Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor ChancEd: km stand =12131
Trekking in het Annapurna gebergte
Dag 1: 4 november : van Nayapul naar Tikhedungha
Nadat we gisteren ons permit hebben geregeld om het gebied in te gaan zijn we klaar voor onze trip. Het permit is nodig om het gebied in te kunnen en verder registreren we ons nog bij TIMS ( Trekking Information Management System ), zodat men weet dat we in het gebied zijn. Mocht er wat gebeuren dan ligt ergens vast wie we zijn en wie er geinformeerd moet worden als er wat met ons gebeurd. Maar daar gaan we vooralsnog niet vanuit. We hebben ons goed voorbereid, slaapzakken gehuurd, allebei een goede wandelstok, en het nodige eten en drinken voor de eerste dag.Na het ontbijt gaan we op weg naar het busstation en vinden al gauw de lokale bus naar Nayapul, het vertrekpunt van de trekking. Onze kaart van het gebied moet volgens meerdere andere toeristen genoeg zijn om de route te kunnen lopen. Dus zonder gids en dragers gaan we op pad. Ons kleine rugzakje die we allebei hebben is niet te zwaar en dragen we dus zelf. De busrit is weer genieten, in gesprek met de lokale bevolking en een prachtige rit door het mooie landschap. Het is 's-morgens voor het eerst sinds we hier zijn wel erg bewolkt dus even hebben we nog getwijfeld of het wel een goed plan was om te vertrekken, maar na een positief geluid van de lokale "weerman" zijn we toch afgereisd. Na een uurtje of twee door het landschap met de bus, een pisstop en meerdere spannende manouvres van de chauffeur bereiken we Nayapul.
Vanaf hier gaan we lopen richting Tikhedhunga op dag 1, vervolgens naar Ghorepani op dag 2, op dag 3 voor de zonsopgang naar Poon Hill, een top met prachtig uitzicht op witte toppen, op dag 4 door naar Tatepani, vervolgens Ghandruk en weer terug naar Nayapul.Nadat we zijn uitgestapt uit de bus, eerst een kopje "milktea" bij de lokale Nepalees en we ontmoetten Wilfried, een Nederlander die op de fiets van India terug naar Nederland zal fietsen. Hij heeft zijn fiets gestald om ook een trek te maken. Een stille gast die zich bij ons aansluit en de eerste dagen zullen we samen lopen.We beginnen met het vragen van de weg want die staat niet echt aangegeven, maar iedereen hier weet waar heen te gaan. Het is heerlijk om door de kleine dorpjes te lopen en te genieten van de prachtige natuur, al snel wordt het stil en lopen we langzaam naar beneden om een flink stuk de rivier te volgen. Alle prachtig gekleurde vlinders onderweg geven een hemels gevoel. Ze zijn enorm groot maar hebben allemaal geen zin om even ergens rustig op een bloem of plant neer te dalen en even stil te blijven zitten zodat ik ze kan vastleggen. Dan maar gewoon genieten van die prachtige beestjes. Het landschap is divers, veel rijstvelden, sommige goudkleurig en andere weer groen, het is het seizoen van oogsten en overal in het landschap zie je kleine poppetjes op en neer sjouwen. Op andere plekken wordt het land bewerkt en op een afstand zie je de buffels tergend langzaam over het land gaan, met een mannetje erachter die de beesten de juiste kant op stuurt. Wat nog wel het meest indrukwekkend is om te zien zijn alle dragers die we onderweg tegen komen. Er is in dit gebied geen weg naar de dorpjes die er allemaal verspreid liggen, dus alle gebruiksartikelen worden via het zelfde wandelpad als wij lopen naar de dorpen gebracht door mensen en muilezels. Volbepakt dragen de mensen zich een breuk en de kuiten zijn alleen maar spier. Van kippen tot en met mensen worden vervoerd. De muilezels worden volgestouwd met allerhande waar, van gasflessen, eten, dekens tot en met verder alles wat nodig is voor het dagelijkse leven in de bergen.
