Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor ChancEd: km stand =12561
Nepalese toestanden
Afgelopen dagen hebben we heerlijk genoten van ons verblijf in Saurahe, oftewel Chitwan National Park. Op onze safaritrip hebben we Caroline en Heiner ontmoet en dat contact is gebleven totdat we vanochtend afscheid van elkaar namen. Op de avond na de safari hadden we eigenlijk al zin om een kampvuur te maken, maar dat gaat zomaar niet hier. Hout moet geregeld worden, terwijl we overal van alles tegen komen, maar dat schijnt dan toch op de één of andere manier van iemand te zijn. De volgende dag zorgen we dat we het beter voor elkaar hebben, Caroline, Heiner en wijzelf gaan voor een barbecue en we willen er zelf graag wat voor doen. De kok regelt een kip voor ons, maakt hem alla Nepali oftewel Massala en hij zorgt voor allerlei groenten en aardappels en niet te vergeten bananen mét honing. Een heerlijk flesje rode wijn slaan we zelf in bij een lokale shopje. Je raadt het al, een avondje naar ons kostje en we rommelen wat aan met zakmes en vleespin.
Het zakmes was iets te enthousiast maar gelukkig hebben we ons EHBO diploma allebei in de achterzak dus ik ben prima in staat om Mark te verbinden aan zijn vinger nadat hij er flink in heeft gejiept. Het bloeit als een rund, dus de medical kit komt nu ook van pas. De vinger zit er nog aan en we zullen zien hoe het verder geneest deze oorlogswond. Enfin, een heerlijke avond verder en we delen de geneugten van het reizen met Caroline en Heiner. Zij hebben hetzelfde gedaan als wij, banen opgezegd, huis verhuurd en op pad voor ongeveer een jaartje. Dat jaartje worden er zeker anderhalf bij hen, want ze zijn nu 13 maanden onderweg en hebben een visum voor een paar maanden India. Interessant vooral om gevoelens tijdens het reizen te delen, hoe om te gaan met sommige situaties en hoe te dealen met vooral loslaten. Wie weet gaan we elkaar nog treffen in India op een later moment.
Gisteren zijn we met een gammel lokaal fietsje naar het "elefant breeding centre" gegaan. Twee weken geleden is daar voor het eerst een olifanten tweeling geboren, en het is een genot om naar die twee grijze ukkies te kijken. Ze hobbelen wat rond, zoeken naar de dikke tepels van moeders en snappen nog niet zo veel van hun eigen slurfje. Ze proberen moeders te imiteren als ze haar eten krijgt, maar al snel wordt het een olijke boel omdat de kleintjes er niets van snappen. Eten oppakken met je slurf, naar je mond brengen en dan ook nog kauwen. Het is allemaal nog te vroeg voor deze prachtige jonkies. Wij genieten ervan en als het langszaam wat begint te schemeren vallen de babyharen van de kleintjes in de rode gloed van de ondergaande zon nog meer op.
Eenmaal terug in het dorp en bij het guesthouse, eten we nog wat, zetten wat nieuwe muziek op de mp3 speler van Caroline en Heiner, pakken onze rugzakken alvast en kruipen onder de wol. De tijd vliegt voorbij als je het naar je zin hebt.Vanmorgen dus vertrokken. Het afscheid met Heiner en Caroline was erg warm, en wij gaan ieder onze weg, zij naar Lumbini, en wij op naar Kathmandu. Zonder busticket gaan we naar het busstation, de meesten kopen dit vooraf ergens bij een burootje maar wij hadden daar geen zin in, omdat we zeker wisten dat de prijs beter is als je het ter plekke koopt. Ons idee bleek waar te zijn, en we zitten dan ook snel in de juiste bus. Alles loopt voorspoedig, met mijn raampje open, wordt er regelmatig geroepen door kids en gezwaaid. We zijn zo gewend aan dit land inmiddels dat het een heerlijkheid is om er doorheen te reizen. Nog steeds zie ik vanalles op en langs de straat gebeuren, dat weer nieuw voor me is.
