Profile
Blog
Photos
Videos
Als ik het vliegtuig uitstap staan er een paar mannen in hula rokken en gitaartjes een liedje te spelen. Iedereen lacht en ik vind het al meteen leuk in Fiji. 'Bula!' Zegt de vrouw bij de douane. Ik zeg beleefd bula terug en geef haar m'n paspoort. Ik mag doorlopen en er komt meteen een verwijfde man met een bloem achter z'n oor naar me toe lopen. Of hij me kan helpen met een hostel. Ik moet hem volgen en niet veel later zit ik in een busje naar Smugglers Cove. Klinkt een beetje als een ongure bedoeling, maar als ik er aan kom, ziet het er prima uit en vind ik geen gesmokkelde spullen of mensen. Ik check in en ga meteen naar m'n bed want ik ben gesloopt na alle hectiek in Auckland. De volgende ochtend ontbijt ik vroeg, want mijn bus vertrekt al om kwart over zeven. Ik loop naar de ontbijtzaal, maak wat toast en ga buiten op het strand zitten. Ik kijk uit over de zee, zie wat eilandjes in de verte en zit lekker in de zon mijn ontbijt te eten. Yeah, I love Fiji already. Als ik even later de bus instap, hoor ik meteen UB40 op de radio. Kan het nog beter? We rijden naar de haven waar ik incheck en mijn vouchers voor de komende twaalf dagen krijg. De boot vertrekt naar mijn eerste eiland; South Sea Island. Na een tijdje op de boot zie ik een super klein eiland, met wat ligstoeltjes erop en één huis. Het blijkt South Sea Island te zijn en ik moet de boot uit. Ik word opgehaald door een klein bootje waar de de kapitein en zijn maatje al 'bula!' roepen en meteen van alles van me willen weten. We varen het strand op, ik check in en ga meteen op een van de ligbedden liggen en kom er voorlopig niet meer vanaf. Aw yeah, Fiji time! Het is echt als in de brochures. Ik lig onder een rieten parasol op een ligbed, twee stappen van de helderblauwe zee af, op een eiland waar je binnen vijf minuten omheen kan lopen. Af en toe komen er wat mensen langs, die op het eiland werken, om te vragen hoe het met me gaat en om een praatje te maken. Dan komt Andy langs. Hij vraagt of ik zin heb om te duiken. Er zitten een hoop reefsharks in dit gebied en we kunnen ze voeren. Even later sta ik met een tank, flippers en duikbril in de zee. We zien een stuk of vier haaien en ze komen om ons heen zwemmen. Mijn guide heeft stukjes vis bij zich, maar de andere vissen zijn de haaien te snel af. De haaien weten maar een paar stukjes vis te vangen. Na mijn duik ga ik weer lekker chillen op het strand en af en toe zwem ik even rond in het zwembad. Hier kan ik wel aan wennen. De lunch is klaar en ik loop langs een onwijs buffet. Salades, rijst, kip, worstjes, vis.. Er is van alles en ik schep lekker op. Als iedereen zit, komen er wat mannen en vrouwen in traditionele kleding aanlopen en ze zingen en dansen. Een gekke Japanner loopt de hele tijd de roepen 'very good, very good!' En na een tijdje probeert hij de stokken van de drummer te stelen. Dat lukt hem niet, maar deze Japanner steelt wel de show. Hij is hilarisch. 'BULAAAA!' schreeuwt hij steeds en zijn zoon (denk ik) verontschuldigd zich steeds tegen iedereen. Aan het eind van de middag komt de rest van mijn kamergenoten terug van hun dagje op een bootcruise. Met z'n allen springen we het zwembad in met een piña colada. Living the island live. 's Avonds eten we op het strand en daarna chillen we bij een kampvuur. De volgende dag ga ik met de 'Sea Spray' mee. Een boot cruise die naar het eiland waar Castaway is gefilmd, gaat. We varen de hele dag en 's middags komen we aan op het eiland waar ik Wilson ga zoeken. Ik loop even rond in de bloedhitte, maar Wilson zie ik nergens. Het is wel heel cool om rond te lopen op het eiland waar Tom Hanks een hele film heeft opgenomen. Ik maak natuurlijk even de 'aangespoeld foto' en besluit dan te gaan snorkelen want het is echt te heet. Ik zie een hoop vreemde vissen en ga even later weet terug de boot op. De lunch staat klaar en ik kan weer lekker uit allerlei dingen van het buffet kiezen. De bemanning is echt super vriendelijk en iedereen maakt een praatje met me. We varen door naar een ander eiland waar we een dorpje bezoeken. Daarna maken we rustig onze weg terug naar South Sea eiland. Ondertussen zijn er een paar nieuwe mensen aangekomen op het eiland waar ik 's avonds weer mee eet op het strand. Andy vraagt of ik de volgende ochtend mee wil met een vroege duik. Ze gaan ergens heen waar normaal alleen certified divers naartoe mogen, maar ik heb talent, dus ik mag mee. 