In de middag van 8 juni stapte we op de bus naar la paz. Ons laatste geld hadden we omgezet in een appeltje voor onderweg. Prima plan dachten we, dan kunnen we in La Paz wel weer pinnen, maar halverwege stopte de bus omdat er ineens een stuk titicaca meer in de weg lag. Hier moesten wij uit de bus en werd ons verteld dat we beiden 1,50 Bs. moesten betalen. Daar baalden we even van aangezien we onze laatste bolivianen besteedt hadden aan een appeltje voor de dorst, ik had nog wel vijf dollar, wat ongeveer 30 bolivianen is, maar daar deed de kapitein het niet voor. Gelukkig was er een nederlands stel die zo aardig waren ons €0,30 kado te doen. Onze bus werd op een geimproviseerd houten vlot gereden, en vervolgens door twee ijverige mannetjes naar de overkant gepuntert. En terwijl we de bus zagen wegvaren met de angst dat hij elk moment kon zinken met onze tassen erin, moesten wij plaats nemen in een klein brak bootje, die er niet veel veiliger uitzag dan het vlot voor de bus. Al helemaal niet toen deze wederom weer stampes vol werd gestauwd met mensen, waardoor het water bijna de boot in liep. Maar de dappere kapitein slingerde zijn moter aan en met moeite bracht hij ons naar de overkant. Met de rug goed nat van de golven die over de reling spoelden kwamen we aan op de oever, maar goed we hadden het weer overleeft en nog een meevaller was, dat ook onze bus met bagage en al gewoon heel de overkant gehaald had. Er werd ons namelijk verteld dat als het hard waait er wel eens een bus kopje onder ging hier. Na dit avontuur was het nog een uurtje door de bergen kronkelen voor we ineens in het dal rechts van ons het inmense La Paz zagen verschijnen. En groot is deze stad zeker!. Na dat we verse flappen hadden getapt gingen we het hostel waar we konden werken maar eens opzoeken. Uiteraard weer een loki hostel, nummer vier voor ons, grote loki fans. Na inchecken gingen we maar eens opzoek naar de barmanager ted! De kale kerel met het sikje, moet toch makkelijk te vinden zijn, en na enkele minuten op sik jacht te zijn geweest was daar ted. De dwaze ierse kerel was blij ons te zien en nam ons meteen aan, maandag 13.00 uur, tot dan!. De volgende ochtend gingen we bewapend met een kaart van het centrum op zoek naar het Nederlands cafe. We hadden wel zin in een portie bitterballen en voetbal. De bitterballen waren top, maar helaas konden we dat van het voetbal niet zeggen. Maar ondanks het verlies was het heerlijk om samen lekker oud hollands lomp te schelden, heineken weg te tikken en bitterballen te snaaien, zeker na twee kroketloze maanden, en het vreselijke peruaanse en boliviaanse bier. De volgende dag gingen we gewoon weer iets boliviaans doen, dus gingen we naar het cholitas worstelen, dat moest wel hilarisch zijn want cholitas zijn traditioneel geklede boliviaanse vrouwtjes met lange rokken en bolhoedjes. En hilarisch was het zeker, helemaal toen één cholita twee grote worstelaars met strakke pakjes aan en maskers op handig over de schouder worp, en niet één voor één maar gewoon tegelijk, kan gewoon hier in bolivia. De volgende dag was het tijd voor onze eerste werkdag in la paz, nou ja werkdag kon je het niet echt noemen aangezien de middag dienst nogal rustig is. Deze bestaat dan ook vooral uit een beetje klieren, kaarten en poolen met collegas en voetbal kijken. Opzich helemaal geen slecht baantje. Maar ik prefereer toch meer de avond dienst, dit is ook lekker relax, maar hier heb je tenminste wel de hele tijd wat te doen, met hier en daar even een gaatje voor een snel blood bomb ritueel, we zijn tenslotte loki staff. En na de avond dienst allemaal in de taxi naar een of andere boliviaanse nachtclub. Alleen het ritje in de taxi is een belevenis opzich, aangezien de gemiddelde taxi chauffeur levensmoe en dronken is en zowel links, rechts over het midden en