De lokale fietsenmaker bijvoorbeeld, gereedschap uit het jaar blok, zijn werkplaats is op het zand voor zijn huis, en de lokale fietsen hangen allemaal als gammele dingen aan elkaar. Er wordt niet echt goed voor gezorgd door de eigenaren heb ik het idee. En wat als het gaat over vervuiling, dit volk vervuild haar eigen prachtige land in een razend tempo. Wellicht was men voorheen gewend om natuurlijke materialen te gebruiken die zonder probleem ook weer aan de natuur konden worden teruggegeven. Nu worden er inmiddels veel onnatuurlijke materialen gebruikt, plastic, glas etc. en het teruggeven aan de natuur gaat niet meer op. Zonder pardon flikkert iedereen hier zijn rotzooi op straat. Met een bedrijf als van Gansewinkel in de buurt gaat dat prima, die veegt het straatje letterlijk weer schoon, maar hier, zonder vuilophaaldienst, is het een groot probleem. De mooie wateren die hier overal stromen zijn geen van allen schoon, de straten liggen vol met rotzooi en het schijnt de mensen ook geen reet te interesseren. Als men in de bus zit, en men weer een papiertje van iets eetbaars afgehaald heeft, wordt het raampje geopend en het afval naar buiten gegooid. Onvoorstelbaar dat er geen enkel besef is van milieu. Misschien is het te vroeg voor dit land om zich daar nu al druk over te maken. Als je je best moet doen om een boterham te verdienen is dat "beetje" afval niet van belang. Voor sommigen overigens juist weer wel want die verzamelen het plastic om hun geld mee te verdienen. Helaas zijn er niet genoeg van deze verzamelaars en is het land sterk vervuild. We hebben inmiddels gehoord van andere reizigers dat India een paar graadjes erger is dus we laten ons verrassen.
Terug naar de busrit. Als we ergens halverwege zijn staat de bus ineens stil. Niet alleen onze bus maar al het vervoer komt plat te liggen. Al snel wordt duidelijk wat er gaande is. Twee jonge studenten zijn een maand geleden ontvoerd door de YCL, youth communistic league. Ze werden uit hun hotel gepikt en een derde jongen kon op tijd wegkomen. Twee dagen geleden zijn de gedoodde en begraven lichamen van de knapen gevonden. Aangezien de regering geen enkele moeite heeft gedaan om de ontvoering te beëindigen, is Kathmandu in rep en roer. Bij alle invalswegen naar de stad zijn blokkades opgeworpen en in de stad zijn rellen. Het gaat er schijnbaar ook bloederig aan toe maar daar krijgen wij niets van mee. Alhoewel, als we in de rij staan met de bus voor zo'n blokkade komen er wel in een korte tijd verdomd veel ambulances langs, daarmee is duidelijk dat het niet echt vredig is. Na de eerste opstopping lijken we dan toch door te kunnen rijden naar Kathmandu maar als we de stad in zicht krijgen zien we tevens ook de lange slang van auto's bussen en vrachtwagens die de stad niet in kunnen. Sommige besluiten al snel de rugzak van de bus te halen om zo lopend door de menigte te komen.
We horen later dat dat geen pretje was omdat Nepalezen die deze toeristen hielpen werden belaagd, vanwege het schenden van de stakingsregels. Wij wachten eerst maar even af of er toch niet wat beweging komt in de lange sliert verkeer. Na een uurtje of zo gaat alles weer rijden maar een kilometer verder staat het dan ook weer stil. Het wordt al wat onrustiger in de bus omdat het langzaamaan donker begint te worden. Vele Nepali pakken nu hun spullen en besluiten de gok te wagen. We vernemen dat er verderop dichter bij het centrum, autobanden in brand zijn gestoken waardoor de bussen geen stap meer verder kunnen. Daarnaast gonst het van de informatie,al dan niet betrouwbaar, tegen het donker zou het rustiger worden werd gezegd. Wij wagen het erop met nog zes andere toeristen.Voor het gemak charteren we een Nepali jongen die de taal spreekt mochten we in de problemen komen.
In een sliert lopen we richting centrum en eenmaal aangekomen bij de brandende autobanden, blijkt het aardig mee te vallen. De rust lijkt enigszins teruggekeerd en zonder problemen passeren we de plek. De sfeer is gelaten, veel politie op straat die wat surveilleren en verder heerst er geen agressie en voelen we ons veilig. Wel een vreemde situatie, want we hebben het gevoel dat het er hier anders aan toe is gegaan eerder op de dag, gebroken glas overal, stenen op onduidelijke plekken en de brandende autobanden. De camera laten we deze keer verstandigerwijs in de tas, alhoewel er altijd mensen zijn die alles willen vastleggen natuurlijk.
Al snel na de barricade staan er talloze taxi's om mensen naar het centrum te vervoeren. De prijs is nu ook aangepast aan de situatie, maar na wat onderhandelen zijn we het eens en stappen we met twee andere toeristen in een veel te kleine Datsun. Goed proppen met de rugzakken, die van ons zijn erg klein in vergelijking tot die van de andere twee, en op naar Thamel, de toeristenwijk. Na een kleine tien minuten door een verlaten stad, bereiken we Thamel en vinden een plekje om te slapen.
We praten nog wat na met de eigenaar van het hotel en hij weet ons te vertellen dat de ouders van de vermoorde studenten beide 1.000.000 roepies hebben ontvangen als een soort van schadevergoeding en wellicht ook om verdere onrust te voorkomen. Je krijgt er je kind niet mee terug, maar het is volgens de hoteleigenaar een gigantische som. Wellicht wordt er morgen weer gestaakt en is de ambassade van India dan ook gesloten, wij wachten het maar even af. Voor nu een heerlijke warme douche, die heben we wel verdiend vinden we zelf en een goed bed.
- comments