'Als je straks op Barefoot Island nog een paar duiken doet, kan je je certificaat halen' zegt Andy. Hij maakt een goeie deal voor me, dus ik besluit het te doen. Ik wilde eigenlijk al mijn certificaat halen in Australië, maar dat vond ik te duur. Hier is het minder dan de helft dan de cursussen in Australië en best cool om te zeggen dat je hebt leren duiken op Fiji. Ik heb er helemaal zin in. Niet veel later maakt Bill, de jongen die gaat over de activiteiten, weer een kampvuur en heeft het geniale plan om 'truth or dare' te spelen. Ik wou dat ik nu een mooie opsomming kon geven van de gekke dingen die hieruit voortkwamen, maar helaas zat ik deze avond met alleen maar rustige meisjes op het eiland die steeds voor de waarheid kozen. Gelukkig bracht Bill nog wat leven in de brouwerij door een kliko het strand op te slepen en daar in te gaan zitten. Eén van zijn collega's deed toen de deksel dicht en ging erop zitten. Na dit hoogtepunt van de avond besluit ik naar bed te gaan want ik moet de volgende dag megavroeg duiken. Als ik 's ochtends wakker word, eet ik snel wat ontbijt en loop ik naar de dive shop (een verhoginkje op het strand met een rieten dak erboven). De duik is weer onwijs gaaf. We gaan best wel diep en ik zie een hoop vissen en weer wat haaien. Als ik terug kom, moet ik als een malle douchen en omkleden, want de boot vertrekt over 20 minuten. Bill zegt dat ik rustig aan kan doen, want als ik de boot mis kan ik gezellig nog een dagje blijven. Hoe verleidelijk het ook klinkt om nog een extra dagje op dit tropische mini eilandje te blijven, ben ik toch wel benieuwd naar mijn volgende eiland. Ik ben nog net op tijd voor de boot die me naar Kuata brengt.
Kuata is een stuk groter dan South Sea, maar dat is ook niet zo moeilijk. Ik word weer in een klein bootje opgehaald en dit keer zit Paige uit Engeland met mij in het bootje. Als we voet aan wal zetten, worden we weer enthousiast verwelkomt door de mensen op het eiland. Als ik mijn spullen in de slaapzaal leg, kom ik Sietse tegen. Ik heb hem de eerste avond op South Sea Island ontmoet. Hij vertelt me dat Mitum (uit Engeland), die ik ook die eerste avond op South Sea heb ontmoet, ook ergens op het eiland rondhangt. Ik ga met Paige op het strand liggen en op dat moment komen Dave en Barry (uit Schotland) met hun kajak het strand op. Ze hebben een vis gevangen. Matthew, die met hen mee was gegaan als guide, loopt erachteraan met een kapotte telefoon. Matthew bleek de vis voor de jongens te hebben gevangen, maar toen hij de vis naar Barry gooide, glipte de vis uit Barry zijn handen. Hij dook erachteraan, maar hierdoor sloeg de kajak om (met Dave er nog in) en vielen alle spullen uit de kajak. Matthew dook achter de jongens aan maar was vergeten dat hij zijn telefoon nog in zijn zak had. De jongens gaan met Matthews telefoon en een zak rijst in de weer terwijl Paige en ik ons installeren op het strand. We besluiten al erg snel de rest te vergezellen in de schaduw en een kaartspel te spelen. We spelen a******s and presidents, wat erg verslavend blijkt te zijn. Na een tijdje gaan Dave, Barry en Sietse een hike doen. Of ik ook mee wil.. Dank u vriendelijk, maar daar ben ik nu echt klaar mee. Hoe mooi het ook is, ik vind het hier beneden ook prachtig en ik ga niet (weer!) in de bloedhitte een berg oplopen. Ik ga lekker een boek lezen in een hangmat. Later in de middag ga ik met