Profile
Blog
Photos
Videos
Auckland part 2..
Ik kom laat in de middag aan vanuit Paihia en check in bij Nomads. In dit hostel heb ik vorige keer ook geslapen en dat was prima. Op mijn kamer zitten twee meisjes, Sam, een Zuid-Afrikaanse uit Canada en Fran uit Engeland. Even later komt een Engelse jongen de kamer in, met een brood en een pot pindakaas in z'n hand. 'Hij leeft op brood met pindakaas, want hij heeft geen geld meer' grappen Fran en Sam. Ik geef hem mijn laatste paar pakken instant noodles (ik kan die dingen niet meer zien) en twee zakjes cup a soup. Ik ga morgen toch door naar Fiji en je mag geen eten meenemen in het vliegtuig. Ik ben meteen zijn beste vriend. Ik ben blij dat ik dit iele, bleke Engelse jongetje gelukkig heb gemaakt. Hij ziet eruit alsof 'ie wel wat eten kan gebruiken en na ruim vier maanden reizen, zie ik eruit alsof ik vooral heb geleefd van junkfood en instant noodles. Niet heel gek, aangezien dat is wat ik voornamelijk heb gegeten. Gezond eten in Australië en Nieuw Zeeland kost een godsvermogen en KFC, McDonalds en Burger King zijn goedkoop en makkelijk en de instant noodles zijn 'budgettechnisch' ideaal ('voedzaamheidstechnisch' een stuk minder). Ik zou ondertussen een moord doen voor een bord peen en uien met draadjesvlees. Ik ben benieuwd hoe mijn lichaam reageert op zijn ouwe verloren vriend; groenten. Zo zitten we een tijdje te mijmeren over het eten thuis en ik kan de sambal goreng boontjes bijna proeven. We besluiten een drankje te doen in de bar onder het hostel. Het is mijn laatste avond in Nieuw Zeeland dus dat moeten we vieren, vinden de meiden. We lopen de bar in en gaan aan een tafel zitten. De dj draait superchill en ik kan niet wachten om te gaan dansen. Even later komen een jongen en een meisje (ongetwijfeld locals, want ze zien er verzorgd uit) bij ons aan tafel zitten. De jongen, overduidelijk homo, zit ook te dansen op zijn stoel en hij vind me 'sooo awesome' omdat ik alle nummers mee kan zingen. 'I love this song!' roep ik naar hem als de dj weer een oud hip hop nummer draait. Al dansend gaan we richting de dj en even later staan we met z'n allen los te gaan. Net op het moment dat onze twee nieuwe vrienden aankondigen dat ze naar huis gaan, wordt 'I had the the time of my life' gedraaid. 'Na deze dan' zeggen ze en uit volle borst zingen we mee. Het is supergezellig, dus ik pak mijn telefoon uit m'n tas om een filmpje te maken en zet vervolgens mijn tas naast me op de grond (voel je 'm al aankomen?). Na het lied gaan de twee Nieuw Zeelanders dan toch echt weg en Sam, Fran en ik blijven over. Niet veel later komen er twee louche figuren ons lastig vallen. 'Do you have a boyfriend?' vraagt één van de twee. 'Yeah', zeg ik en draai me om, want ik heb geen zin in vreemde figuren om me heen. Laat me lekker met rust, je ziet toch dat ik aan 't dansen ben? In de tijd dat de ene lelijkerd mij afleidt, heeft de ander mijn tas van de grond gepakt en is hij verdwenen. Ik kijk weer even of mijn tas er nog staat, wat ik de hele avond al om de twee seconden aan het doen ben, maar hij is weg. Ik weet het, ze hebben maar 1 seconde nodig, maar jammergenoeg leer ik dat 'the hard way'. In paniek loop ik de bar rond. Sam en Fran zoeken mee en vragen of mensen de tas hebben gezien, maar in mijn achterhoofd weet ik beter. Die klootzakken hebben mijn tas gejat en zijn er nu mee weg. Paspoort, rijbewijs, bankpasje, iPod, zonnebril, de US dollars die ik van Allie en Joyce en Barry en Ronnie heb gekregen en god weet wat ik allemaal in dat ding had verzameld, zijn nu spoorloos. Over minder dan twaalf uur is mijn vlucht naar Fiji. Hoe ga ik dat in godsnaam doen zonder paspoort?! Ik laat mijn gegevens achter bij de bar, zodat ze me kunnen bellen als ze eventueel nog iets vinden of zien op de camera beelden. Godzijdank had ik mijn telefoon -en credit card!!!