Profile
Blog
Photos
Videos
Op een mooie morgen stond het meisje weer vroeg naast haar bed. Ze zou vandaag met twee vriendinnen eerst naar de stad gaan en daarna een verkoelende duik nemen in de diepblauwe zee. Ze had de avond ervoor besloten dat ze deze ochtend zou gaan hardlopen, dus trok ze haar trainingsbroek aan. Nog geen 10 minuten later rende ze de Kaya Aura E. Winkel af om de verdere omgeving te verkennen. Allereerst was de berg achter haar huis aan de buurt...
Ze rende, kwam thuis, douchte, reed met het busje naar de stad, liep daar wat rond met haar vriendinnen en belandde bij de kapper.
Nu denk je misschien dat de Nederlandse samenleving steeds verder moderniseert en emancipeert, maar op Curaçao zijn ze alweer een stapje verder, merkte het meisje. In Nederland mag je nu wel kappers hebben waar mannen en vrouwen geknipt kunnen worden. Dit was in deze kapsalon ook het geval, alleen dan toch anders. De vrouwen werden in deze kapsalon letterlijk en figuurlijk boven de mannen geholpen. Dit wel met het gevolg dat het meisje tussen alle mannen door, een trap op moest naar boven. Boven gekomen wachtte haar daar een gezette Antilliaanse kapster met een bos haar dat niet van haar zelf was, ja toch ook weer wel, ze had het natuurlijk wel gekocht. Maargoed, je begrijpt wat ik bedoel. Het meisje keek eens rond in de roze ruimte. Beneden blauw en boven roze, dat was in ieder geval duidelijk. Maar wat haar nog niet helemaal duidelijk was, of eigenlijk gewoon helemaal niet, was wat ze nu eigenlijk met haar haar wilde. Een maand geleden had ze bedacht dat ze haar haar zat was. Ze moest gewoon iets anders. Vanaf dat moment had het meisje met tussenposen gedacht aan wat er allemaal mogelijk was. Dreads leken haar wel wat…, maar dat vond ze toch ook wel weer wat spannend en gevaarlijk, want stel dat het niet stond.. Het viel er niet één, twee, drie weer uit te halen. Iemand had haar aangeraden om het kort te knippen. Dat stond lekker vlot. Ook daar dacht het meisje over na. Maar ja, hoe kort? En… alleen maar kort? Ze wilde iets aparts. Ze bedacht dat het misschien leuk zou zijn om één lange lok te houden. Of wacht, één dreadlock, dan had ze het beide. Maar dit werd weer door iedereen afgeraden, het zou niet mooi zijn. Na een maand hier het hoofd over gebroken te hebben, had haar Antilliaanse vriendin gezegd, kom we gaan het gewoon aan de kapper vragen. Ja en hier stond het meisje nu, tegenover de vrouw met de krullen en haar onverbiddelijke schaar. Stilletjes bladerde ze door een tijdschrift waar de laatste kapsels in zouden staan. Ondertussen brabbelde haar Antilliaanse vriendin in het Papiamento tegen de kapster. Ze legde mijn gedachtegang van de laatste maand op tafel, waarna de kapster mijn ideeën over dreads direct de grond in boorde. Ze hield gewoon helemaal niet van dreads, dat was dus geen optie… Logisch. Verder schudde ze wat met haar hoofd over mijn ideeën en kwam toen met iets, ja met een heel ander idee. Een bobline, dat zou voor mij het ideale kapsel zijn. Nu moet je weten dat kappers over haren altijd gelijk hebben, want het is nu eenmaal hun beroep, en jij bent de leek. Het meisje keek wat bedenkelijk en vroeg hoe dat er dan uit zou gaan zien. Vervolgens werd er wat verteld, vertaald, gevraagd, verteld, geantwoord, vertaald, maar heel veel duidelijker werd het niet. Wat wel duidelijk was, dat de kapster met haar mooie krullenbol het vanachter heel kort wilde knippen en van voren langer. Ja, nu hoor ik je denken, logisch… dat is een bobline. Maar het meisje bedacht dat je wel op verschillende manieren een bobline kon knippen. Ze wilde het vanachter niet heel kort… en van voren ook niet. Gewoon een bobline met wat langer haar en geen stekels, kippenkonten of wat dan ook. Toen ze dit vertelde, schudde de kapster weer met haar hoofd. Uiteindelijk was ze toch wel bereid om het niet heel kort de knippen. Het meisje besloot vervolgens zich te onderwerpen aan de stevige kapster. Want zoals al eerder gezegd, kappers hebben over haren altijd gelijk. Toen het meisje in de kappersstoel zat, dacht ze hier weer aan en met deze gedachte sprak ze het vonnis over zichzelf uit: 'Het mag toch wel kort'. Ze dacht, het groeit wel weer aan, maar ondertussen had ze wel een beetje vreemd gevoel. Ze kon het alleen nog niet echt plaatsen. Later begreep ze het overigens wel, maar toen was het… Hmm, wacht ik loop op de zaken vooruit
Het meisje, een tijd geleden inmiddels, gekomen met haar rode koffer van uit het land waar het korte tijd geleden met -17 vroor, gaf zich nu over aan de kapster die achter haar stond. Iedereen weet dat je van achter verraderlijk aangevallen kan worden. Meestal gaat het dan wel over oorlogen of criminelen, maargoed dat terzijde. Als je van achter wordt aangevallen, zie je het niet aankomen en kan je zo neergestoken worden. Nu werd het meisje gelukkig niet neergestoken, dat zou het verhaal wel heel triest hebben gemaakt, maar de kapster was achter haar wel bezig met gevaarlijke mesjes en scharen. Ook kon het meisje wel gedeeltelijk zien wat er gebeurde door in de grote spiegel te kijken die voor haar hing, maar hierin kon ze toch niet haar achterhoofd bekijken. En dat werd het eerst onderhanden genomen…
Lang was de kapster bezig met de achterkant, zo lang dat het meisje had bedacht dat er twee opties waren…
