Profile
Blog
Photos
Videos
De driver die me ophaalt in Waitomo is Josh. We rijden richting het national park, waar ik gepland heb om maar 1 nacht te slapen en de volgende ochtend meteen door te rijden naar Wellington. In het national park aangekomen, stoppen we bij een waterval. Gollum's waterfall om precies te zijn. In één van de Lord of the Rings films schijnt Gollum hier uit te hangen. De waterval is zo'n 7 meter hoog en Josh zegt voordat we ernaartoe lopen dat de dare devils er vanaf zouden kunnen springen. Voor de zekerheid neem ik m'n bikini en handdoek mee. Ik wacht nog even af hoe ik erover denk als ik de waterval daadwerkelijk zie. Aangekomen bij de waterval denk ik in eerste instantie 'dat valt wel mee'. Ik probeer het water en dat is best koud. 'Comes straight from the mountains' zegt Josh. IJswater dus.. De eerste gek springt er al vanaf. Hij leeft nog dus Josh gaat ook. Nog een paar jongens springen er vanaf, maar de meiden blijven achter. Iedereen blijkt te twijfelen en uiteindelijk besluit bijna iedereen het toch maar te doen. Ik geef mijn camera aan een jongen uit Oostenrijk. Als ik dit ga doen, heb ik wel bewijs nodig. Als ik aan de beurt ben, zie ik dat t toch best wel hoog is. In eerste instantie zegt een hoop in mij 'niet doen!' maar meteen daarna denk ik 'tot nu toe heeft iedereen het overleefd' en voor ik het weet spring ik van de waterval af. Omg. Toch best hoog. Na een aardige vrije val maak ik een veilige landing. Aw yeah! That was awesome! Als ik mijn telefoon terug krijg van de Oostenrijker staat er een foto op van de waterval. Waar de f*** ben ik dan?! 'I ziddent aim it verry wel' zegt de sukkel. 'What?! I don't even have proof?!' Schreeuw ik naar de hem. 'f*** it, dan doe ik t nog wel een keer' denk ik, maar een ander meisje zegt dat ze een hoop foto's heeft gemaakt, met zo'n hele profi camera. Ze zal ze naar me opsturen, zegt ze. 'Chill! Dan hoef ik het niet nog een keer te doen' denk ik. We rijden door naar ons hostel en nadat ik ben geïnstalleerd ga ik buiten zitten met het meisje dat mijn waterval foto's heeft gemaakt. Thaïs heet ze en ze komt uit Zwitserland. Ze zit te praten met een groep Amerikanen die mij meteen aan een soort kruisverhoor onderwerpen. 'Hoe heet je, waar kom je vandaan, wat ga je doen, wat heb je al gedaan, waarom praat je Amerikaans?' de standaard dingen. Als ze vragen of ik de crossing ga doen en ik nee zeg, zijn ze in alle staten. 'You're in the national park and you're not doing the crossing? Why the hell did you come here then?' vragen ze. Het schijnt in de top tien van mooiste hikes in de wereld te staan ofzo, zeggen ze en ze proberen me over te halen om met hen mee te gaan. Het is een gezellige groep en ik laat me overhalen. Ik ben er nu toch, kan ik net zo goed die hike gaan doen. Ik boek een extra nacht in het hostel en krijg te horen dat de bus om 7.15 morgenochtend vertrekt naar de vulkaan. 'You didn't tell me that!' zeg ik tegen de Amerikanen. Mijn god, weer een vroege ochtend. Ik loop naar de bar aan de overkant van het hostel waar we vanavond een bbq hebben met de bus. Na een tijdje verkast iedereen naar binnen, want het begint toch wel fris te worden buiten en iedereen zit ondertussen bomvol van alle burgers en steaks. Een paar gasten spelen een potje pool, terwijl ik met Thaïs en een Iers meisje wat zit te kletsen. Ondertussen zit die Duitse jankerd zich in een stoel aan te stellen dat ie zo'n keelpijn heeft. Wat een aandachttrekker zeg, ga lekker naar je bed ofzo. Na een tijdje druipt iedereen af en net als ik ook aanstalten maak om naar bed te gaan hoor ik iemand 'hey Steph!' roepen. Het is Alex, een van de Amerikanen. 'You're not leaving, are you? Stay with us for a while' zegt hij en ik besluit nog even te blijven. Ik praat met Mark en Devon over de route die ik volgens hen moet afleggen als ik in Amerika ben. Na een tijdje ga ik toch echt naar bed, want het wordt een lange dag morgen. Als 's ochtends mijn wekker gaat, vraag ik me af waarom ik me ook alweer heb om laten praten (een gedachte die nog vaak langs zou komen vandaag). Ik kleed me aan en eet beneden in de keuken wat crackers. 'You excited?' vraagt de Australische jongen, die samen met de Amerikanen reist. 'Not really..' zeg ik nog half slapend. 'It'll be great!' zegt hij. 'Dat zullen we nog wel zien' denk ik. Niet veel later stappen we de bus in die ons naar de voet van de vulkaan brengt. De Lord of the Rings fans zouden die misschien wel herkennen als Mount Doom. De Amerikanen zijn 'pumped' en zeggen dat ze zich even gaan opwarmen door het eerste vlakke stuk te gaan rennen. 