- in mijn zak, dus ik ben in ieder geval nog bereikbaar en niet geheel zonder geld. Samen met Sam en Fran loop ik naar buiten om te kijken of we de tas of de dader misschien kunnen vinden. Vaak laten die vuile dieven de tas ergens achter nadat ze alle waardevolle spullen eruit hebben gehaald. Ik hoop dat de gast die mijn avond heeft vergald in ieder geval zo 'aardig' is geweest om mijn paspoort ergens achter te laten. Ik zie een politiewagen en stop de auto. Ik leg het verhaal uit aan de agent. 'Stap maar in' zegt hij en met z'n drieën stappen we in de politiewagen. We patrouilleren door de stad, maar natuurlijk geen spoor van de 'hispanic looking Australian guy'. Dan krijgt de agent een oproep. 'Opstootje op ...straat, assistentie' zegt een stem over de radio. De agent mompelt iets onverstaanbaars in zijn walkietalkie, zet de sirenes aan en begint met een bloedgang door de straten van Auckland te racen. Ik kijk achterom en zie Fran en Sam met grote ogen op de achterbank heen en weer slingeren terwijl ze zich aan de stoelen vastgrijpen. Met een gang als een kogel racen we op een kruispunt af, er komt een auto van links die ons bijna schept, maar de agent knippert niet eens met z'n ogen. 'Ach, ik zal hier in Auckland aan m'n eind komen in een politieauto,' denk ik. 'Hoe gaan ze dat thuis uitleggen?'. We stoppen ergens waar twee agenten een man in bedwang proberen te houden. Hij is dronken en werkt niet bepaald mee. Niet echt spectaculair dus. Ik had minstens een relletje verwacht. Niet veel later stapt de agent weer in en zet ons af bij het politiebureau zodat ik aangifte kan doen. Ik voel me schuldig tegenover Fran en Sam omdat ze hier nu met mij midden in de nacht op het politiebureau staan. 'Maak je niet druk,' zeggen ze. Ze willen me graag helpen en daarbij is het nogal een avontuur met mij. Tja, daar is geen woord van gelogen. Ik doe aangifte en Sam en Fran helpen mij met het signalement van de dader. 'Heb je geen foto's gemaakt?' zegt Sam op een gegeven moment. 'Nee, maar ik heb een filmpje gemaakt!' zeg ik terwijl ik m'n telefoon erbij pak. 'I had the time of my life' schalt er uit m'n telefoon terwijl we het filmpje bekijken en de vrouw achter de balie kan nog net haar lachen in houden. 'Not really having the time of my life right now..' zeg ik. Maar ik zie de humor er wel van in en nadat ik begin te lachen, durft de rest mee te lachen. Helaas waren de daders er op het moment dat ik het filmpje maakte nog niet, dus daar hebben we niks aan. Op het politiebureau bel ik meteen de Nederlandse ambassade, maar die gaat pas om half 10 open. Ik laat een bericht achter om te zeggen dat ik er morgenochtend aan kom voor een noodpaspoort. Met z'n drieën lopen we terug naar ons hostel. Sam trakteert me op een kipburger bij de Burger King en terwijl we met onze burgers op straat lopen, kijken we hoopvol nog in de vuilnisbakken, maar geen tas. Terug in het hostel pakt Sam haar iPad en gaat ze samen met Fran op zoek naar alle telefoonnummer die ik nodig heb. Air Pacific en Awesome Adventures Fiji (de reisorganisatie in Fiji waar ik mijn bootreizen en resorts heb geboekt) om te kijken of ik alles eventueel kan verschuiven. Natuurlijk is alles dicht midden in de nacht en kan ik op dit moment niet veel meer doen dan huilend m'n vader opbellen. 'Lekker slim, waarom neem je dan ook je hele tas mee naar een bar?' zegt 'ie. Ja, ik weet 't, erg stom en ook al loop ik al vier maanden als een paranoïde idioot met m'n tas onder m'n arm geklemd, 't gebeurt altijd net op dat ene moment dat je aandacht even verslapt. Maar 'shoulda, woulda, coulda'. De tas is weg en daar kan ik nu niks meer aan doen. M'n vader zit meteen met de reisverzekering aan de telefoon en begint, zover als het kan, er alles aan te doen om me te helpen. Ik blijf de hele nacht wakker, zoek op internet naar van alles dat me misschien zou kunnen helpen, probeer te bellen en wacht totdat ik richting de ambassade kan gaan. Sam heeft haar wekker gezet om met me mee te gaan. Ik verzeker haar dat ze echt niet mee hoeft, maar ze staat erop. Samen lopen we naar een drogist voor pasfoto's voor m'n