Profile
Blog
Photos
Videos
Inmiddels alweer twee dagen geleden stapte ik in mijn rooie Nissan Sunny. Vol goede moed op weg naar mijn middenevaluatie. Met een sjaal om, voor de kou en tegen de ongenadig neerstromende regen was ik, even tevoren op weg naar de auto, al kletsnat geworden. Eenmaal in mijn prachtige bak, waar sommigen wat anders over denken, omdat de lak wat bladdert, deed ik een poging tot het starten van mijn kar. Hij bracht wat vreemde geluiden voort en wilde niet echt meewerken. Ik sprak Sunny bemoedigend toe. Dit hielp en even later reed ik, weliswaar wat stottert, weg. Bij de bocht viel hij weer uit. ‘K dacht, pot-jan-dikke, je kunt toch wel een beetje meewerken, straks kom ik nog te laat. Maar nog geen honderd meter verder kon meneer toch echt niet verder. Hoe en wat ik ook probeerde, telkens als ik startte ging ik verder achteruit dan vooruit, dit aangezien ik op een heuvel stond, of liever, een heuvel op probeerde te rijden. Ik stond gelukkig half bij een bushalte, maar dus ook maar half op de weg. Door Sunny’s gevarenlichten te laten knipperen dong het tot mij door, dat ik niets beters meer wist te doen. Daar zat ik dan in de stromende regen, weliswaar in de auto, ,maar die stond gevaarlijk half op de weg. Ik kroop in het hoekje, het verst van de weg en besloot Teddens maar te bellen. Wat zou ik zonder hem moeten? Het enige wat ik zonder hem kon doen, was gissen naar de oorzaak van de kuren van Sunny. Ik hoopte met alles wat in mij was, dat hij niet dood zou zijn..!
Een uur later, mijn afspraak had ik inmiddels afgebeld, parkeerde Teddens zijn auto voor de mijne. Binnen vijf minuten was de boel opgelost, aan elkaar geschroefd en kon ik weer verder. Ik weet nog steeds niet wat het nu was, maar waarschijnlijk krijg ik dat zaterdag wel te horen. Dan moet het onderdeel alsnog vervangen worden. Het was lui/ moe geworden. Over moe geworden gesproken…
Mijn afspraak voor de middenevaluatie was verzet naar de volgende dag. Ik kwam aan bij Speransa, na een supervisiegesprek met mijn nieuwe supervisor en nam plaats op de stoel, voor mij bestemd. Wat er precies aan de hand was.. wie zal het weten. Wat ik wel weet is, dat ik moe was, dat ik het gevoel had dat ik moest huilen en ik niet wist waarom. Bij Sunny was er iets geknapt, bij mij waarschijnlijk ook, maar wat, inderdaad, precies kan ik het je niet vertellen. Het gesprek wilde niet echt vlotten. Ik bedacht dat ik de laatste tijd veel, heel veel had nagedacht over mijn houding. Dat ik het lastig vond om mijzelf kwetsbaar op te stellen, dat ik anderen mijn zwakheid niet wilde laten zien, dat ik sterk wilde, moest zijn! Maar dat ik dit ook niet meer wilde, dat ik mezelf wilde zijn, maar dit toch eigenlijk niet durfde. Dat ik (bijna) nooit zou bekennen iets niet te durven, maar dit nu wel gedaan had. Dat ik vocht, voor mezelf, tegen mezelf, tegen bang, sterk en kwetsbaar zijn. En toen besloot ik toch maar kwetsbaar te zijn. Ik zei: ‘Ik heb het gevoel dat ik moet huilen, maar ik weet niet waarom…’ en begon te huilen.