Sietse, Paige en Matthew kajakken. We varen naar het eiland aan de overkant, waar we even rondkijken. Als we terugkomen, vragen Josh en Joe (de locals) of we mee willen doen met volleybal. Paige, Mitum en ik hebben daar wel zin in, dus even later staan we op een volleybalveldje achter het resort. De lijnen die voor de locals zo duidelijk zijn, zie ik dus echt niet in het gras/zand. Er worden wat slippers neergelegd om meer duidelijkheid te scheppen. Wat als een rustig spelletje begint met drie buitenlanders en vijf fijianen, wordt al snel een fanatiek spel met drie buitenlanders en tien boomlange, gespierde locals. Het hele dorp is uitgelopen en iedereen wil meedoen. Deze gasten blijken de hele dag te volleyballen en er heerst duidelijk onderlinge rivaliteit. Er wordt snoeihard gesmasht en de ballen vliegen om de oren. Vooral Paige vreest voor haar leven. Mitum wordt vooral uitgelachen omdat hij na een half uur nog geen bal heeft geraakt. Als hij dan eindelijk een bal weet te raken, vliegt hij meters uit het veld. Ook ik weet de locals te entertainen door de bal steeds met mijn voeten te schieten in plaats van met mijn handen. Ik kan me voorstellen dat dat er vermakelijk uitziet als de bal op ooghoogte aankomt.. Ik verdien later wel de titel 'queen of the service' want ik weet een hele reeks punten te scoren als ik moet serveren. Uiteindelijk wint mijn team en na onze overwinning is het tijd voor het avondeten. Na het eten moet ik eraan geloven. We gaan kava drinken. Kava is een smerig brouwseltje wat ze in Fiji maken van een fijngestampte wortel van een plant en wat water. Het schijnt een verdovend effect te hebben (heel licht maar, in je mond) en de fijianen drinken het tijdens ceremonies. Vanavond zijn we getuige van zo'n gebeurtenis. We zitten met zn allen op een rieten mat om een grote houten kom met water heen en de fijngestampte wortel wordt in een doek gewikkeld en in de kom met water gedompeld. Er gaat een kommetje met het spul rond en als het jouw beurt is moet je 1 keer in je handen klappen, 'bula' roepen en de hele kom naar binnen gieten. Daarna klap je weer drie keer in je handen. Als het mijn beurt is, voer ik de rituelen uit en doe mijn uiterste best geen bek te trekken. Niet mijn favoriete drankje, dit.. Het ritueel blijft maar herhaald worden en omdat ik niet onbeleefd wil zijn, blijf ik maar het smerige spul drinken. Na de derde keer zegt Joe dat ik best mag overslaan als ik niet wil. Dat hoeft hij me geen twee keer te zeggen. Tijdens het hele gebeuren spelen de locals op de gitaar, zingen ze en lachen ze een hoop met elkaar. Het is erg gezellig, maar na een tijdje besluit ik naar bed te gaan. Man, van die kava slaap je geweldig! De volgende dag gaan we vroeg in de ochtend snorkelen. We varen naar een rif midden op zee waar een hoop reefsharks zijn. Josh heeft een speer bij zich en voert de haaien met zijn gevangen vissen. Ik kan de haaien zo aanraken en Josh pakt ze zelfs beet en houdt ze boven water. Dat vind ik eigenlijk wel zielig, maar de haaien blijven naar hem terugkomen. Als we terugkomen op het eiland moeten Mitum en Sietse met de boot mee naar hun volgende eiland. Mitum gaat naar Long Beach, waar ik hem morgen weer zal zien. Sietse zie ik pas weer als we terug zijn in Nadi. Het blijkt dat we alledrie dezelfde vlucht hebben naar LA, dus dat is gezellig. De rest van de middag speel ik a******s and presidents met Paige, Dave, Barry en Harry (klinkt lekker samen), die vandaag op het eiland is aangekomen. 