Profile
Blog
Photos
Videos
Kinderen zijn naïef... Of niet soms. Hun vader is de sterkste, hun moeder de liefste. De Bijbelstudie van gisteravond ging over God als je Vader. Worden als een kind, God blindelings vertrouwen. Is dit niet naïef?Waarom God vertouwen als je helemaal niet begrijpt wat Hij soms toelaat? Zoveel leed, zoveel pijn, zoveel angst, kun je daar dan zomaar aan voorbij gaan? Al die duizenden kinderen, of hoeveel zijn het er, die elke dag sterven. Zoveel mensen die mishandeld, misbruikt en gekwetst worden. In deze gebroken wereld, ja op wie moeten we anders vertrouwen dan op God. Zonder Hem geen hoop, geen toekomst. Maar vertouwen we dan op God als een middeltje tegen depressie, als een soort kwakzalverij?Jezus zegt: 'wordt als een kind', lekker makkelijk, Hij wist toch al dat we anders af zouden haken, met al onze bedenkingen en waarom's over wat er allemaal op deze aardbol gebeurd..
Kinderen, hoe zijn kinderen eigenlijk? Als ze uit een warm gezinnetje komen, weten ze van hun oren tot hun tenen dat hun pappa en mama van hen houden. Ook maken ze zich geen zorgen voor de dag van morgen, daar zorgen immers pappa en mama voor. Ze weten dat ze moeten luisteren naar wat hun ouders zeggen, ook al begrijpen ze er niets van. Soms luisteren ze niet en gaat het fout. Soms zijn ze boos en bonken ze met hun kleine vuisten op de brede borst van hun vader. Soms hebben ze verdriet en snikken ze natte tranen tegen dezelfde borst. En vaak zijn ze juist blij, maar ze weten dat wat er ook is, altijd mogen ze bij pappa of mama komen. Want dat zijn gewoon hun pappa en mama. Heerlijk om zo onbezorgt en blij door het leven te gaan.. toch? Geweldig dat God ons vraagt zo te leven..:) Geen probleem.. of toch wel? Denken we teveel na? We hebben toch ons vertand gekregen om te gebruiken en God als depressiemiddel is toch wat oneerbiedig.
God als vader... Zo groot en heilig, voor ons niet te bevatten en dan Hem als vader? Overal in de Bijbel komt terug dat God graag onze vader wil zijn! Hij wil met alles wat Hij heeft en wie Hij is voor ons zorgen, zoals een vader voor zijn kinderen zorgt. Welke 'echte' vader wil dat zijn kinderen iets ergs overkomt, welke 'echte' vader wil niet het beste voor zijn kinderen. En welke 'echte' vader wil niet luisteren naar alles waar hun kinderen mee zitten.. Waren er maar meer 'echte' vaders op de wereld...
Maar hoe kan God onze vader zijn? In Johannes 3 vertelt Jezus dat we opnieuw geboren moeten worden. Zonder vader worden er geen kinderen geboren... Als we opnieuw geboren worden, worden we uit de Geest geboren. Onze geest, dood na de zondeval, wordt dan opnieuw geboren. Wanneer word je opnieuw geboren? Als je Johannes 1 erbij pakt dan staat er dat je opnieuw geboren wordt als je Jezus aanneemt en in Hem gelooft. De Geest geeft ons dan de macht om Gods kinderen te worden. Dan kunnen we ook weer met God communiceren. Want wij spreken met in God in Geest en waarheid. Communiseren 'the very important thing', welk kind communiceert niet met zijn vader of moeder. Zonder communicatie ken je elkaar niet, heb je geen band...!
Maar dan nog, moeten we zo naief zijn als een kind? Hier op deze planeet worden kinderen gekwetst... ze zijn namelijk nog zo naief. Onder de ouderen zijn er al veel minder naievelingen. Of zijn ze gewoon achterdochtig naar anderen omdat ze bang zijn om gekwetst te worden? Bang om pijn gedaan te worden, om iets kwijt te raken? Maar zijn ze dan juist niet iets kwijt geraakt? Is naieviteit iets goeds of juist niet? Blijkbaar zijn er ook mensen de naieviteit als iets schoons, iets moois beschouwen. Je komt ze toch wel regelmatig tegen, van die naievelingen.. Mensen, die ondanks alles willen blijven geloven in een betere wereld. Misschien ben ik daar ook wel eentje van, maargoed, daar gaat het nu niet over.
God als vader... ik moest denken aan een verhaal uit het leven van Corrie ten Boom. Toen zij een jaar of acht was lazen ze in de klas een gedicht waarin stond dat een man ontucht pleegde, of iets in die zin. Een jongen had aan de meester gevraagd wat dat betekende, waarop de meester antwoorde, dat dit een seksuele zonde was. Corrie wist evenmin wat dat betekende, maar ze durfde niet verder te vragen. Seks had iets met jongens of meisjes te maken. Zonde was niet goed wist ze, want tante werd daar altijd heel boos om. Maar wat dat nu met elkaar te maken kon hebben, kon ze in de verste verte niet bedenken.
Op een ochtend ging ze met haar vader met de trein van Haarlem naar Amsterdam. Dit deed hij elke week om zijn astronomische (volgens mij schrijf ik het zo goed) klok goed te zetten. Ook deed hij dan de inkopen voor zijn klokkenmakerij. Op de terugweg, terwijl het uitzicht vanuit het treinraampje van stad, langzaam overging in weilanden met koeien kwam de vraag van school weer bij Corrie naar boven. 'Vader', vroeg Corrie, 'wat is een seksuele zonde'. Aan de kant van haar vader bleef het stil. Ze kwamen Haarlem binnen en vader vroeg aan Corrie: 'Corrie, kun jij die koffer meenemen?'. Corrie hing met haar hele gewicht aan de koffer, maar ze kreeg hem niet van zijn plaats. 'Hij is te zwaar vader', zei ze tegen haar vader. 'Dan zal ik hem voor je dragen. Corrie', zei hij, 'sommige dingen zijn nog te zwaar voor kleine meiden om te weten. Tegen de tijd dat je het moet weten, zal je het weten.' Corrie gerustgesteld stapte met haar vader de trein uit op weg naar hun huis aan de béjé.
-het meisje met de rode koffer-
- comments