Tja, en toen zat ik daar te huilen, twee mannen keken naar een kwetsbaar meisje waarbij de tranen over haar wangen biggelden. Een meisje dat daar in de directeurskamer zat te snotteren, maar dit alsnog probeerde tegen te houden. Een meisje dat zo graag sterk wilde zijn, maar tegen zichzelf was aangelopen. Een meisje dat ook wel sterk was, maar niet zo sterk als ze zich soms voordeed. Een meisje dat vocht om alles alleen te kunnen oplossen, maar toch de mensen rond haar nodig bleek te hebben. Met rode ogen zat ik daar. Mijn tranen proefden zout en ik voelde mij kwetsbaar door mijn tranen, maar ook opgelucht. Er werd mij verteld dat ik niet alles alleen hoefde te doen. Dat er mensen waren die van me hielden en me heel graag wilden helpen. Dat ze het waardeerden, dat ik mijn kwetsbaarheid durfde te tonen. Dit zorgde ervoor, dat de sluizen van mijn traanbuisjes weer geopend werden en er weer stromen zout langs mijn wangen naar beneden spoelden.
Ik vroeg mij hardop af wat ik dan moest doen, om mijn houding, het niet willen tonen van mijn kwetsbaarheid, te veranderen. Vervolgens betrapte ik mijzelf erop dat ik dit weer zelf wilde oplossen. Dat ben ik, dacht ik wanhopig. Hoe kan ik het ooit leren…? Ik wil het veranderen, maar stap en verzwik mijn enkel direct weer, door in mijn eigen kuil te stappen. Dit bracht nog meer tranen te weeg. Door mijn snikken heen hoorde ik de stem van Ard, je mag jezelf rust gunnen. Vervolgens kun je aan anderen je leerdoel voorleggen, en zeggen dat je het niet alleen kan/ wil doen en hun hulp nodig hebt. Dit beeld bracht een schok bij mij te weeg. Anderen vertellen over mijn doel was nog tot daaraan toe, maar dit dan vervolgens ook aan anderen over laten. Mijn controle verliezen, afhankelijk worden… dat nooit! Ik wilde best mijn best doen om te veranderen, maar zo? Hoe moeilijk is het te veranderen…
Zucht… was het maar net zo gemakkelijk als bij Sunny, gewoon even een schroefje aandraaien of een onderdeel vervangen en de boel loopt wel weer een poosje. Misschien moet ik wel een voorbeeld aan hem nemen… Hij laat anderen gewoon in zijn buik rommelen en vervolgens kan hij weer verder. Hij stelt zich netjes afhankelijk op, maar aan de andere kant heeft hij ook weer makkelijk praten. Hij heeft geen gevoel dat zegt dat hij stoer alles alleen moet of kan doen…
Waarom ik dit verhaal vertel, mijzelf zo laat zien? Blijkbaar wil ik toch wel veranderen. Eén van de eerste stappen in die richting... het durven vertellen hoe zout en zoet mijn tranen waren. Ik hoop dat jullie mij willen helpen om mijzelf te durven laten zien.
Als je gehuild hebt, omdat je misschien jezelf wel een beetje in dit verhaal herkende, bij deze vertel ik je, ’t geeft niets (en ik hoor het graag van je;)). Ik vind mensen die hun kwetsbaarheid durven te tonen geweldig mooi en eigenlijk geweldig sterk, juist omdat ze zichzelf durven te laten zien…
Jezus liet ons een geweldig voorbeeld zien. Hij is God, maar door mens te worden, zo veel kwetsbaarder, werd Hij zoveel groter en sterker dan Hij al was… Het toppunt van kwetsbaarheid is denk ik het tonen van liefde. En wat is sterker dan liefde?
‘Kwetsbaarheid vraagt meer moed dan cynisch, sterk of machtig zijn, Het vraagt moed om open en onschuldig te zijn, en bereid om gekwetst te worden.’ (Dorothy Baker)
Maak je maar niet bezorgd.. (hmm is dit weer een vorm van sterk willen zijn.. k denk 't niet)
Ik stoei en vecht wat met mezelf, maar het is goed :)
Een hele dikke knuffel voor jou,
Grets
- comments