dan ook nog zo hard mogelijk rijdt, ja de boliviaanse taxi's zijn echt het spannends, want in peru gaan ze alleen hard en op cuba zijn ze alleen dronken. De clubs zijn hier ook nogal grappig, ze zijn gevestigd in iemands woonkamer, en zijn te bereiken via de garage. En om het helemaal af te maken is er een zoldertje waar iedere tourist pas echt 'cultuur' kan snuifen. Maar het roken van wiet is verboden, want dat is drugs!.... Kortom Bolivia is een typisch land waar eigenlijk alles mogelijk is. En het gaat ook gewoon allemaal goed, kan gewoon! Is dan ook het nationale motto, gokken we tenminste. En ja alles is hier mogelijk, zo schijnt hier coke in sommige restaurants op de kaart te staan, en kan je hier mountainbiken op de gevaarlijkste weg ter wereld. Zo kwam het dat we woensdag 20 juni na anderhalve week woeste fees... Euhh bar-arbeid een dagje vrij namen om eens lekker een stukje te gaan fietsen. En aangezien wij hollanders wel zijn uitgekeken op het 'gewone' fietsen, dan ook maar direct 60 km deathroad naar beneden. En de weg heeft niet voor niks de naam deathroad of WMDR (worlds most dangerous road), deze weg heeft in zijn tijd namelijk 200-300 doden per jaar geeist. Aangezien de gehele weg op zijn breedst zo'n 3,10 breed is met afgronden van 600m of dieper. Maar omdat er in 2006, na 20 jaar zwoegen er een nieuwe 'veilige' (met slechts 26 gechraste voertuigen en nog steeds een dodental boven de honderd) weg is aangelegd is de oude weg een perfecte mountainbike spot geworden. Om acht uur smorgens moesten we verzamelen in een cafe waar we werden opgehaald door de gids. En in een busje met moutainbikes op het dak werden we naar het startpunt gebracht. Hier kregen we onze fietsen en kleding, waarna een briefing volgde over hoe op een fiets te rijden. (pfff.. mompelt iets over nederlanders en fietsen) Vervolgens kregen we een flesje 96% alcohol en moesten daar allemaal een lutje van op de grond, voor pacha mama, en op je voorband gooien. En om het ritueel af te maken allemaal nog een slokje in jezelf gooien. Na dit ritueel waren we gezegend en dronken dus konden we vertrekken. Het eerste deel was een lap asfalt van ongeveer 20km dat prachtig bochtig zijn weg naar beneden had gevonden. Kortom plat over het stuur en in de bochten de zwaartekracht uitdagen. Hier en daar even een stop om naar een gecrashte bus in de ravijn te kijken, en dan weer verder doorrazen naar beneden. Na een snelle lunch was het tijd voor de echte deathroad op zand en losse steentjes en daar werd het toch wel wat spannender, zeker omdat we aan de kant van de afgrond moesten rijden, voor de 'veiligheid' ivm. Aankomend verkeer. Maar dit wendde ook vrij snel en natuurlijk ging het dan steeds sneller en sneller, tot dat je een keer bijna van de afgrond gaat en even beseft dat het toch wel spannend is zodat je weer een beetje afremt om dit vervolgens nog een paar keer te herhalen tot het eind. Van de deathroad dan hé. Beneden konden we genieten van een lekker koud biertje en een lekker pasta buffet in een dierenopvang, vol aapjes, vogels, schildpadden en zelfs een krokodil. En nadat we op goed advies van de gids een goeie fles rum en cola hadden aangeschaft was het tijd voor de drie uur lang durende terugreis. Ja nu moesten we weer omhoog, dit keer in een brak busje. Dit was misschien nog wel spannender dan naar beneden op de fiets, zeker als er een ander busje, of er zelfs een vrachtauto langs moest. Maar we hebben ook dit avontuur weer overleeft en we kwamen na een paar uur rijden weer veilig aan in la paz, met weer een t-shirt rijker. Helaas wel te laat voor de staff barbecue, klaar gemaakt door onze favoriete argentijn martín. En natuurlijk een dag geen avontuur is een dag niet geleeft, en weldra gingen we dus weer op zoek naar een nieuw avontuur. hier in La Paz kan je namelijk een