noodpaspoort (ik heb wel eens beter op een foto gestaan, mijn god..) en lopen vervolgens naar de ambassade. De vrouw achter de balie laat me lang wachten en als ze eindelijk de tijd neemt om me te helpen, moet ik een formulier invullen. Ik doe alles vlug, geef haar de pasfoto's en de kopie van mijn paspoort die ik in mijn backpack had zitten en ze loopt weer weg om te bellen. Ondertussen is een vrouw met twee jongens binnen gekomen. Een van de jongens is haar zoon, de ander is hun neef uit Nederland. De vrouw van de ambassade komt teruglopen en vertelt me dat mijn paspoort dinsdag klaar kan zijn. 'Dinsdag?!' zeg ik. 'Het is een noodpaspoort, in geval van nood wordt er vaak meteen actie ondernomen en wordt je niet pas vijf dagen later geholpen'. Da's lekker, 'eh, sorry, ik ben hier aan het verdrinken,' 'ja, ik zie het, kan je even vijf dagen wachten? Dan kom ik je helpen.' De vrouw vraagt of ik mijn plannen vooruit kan schuiven. Dat kan niet, want die kosten worden niet door de verzekering vergoed en na vier maanden reizen ben ik niet bepaald miljonair. Daarbij moet ik gewoon de 21e in LA zijn, want anders is Mylene alleen. Verschuiven van de plannen zou dus betekenen dat ik vijf dagen langer in Auckland en vijf dagen minder in Fiji ben en dat is niet bepaald een leuke ruil. 'Ik kan niks anders voor je doen,' zegt de vrouw. 'Het is dat of een laissez-passer en daarmee kan je alleen terug naar Nederland.' Voor een fractie van een seconde denk ik 'ik heb never nooit genoeg geld voor deze ongein, ik ga wel terug naar Nederland'. Maar hoe kut de situatie ook is, ik wil mijn reis afmaken. Het is tot nu toe zo gaaf geweest en ik ga zeker niet als een loser naar huis als het een keertje niet mee zit. Nou zit het aardig tegen, maar ik ben overtuigd er alles aan te doen om dit op te lossen. De vrouw met de twee jongens (Monique heet ze) heeft het hele verhaal gehoord en heeft medelijden met me. 'Hier heb je m'n nummer, als het allemaal niet lukt, bel me op en dan kan je bij ons blijven. We rijden je wel rond, je kan bij ons eten, slapen, wat je maar nodig hebt.' zegt ze. Ik vind het super aardig van haar en beloof te laten weten hoe dit verhaal afloopt. Ik vraag nog geen noodpaspoort aan, maar besluit eerst Air Pacific te bellen om mijn vlucht te verzetten. Ondertussen blijft Sam proberen me ervan te overtuigen dat het allemaal goed komt. Ik kan haast niet geloven dat dit geweldige mens mij nog steeds vrijwillig overal volgt en probeert te helpen. We gaan bij Starbucks zitten voor ontbijt en wifi zodat we alle telefoonnummers kunnen opschrijven. Sam zegt dat ik op moet schrijven wat ik precies wil weten van de mensen die ik moet bellen en wat ik moet regelen. Ik heb een lijstje gemaakt en ik bel de eerste organisatie op: Pacific Airways. Ik krijg een of andere suffe aan de telefoon, die haast geen Engels spreekt. Ik wordt na een tijdje eindelijk doorverbonden, maar dan is mijn beltegoed op en wordt de verbinding verbroken. We lopen de straat op en bellen vanuit de payphone. Na een hoop gepraat, wordt mij uiteindelijk verteld dat ik de vlucht kan cancelen, maar dat mijn vlucht naar LA dan ook automatisch vervalt. Ik zal de twee vluchten opnieuw moeten boeken. Grand total: 1400 NZD. Ik probeer van alles, maar er lijkt geen ontkomen aan. Ik zal 1400 dollar moeten betalen om een vlucht op woensdag (6 dagen later!!!) te krijgen en dan komen er nog de kosten bij van mijn Fiji package die ik moet cancelen of veranderen en dat gaat me ongetwijfeld ook een hoop kosten. Dan slaat het kleine sprankje hoop dat ik nog had om in wanhoop en weet ik echt een niet hoe ik nu verder moet. Sam ziet dat ik er alles aan doe om niet in janken uit te barsten, maar het is onvermijdelijk. Ze pakt de telefoon uit mijn hand en zegt op dwingende toon 'can I speak to the manager please'. Ook Sam probeert van alles, maar tevergeefs. Ik realiseer me dat dit mijn enige optie is. Met pijn in mijn hart geef ik de vrouw aan de telefoon mijn credit card details