Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand =39.928 + 942 = 40.870km
Tussen de Filippino's op Guimaras
Rebecca pikt ons op het vliegveld op en brengt ons naar de haven waar we kunnen oversteken naar Guimaras. Het is een geweldig leuk weerzien, want iets meer dan een jaar geleden stonden we hier met zijn vieren op exact hetzelfde vliegveld en nu dus alweer terug. Een rit naar de haven waarbij we onderweg een staking tegenkomen, zoals Joop beschreef in het vorige bericht. Er is hier van alles gaande. Wij droppen onze zware tassen in de draagvleugelboot van Filippijnse kwaliteit en in tegenstelling tot vorig jaar worden we nu geadviseerd om zwemvesten aan te trekken. Geen oerbodige luxe als je de boot zo ziet dus wij volgen het advies allevijf, inclusief Rebecca, braaf op. In verband met de mexicaanse griep moeten we bij aankomst op het eiland een registratieformulier invullen en tevens vermelden waar we vandaan zijn gekomen voordat we voet aan land zetten in de Filippijnen. "Nederland" voor Joop en Rianne en "China" voor ons. Met de jeepney gaan we vervolgens het eiland op en Rebecca brengt ons naar het huis van Thelma, van wiens tweeling Rianne en Joop 'ninang' en 'ninong' zijn. Een soort peettante en -oom, maar dit gaat heel ver in de Filippijnse samenleving waarin familie alles is en Rianne en Joop 'extended family' zijn.
Zo'n 5 jaar geleden is Thelma verkast van haar geboorte eiland Samar naar Guimaras waar haar man vandaan komt. Helaas is hij, Rick, ook nu net als vorig jaar niet aanwezig omdat hij aan het werk is op een vrachtschip ergens richting Afrika. Nu de crisis toch overal voelbaar is, is het lastiger voor de Filippijnse zeemannen om verlof te krijgen. Sterker nog, verlof vragen is soms eigenlijk niet erg verstandig omdat de kans dat je vervolgens niet meer hoeft terug te komen vrij groot is, en dus ben je dan werkeloos, het laatste dat je wilt omdat je je gezin toch wilt kunnen onderhouden. Over gezin gesproken, Thelma heeft vier kids en vooral de tweeling van inmiddels bijna 5, is enorm veranderd. Het zijn guitige kleine kereltjes die de kat uit de boom kijken en stilletjes dichter bij die vier grote witte Europeanen komen.
De Filippijnse gastvrijheid staat weer voor onze neus, allereerst het hartelijke welkom van Rebecca en Thelma en de tafel is weer flink gevuld met allerlei lekkere gerechten. Het huis is sinds ons vorigebezoek inmiddels ook weer wat verder afgebouwd. Rick heeft in de ene maand dat hij thuis was, enorm hard gewerkt. Thelma laat met trots o.a. de nieuwe watertank zien. Onze slaapplek voor de komende zes dagen is net als vorig jaar het huis van een zus van Rick, Rosellas. Vanwege ons bezoek is er een levensgrote schoonmaak aan de gang geweest voordat wij kwamen. Niet dat het nu zo vies was, maar wel om alles even spic en span te hebben voor de gasten. Op en top Filippijnse gastvrijheid om het bezoekers zo naar de zin te maken.
Na een kort middagdutje en het legen van de rugzakken is er weer een hartelijk weerzien van de andere familieleden. We weten nog waar de lokale supermarkt is, lees een heel klein winkeltje langs de straat dat ze hier 'sari-sari' noemen. Tegen het vallen van de avond worden het bier en de sigaretten ingeslagen om daarna snel de dobbelcompetitie voort te zetten. Als alle Filippino's en Filippina's de REM-slaap al achter zich hebben, dan leggen wij ons ook te rusten op het planken houten bed.