berg beklimmen die 6088m hoog is. En tja wanneer krijg je die mogelijkheid nog een? Zeker voor die paar roepieroepies en helemaal als je in het laag gelegen Holland gehuisvest bent. Dus wij maar eens op stap om de verschillende tourbedrijven te vergelijken. En uiteraard wisten we wel weer een dealtje te maken, alles inclusief, drie dagen op expeditie voor 950Bs. Dus maandag ochtend, na onze tweede week gekkigheid als loki staff. Stapten wij samen met onze prive berggids Sabino II in de auto naar de Huayna Potosi. Na een uurtje rijden kwamen we aan in het basecamp, dat op 4300m hoogte, aan de voet van de berg lag. Hier kregen we een lunch aangeboden en werd ons materiaal uitgedeeld. Na de lunch stond een training op het programma, en moesten we al onze uitrusting aantrekken. En voor zo'n expeditie heb je nogal wat nodig. Om te beginnen een fleece thermobroek, gewone broek en een waterbestendige buitenbroek. Een t-shirt, fleecetrui, en een buitenste wind en water bestendige jas. Drie paar sokken, een binnenschoen, een plastic buitenschoen, en om het af te maken stijgijzers onder je schoen. Vervolgens moest je nog een klimgordel aan trekken, een skimuts en een klimhelm. Maar dan ben je nog niet klaar, want om het af te maken moest je nog een paar binnen, en een paar buitenhandschoenen aan. En na wat gepiel waren we aagekleed, en met een ijsbijl onder de arm moesten we nog een half uurtje lopen naar de gletsjer waar we gingen oefenen. Op de gletsjer kregen we wat uitleg over hoe te lopen op sneeuw en ijs en liepen we wat op en neer. Vervolgens begaven we ons naar een ijswand waar we mochten proberen omhoog te klimmen. Dit lijkt met die punten onder je schoenen en twee ijsbijlen, niet zo extreem moeilijk, echter verkeken we ons hier flink op. En was het toch voor ons beiden een flink geklungel om boven te komen. Maar uiteindelijk lukte het ons beide om de ijspegel meester te worden, en er zelfs nog een soldaatje van het boliviaanse leger uit te klimmen, die in plaats van het bezette politie bureau in la paz te bevreiden, hier in de sneeuw aan het spelen was. En moe maar voldaan keerden we terug naar het basecamp. Hier kregen we avond eten en lagen we al gauw in onze warme mummies. Helaas was dit het punt waar Miguel zich niet zo lekker ging voelen. En in de loop van de koude nacht werd het helaas alleen maar slechter, en zelfs na het het netjes vol kotsen van het prullenbakje werd het niet beter. Maar aangezien we in de eerste instantie er vanuit gingen dat het door het eten kwam, besloten we de volgende ochtend toch aan de tocht naar het highcamp te beginnen. Met alle uitrusting in de rugzak, toch zo'n 15 a 20 kg lukte het ons, het highcamp dat op 5130m hoogte ligt te bereiken. Dit alleen was voor mij al een opgave aangezien de bolivianen alleen een hut bouwen en geen weg aanleggen, laat staan voor Miguel, die zich al kotsend de berg op sleepte. *petje af!*. Het highcamp, dat zich half in de sneeuw had verstopt was vooral erg koud. Hetgeen wat er voor zorgde dat iedereen zich op de slaapzolder in zijn mummie verschanste. Helaas toonde Miguel ook na deze dag geen verbetering en alleen maar verslechtering, nu begonnen we toch te twijfelen aan ons voedsel scenario. En aangezien hij ook last van hoofdpijn kreeg werd op aanraden van de gids het hoogteziekte pillen dieet gestart. Tja we blijven ook maar gewone hollandse boys en die zijn nou eenmaal niet op 5000m geboren!. Gelukkig had ik geen last van de hoogte, je bent gewoon snel uitgeput, want door het lage zuurstofgehalte in de lucht is zelfs het laten van een scheet topsport!. Na het avondeten werd besloten dat Miguel helaas die nacht niet mee kon naar de top. Ik zou de beklimming dus alleen met de gids gaan proberen te volbrengen. En aangezien ik om middernacht op moest gingen we na het eten maar naar