en boek ik een nieuwe vlucht naar Fiji (en LA). Ondertussen heeft m'n vader een prachtige mail gestuurd naar de organisatie in Fiji. Ik ben onder de indruk, want in plaats van kort en zakelijk (wat ik van hem had verwacht) heeft hij een lange mail geschreven waarin hij vraagt of ze alsjeblieft rekening willen houden met het feit dat ik onwijs in een dip zit en veel geld ben kwijtgeraakt. Ik ben op dit moment al aardig emotioneel geladen en begin weer half te janken omdat ik zo blij ben met zo'n vader. Samen met Sam loop ik, 1400 dollar en 100 liter tranen lichter, terug naar de ambassade. Ik moet me er maar bij neerleggen; ik ga pas over zes dagen naar Fiji en dat kost me meer geld dan ik kan missen, maar het zij zo. Gek genoeg geeft het ook wel weer een gevoel van rust. Het heeft zo moeten zijn. Misschien staan er in Auckland geweldige dingen voor mij te gebeuren en mag ik daarom nog niet weg. 'Yeah, I guess you're not meant to leave,' zegt Sam. 'You're probably gonna meet the love of your life here, like that guy, that worked in the bar, said.' Ik kan alweer lachen en denk 'waar er een deur sluit, gaat er een nieuwe open'. Het lijkt me zelfs wel leuk om bij die Monique in huis te blijven. 'Zie je,' zeg ik, 'ik zei gister nog dat ik het zo jammer vond dat ik zulke leuke mensen tegenkwam op mijn laatste dag in Nieuw Zeeland. Ik heb het zelf aan zitten roepen.' Als we de ambassade weer binnenlopen, staat er een rij. Ik pak de formuleren en wacht tot ik aan de beurt ben. Dan gaat mijn telefoon. 'Stephanie? vraagt een vrouwenstem aan de andere kant. 'Yeah, that's me' antwoord ik bedenkelijk. 'Hi, it's ... from Fort Street Union' zegt het meisje aan de telefoon. Ik denk hard na. Wat voor Union? 'We found your bag' zegt ze. 'WHAT?!' schreeuw ik veel te hard door de ambassade. Ik sein naar Sam dat het de bar is die me belt. 'Yeah, we found it in the men's bathroom. Your passport is still in there.' zegt de stem aan de telefoon. 'Oh my god, thank you so much' zeg ik terwijl de tranen (van blijdschap dit keer) weer komen. Het meisje aan de telefoon gaat verder over hoe ze 'm vonden en hoe erg ze het voor me vond toen de me gister zag, maar ik ben al de ambassade aan het uitrennen terwijl ik naar Sam schreeuw 'They found my bag!!!'. Samen lopen we terug naar de bar en ja hoor, daar is ie. Het meisje achter de bar haalt mijn tas tevoorschijn. Paspoort erin, rijbewijs erin, maar bijna al het andere is weg. Mijn bankpasje, dat ik vannacht al had geblokkeerd, mijn iPod en de US dollars. Ik bedank de mensen in de bar en loop naar de overkant naar het politiebureau. Ik wil weten of mijn paspoort nog geldig is, aangezien ik 'm als gestolen heb opgegeven. 'Het is half 1, mijn vlucht gaat om tien voor twee' zeg ik tegen Sam. Voordat ik het haar kan vragen, bied ze al aan of ze Air Pacific voor me moet bellen. Wat een schat van een mens is dit. Terwijl ik bezig ben op het politiebureau, loopt Sam naar ons hostel aan de overkant om te bellen. Mijn paspoort blijkt nog geldig en ik ren naar Sam. 'We can still try!' zegt ze, terwijl ze nog aan de telefoon zit en als een malle sprint ik naar boven om m'n backpack te pakken. Sam is al naar buiten om een taxi aan te houden. Terwijl ik met mijn backpack de trap afstorm gaat mijn telefoon weer. 'Papa' staat er op het scherm. 'Paspoort gevonden. Ga rennen. Laat je weten. Nu taxi' weet ik hijgend uit te brengen. 'Is je paspoort wel geldig?' vraagt m'n vader nadat ik ben uitgeraasd. 'Jaja ben net op politiebureau geweest. Alles goed. Ik bel later.' antwoord ik terwijl ik de hal van het hostel uitstorm. Sam en ik rennen over straat en zwaaien als twee idioten naar de eerste de beste taxi. Als in een film zwaai ik de deur open en zeg 'can you get me to the airport in ten minutes'. Ik heb m'n backpack al in de taxi gesmeten en tot mijn verbazing zit Sam ook al voorin. 