. Ik kijk naar boven, maar ze heeft gelijk, je kan maar moeilijk zien wie er bovenaan de heuvel staan. Gelukkig heeft Gaynor me herkend aan mijn vest, zegt ze. Ik blijf onderaan de heuvel kijken hoe de rest naar beneden komt. Charlie, een rare Franse jongen, heeft zo'n noodgang dat hij eindigt in het riet aan de overkant van de weg. Als iedereen is geweest, stappen we de bus weer in. Ik kijk op mijn telefoon en kan nergens het filmpje zien dat Gaynor volgens haar gemaakt zou hebben. In plaats daarvan vind ik een foto van een klein blauw stipje op een hele grote heuvel. Het is dat ik weet dat ik dat kleine blauwe stipje op een bodyboard ben, maar een ander zou zich afvragen wat er nou zo bijzonder is aan dat blauwe stipje in het zand. 'Waarom geef ik mijn iPhone dan ook aan een ouwe muts die zelf nog een draaischijf op haar telefoon heeft?', denk ik. Maarja, zij was de enige die beneden bleef.. We rijden door naar het noorden en komen aan bij een strand waar we lunchen en even chillen. Hierna rijden we door en komen we dan eindelijk aan bij Cape Reinga. We moeten nog een stukje lopen om op het allernoordelijkste puntje te komen, waar de vuurtoren staat. Hier zien we de twee zeeën samen komen vanaf de hoge rotsen waar de vuurtoren op is gebouwd. We maken wat foto's en maken onze lange weg terug naar Paihia. De volgende dag vertrek ik 's middags (eindelijk uitslapen!!) weer terug naar Auckland, dus overdag loop ik een beetje rond in het gezellige stadje en hang ik bij het zwembad. Het einde van mijn reis door Nieuw Zeeland is in zicht..
- comments