bed. Proberen om nog zes uurtjes te slapen. Helaas lukte het me niet om in slaap te komen, misschien door de hoogte of me enthousiasme. Maar na zes uurtjes rusten was het dan tijd om alles weer aan te trekken. En na een kleine snack en een kopje coca-thee, gingen Sabino II en ik de deur uit, de ijskoude pikdonkere nacht in. De klim naar de top zou zes uur gaan duren, en aangezien de zon om half zeven opkomt waren we perfect op tijd aangezien het één uur snachts was. Toen we veilig aan elkaar geknoopt waren, begaven we ons vol goede moed op de eerste sneeuw helling. Met de klimijzers onder heb je goede grip, dus het lopen op de gladde ijshellingen was geen probleem. Het probleem was echter dat de hellingen gemiddeld een hellingspercentage van 40% hadden. En dat is nog maar een gemiddelde, sommige waren bijna verticaal maar met ijsbijl wisten we ons er steeds tegenop te hijsen. Na twee uur was ik echter helemaal kapot, en toen we na vier uurtjes een hoogte van 5900m hadden bereikt, was ik zo gesloopt dat ik me zelf er op betrapte te willen opgeven, misschien is het wel iets te veel van het goede!. Maar Sabino wist me te overtuigen dat we er bijna waren, en dat we nog steeds de eerste zouden zijn die de top die dag zouden bereiken. En met me laatste energie bereikte we de laatste pas naar de top, het zogenaamde hoogtevrees afhaakpunt. Dit was een riggeltje van tien centimeter breed, waar je met de dikke ijsschoenen niet eens je voeten naast elkaar kon zetten, maar afgezien van de afgrond was de andere kant voorzien van een meter hoog ijsmuurtje, waar we met de ijsbijl steeds grip konden vinden. Na dit spannende stukje was er alleen nog een hellingtje van honderd meter van de top verwijderd. Helaas was dit wel een hellingtje van 75%. Maar ook deze helling wisten we te overmeesteren en zo kwam het dat we om 05.50 de top bereikten. Echter een uurtje eerder als berekent. Het was nog donker, en ijs en ijs koud!. Maar desondanks was de opluchting groot en was ik toch enigsinds trots de beklimming te hebben voltooid, tenminste niet elke nederlander komt in zijn leven op zes kilometer hoogte. En toen na vijftien minuutjes koukleunen, de zon begon op te komen kwam daar een geweldig uitzicht te voorschijn. Dat was al de uitputting meer dan waard, en na een aantal foto's te hebben genomen en bevroren chocola en slush puppie water te hebben genuttigd, besloten we aan de afdaling te beginnen. Eerst weer over het riggelje, en tja juist op dat punt kwamen we lotgenoten tegen die nog naar de top moesten...... Gelukkig lukte het ons om op de meter hoge sneeuw riggel te klimmen, en overleefde we ook dit avontuur weer. Nu de zon volledig boven de bergtoppen uit was gekomen, werd het pas duidelijk door welk waanzinnig mooi landschap we die nacht waren gekomen. De afdaling was echter wederom loodzwaar maar gelukkig maar twee uurtjes. En zo kwam het dat we om half negen het highcamp weer berreikte, waar Miguel nog lekker lag te slapen. Toen we Miguel hadden gewekt, een bordje soep hadden genuttigd en alle uitrusting weer in de backpack gepield hadden konden we beginnen aan de afdaling naar het basecamp. Vergeleken bij het bereiken van de top was dit een eitje en een aantal uur later kwamen we moe maar voldaan aan bij het basecamp. Hier stond een busje te wachten dat ons weer naar La Paz bracht. Weer thuis in ons oude vertouwde hostel!. Hier doken we maar snel weer in bed, aangezien Miguel nog steeds niet helemaal fit was en ik al vanaf middernacht wakker was!. De volgende dag was het tijd om tickets te gaan boeken voor ons volgende avontuur, de amazone. Maar door de populairiteit van deze bestemming waren alle vluchten volgeboekt, zondag was de eerste betaalbare optie, en zo kwam het dat we nog drie daagjes moesten poolen, barhangen en door La Paz moesten dwalen.. Wat een straf!