Profile
Blog
Photos
Videos
Afscheid Harvest Moon en van Pokhara naar Tansen.
Ons verblijf in Pokhara was heerlijk, het Nepalese leven komt steeds dichterbij, en we snuiven het elke dag meer op. Zeker ook door ons verblijf bij Hari Shova en hun kinderen in Harvest Moon Guesthouse was een bijzondere ervaring. Deze familie met in het bijzonder Hari zelf is heel open en we hebben veel dingen over het nepalese leven leren kennen. De gebruiken en gewoontes en de verschillen tussen de bergvolkeren en de stadse mensen. Hari en zijn familie zijn welgesteld voor de begrippen hier. Ondanks de tegenslagen die hij in zijn leven heeft gehad, is hij door zijn sterk en optimistisch karakter naar de toekomst blijven kijken. Dit heeft hem veel opgeleverd. Na het veel te vroege verleis van zijn vader, hij was pas 5 jaar en herinnerd zich amper wat van zijn vader, had hij een moeilijke tijd. In zijn jeugd maakte hij wat misstappen in zijn leven zoals veel gebruik van drank en de nodige verdovende middelen, maar toen hij zijn vrouw Shova ontmoette kreeg zijn leven een andere wending. Ze kregen drie gezonde kinderen en hij vertelt uitgebreid dat hij enorm blij was in zijn hart met zijn eerste, een dochter. Vele gezinnen in Nepal willen het liefst een jongen en zijn soms erg teleurgesteld als zij een dochter krijgen. Hari niet, hij was dolgelukkig en kreeg daarna nog twee zoons. Veel gezinnen worden hier levensgroot omdat men kinderen blijft krijgen totdat er een jongen komt.
Het trouwen van een vrouw wordt hier nog steeds ook door de familie mede bepaald. Zo hebben Hari en zijn vrouw een afspraak om naar de ouders van Shova te gaan, omdat haar broer wil gaan trouwen. Hij woont en werkt in Dubai, maar in nu in Nepal omdat er drie gegadigden zijn. Alle drie de families en de vrouwen zullen door familieleden worden bezocht inclusief de broer om te bepalen welke de beste vrouw voor hem zal zijn. Het klinkt ons een beetje vreemd in de oren omdat wij het idee hadden dat de keuze wat vrijer was. Het kastensysteem speelt nog altijd een rol. De kaste van Shrestha, die van Hari, kent vele mensen in Pokhara, en ondanks dat ze geen familie van elkaar zijn, is er wel een verbondenheid. Men spreekt soms dezelfde eigen taal, een soort dialect dat alleen door de kaste wordt verstaan. Een kleermaker uit een lagere kaste werkt in een zaak van de Shrestha kaste en is nog steeds een stapje lager.
Het gezinsleven van Hari is erg warm en hij is heel serieus bezig met het geven van een goede toekomst aan zijn kinderen, Sabbu (19 en vernoemd naar een bollywoodactrice ), Ks***iz (17, en zijn naam betekent horizon ) en Aakash (15 en zijn naam betekent "sky"). Ze zitten alledrie op school en Sabbu werkt daarnaast bij een zeer voornaam hotel in de buurt. Zo doet ze ervaring in de praktijk op zegt Hari, naast alle theorie die ze op haar net begonnen opleiding bedrijfsmanagement leert. Drie prachtige kinderen waar ze erg trots op zijn. En als de dag aanbreekt dat Sabbu aan de man gaat, zal Hari daar zeker een grote rol in spelen vermoeden wij.
Op de laatste avond worden wij uitgenodigd om met de familie te eten, iets dat hier bijzonder is, want de gasten eten altijd eerst en daarna de familie zelf. Een geweldige Dal Bhat, gemaakt door Shova krijgen we aangeboden. Het voelt een beetje als thuis zijn, en het is gek om weg te gaan, we zouden hier nog heel lang kunnen blijven. Nepal is echter groter dan Pokhara, dus we gaan verder. Voordat we dat doen hebben we nog een leuke laatste avond en laten we de familie de website zien die we samen met hen hebben gemaakt voor het guesthouse. Ze zijn in hun nopjes, en Aakash, die nu gebombardeerd is tot webmaster, heeft er plezier in. Hij is met ons meegeweest naar het internetcafe en we hebben hem laten zien hoe hij zelf aan de website kan bouwen. Een eenvoudig menu leidt hem door alle stappen en hij pikt het snel op, dat zit dus wel goed. Vragen gaat hij ons mailen dus dan kunnen we hem op afstand ook nog helpen.
We willen niet weggaan zonder de familie op een leuke manier te bedanken, en ondanks dat ze vinden dat we al zo veel hebben gedaan met de website, laten we het logo van het guesthouse op een mooi doek borduren. In Nederland hebben ze daar mooie machines voor, Carola weet daar alles van, maar hier doen ze dat gewoon uit het losse handje onder de naaimachine. Zonder dat we het in de gaten hebben lopen we een Shrestha atelier binnen en de designer kent Sabbu erg goed dus hij wil er iets speciaals van maken. Nou dat is gelukt en de familie is blij met ons kado, wel overvallen hebben we het idee, maar toch. De laatste avond luisteren we nog wat muziek, Hari heeft tal van CD's en we kletsen nog wat over het Nepalese leven. We kruipen in ons heerlijke bedje voor onze laatste nacht Pokhara. Een laatste ontbijtje op het dakterras van Harvest Moon en nadat we de rekening hebben getaald gaan we op pad naar het busstation.