Als je hier ziek wordt heb je een vet probleem, en we komen onderweg een paar keer mensen tegen die gedragen in een mand of liggend op een soort alternatieve brancard worden vervoerd richting Nayapul. Vanaf daar is het nog twee uur met de bus of ambulance naar het ziekenhuis in Pokhara. Het gaat niet altijd goed en ook dat zien we onderweg. Een man die onderweg was naar het ziekenhuis heeft het niet gehaald en wordt in een soort draagbaar van twee stokken en een stuk doek terug naar zijn dorp gebracht om daar te worden gecremeerd. Dit is de realiteit in het Annapurna gebergte waar de vele toeristen hun trekking komen doen. Die toeristen, zoals wij zelf ook zijn natuurlijk, gaan soms met hun hele bepakking de bergen in en huren dan dragers voor dat gevaarte met al die kilo's spullen. Vaak gaat dat goed en verdienen ze een goede boterham met het bedienen van die vele trekkers. Belangrijk is dat de toerist zijn verantwoordelijkheid neemt voor de gids en dragers die worden ingehuurd en daar gaat het wel eens mis. Er wordt dan gezegd dat de gids en dragers voldoende kleding bij zich hebben, het kan aardig koud worden 's-nachts en als het bewolkt is, maar dan blijkt later dat die kleding bestaat uit een t-shirt met trainingsjack. Niet genoeg dus en zo horen we dat er een paar dagen geleden een drager is gestorven door de kou. Eigenlijk iets om gigantisch kwaad over te worden, want zulke dingen mogen gewoon niet gebeuren en als het goed geregeld zou zijn, hoeft dat ook niet. Enfin, dat is dus de keerzijde van het toerisme hier, en dat is betreurenswaardig.
Wij passeren vele dorpjes en alle kindjes vragen weer naar sweets, chocolate en pennen. We hebben spijt dat we niet even een doosje pennen gekocht hebben in Pokhara, maar dat is altijd achteraf. Na een flink stuk lopen, met veel stijgen en dalen stoppen we op een mooie plek om even bij een lokaal restaurantje wat te eten. Het toerisme heeft veel activiteit teweeg gebracht en hoe verder je het gebergte ingaat hoe hoger de prijzen worden. Logisch want alles moet de bergen in worden gebracht en dat kost nogal wat. We vervolgen onze weg, genieten van het uitzicht telkens weer en de witte toppen komen langzaamaan steeds beter in het zicht. Zaak om regelmatig even stil te staan en te genieten, want tijdens het lopen moet je hier toch goed kijken waar je je voetjes neer zet. Het is flink zweten en bijdrinken want het is af en toe stevig stijl en rotsachtig.
Om een uur of half vier 's-middags bereiken we Tikhedungha, waar tal van guesthouses zijn om te slapen. We pikken er eentje uit, 1 euro voor een nachtje in een hokje met twee bedjes en de sfeer en het uitzicht zijn geweldig. Vele trekkers, dragers en gidsen voegen zich hier samen en wisselen van alles uit. We ontmoeten Felix en Aruna, Duits, Indiaas stel en krijgen vele tips over India van Aruna. Na een spelletje kaarten met hen en Wilfried gooien we om half negen de pannen erop en kruipen moe maar voldaan in ons bedje. De stromende rivier beneden maakt ontieglijk veel kabaal dus onze oordopjes kunnen we wel gebruiken.
Dag 2. 5 november van Tikhedungha naar Ghorepani
Dit wordt een pittige dag, want het eerste gedeelte van vandaag is een stijle klim met 3280 stepstones, en regelmatig moeten we even stoppen om op adem te komen. Na een tijdje krijgen we het ritme te pakken en gaan we langzaam omhoog en tellen de stenen af. Na twee uur verschrikkelijk stijl klimmen komen we aan in Ulleri en ik kan je zeggen dat we blij zijn dat we boven zijn aangekomen. Een prachtig uitzicht op de witte toppen en tijd voor een koud colaatje. Even een half uurtje bijkomen, voordat we verder trekken. De mensen hier zijn zo vriendelijk en het is relaxed om hier te zijn ( buiten de zware wandelinspanningen ). Het is het drukke seizoen hier omdat het weer fantastisch is in oktober en november, en dus zijn vele mensen op het pad naar boven. Soms zelfs even een kleine file met trekkers, maar het hindert niets.