's Avonds is het Fiji avond. Dat betekent: weer kava en speciaal Fiji eten. Ik hou het bij één beleefd kommetje kava en van het eten neem ik ook niet al te veel. Eten op z'n 'fijisch' (ik denk dat ik dit woord zojuist verzonnen heb) moet namelijk met je handen. De halve kip en spinazie die ik op mijn bord heb liggen, eindigen dus bij Barry op zijn bord. Hij is er blij mee. Ik eet wat aardappelen en wordt later blij verrast met een superlekkere chocoladecake (met vork!). Na het eten leert Paige ons een nieuw spel. Maffia heet het en ook dit spel is mega verslavend. Iedereen krijgt een kaart met een bepaalde betekenis. Er zijn twee maffiosi, een dokter, een sheriff en de rest is burger. Één iemand is de verteller. Deze vertelt een verhaal waarbij iedereen op een gegeven moment zijn ogen moet dichtdoen. Dan worden de maffiosi 'wakker' en moeten iemand kiezen om te vermoorden. Even later wordt de dokter wakker en mag iemand kiezen om te redden. Kiest 'ie de verkeerde, gaat het slachtoffer dood. De sheriff mag door te wijzen aan de verteller vragen of de persoon die hij aanwijst van de maffia is. Als iedereen zijn ogen open doet, zegt de verteller dat er iemand is vermoord (tenzij de dokter de juiste persoon heeft gered). Dan moet één iemand uit het spel gestemd worden omdat ze ervan verdacht worden van de maffia te zijn. Iedereen doet dus zijn uiterste best om in het spel te blijven door te liegen, bedriegen en andere mensen te beschuldigen. Vooral als je vals beschuldigd wordt en uit het spel ligt, is dat heel frustrerend. Zo was ik een keer de dokter en wist Barry het zo te spelen dat iedereen op mij ging stemmen. Ik pleitte voor mijn leven en hoe ik ook zei dat ik het niet was, niemand geloofde me. Toen later bleek dat Barry van de maffia was, was dat extra frustrerend. Kirsten uit Canada redde het steeds niet tot de tweede ronde omdat iedereen haar steeds beschuldigde. Toen Kirsten het een keer wel tot de tweede ronde redde, lag ze er meteen weer uit omdat iedereen het verdacht vond dat ze er nog in zat. Jason (een of andere vreemde Engelsman die al jaren in Fiji woont) kwam later op de avond ineens vanuit het niets toen de stroom was uitgevallen. Na een paar spellen durfde hij het wel verteller te zijn. Hij liet het hele spel in de soep lopen door de killer te vragen wie hij nou aanwees. Na nog wat mislukte pogingen van Jason vonden we het wel genoeg geweest en ging iedereen naar bed.
De volgende dag vertrekt mijn boot naar Long Beach. Hier lig ik de hele dag in de schaduw in een hangmat m'n boek te lezen. Maar 's avonds kan ik los. We leren de bula-dans (aw yeah) en doen allerlei spellen waarbij ik m'n energie kwijt kan. Daarna maakt Laps een kampvuur en speelt hij liedjes op de gitaar. Na een paar liedjes vraagt hij of iemand gitaar kan spelen. Niemand kan het, dus ik pak de gitaar. Ik speel 'stand by me' en Laps zegt dat hij dat lied al een tijdje wil leren, maar hij kent de tekst niet. Ik schrijf de tekst voor hem op en de volgende dag zie ik hem steeds overal lopen met het stukje papier en zijn gitaar in de hand. Af en toe komt hij naar me toe om te vragen hoe een bepaald stukje gaat. De volgende avond bij het kampvuur kent hij het lied zo goed als helemaal. Telkens als hij het even niet weet, zing ik net even iets harder zodat hij weer weet hoe het gaat. De tweede avond hebben we ook weer een spel avond. Vol overgave doe ik weer de bula dans en dit keer gaan we limbo dansen. We doen ook een spel waarbij je als de muziek stopt in een groep moet staan van het aantal mensen dat de spelleider roept. Mitchie, een van de mannen die op het eiland werkt, is hilarisch. Hij is geestelijk niet helemaal in orde en gaat helemaal op in het spel. Telkens als de muziek stopt en er een cijfer wordt geroepen, herhaald hij het heel hard en trekt hij me steeds in zijn groep, samen met een aantal andere mensen die hij nodig heeft. Uiteindelijk sta ik in de finale, maar die verlies ik op een haartje. Ik had het te druk met dansen, terwijl het andere meisje super alert was. Toen de muziek dus stopte, was ik nog even mijn dansje aan het afmaken, terwijl er andere meisje al aan het rennen was. De volgende dag moet ik alweer door naar het volgende eiland. Ik dacht dat ik Mitum weer achterna zou gaan, maar als ik mijn voucher bekijk, zie ik dat ik in het Coral View resort zit.