Al snel vinden we met de nodige hulp van lokalen de goede bus naar Tansen oftewel Phalpa. Hij gaat op pad en na tien minuten staat hij ergens in een achterafwijkje stil, even de nodige spullen bovenop laden die mee moeten voor één van de medereizigers. De bus is behoorlijk leeg maar als we dan eenmaal echt vertrekken stroomt hij langzaam vol. De rit naar Tansen, laat Pokhara al snel achter ons liggen en we hebben een prachtig uitzicht over de diepe dalen met haar prachtige rijstterrassen. De gammele bus lijkt af en toe door zijn assen te zakken maar iedereen zit er rustig bij dus laten wij dat ook maar doen. De hypersmalle "high way", waarvan je zou denken dat het een fatsoenlijke weg is, heeft hier alleen die naam omdat het een hoge weg is en vooral steeds hoger gaat. Toeristen zien we hier niet en wellicht reizen de meesten met toeristenbussen vanwege de kwaliteit en snelheid van de bus. Maar wij genieten van al dat gestop op onduidelijke plaatsen, geroep en gedoe van medereizigers en de tocht. De BBA oftewel veolia verbiedt om te gaan staan praten met de buschauffeur, hier zit de cabine van de chauffeur vol met mensen en wordt er volop gekletst, een leuke en gezellige toestand. Het lijkt alsof iedereen voorin wil zitten, voor ons is het nog niet helemaal duidelijk waarom. Misschien vanwege de wagenziekte achterin, want de bus hobbelt en bobbelt de hele weg.
Dat het soms ook mis gaat hier in de bergen zien we onderweg als de bus opeens stopt. Er ligt een vrachtwagen in het diepe ravijn, en er is werkelijk niet veel meer van over. Er wordt druk gediscussieerd over de plek waar het moet zijn misgegaan en de Nepalezen zijn onder de indruk van de aanblik van het resterende stuk verfrommeld blik dat in de ravijn ligt. Een half uurtje later passeren we de plek waar de vrachtwagen naar beneden is gekukeld en da's toch even een raar gevoel. Gelukkig heeft onze chauffeur zo af en toe zijn rustpauzes ingelast en brengt hij ons veilig naar Tansen. Er wordt geroepen dat we eruit moeten en het ziet er niet echt uit als een dorp maar meer als een straat. Dat blijkt te kloppen want als we de bocht om lopen zien we dat Tansen hoog in de bergen ligt en met de zware rugzakken willen we die klim echt niet gaan maken.
Al snel komt er een andere bus voorbij die naar boven gaat dus instappen en mee naar boven. Een pittoresk dorp met veel straatjes die stijl omhoog lopen. Allereerst maar eens uitvinden waar we precies zitten en dan op zoek naar een bed voor vanavond. Dat valt hier niet mee want er zijn hier niet echt veel toeristen, maar na drie plekjes te hebben gezien besluiten we bij het laatste guesthouse te gaan pitten. Voor het eerst een koude douche, een gammel bed, vieze dekens, een hangplee en eigenlijk dus terug naar af na ons kamertje in Pokhara. Maar ach, je stelt heel snel je norm bij als je geen zin meer hebt om nog langer met een grote rugzak te lopen. Stallen dat ding en nu de schemer is ingevallen wordt het tijd voor wat eten. Hier geen talloze restaurantjes waar je uit kunt kiezen, maar uiteindelijk vinden we een leuke plek waar we lekkere dingen kunnen eten. Volgens ons zo'n beetje de enige plek, want er zitten nu ineens behoorlijk wat westerlingen rondom ons. We zijn aardig moet van de busrit die bij elkaar zo'n 6 uur heeft geduurd en kruipen na het eten ons bed in. O, nee, eerst nog een potje gekaart, maar de ogen vielen er zowat bij dicht dus dat maken we nog wel een keertje af.
Vandaag is een dag om lekker niets te doen. Toen we gisteren op weg waren naar ons guesthouse, kwamen we langs een weeffabriekje, waar ze de stof weven die gebruikt wordt voor de vele tope's die de mannen hier dragen. Een dejavu gevoel naar de jaren negentig, toen we bij Ossfloor werkten en daar hebben we zojuist dus even een kijkje genomen. Heerlijk geluid die werkende machines, alleen hier wordt met de hand geweven en niet machinaal getuft. Het is een mooi gezicht en we schieten er wat leuke plaatsjes. Nu zitten we hier in een heerlijke tuin, bij het restaurant waar we gisteren hebben gegeten, vullen onze verhalen aan en doen verder even lekker niets. Misschien dat we zo nog een wandeling naar boven gaan maken, waar we een prachtig uitzicht over de vallei zullen hebben. Ach misschien, want we zitten hier eigenlijk wel lekker.
Morgen gaan we in ieder geval verder naar Lumbini, weer een dagje in de bus naar de historische geboorteplaats van Gautama Siddharta Buddha, en één van de meest belangrijke religieuze plaatsen van de wereld. Er komen veel pelgrims naar Lumbini die dan soms ook nog wat langere tijd blijven om in één van de vele kloosters te mediteren.
- comments