Profile
Blog
Photos
Videos
Het is vroeg in de morgen, de zon is nog niet eens op of het 'meisje met de rode koffer' staat al naast haar bed. Slaperig wrijft zij in haar ogen. 'Kwart voor zes is ook geen tijd om op te staan' zucht ze. Na haar ochtendplasje gedaan te hebben, kijkt ze met een bedenkelijk gezicht naar de douche. Waarschijnlijk ijs en ijskoud… Moedig staat zij even later toch bibberend onder de koude stralen van de onverbiddelijke douchekop. Met wakkere ogen zit ze zo'n kwartiertje later boven haar bakje yogert met muesli en banaan. Helemaal gekleed voor de gelegenheid die haar vandaag te beurt valt. Een nette lange witte broek, een donker blauwe bloes en haar mooie paarse slippers, die haar vandaag zullen brengen op de plaats waar ze wezen moet. Vandaag 'de grote dag'. Het theorie-examen staat voor de deur. Voor ons geriefelijke huisje klinkt de hoorn van een grijze Nissan almera. Inmiddels een uur later is het tijd om te vertrekken in de richting, ja in welke richting eigenlijk? Na een uur in Nissan, met een uiterst trouwe en buitengewoon goede airconditioning te hebben gebibberd, heeft ze inmiddels heel Curaçao gezien. 'Ja' denkt ze bij zichzelf 'sommige mensen schijnen te denken dat je het op Curaçao nooit koud hebt…'. Maar na een uur deze verkwikking te hebben genoten, is ze dan ook op de plaats van bestemming aangekomen. Verlangend om de warme wind langs haar armen te voelen strijken, die de mierentietjes zullen wegnemen, hoort ze plotseling de geschrokken stem van haar instructeur. 'Wat? Ben je op sloffen, op slippers? O nee…'. Dit zeggende slaat haar grote voorbeeld, in het rijden dan, zijn handen voor zijn ogen. Voor de tweede keer komen de beslissende, vernietigende woorden, 'O nee!'. Als een schok dringt het tot haar door. Met grote ogen en verwarring op haar gezicht vraagt ze 'Maar mag je dan niet op slippers?'. In de volgende minuten klinkt het oordeel die overgaat in een stilte. Op slippers kom je niet binnen. Slippers zijn niet formeel, ook niet als je hele mooie hebt… Sloffen, zoals ze dat hier op Curaçao trachten te noemen kunnen beslissen over het wel of niet behalen van het theorie-examen. Om zich heenkijkend komt het meisje tot de conclusie dat ze zichzelf er veel netter uit vind zien dan al die anderen die theorie-examen komen doen, met hun spijkerbroeken en T-shirts, al kun je dan hun tenen niet zien. In haar ontsteekt zich een vonkje van verontwaardiging. Zitten de hersens van deze mensen soms in hun schoenen. Ze denkt bij zichzelf, 'Misschien maak ik mijn theorie-examen op slippers nog wel beter dan jullie.' Maargoed, al deze bedenkingen helpen haar niet verder. Zonder degelijke 'formele' schoenen, waaronder blijkbaar ook sportschoenen en werkschoenen worden verstaan, komt ze er niet in. Naast haar klinkt wat gerommel na de stilte. 'Ik ga iemand bellen om schoenen' hoort ze haar grote voorbeeld zeggen, die nu ook haar redende engel lijkt te worden.
Even later zit zij met haar mede-examenkandidaat, die overigens prachtige schoenen bezit, te wachten op een witte auto die haar uitkomst, ja toekomst, zal komen bieden. De minuten verstrijken… Inmiddels is zij opgestaan en maakt zich toch wel wat bezorgt. Zal de redding op tijd komen? Curaçao lijkt opeens veel witte auto op zich te hebben, maar geen van allen komen ze voor dat haar. Tot daar een auto aan komt rijden, geen witte, maar wel iets in die richting… De bestuurder doet wat vreemd, tja wat wil je, als je zo'n vreemde boodschap komt doen.
Even later komt een meneer in uniform de kandidaten voor het theorie-examen halen. Onder zijn keurende blik mag iedereen naar binnen. Zijn ogen lichten op als hij het meisje ziet, dat uiterst netjes in haar witte lange broek, donkerblauwe bloes en haar donkerblauwe gympen er als een plaatje uitziet. 'Zij zal haar examen op deze wijze vast en zeker behalen' denkt hij. Het meisje, door de eigenaarster van de schoenen verzekerd dat de gympen nog maar één keer met sokken gedragen zijn, zweeft het lokaal binnen. Zij maakt het examen zonder tafel en zweeft even later nog lichter naar buiten.
Na een tijdje gewacht te hebben, iets wat ze gewend is geraakt, niets kan immers tegen het wachten bij de immigratiedienst op, wordt de uitslag haar overhandigt. Binnen zit de man met het uniform glimlachend achter zijn bureau. Hij wist het wel. Dat meisje met die nette lange witte broek, die donkerblauwe bloes, en die nette donderblauwe gympen heeft zelfs geen één foutje in haar hele examen gemaakt.
Bij het loket wordt de datum van het praktijkexamen vastgelegd op 1 november 2008. Wie haalt er tegenwoordig nog zijn rijbewijs binnen de maand? Iedereen hier op Curaçao.
's Avonds denkt het meisje van de rode koffer nog eens na over de geschiedenis van die dag. Een poosje geleden had ze nog een liedje geschreven 'Sardientje zullen we spelen, op slippers zullen we gaan. Eerlijk zullen we alles delen.' Ze denkt bij zichzelf: 'Als je, je rijbewijs haalt is de onbezorgde tijd van slippers blijkbaar voorbij…' Slippers behoren dan tot de tijd van 'vroeger was alles beter'. Wil ik eigenlijk nog wel mijn rijbewijs halen vraagt ze zich af. Als zo aan mijn onbezorgde tijd een einde komt… 'Aan de andere kant, met de auto kan ik ook ver rijden, heel ver rijden, nog verder rijden. Zo ver rijden dat ik mezelf op onbezorgde tijden kan trakteren. En zoals je hersenen niet in je schoenen zitten, zo zal mijn onbezorgde tijd ook niet in mijn slippers zitten. Of juist wel, want op slippers zal ik blijven lopen, al wordt ik tachtig.
Aldus het meisje met de rode koffer.
- comments