De volgende dag, 11 juni, gezond weer op met de zon weer stralend aan de hemel. Juni staat toch echt bekend om zijnregenseizoen waar wij tot dusver niets van gemerkt hebben. De zon, volgens berichten van thuis, niet meergebracht uit Nederland, schijnt iedere dag voor ons. Na het ontbijt gaan we naar het mango bedrijf van Rebecca. We zien nog de zelfde bloeiende onderneming als vorig jaar. Met heel veel enthousiaste medewerkers worden hier geheel handmatig diverse mango producten gemaakt. In het afgelopen jaar heeft Rebecca, onder de naam McNester, haar bekendheid verder uitgebouwd. Het bedrijf is toe aan een uitbreiding om de groeiende vraag te kunnen blijven leveren. Maar uitbreiden betekent investeren en dat is in een land waar rentepercentges kunnen oplopen tot 30% een onmogelijke opgave. We zijn nu vooral onder de indruk van de beweegredenen en passie waarmee Rebecca haar bedrijf runt.
In de dagen tot aan ons vertrek van Guimaras brengen we veel uren met Rebecca samen door om ideeën uit te wisselen en samen met haar te brainstormen over mogelijkheden om McNester uit te kunnen breiden. In het volgende verslag van Joop kun je hier uitgebreid over lezen.
Natuurlijk gaan we samen met de familie ook nog naar een heerlijk strandje, en bezoeken we een conferentieplek waar de hutten in het water gebouwd zijn van bamboe en omringd worden door mangrove. De kinderen zijn allemaal door het dolle heen, want zo vaak brengen ze geen bezoek aan het strand. De snorkels die we bij ons hebben worden goed gebruikt. Helaas is er niet veel vis maar het snorkelen op zich vinden ze al geweldig. Als het tijd is om te vertrekken, valt het niet mee om de kids in de jeepney te krijgen want ze krijgen geen genoeg van dat heerlijke water. Terug bij het huis van Rosellas worden we wederom in de watten gelegd met heerlijk eten, om nog maar niet te spreken over alle heerlijke Mc Nester producten die wij hier steeds krijgen aangeboden. Onze favoriet is de gedroogde mango. Verslavend !!!!
Na zes heerlijke en ook inspannende dagen, eindigt ons verblijf met wederom een despedida, een afscheid met heerlijk eten en alle familie bij elkaar. Stiekum zijn Joop en ik er ook nog even tussenuitgepiept want onze geliefden, Rianne 17 juni en Mark de 20ste, vieren allebei binnen enkele dagen hun verjaardag dus daarvoor kopen we wat grappige kleinigheidjes. Minitaartjes, kaarsjes, funny cadeautjes en niet te vergeten ….. ballonnen !! Voor Mark moet ik later nog even op pad, maar daar is nog wel tijd voor.
16 juni
Vandaag de dag van ons vertrek, en omdat we telkens weer zo opgenomen worden in de Filippijnse families is het ook nu weer vreemd om na zes dagen hier weg te gaan. Iedereen weer tot ziens zeggen terwijl we niet precies weten wanneer maar zeker weten dát we terugkomen. Thelma en Rebecca gaan met ons mee naar het vliegveld om zeker te weten dat we het vliegtuig niet missen. Vorig jaar hadden Rianne en Joop verschrikkelijke pech en moesten een nieuw ticket kopen. Nu gaat het goed, we zijn op tijd van de boot af, want het begint te storten als we in de minibus zitten, het is droog bij het vliegveld, en als alles is ingecheckt gaan we nog even terug naar buiten om afscheid te nemen. Ik kan niet anders zeggen dan dat het enorm raakt, "you inspired me", zijn Rebecca's woorden en de vochtige ogen zeggen genoeg. Na warme omhelzingen is het dan toch echt tijd om te gaan en als we de vertrekhal in zijn gelopen, vangen we telkens weer een glimp op van de twee vrouwen en blijven we zwaaien. Uiteindelijk verdwijnen ze uit het zicht en gaan wij op naar onze laatste bestemming met zijn vieren, Palawan, here we come.
- comments