Profile
Blog
Photos
Videos
Na een nachtje in Taupo rijden we door naar Rotorua. Hier heb ik een raft trip geboekt voor de volgende dag. Ik blijf twee nachten in Rotorua, maar ik heb maar één nacht kunnen boeken. Er is namelijk een groot reggae festival dat precies op de twee dagen valt dat ik er ben. Als we Rotorua in rijden, gaan we langs een paar hostels om te kijken of we nog mensen op moeten pikken die verder rijden naar Auckland. Als Rick Crash Palace in loopt, vraag ik of hij meteen kan vragen of ze nog een bed hebben voor morgenavond. Als hij terug komt, zegt hij dat ze er nog eentje over hebben. Ik boek het meteen en stap de bus weer in, onderweg naar Kiwi Paka, het hostel waar ik vanavond blijf. Ik heb nog de hele dag voor me, dus ik besluit een beetje rond te lopen in Rotorua. Ik zie een poster van Raggamuffin, het festival, en zie dat Ali Campbell van Ub40 speelt. Ik luisterde toen ik heel klein was al naar Ub40 en ik vind het nog steeds top muziek, dus ik besluit een kaartje te kopen voor morgen. Excited! Ik heb er heel erg zin in, maar vind het toch wel een beetje apart dat ik alleen ga. Ook al ben ik alleen aan het reizen, je komt altijd wel mensen tegen waar je dingen samen mee doet. Alleen naar een festival is dan op de een of andere manier toch weer anders. Die avond ga ik naar een Maori dorp. De Maori's laten ons zien hoe ze muziek maken, leren vechten, tattoos zetten en hoe ze de Haka doen. Jammergenoeg is de Haka alleen voor mannen, dus mogen de vrouwen alleen kijken hoe de mannen de Haka leren. De Maori leren vechten door middel van spelletjes. Het voetenwerk is het belangrijkste, dus ze laten ons zien hoe ze dat leren. Er liggen stokken op de grond waar je op een bepaalde manier over heen moet lopen. De twee mannen die dit spel uitleggen hebben vrijwilligers nodig om het spel te spelen. Niemand maakt aanstalten, dus ik stap naar voren om het spel te doen. Langzaamaan volgen er nog een paar mensen en we moeten over de stokken heen rennen zonder ze aan te raken. Ik denk dat het thuisfront blij mag zijn met mijn prestatie, want als ik een stokje had aangeraakt, moest ik in het dorp blijven en trouwen met een van de mannen. Na het spel lopen we nog wat rond door het dorp en kijken we hoe de Maori hun ding doen, totdat er op een hoorn wordt geblazen. Dit betekent dat het tijd is om de show te bekijken. Onderweg laat de chief ons de hangi zien. Dit is hoe ze hun eten koken. Een gat in de grond, waar ze (als ik het goed herinner) hete kolen in gooien, samen met het eten. Er zit kip, lam, groenten en aardappelen in. Dat krijgen we te eten nadat de Maori hun show hebben gedaan. We lopen een hut in waar de Maori dansen en zingen en uiteindelijk de Haka doen. Hierna is het tijd om te eten. Man, dat was de eerste goede maaltijd weer in een lange tijd. Als dessert krijgen we pavlova. Ik had het nog nooit geprobeerd, maar my god wat is dat lekker! Na het eten stappen we allemaal weer in de bus, terug naar onze hostels. De volgende ochtend moet ik uitchecken en ga ik raften. Ik wordt opgehaald en neem meteen mijn backpack mee, want op de terugweg wordt ik afgezet bij mijn volgende hostel. Een jongen uit L.A zit samen met mij in het busje en als we aankomen bij de raft'schuur' staan daar nog vier mensen op ons te wachten. Met z'n zessen zullen we gaan raften, samen met onze guide. Die guide is zo gek als een deur. Hij is constant aan het praten over van alles en nogwat terwijl we door de rivier peddelen in onze raft. Om de paar slagen lig ik weer in een deuk. De vier Nieuw Zeelanders zijn ook erg gezellig. Ze zijn super enthousiast en ingesnoerd in hun zwemvesten en met de helmpjes op de bolle hoofden van de twee dikke mannen voorin zien ze er heel grappig uit. Onze guide legt voordat we de eerste waterval af gaan uit dat we waarschijnlijk wel zullen omslaan, aangezien we twee 'fatties' voorin hebben. Ik bereid me voor, maar de eerste waterval gaat verrassend goed. Bij de landing gaat de raft bijna volledig onder water en de Nieuw Zeelanders komen niet meer bij van het lachen. 'Er komt straks eentje die twee keer zo hoog is', zegt onze guide. Ik vraag me lichtelijk bezorgd af hoe we er dan bij zullen zitten (als we überhaupt blijven zitten) als we daar vanaf gaan. Na nog wat 'rapids' en nog een waterval is het tijd voor 'the big one'. Zeven meter naar beneden. We peddelen vol gas richting de waterval en nemen onze 'watervalpositie' in (op de bodem van de raft zitten, met je voeten onder de rand geklemd en goed vasthouden aan de hendels op de bodem). 'Here we goOOOOOAAAAH!!!' schreeuwen de Nieuw Zeelanders. