Buenas tardes!

Om jullie de kou even te laten vergeten, hier een warm berichtje op mijn laatste dag in het zonnige Quito. Ik heb alweer te veel meegemaakt om hier allemaal te benoemen, maar dat is natuurlijk een goed teken. Geniet maar even mee...

Daily life
Mijn eerste drie weken Spaanse les zitten er alweer op. Hablo muchas Espagnol ahora ;) Nog 1 week les te gaan, maar dat zal plaatsvinden in het Ecuadoriaanse tropische regenwoud, zo᾿n 4 uur van Quito vandaan. Eindelijk op weg naar de temperaturen die jullie allemaal voor je zien wanneer je aan mij hier denkt: 35 graden!

Maar ook de afgelopen tijd in het studentenhuis in Quito was weer mervilloso. Nadat we de blender in de keuken ontdekt hadden, en aangezien het fruit hier heel barrato (goedkoop) is, blendert het ding dagelijks (soms nachtelijks) op volle toeren. Met Sinterklaas hebben we pannenkoeken gebakken, heerlijke cocktails gemaakt en flink gefeest in club Bungalow (voor de Quito kenners onder jullie zal dit voor zich spreken). Ook op de woensdagavonden is het een groot feest, omdat de ladies tot 22uur gratis cocktails kunnen drinken ("oh yes it᾿s ladies night..."). Volgens mij had ik dat in mn vorige blog ook al verteld... kun je nagaan hoeveel indruk het op me gemaakt heeft. En niet alleen op mij, maar ook bij enkele anderen van de groep. Onze Spaans leraren weten het maar al te goed: elke donderdagochtend tijdens de les (die gewoon weer om 8.30u begint) is er altijd wel iemand die afgevoerd moet worden omdat zij (of hij..) de ladies night nog niet helemaal goed heeft kunnen verwerken. Hi-la-risch.

Wat ook wel noemenswaardig is, is dat ik een Nederlands meisje ontmoet heb die zo᾿n twee jaar geleden heeft meegedaan aan het goedbekeken programma ᾿Grenzeloos Verliefd᾿. Zij is nu weer voor een halfjaar in Z-A om met haar Peruaan samen te zijn... Maar de cultuurverschillen zijn groot en de eerste grote ruzies zijn op gang gekomen heb ik vernomen. Ik hoop maar dat het mij niet overkomt!

Vrijwilligerswerk @ Sinsoluka
''Señorita, señorita! Vamos a jugar cavallito! Por favoooorrrrrrrr, señorita!''
Zo klonk het de afgelopen tijd tijdens het vrijwilligerswerk dat ik deed bij stichting Sinsoluka (http://www.sinsoluka.com). Even uitleggen. Ecuador is een ontwikkelingsland; 80% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Door die armoede is er een grote groep straatkinderen. Deze kinderen leven op straat omdat ze uit gebroken gezinnen komen, het slachtoffer van mishandeling zijn of verwaarloosd werden door hun ouders. De overheid helpt deze jongeren niet. Zij worden veelal gezien als uitschot waarin men geen tijd of geld wil investeren. Om toch in leven te blijven, vervallen ze vaak in criminaliteit en prostitutie. Daarnaast raken veel van deze jongeren verslaafd aan het snuiven van schoenlijm: de goedkoopste manier om alle ellende te vergeten... Het motto van Sinsoluka is dan ook ''Van Straat naar School''.

Elke ochtend na de Spaanse les, gingen Anouk, Martijn en ik op weg naar het project. We moesten dan eerst een stuk door Quito lopen om vervolgens de trollybus naar het 'Centro Historico' (oldtown) te nemen. Daarna nog een hele steile straat omhoog, en dan was je er. Goede work-out elke dag! Het project heeft een eigen gebouw in het mooiste deel van het oude stadscentrum: La Ronda. Tevens is het ook een gevaarlijk deel van de stad. De trollybus staat bekend om de drukte (tja, het kost ook maar 25 cent per rit en is dus het meest gebruikte openbare vervoersmiddel), en bij drukte hoort... juist, sneaky diefstal. Zo ook bij een van onze ritjes op weg naar La Ronda. Veel mensen, weinig bewegingsruimte, geen zicht... En plotseling was Anouk's schoudertas die ze stevig vasthield aan de onderkant opengesneden en haar camera eruit gejat. Het gebeurt in een fractie van een seconde en voordat je het doorhebt is het al te laat. In-cre-ible. Gelukkig was mijn camera niet gejat en hebben we daarmee toch nog veel leuke plaatjes kunnen schieten met de straatkids van Sinsoluka.

Op het project begonnen we de middag altijd met een potje voetbal, volleybal of ander spel. De kids waren allemaal reuze fanatiek en vonden het geweldig. Al vanaf dag één hingen de kids aan onze neken werden we bestoken met kusjes en knuffels. Na het buitenspelen moesten de kids binnen huiswerk maken. Wij hielpen ze daarbij, en trokken ook stiekem veel gekke bekken als de begeleider niet keek. Na het serieuze werk kwam er weer speeltijd, en nu mochten de kids zelfs op de computer. Dé favoriet numero uno was natuurlijk ''Bob Esponja'' (Spongebob). Om de haverklap had iemand wel een vraag over de computer of wilde dat we keken hoeveel punten hij/zij wel niet haalde. Favoriet numero dos was YouTube. De vetste Spaanse raps galmden door de computerzaal. Tot slot konden ze ook een typ-oefen-programma doen, waarbij ze leren met twee handen te typen. Erg leerzaam dus, maar wat een contrast om die arme kids te zien zitten achter zo'n nieuwe computer...

