Profile
Blog
Photos
Videos
Terwijl ik wat uit het raam staar en de zon sinds dagen haar warme gezicht weer laat zien, denk ik aan een ander deel van het koninkrijk der Nederlanden. Ver weg aan de andere kant van de oceaan en tegelijkertijd zo dichtbij. Vanaf de overkant van de straat klinkt een ritme dat lijkt gemaakt te worden door pannen en pollepels. Een signorita staande in het midden van haar leerlingen. Nog wat verder een uitlaatpijp van alles wat chemisch heet. Tussen mij en het schoolklasje door, wandelt een signora die zich voor deze gelegenheid gekleed had in een rood poloshirt. Ze is alweer voorbij, alles gaat voorbij terwijl het toch blijft. Alles blijft terwijl het toch voorbij gaat. Zo gaan de uren de dagen, maanden ja zelfs de jaren. Inmiddels is er ook aan dat van mij weer een jaar toegevoegd. Met de eenentwintig jaren wordt men geacht volwassen te zijn. Of dat me bevalt? Hmm, eerlijk gezegd, niet altijd. Al is gister al voorbij, toch wil ik het nog even noemen. In het donker van de avond stond ik naast mijn huisgenoot bij het hek, dat geplaatst is rond de speeltuin van de plaatselijke MC Donalds. We keken naar de spelende kinderen, vrij, spelend, opgaand in hun wereldje. Het wereldje achter het hek. Eigenlijk gevangen zo je als volwassene kunnen constateren, maar gevangen voelde het meisje van een jaar of drie zich het allerminst. Ik wenste een klein kind te zijn, ver van de volwassenheid. Later, ziende de onmogelijkheid van het weer drie jaren oud zijn, wenste ik een speeltuin voor grote mensen. Nu ik hier achter mijn laptop zit bedenk ik dat de wereld ook wel als één grote speeltuin gezien kan worden. Voorzien van alle speeltoestellen, glijbanen, klimrekken en botsauto's niet uitgesloten. Met het verschil dat veel mensen zich wel opgesloten voelen, al is er in de verste verte geen hek te bekennen.
Zo'n anderhalve week geleden ben ik met Ella, de vrouw van de directeur van Speransa, foto's wezen maken in Otrabanda, de 'gevaarlijke' wijk van Willemstad. We kwamen een aantal chollers, zwervende drugsgebruikers, tegen. Gevangen door de drugs. Makkelijk om te zien waardoor zij gevangen zijn. Maar niet bij iedereen is het even gemakkelijk te herkennen. Misschien denk je wel, hoe bedoel je? Denk je dat iedereen gevangen zit ofzo? Hmm, ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat er veel mensen wel gevangen zitten. De signora in haar rode poloshirt wandelt weer voorbij, dit keer in de tegenovergestelde richting. Hoe zit het met haar? Hoe zit het met jou, met mij?
Ik voel de wind langs mijn gezicht strijken. Bomen bewegen neuriënd zonder geluid in de wind, de bladeren wuiven mee. Dit keer is het een jongen met een pet op die langs komt. Komen en gaan, klimmen en glijden, met vallen en opstaan. Wat ik wil zeggen? Ik weet het niet, misschien weet jij het wel?
Ik bedenk me dat het tijd is, om weer eens een duik te nemen in de zee. Vandaag, de zon weer sinds… Heerlijk om te drijven in het blauwe water, op een standstoel een boek te lezen, of gewoon te kijken naar al die bijzondere mensen die hun ding doen. O ja, wat je nog moet weten is het volgende. Vroeger, lang geleden, toen ik nog niet groot was, maar al wel voorbereid werd op mijn eenentwintigste levensjaar, zat ik op de zondagschool 'Jezus roept u.'. Toen ik weer eens goed mijn versje had gezongen kreeg ik een kaartje met een geweldig paardenhoofd :). Dit kaartje wat mij nog steeds elke dag in mijn Bijbel tegemoet lacht, heeft ook een onderschrift. Er staat geschreven: 'Geef je hart aan Jezus, dan leef je vrij en blij'. En aangaande de dagen mijner jaren, stem ik hier helemaal mee in.
- comments