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, komen we met een noodgang in het water terecht en gaan we volledig tot onze helmen onderwater. Het effect van de twee bolle lachebekken voorin is hetzelfde als wanneer je een tennisbal onder water houdt en loslaat; de raft wordt na de landing als een raket het water uitgeschoten. Bij lancering verlies ik mijn grip en vlieg ik met een achterwaartse salto de boot uit. Het voelt alsof de hele boot omkiepert, maar als ik boven water kom, zie ik iedereen netjes in de raft zitten. 'Ah, ik was dus de enige..' denk ik. Ik lach naar de fotograaf die boven op een berg staat en zwem rustig terug naar de boot. 'I tried to grab your ass, but you were to fast' zegt m'n guide. 'In emergency situations like this I'm allowed to grab women's asses. Too bad I was too late..' We peddelen weer verder en bij de laatste rapid zegt onze guide dat we 'surfer style' ervanaf gaan. Staand in de raft varen we door de rapid. Natuurlijk valt iedereen over elkaar heen. Als we aan het einde zijn gekomen vraagt de guide mij of ik voorin op de grond wil gaan zitten. Zonder na te denken loop ik naar voren en terwijl ik ga zitten, denk ik 'wacht eens even..'. Ik draai m'n hoofd om en vraag me hardop af waarom ik domweg doe wat deze gekke guide zegt. Maar we zijn al onderweg terug naar de vorige rapid. Hij vaart de boot tegen de stroom in en ik krijg een mega golf in m'n gezicht. De twee bolle Nieuw Zeelanders zitten schuin achter me en worden ook geraakt door de stroom. Ze lachen en schreeuwen en ik lach met ze mee terwijl ik om de zoveel tijd naar adem hap. Nadat ik een paar honderd liter water over me heen heb laten komen, vaart de raft weer met de stroom mee. 'That was fun, eh?' roept die gek van achterin de raft. En hij heeft gelijk, dat was lachen. We tillen de raft met z'n allen uit het water, boven onze hoofden, maar omdat ik de kleinste ben, kan ik niet mee tillen. Ik hou m'n handen wel boven m'n hoofd, maar met m'n vingertoppen raak ik nog maar net de onderkant van de raft. Da's mooi. Terug in de schuur kleden we ons om en kijken we de foto's. Daarna is het tijd om terug naar de hostels te gaan. Hier neem ik een douche en maak me klaar om naar het festival te gaan. Ik ga er met een shuttle bus heen en aangekomen op het terrein maak ik een verkenningsrondje. Er is een groot podium en een kleiner podium waar een hoop kraampjes omheen zijn opgezet met kleding, zonnebrillen, eten enz. Een man in een van de kraampjes begint een praatje met me en zo sta ik bijna een half uur te kletsen. Dit gebeurt onderweg een paar keer en in een van de kraampjes mag ik zelfs een t-shirt uitkiezen. Een kado omdat ik helemaal uit Nederland kom om Nieuw Zeeland te bezoeken. Een dik uur later loop ik naar het kleine podium waar Fiji optreed. Ik ken de man niet maar hij maakt leuke muziek en voor ik het weet sta ik met een drankje in m'n hand met een groep mensen te dansen. Na een tijdje kom ik de vier gezellige kiwi's uit de raft tegen. We praten en dansen een tijdje totdat ik zie dat het tijd is voor mij om naar het grote podium te gaan. Ali Campbell begint zo. Ik maak m'n weg helemaal naar voren en sta niet veel later in de eerste rij vooraan het podium. De hele show is super. Hij zingt 'Red Red Wine', 'I can't help falling in love', 'Kingston town', 'Here I am' en nog veel meer awesomeness. Ik ben helemaal in m'n element. Het valt me op dat een toetsenist die reggae speelt een makkelijk baantje heeft. Hij speelt maar vier akkoorden in een maat op een heel chill tempo. Maar hij gaat er wel helemaal in op. De mannen die de blaasinstrumenten bespelen daarentegen zien eruit of ze hard werken. Ze gaan helemaal los en dansen er ook nog bij. Na een tijdje is het jammergenoeg voorbij en ga ik wat te eten halen. Na m'n patatje dans ik nog wat bij het kleine podium en chill ik vervolgens op de heuvel voor het grote podium en wacht ik op Lauryn Hill. Die is echter redelijk teleurstellend. Ik zat te wachten op chille muziek als 'killing me softly', 'ready or not' en 'that thing' (deed ze allemaal op het laatst), maar in plaats daarvan speelde ze een soort rock versies van al haar liedjes en schreeuwde ze vooral. Ook was ze steeds maar bezig met haar microfoon. Toch ben ik tot haar laatste lied gebleven en heb ik uiteindelijk 'mijn' liedjes gehoord. Ik verlaat het Raggamuffin terrein met een voldaan gevoel. Ik heb genoeg gedanst, goeie muziek gehoord, leuke mensen ontmoet, een gratis shirt gekregen en de ouwe vent zien optreden waar ik toen ik heel klein was al naar luisterde. Ik ben blij dat ik ben gegaan, maar heb wel vaak aan vrienden moeten denken die ik graag bij me had willen hebben op dit vette festival.
- comments
Laura Super vet!
Mama Huilen van het lachen dat raft verhaal!! Grab tour ass,haha jammer joh
Naomi haha heeel leuk verhaal steph!! hij dacht pak m'n kans, pak der kont! Maar helaas.. Hahah veel plezier X