1. Mijn haren worden één voor één geknipt.
2. Mijn haren worden wel met meerdere tegelijk geknipt, maar alleen dan steeds een stukje korter, totdat ze op een gegeven moment met het scheermes komt en alles eraf scheert.
Om een lang verhaal kort te maken, op een gegeven moment ging de kapster inderdaad bezig met een soort mesje. Ondertussen werd het onderbuik gevoel van het meisje steeds sterker, ze dacht nu dat ze wist wat het betekende, maar ze kon niet meer terug. Links was gedaan, nu moest alleen rechts nog. Ook van voren werd het steeds korter. Het meisje wilde roepen, stop niet zo kort.. maar het moest links toch even lang zijn als rechts… Met grote angstogen keek ze in de spiegel die haar ondergang onverbiddelijk tentoonstelde. Korter en korter werd het… tot…
Met een berustende kalmte, die haar aan de andere kant ook weer angstaanjagend voorkwam keek ze in de spiegel of draaide haar hoofd in de richting die de kapster aangaf. Op een gegeven moment was het met het knippen gedaan. Het meisje dacht dat ze klaar was. In het land waar ze vandaan kwam, liet ze altijd alleen maar haar haar knippen. Thuis kon ze het immers ook wel wassen. Maar nee hoor, ze was nog niet klaar, ze moest mee naar een andere stoel om haar haren hardhandig, of stevig, tja beide, te laten wassen. Haar nek deed pijn op de harde rand van de wasbak. Blijkbaar zat ze niet goed, of was die wasbak voor Antilliaanse nekken die anders waren, of was het gewoon verkeerd ontworpen.. in ieder geval, ze vond het geen pretje. Daarbij kwam nog dat de kapster haar vroeg, of ze haar haar gewassen had. Net of het er heel vies uitzag. De dag daarvoor had ze het nog gewassen. Ze voelde zich gekrenkt, maar liet het niet merken en vertelde hoe ze haar haren verzorgde.
Na dit gebeuren begon de marteling pas echt… Er werden föhnen en stijlapparaten aangesloten. Laden met borstels werden open getrokken. Het meisje liet het gelaten over zich heen komen… Erger kon het toch niet meer worden zo dacht ze. De stevige kapster met haar bekrulde hoofd begon haar haar te borstelen en niet zo zachtjes ook. Er werd stevig aan getrokken, alsof ze de laatste paar haren er ook nog even uit wilde trekken. Tegelijkertijd voelde het meisje haar hoofdhuid verschroeien. De lucht van de föhn was zo verschrikkelijk heet dat ze bijna met zekerheid kon zeggen dat ze straks dikke blaren op haar oren had. Ze probeerde telkens haar hoofd weg te trekken van de hete lucht. Dit leverde haar een nog harder getrek aan haar al getergde haren op, en commentaar van de verraderlijke kapster achter haar. Het meisje piepte dat het zo verschrikkelijk heet was. Het monster achter haar lachte eens en zei: 'Ja het is heet ja.' Vervolgens voelde het meisje ook haar voorhoofd verbranden.
Eindelijk was het klaar. Het meisje keek in de spiegel en dacht, vooruit, het kan er wel mee door, het groeit wel weer aan. Maar toen werd haar de achterkant getoond… Omdat die grote vrouw daar stond gebeurde het niet.. maar anders was ze in snikken uitgebarsten. Stekels had ze, die vrouw, dat monster had haar gewoon stekels bezorgd… Ze voelde eens… ja het voelde net als het haar van jongens… Ze perste er een dankjewel uit en liep diep ongelukkig de winkel uit. Tegelijkertijd moest ze ook wel weer heel hard lachen.. tja dat komt ervan als je naar een Antilliaanse kapster gaat, met wie je niet normaal gecommuniceerd hebt… Vol zelfspot maakte ze foto's van haar nieuwe kapsel, vastbesloten om het niet elke dag te gaan stijlen. Neej was zij even gek. Ze zou wel zien wat er van zou komen. Stekels had ze, crazy, stranjo… Maargoed, het zou wel weer aangroeien…
En…. iedereen vond het leuk… blijkwaar waren stekels nog zo gek nog niet…?!
- comments