'We've come this far, I'm coming with you to the airport' zegt ze. De Indiase taxichauffeur zegt dat hij zijn best zal doen, maar tien minuten is te weinig. Terwijl ik luister naar de chille tingeltangelmuziek van de man, zie ik al dat het tevergeefs is. Het is tien voor 1 en check in sluit een uur voor vertrek. Sam blijft optimistisch 'we could still make it' zegt ze. Om tien over 1 stopt de taxi voor het vliegveld. 'Go, go, go!' schreeuwt Sam 'I'll grab your backpack'. Ik ren de taxi uit, verlies m'n slipper, trek m'n andere slipper uit en op m'n blote voeten sprint ik door de mensen heen. Ik kom aan bij de gesloten balie, waar Charlotte zit. 'Can I still check in?' vraag ik haar snel. 'What flight?' vraagt ze. 'To Fiji, the one leaving at 01.50 pm' zeg ik. 'Why are you so late?' vraagt ze. Hijgend en waarschijnlijk erg onsamenhangend leg ik het hele verhaal uit. 'My god' zegt ze. Ik ben te laat, maar ze kan me wel inboeken voor de volgende vlucht over een paar uur. Ondertussen is Sam aangekomen met mijn backpack en ik geef haar de update. 'Will she still have to pay the 1400 dollars?' vraagt Sam. Waarschijnlijk kan Charlotte regelen dat ik alleen de omboekingskosten van 100 dollar hoef te betalen en ervoor zorgen dat ik de 1400 terug krijg. Ik moet alleen even wachten tot haar manager er is, dus of ik over een uurtje even wil terugkomen. Ze heeft me in ieder geval ingeboekt voor de volgende vlucht, dus dat zit goed. Nu alleen nog maar afwachten of het me 1400 of 100 dollar gaat kosten. Ik ga met Sam in een bar zitten en we bestellen een cider. Dat hebben we wel verdiend na zo'n turbulente nacht en dag. Ongelooflijk hoeveel een mens kan meemaken in een kwestie van een paar uur. Ondertussen is het thuisfront nog steeds in de stress dus geef ik ze een update. Hoe dan ook, ik ga gewoon vandaag nog naar Fiji. Na onze cider lopen we terug naar Charlotte die ons naar het kantoor van haar manager brengt. We lopen een lange gang door met allerlei kantoren. 'Police car chases with screeching tires, taxi race and now we're backstage at the airport. This has been some adventure' zegt Sam. Charlotte wil meer weten en terwijl we over de lange gang lopen, vertellen we hoe we in een politiewagen die met zwaailichten en gierende banden door de straten van Auckland racete, zijn beland. We komen aan bij het kantoor van de manager en ik ontmoet een vrouw die er streng uitziet. 'She works miracles' verzekert Charlotte me. De strenge mevrouw raast als een malle over het toetsenbord van haar computer. Dan pakt ze de telefoon en begint te bellen. Sam en ik kijken elkaar gespannen aan. Ze hangt op, typt weer wat op de computer en dan komt het verlossende woord. Geen 1400 maar 100 dollar. Aw yeah! Ik ben zo opgelucht en ook bij Sam straalt de blijdschap ervan af. Nu kan ik eindelijk inchecken voor mijn vlucht naar Fiji. Charlotte escorteert ons naar de incheckbalie en zegt tegen de man 'this is Stephanie, she's checking in. She deserves to relax right now, so give her a row of seats to herself'. Whoohoo! Een hele rij voor mezelf! Ik bedank ze en loop met Sam naar de roltrappen. Hier nemen we afscheid. Ik kan niet geloven dat deze topper, die mij nog maar een paar uur kent, mij zo heeft geholpen en me geen minuut alleen heeft gelaten. Vanaf het moment dat mijn tas gestolen was, tot het moment dat ik veilig en wel de douane doorliep, is ze bij me gebleven en was ze een echte rots in de branding. Wat een avontuur en wat ben ik er moe van geworden. Een nacht niet geslapen, alle stress en uiteindelijk opluchting en een hele rij stoelen voor mezelf, zorgen ervoor dat ik als een blok in slaap val in het vliegtuig. Het vliegtuig naar, jawel!, Fiji :)
- comments
oma Allemachtig Steph! Zo zie je maar er zijn ook altijd wel goede mensen die je gelijk gaan helpen. Als er wat van je gepikt wordt ben je helemaal in shock hè? Maar alles is goed gekomen dus nu genieten met Mylene! Dag schatjesxxxxxx
Joelle Wat een verhaal...
Mama Als ik het terug lees voel ik weer diezelfde paniek als op de bewuste donderdag.... En inderdaad, die ouwe is net meneer Kaktus, KOELBLOEDIG ;))