Coral View blijkt in betere staat dan de vorige plekken waar ik ben geweest en ze hebben zelfs een coffee shop (met cheese cake!). Ik kom weer wat mensen tegen die ik de afgelopen dagen al een paar keer heb gezien en ik hang wat met hen rond op het resort. De volgende dag ga ik snorkelen in Blue Lagoon. Vanaf de boot gooien we wat brood in het water en er komen meteen mega veel vissen op af. Hier moet ik dus gaan snorkelen.. Trauma's aan de keren dat ik met de familie met de boot op vakantie ging, kwamen weer boven drijven; Ik met een snorkel rond de boot zwemmen en dan iedereen pinda's, brood, bananen, alles wat maar te eten valt, in het water gooien zodat ik omringd ben door vissen. Vervolgens stik ik bijna in m'n snorkel en zwem ik in paniek terug naar de boot. Nu moet ik dus vrijwillig tussen deze vissen gaan zwemmen.. Ik raap mijn moed bij elkaar en spring het water in. De vissen zijn helemaal niet bang en ze blijven allemaal om me heen zwemmen. Overal waar ik kijk zie ik vis. Toch ben ik verrassend kalm en begin ik in de rondte te snorkelen. De vissen achtervolgen mij en ik vind ze eigenlijk best cool. Dit is mijn vissen posse. Ik zie weer wat nemo's, vreemde gekleurde vissen, van die bolle vissen en een vis die op een hond lijkt. 's Middags doe ik nog een vette trip. We gaan met een bootje naar de Sawailau grotten. We worden opgehaald door een man in een soort metalen badkuip. Joe's watertaxi staat erop. We moeten een zwemvest aan en Joe (het zal hem vast niet zelf geweest zijn) zet alvast de motor aan. Rob krijgt zijn zwemvest niet aan, dus Joe helpt hem even terwijl hij vooruit begint te varen. Ik zie hem hannesen met het zwemvest en ondertussen vaart het bootje verdacht veel naar links. Ik zie de golfbreker steeds dichter op ons afkomen en ik kijk nog eens achterom of Joe het ook wel ziet. Die is echter nog steeds met Robs zwemvest in de weer. Als ik me weer omdraai hoor ik een onwijze klap en zijn we inderdaad tegen de golfbreker aangebotst. Joe lacht en vaart gewoon door. Ik trek mijn zwemvest nog even wat beter vast.. Als we bij de grot aankomen, moeten we een trap op en staan we even later in een grote grot, gevuld met water. We moeten zwemmen. 'There's an eel somewhere, so don't panic if you feel something' zegt onze guide. Gadver, ik vind die grot supergaaf, maar ik wil geen vieze vissen tegen me aan hebben zwemmen. Ik spring het water in en zwem wat rond in de grot. Het water is superhelder en met mijn duikbril zie ik gelukkig geen vieze vissen om me heen. Dan zwemt onze guide naar de muur van de grot. 'Hier gaan we in' zegt hij. Ik zie helemaal geen ingang, dus dat betekent dat de ingang onder water is. Awesome!! 'Het is maar een klein stukje, dus je hoeft niet bang te zijn' zegt de guide. Ik zwem naar de muur als ik er klaar voor ben, zegt hij dat ik het licht van de zaklamp moet volgen. Ik hou m'n adem in en zwem onder de grot door. Dit is kikke!! Als ik boven kom is het pikkedonker. Als iedereen de tweede grot is binnengezwommen vertelt onze guide iets over de grot en schijnt hij met zijn zaklamp, zodat we het kunnen zien. We zwemmen even later in het donker verder naar de volgende grot. Deze is heel klein en koud. Hierna zwemmen we met z'n allen weer terug. Rondzwemmen in zo'n donkere grot was echt geweldig en ik wou dat we nog verder konden zwemmen, maar het is ook wel weer fijn om terug in de zon te zijn. 's Avonds is het Fiji night. De staff doen allerlei traditionele dansen en vooral die van de mannen zien eruit als echte workouts. Na een paar dansen zegt de manager dat een van de gasten jarig is en dat ze een speciale dans voor hem hebben. Ze zetten hem op een stoel voor de dansvloer en de mannen beginnen een dans die er, net als de andere dansen, erg traditioneel uit ziet. Totdat op een gegeven moment de muziek veranderd en crazy Bill (een van de dansers) de jongen een lapdance geeft. Het is hilarisch. Crazy Bill is een klein mannetje met een bolle buik en als je naar zijn gezicht kijkt, moet je gewoon lachen. Crazy Bill is de man die later ook de 'danstrein' op gang brengt. Iedereen staat naast elkaar en degene helemaal vooraan maakt dansmoves die de rest moet volgen. Crazy Bill doet een hoop rare bewegingen en krijgt het voor elkaar dat iedereen in de meest achterlijke poses staat te dansen.
