Profile
Blog
Photos
Videos
Haar theorie had ze dus inmiddels gehaald. Ze was er heel blij mee en had besloten de slippers nooit uit haar leven te bannen, ook al was het niet formeel, lelijk of niet gewenst.
Haar leventje ging verder en om de dag, later zelfs elke dag volgden praktijk lessen zich op, tot ze er wat benauwd van werd. Het was de afgelopen drie keren wat minder, hmm niet zo goed, eigenlijk gewoon dramatisch gegaan. Ze hapte naar adem, want het praktijkexamen kwam er langzaam aangeslopen, al had ze het idee dat het op haar afgestormd kwam, met een noodgang van 270 km per uur en haar dan zo, met een onvermijdelijke brute klap, omver zou werpen. Ze sprak over haar gevoelens met de mensen die ze om zich heen had, ze vroeg om raad, ze had geen last van slapeloosheid en kreeg de tijdelijke plasserietes, met tussenpozen van een dag zo rond het middaguur, als haar held, met een inmiddels wat gedaalde status, plachte te verschijnen. Nog een week en dan zou haar lot liggen in de handen van de examinator, die zou beslissen over de voortbeweging van het meisje met de rode koffer over deze aardbol.
Maar gelukkig is drie keer scheepsrecht en kwam er een met de vierde keer een einde aan het adembenemende gevoel. Het gevaarte dat op haar af plachte te stormen had een lekke band gekregen en kwam nog ver bij haar vandaan tot stilstand. Ze hoopte maar dat de band niet gewisseld zou zijn voordat ze het gebeuren met de examinator gehad had.
De lessen die volgden gingen uitstekend. Ze kreeg steeds meer plezier in het rijden en droomde fantastische dromen over de toekomst, waarin ze met een kleurrijk oud volkswagenbusje de planneet aarde overtrok. Ze had plezier in het leven, maakte muziek, reed op blote voeten terwijl haar slippers niet van onder haar stoel weken. Zelfs de droom om met paarden door de wildernis te trekken vergat ze… bijna… Haar leven was gekleurd door vrolijke frisheid en overal ter wereld maakte ze vrienden. Ze bezocht kleine dorpjes en grote steden, was onder de indruk van machtige kathedralen en sliep onder de sterrenhemel in haar trouwe vriend die haar overal naar toe bracht.
Met een schok schrok ze wakker… Naast haar begon met een oorverdovend lawaai het alarm van haar mobiel te brallen. Ze opende haar ogen, het horen was haar vergaan het zien gelukkig nog niet, en zette het alarm af. Langzaam drong het tot haar door dat het vandaag toch wel een grote dag was. Ze zag dat de band bijna geplakt was en dan zou het gevaarte weer opgang komen en haar verpletteren als ze niet op tijd was. Ze zwaaide haar benen naast het bed en herhaalde het ochtendritueel u al welbekend. Rillend stapte ze onder de douche vandaan en schoot dit keer in een spijkerbroek en trok een T-shirt over haar hoofd. Met haar schoenen aan, ja u leest het goed, was ze even later te vinden achter het stuur van de haar al welbekende Nissan almera, die haar al heel wat kwade en goede uurtjes had gebracht. Zeventien om precies te zijn. Het ging die morgen niet heel goed en met vreze zonder te beven zag ze het gevaarte optrekken naar een snelheid van zo'n 80 km per uur. Er werd haar verteld dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, omdat ze toch drie kansen had, dit was wat beter geregeld dan in haar vaderland, en dat ze vooral rustig moest blijven en relaxt. Mokkend dacht ze, ja, ja ik ben geen boom… (wil je hier meer over weten, kijk dan op www. youtube.com en zoek onder: 'vet relaxte bomen').
Inmiddels was de beslissende tijd aangebroken. Ze stapte in haar Nissan almera en even later voegde haar examinators zich naast haar. Het eerste stuk ging uitstekend, het laatste stuk.. wat minder? Het is maar net hoe je het ziet, bekijkt of voelt. Binnen no-time was het hele gebeuren voorbij en bevond het meisje met haar examinator zich binnen de vier muren van het roze gebouw. Ze vroeg zich af wat het oordeel over haar rijkunsten zou zijn. Binnen vroeg de beste man naar haar mening over het hele gebeuren. Ze had geen idee wat ze ervan moest denken. Ze zag het gevaarte op zich af stormen, of langs zich heen stormen? Ze wist het niet, het was beide mogelijk. Ze zei met berusting inhaar stem dat niet alles even goed was gegaan en dat het gisteren heel wat beter was gegaan. De mannelijke examinator met zijn vriendelijke ogen en zijn beslissende pen bracht een geluid voort dat leek op: 'laten we zeggen dat het voldoende is.'. Met een geweldige vaart zoefde het gevaarte langs haar heen. Nog steeds niet weten wat het precies geweest was, maar innig dankbaar dat het haar niet geraakt had, keek het meisje naar hem op, glimlachte dankbaar en zei: 'Dank u wel!'.
In de auto op weg naar huis dagdroomde ze weer verder haar fantastische dromen over het volkswagen busje waarin ze verslaafden van soep met broodjes worst voorzag en de katten uit de buurt van hun honger verloste.
- comments