Na de vele stonesteps wordt het pad al snel van een ander kaliber, wat vlakker en inplaats van door het veld met kleine dorpjes, lopen we in een soort van tropisch regenwoud met het geluid van veel water op de achtergrond. Het is heerlijk maar de sterke stijging begint een beetje zijn tol te eisen bij mij. Mark en Wilfried gaat het lopen zichtbaar beter af. Na een uurtje of drie door het regenwoud komen we weer terug in een wat meer bewoonbare wereld en het lijkt erop dat we in de buurt van Ghorepani komen. Nog een stuk door een wat droger bos en de mensen die dezelfde route lopen beginnen we een beetje te kennen, omdat we elkaar telkens weer ergens tegenkomen. Rond half vijf bereiken we uiteindelijk onze bestemming en het uitzicht is zo mooi dat je er bijna om kan huilen van geluk.
Het is inmiddels bewolkt en behoorlijk koud geworden en ik begin een beetje hoofd pijn te krijgen. Geen goed teken want dat is 1 van de tekenen van hoogteziekte. In de nacht wordt het eigelijk alleen maar erger en ik doe geen oog dicht van de kou en de koppijn. Morgen om 4.30u op om een stevige klim naar Poon Hill te maken, maar zien wat we daarmee zullen doen.
Dag 3. 6 nov: Op naar Poon Hill en door naar Tatapani.
De ochtend is er geen om over naar huis te schrijven, toch doe ik het ( letterlijk). De wekker loopt af om 4.30u, mijn hoofd staat bijna op springen maar nu ik hier toch ben wil ik wel naar Poon Hill. Zonder ontbijt naar boven en dan genieten van de opkomende zon op de witte toppen, daarna is het ontbijten. Ik kleed me warm aan en we gaan op pad in het pikkedonker, net als vele anderen met ons. Een lange slinger van hoofdlampjes kruipt naarboven richting Poon Hill. Ik heb amper lucht om te ademen en bij iedere stap voel ik me slechter. De kou dringt door de zes kledingstukken heen en ik kom amper nog vooruit. Met de lange stroom omhooggaande mensen is teruggaan niet echt handig. Als we halverwege zijn, moet ik een verschrikkelijk besluit nemen, dit gaat niet goed en ik moet echt terug naar beneden. Deze 500 m stijgen in een uur, is te veel van het goede en het begint er stevig op te lijken dat ik een beginnende hoogteziekte heb. Ik kan wel janken, omdat mijn lijf niet meekan met mijn hoofd, dat overigens nu bonkt als een gek. Slim zijn dus, luisteren naar je lijf en niet over mijn grens gaan. Mark is de beste van de wereld, die me kent als geenander en me helpt bij het nemen van mijn besluit.
Langzaam tussen de opgaande lichtjes door gaan we terug naar beneden en ik sterf van de kou door het vele stilstaan. We hebben een slaapzak meegenomen en die trek ik om mijn koude lijf. Het helpt niet erg veel omdat ik al te koud ben geworden maar het is altijd beter dan niets. Na een 20 minuten is de grote stroom naar boven gepasseerd en kunnen we op ons gemak terug naar beneden. Dit zijn van die momenten dat je je even bedenkt, "lag ik nu maar in mijn eigen bed of bad". Mindf***ing kan ik nu niet gebruiken dus terug naar het guesthouse, binnen zitten met de slaapzak om mijn lijf en daar genieten van het ook zo prachtige uitzicht. Ik overweeg om in bed te gaan liggen want ik voel me echt slecht maar dan ben ik helemaal voor niets zo vroeg opgestaan. Mark loopt nog een paar keer naar buiten om foto's te maken en te genieten van de ochtendgeluiden hier zo hoog ( 2870 m) in het Annapurna gebergte. Hem zo te zien maakt me gelukkig, en ik probeer wat op te warmen binnen. De kachel wordt aangemaakt en ik ga er dichtbij zitten waardoor mijn lichaamstemperatuur weer een beetje normaal wordt. Een kop massala thee erbij en langzaam word ik weer een beetje mens. Nog altijd gammel, maar we hebben geen haast dus bestellen eerst maar eens een ontbijt.