De volgende dag vertrekt mijn boot naar Barefoot. Hier begint de rest van mijn duikavontuur. De komende twee dagen breng ik bijna alleen maar in het water door en leer ik mijn theorie. Ik kom op geweldige plekken onder water en zie weer een hoop vreemde dingen. Will, mijn duikinstructeur, zegt na mijn vierde duik tegen de andere duikers dat we een mantaray hebben gezien. 'Wat?!' zeg ik, 'waar dan?!'. 'Zag je die niet?' antwoordt Will, 'ik wees 'm nog aan'. Ah, daar wees hij dus naar toen ik dacht 'waar zit die gozer in godsnaam naar te wijzen'. Op de dag van vertrek naar mijn volgende eiland doe ik nog een laatste duik en moet ik mijn examen doen. Ik ben geslaagd en krijg mijn open water certificaat. Aw yeah! Ik moet na het maken van de test als een gek gaan rennen, want de boot staat al op me te wachten. Ondertussen is het onwijs hard gaan regenen, dus dat belooft wat voor het volgende eiland.
Als ik aankom op Beach Comber, kom ik Mitum tegen. Hij stapt net op de boot naar Nadi. We spreken af dat we allebei in Smugglers Cove overnachten, zodat we samen naar het vliegveld kunnen over twee dagen. Ik vind het een prima plan, maar ik ga eerst nog kijken hoe ik de tijd ga doorkomen op dit tropische eiland in de regen. Ik lees mijn boek en hang wat rond op de kamer. Een meisje uit Noord Korea probeert een gesprek met me aan te knopen, maar haar Engels is bijna een andere taal. Ze is super grappig en eigenlijk best makkelijk te begrijpen omdat ze onwijs veel gezichtsuitdrukkingen gebruikt. 's Avonds wordt ik aan tafel geroepen bij een groep mensen die al een tijdje zitten te drinken. 'Doe je mee met een drankspelletje?' vraagt één van de jongens.
Ik zeg nee (ja, echt waar!) en niet veel later staan we met z'n allen op de dansvloer. Ik heb de avond van m'n leven met dit gekke bijeengeraapte groepje mensen. Korea girl gaat volledig uit haar plaat als Gangnam Style wordt gedraaid en ik gooi een van de Franse jongens op de grond om vervolgens samen met Korea girl de lift scène uit de Gangnam Style clip na te doen. De twee Australische jongens zijn supergrappig. Ze drinken als een malle en blijven maar zeggen hoe cool ze mij en m'n dansmoves vinden (ik heb een poging gedaan ze wat dancehall moves te leren en het was hilarisch). De volgende ochtend regent het weer, dus hang ik wat rond totdat mijn boot me komt ophalen om naar Nadi te brengen. Rond het middaguur komt een van de jongens totaal verwoest de bar inlopen. Hij is z'n camera kwijt. 'Heb je 'm niet in je locker gedaan?' vraagt Rutger. 'Nee, daar was ik echt te dronken voor' zegt hij. 'Ga nou maar kijken' zeg ik 'ik weet zeker dat je hem toch daar in heb gegooid, je zal t wel vergeten zijn dat je t hebt gedaan'. Even later komt hij terug met de camera. We kijken de foto's en het lijken wel de end credits van de Hangover. De foto's zijn om te gieren. Vooral de laatste foto van de avond is hilarisch. Op de foto ligt hij zelf, totaal knock out in het zand in de bar. Het was dus een goed feestje daar op Beach Comber.
Terug op Nadi zie ik Mitum en Sietse weer en na een nachtje in Smugglers Cove, vertrekken we met z'n drieën naar het vliegveld. Het is heel gek om ineens met andere mensen te vliegen maar het was supergezellig. Aangekomen in LA nemen we afscheid en wacht ik in de aankomsthal op Mylene..
- comments
mama Ik krijg het nog steeds serieus benauwd van die enge grots***! xxx
mama Nou ja zeg, mag je niet eens gewoon op zijn engels poep zeggen van killroy??!!
Laura Wat klinkt Fiji geweldig zeg! En gewoon je duik certificaat, wohoo! :-) Super gaaf om te lezen!