'We zien je later!' zeggen ze en ze beginnen te rennen. Wat een stelletje gekken.. Ik loop met Thaïs en Sean verder. Ze hebben er aardig de pas in zitten en ik vind het nu al niet meer leuk. Onze buschauffeur vertelde ons ook nog even leuk in de bus dat we eerst een vlak stuk moesten lopen van twee uur voordat we bij 'Devil's Staircase' aan zouden komen. Wat?! Dat vind ik echt niet leuk! Ik heb al een hekel aan de trap in mijn huis, laat staan de trap van de duivel! Na anderhalf uur lopen, zie ik de Amerikanen. Ze zijn even gestopt om te eten. Ik neem wat rozijnen en we lopen met z'n allen verder. De eerste treden van Devils Staircase op.. Die Amerikanen zijn echt freaks of nature. Ze hebben een bloedgang! Niet heel gek, want deze loonies reizen door Nieuw Zeeland op racefietsen. Vandaar die energie. Ik besluit met Thaïs een menselijk tempo aan te nemen en we zeggen tegen de Amerikanen dat we ze later wel weer zien. Na een uur ben ik nog steeds een trap aan het oplopen. Dit is inderdaad mijn idee van hel! My god.. Twee uur later sta ik bovenaan de trap. 'Not my idea of fun' klaag ik tegen Thaïs. We lopen een krater in en het is hier supervet. Overal om me heen ligt zand en steentjes en rechts van me zie ik Mount Doom. Hij grenst aan deze krater, dus ik zou 'm zo kunnen beklimmen als ik wil. Ha! Maar ik ben gekke Henkie niet! Ik vind dit dichtbij genoeg. Daarbij is Mount Doom een drama om te beklimmen. Elke stap die je zet, glij je er twee naar beneden. Het oppervlak bestaat namelijk uit losse steentjes en gravel. Natuurlijk beklimmen de gekke Amerikanen Mount Doom wel en zelfs zij vonden het heel zwaar. Als ik de krater ben overgestoken zie ik een nieuw stuk berg. 'Ik dacht dat ik klaar was met omhoog lopen!' schreeuw ik en met tegenzin sleep ik mezelf weer een nieuwe helling op. Dit is zelfs nog zwaarder dan devils staircase, want ik glij steeds weg op m'n Nikes. Ik ben echt de slechtst voorbereide hiker. Iedereen loopt op die lelijke hike schoenen met afritsbroeken en rugzakken. Ze zien er stuk voor stuk niet uit, maar stiekem ben ik toch best jaloers als ik uitglij op m'n Nikes en m'n 'satchel' in de weg zit. Ik vraag me af hoe Indiana Jones dat toch deed.. Na nog eens anderhalf uur naar boven klimmen ben ik er dan eindelijk. En het is wel heel mooi, eerlijk is eerlijk. Maar nooit meer! Bovenop de vulkaan zie ik Sean. Hij is net tien minuten geleden aangekomen en hij zit al klaar met z'n pizza. Chill! Pizza eten op een vulkaan. Ik krijg ook een banaan van 'm. Hij vindt dat ik niet kan overleven op de crackers die ik heb meegenomen. Blijkbaar vond Thaïs dat ook, want ze heeft ook lunch voor mij meegenomen. Ik krijg een mega stokbrood met ham en een zak worteltjes. Als ik heb gegeten, besluit ik nog eens goed om me heen te kijken. Ik kom hier per slot van rekening nooit meer. Nooit meer! Links van me zie ik nog een stuk berg en voor me een groot meer in een van de kraters. Iets verder naar beneden zijn drie kleine poeltjes met superhelder water. Als ik naar rechts kijk, kan ik zo ver kijken als je maar kunt bedenken. Het is echt supermooi. Nog iets verder naar rechts zie ik Mount Doom. Dit vraagt om foto's. Ik doe mijn ring af en doe net alsof ik 'm in de vulkaan gooi. Erg origineel is het niet, want iedereen om me heen maakt dezelfde foto. Ach, het is Mount Doom, dat vraagt om cheesy foto's. Dan besluiten we om weer naar beneden te gaan. Oh god, weer naar beneden! Dat wordt een drama met mijn schoenen zonder profiel en de losse steentjes op de supersteile berg. Maar ik hou mezelf staande, ook al vraag ik mezelf wederom af waarom ik me in godsnaam heb laten ompraten om deze stomme vulkaan te beklimmen. Onderweg denk ik weer aan mijn avontuur op de Merapi vulkaan in Indonesië met Kim, Thijs en Didi. Ook al was dat een vette ervaring (uiteindelijk), heb ik mezelf voorgenomen nooit meer zoiets te doen. En twee maanden later sta ik met m'n gekke bek weer op een vulkaan (helemaal bovenop dit keer!). Heelhuids maak ik het later weer terug in de krater en loop ik verder naar Devils Staircase. Naar beneden dit keer! Met een bloedgang ren ik de trappen af. Ik kan niet snel genoeg deze godvergeten berg af. Beneden aan de trap (tien keer sneller dan omhoog), hebben we best nog wat tijd over voordat de bus ons weer op komt halen. We besluiten om even te chillen bij de waterval. Ik trek m'n schoenen uit en doe m'n voeten in het ijskoude water. Dat lucht op. Na een half uurtje lopen we toch maar terug richting de bus. Dat is nog anderhalf uur lopen en ik heb nu echt geen zin meer. Maar ik zal wel moeten. Bij de bushalte aangekomen, blijkt dat we zeker nog een uur hebben voordat de bus komt. Ik ga zitten en sta pas weer op totdat de bus er is. Ik ben gesloopt. De volgende dag moet ik weer vroeg op, want ik moet met de bus mee, terug naar Wellington.
- comments
Laura Oooh zo herkenbaar dit!! Het is zo'n hell die trip, maar het mooie uitzicht is het natuurlijk helemaal waard! Maar vooral die boorden waarop staat hoelang het nog tot t einde is.. ! Knap dat je het gedaan hebt op je Nikes ha ha.
Mama Whahaha!!! Ik hoor je hier vloeken.