Op de laatste dag van het project mochten Anouk, Martijn en ik onze handafdruk op de muur zetten (zie foto's). Ook alle kids staan er met hun hand, naam en geboortedatum op. Het is een onwijs mooie en kleurrijke muur, die zich alsmaar uitbreidt. Ik ben blij dat ik het harde leven van de straat van zo dichtbij heb kunnen meemaken, en ook al zou ik de kids het liefst allemaal adopteren en mee naar NL nemen, ik weet dat dat niet gaat en kan alleen maar hopen dat ik hun leventjes een klein beetje vrolijker heb gemaakt... We hebben ook alledrie een donatie gedaan. Hopelijk worden er met mijn 100 dollar in de toekomst weer wat kids van de straat gehouden! Alle kleine beetjes helpen, nietwaar...

Otavalo market
Een langs afgronden slingerende busreis van drie uur bracht ons naar het pittoreske plaatsje Otavalo, waar op zaterdag altijd een enorm grote markt is met allerlei handicrafts van de inheemse bevolking. De kleuren waartussen je rondloopt zijn werkelijk onbeschrijfelijk. De foto's laten dit ook zien. Velen van onze groep waren op jacht naar de leukste souvenirtjes voor het thuisfront. Helaas voor mij moet ik nog zeven maanden reizen, en hoe graag ik ook die hele markt voor jullie had leeg gekocht, ik heb me weten te beperken tot een onwijs mooi, kleurrijk, zacht alpaca-wollen dekentje, een paar handgemaakte zilveren oorbellen en een etui voor al mn pennen die tot dan toe door mijn tas heen zwierven.

Fiestas de Quito
Om de stichting van de stad Quito te vieren, wordt er flink gefeest in de eerste week van december. Daarnaast staat de week ook in het teken van de voor jullie bekende bullfights. De groep crazy Dutchies zijn erheen gegaan, maar ik besteed liever geen geld aan iets waar ik toch niet naar kan kijken. Toen ze terugkwamen, hadden sommigen zelfs spijt dat ze er heen geweest waren... Tja, het is gewoon heel wreed!

Het hoogtepunt van de fiestas de Quito was wel in het weekend van 4-5 december, met concerten in de buitenlucht, veel feestende mensen op straat en 's avonds prachtig vuurwerk. Ook wij hebben flink meegefeest met de bevolking tijdens een concert op Plaza Foch. Overdag zijn we naar de oldtown gegaan (La Ronda, remember), waar ook veel te doen was. Overal muziek, lekker zonnetje en beetje rondwandelen tussen het werelderfgoed. Totdat we bij een groot plein kwamen waar een groot podium stond. Dus wij hop, eropaf! Maar naarmate we dichterbij kwamen, hoe meer het ons opviel dat alle Ecuadorianen in het zwart gekleed waren... Pas toen de eerste noot gedrumd werd en er vervolgens een dark voice begon te schreeuwen, wisten we waar we beland waren. De hardcore Ecuadoriaanse Heavy Metal scene! En het waren er niet weinig, want het héle plein stond bomvol met schreeuwende, juichende, biergooiende en vooral heel hard springende mensen die de tijd van hun leven leken te hebben. Ik ben weer een hele ervaring rijker.

Salsaaa
Tot slot nog iets over mijn favo dans :) Wat jullie volgens mij nog niet wisten, is dat het huis waarin ik hier woon, zich naast een salsa dansschool bevindt. Om nog preciezer te zijn: wanneer wij eten in de keuken, kunnen we meegenieten van de heerlijke salsamuziek die aan de andere kant van de muur gedraaid wordt. En om er nog een schepje bovenop te doen... Naast de salsa school zit een hele leuke salsoteca: Mayo! Kortom, aan salsa geen gebrek. Ook hebben Dieuwertje en ik afgelopen vrijdagavond dé beste en gaafste salsoteca van Quito bezocht: Seseribo. Heel leuk om al die mensen zo geweldig te zien dansen. Eén ding is nu zeker: ik wil ook zo goed worden! En ik ben al een beetje op weg...

We waren namelijk niet zonder danspartner naar Seseribo gegaan. Geloof het of niet, maar ik werd een tijdje terug door een van de beste salsadansers van de wereld ten dans gevraagd in Mayo. Hugo komt uit Colombia en heeft meegedaan aan de world salsa championships, wat niet niks is. Hij is pas 24 jaar en heeft samen met een vriend een salsaschool hier in Quito. Nu dansen we dus vaker en leer ik snel :)

Het leuke is dat ik na deze week in het tropisch regenwoud, ga reizen naar Colombia. Ja je leest het goed! Ik ga naar de salsa hoofdstad van de wereld: Cali. Hugo heeft hier familie wonen en gaat daar heen op vakantie voor kerst en nieuwjaar. We meeten elkaar daar dus weer en zodoende zal ik nog dieper in de maffe salsawereld duiken. Na Cali wil ik ook nog naar het noorden (de kust) van Colombia reizen. Het schijnt er onwijs onwijs mooi te zijn, en ik heb tot nog toe alleen maar positieve verhalen gehoord over dit land. Dat het gevaarlijk zou zijn is in sommige streken natuurlijk waar, maar in andere plaatsen alweer compleet verleden tijd, dus ga je nou niet ongerust maken. Ik heb er echt onwijs veel zin in, maar eerst nog even een weekje genieten in Puerto Quito & Mindo (regenwoud)!

Next time hopelijk dus een verslagje vanuit Cali, Colombia.

Besos para todos!
Liefs, Ivy