Het is inmiddels 6.45 u, de zonsopgang met haar stralen op de toppen van de bergen is fantastisch en langzaam komen de mensen terug van Poon Hill. Knoflook schijnt een goede remedie te zijn tegen hoogteziekte, dus mijn ontbijt is een sterke knoflooksoep. We praten samen over ons plan om door te trekken naar Tatepani, maar ik twijfel sterk of we dat wel moeten doen. Na het ontbijt besluiten we om onze weg die we heen hebben gelopen weer terug te gaan om in ieder geval flink wat meters te kunnen zakken. Rond een uur of half negen gaan we op pad en ik ben ook blij dat we weer lekker met zijn tweetjes lopen. Het was prima om samen met Wilfried te lopen maar met twee is toch ons kostje. De eerste paar uur doe ik erg rustig aan en daarna begin ik me langzaam beter te voelen. Goed drinken en regelmatig wat eten doet wonderen en op zijn tijd even lekker rustig zitten en genieten van het prachtige uitzicht. Door het lage tempo zien we tien keer zo veel als op de heenweg en als het zonnetje op ons bolletje schijnt, genieten we weer snel van de trek. Nog een paar keer vind ik het erg jammer dat we de geplande trek niet hebben kunnen vervolgen maar al snel laat ik het los en ben weer terug in het moment.
We lopen tot aan Hille net voorbij Thikedhunga en slapen in een gezellig klein guesthouse. We ontmoeten weer wat mensen en hebben een goede nachtrust.
Dag 4. 7 nov : van Hille naar Nayapul
Deze laatste dag is niet meer zo heel ver en we starten rond half negen. Ik voel me weer goed en bepakt en bezakt beginnen we aan de trek. Het is bijzonder mooi zonnig weer en op ons gemak beginnen we aan het laatste stuk. Ik ben blij dat we zijn teruggegaan en het Nepalese leven hier in de bergen is bijzonder om te zien. Een trek als dit hebben we eigenlijk nog nooit gedaan en we zijn het er snel over eens, dit gaan we vaker doen.
Rond een uur of twee komen we aan in Nayapul en de bus terug naar Pokhara stond op het punt om te vertrekken. Instappen dus en je mee terug laten voeren uit het stille berggebied terug naar de bedrijvigheid van Pokhara. Op het busstation zoeken we naar de juiste bus richting Lakeside, maar als we een bus aanhouden zegt de geldjongen dat hij er niet heen gaat. Er gebeurd ons weer iets grappigs, een blinde man die met zijn jonge zoontje, een jaar of zes, in de bus zit, zegt in het engels toch in te stappen. Hij gaat zelf ook naar Lake side en weet waar we moeten overstappen en hij zal ons helpen. Een blinde die ons de weg wijst, wat een situatie. We stappen samen met de blinde en zijn zoon over in een andere bus, stampvol en met de benen buiten. Het is kicken om zo te reizen, en na een korte rit bereiken we lakeside. Slaapzakjes en wandelstokken terugbrengen en tijd voor een koud drankje.
Eenmaal terug bij het guesthouse van Hari lijkt het er in eerste instantie op dat er geen kamer meer vrij is, zijn zoon vertelt ons dat alles geboekt is, maaaarrrrrrr…………hij belt even zijn vader. Geen probleem zegt Hari, we kunnen dezelfde kamer hebben. Tijd voor een heerlijke douche en onze beentjes een beetje strekken. In Ghorepani kregen we een tip van Tal, een Israeli, dat er een fantastisch goed steakhouse in Pokhara is, en Mark heeft zijn zinnen gezet op een heerlijk stuk vlees. Helemaal fris en gewassen op naar het steakhouse en Tal heeft niets teveel gezegd. De hoeveelheid vlees is weliswaar voor twee personen maar we genieten van het eten. Even geen Dal Bat, een rijstgerecht met een soort bonensaus , groente en pickles, maar een goed stuk vlees. Alsof er een engeltje over je tong piest !
We zijn moe en voldaan, gaan nog even onze email checken en worden verrast door de vele reacties en berichten van iedereen. Sommige erg leuk maar ook wat minder nieuws van anderen. Morgen nemen we de tijd om wat reacties te geven want onze hoofdjes en het lijf zijn klaar voor vandaag. Een "kort"verhaaltje deze keer over onze trekking, waar we van hebben genoten en weer de nodige ervaringen van in onze rugzakken stoppen om mee te nemen op onze verdere trip. Vandaag hebben we een NDD, niks doen dag, hangen wat, schrijven wat en bekijken wat we hierna gaan doen. Tot later.
- comments