Vandaag (zondag 28 nov) is het 'Census' (volkstelling) in heel Ecuador. Dat komt maar 1x in de tien jaar voor, dus we schijnen geluk te hebben... Ofja, geluk? Het houdt in dat alle mensen (incl. backpackers, toeristen en daklozen) van 7 tot 17 uur in huis moeten blijven. Ergens die dag komen er dan studenten langs die iedereen gaan tellen. Zo weet Ecuador vanavond weer hoeveel mensen er zich in hun land bevinden! De supermarkten mochten vanaf vrijdagavond al geen alcohol meer verkopen en op zaterdag konden ook alle cafe's hun deuren wel sluiten: iedereen moet namelijk nuchter zijn op een dag als vandaag! Misschien kunnen we dan toch nog een beetje trots zijn op hoe alles in Nederland geregeld is... ;)

Elk nadeel heeft gelukkig ook weer z'n voordeel: deze dag geeft mij namelijk weer even wat rust in de geweldige drukte hier. Want ook al ben ik pas 1,5 week weg, het voelt echt alsof ik al een maand weg ben. Maar vooruit, omdat de foto's al boekdelen zullen spreken (!!), beloof ik nu plechtig dat ik hieronder alleen de hoogtepunten zal aanstippen. So sit back & disfrutate mucho!

Vorig weekend ben ik met Dario naar de Mitad del Mundo (midden van de wereld) geweest. Heb op de evenaar gestaan dus! Dat is wel echt iets wat je in je leven gedaan moet hebben, heel bijzonder al die trucjes die je daar kunt uitvoeren. En gewoon het idee dat je precies op het midden van de wereld staat. Uiteraard is het me gelukt om een ei op een spijker te laten balanceren (jullie verwachten natuurlijk ook niet anders van me), dus kreeg ik een mooi certifitaat mee met een grote stempel en handtekening van de tourguide (die overigens ook mn nummer wilde hebben). Trrrots! ;)

Verder mocht ik die zaterdag met Dario en zijn ouders mee naar een Ecuadoriaanse bruiloft. Eerst een ceremonie van een paar uur in een mooie kerk in Quito, en later verplaatste de fiesta zich naar een mooi versierde zaal met uitzicht over deze enorme stad. Een grote bruidstaart, speeches, lekker eten, rum-cola, vooral veel dansende mensen (van jong tot oud) op de hipste muziek, plus on top of it een (wat oudere) man met microfoon die vele Spaanse woorden de dansende menigte in gooide. Hilarisch om mee te maken, en weer heel wat anders dan een Nederlandse of Oekraiense bruiloft!

Na afloop zijn Dario en ik naar Tababela gereden (de boerderij van zn ouders). Helaas voor ons waren er allerlei festiviteiten halverwege de route, waardoor dé weg die wij moesten hebben, was afgezet. Enorm veel Ecuadorianen liepen op de straat richting een kerk waar 's nachts dan iets te doen zou zijn. Het werd zo erg dat we op een gegeven moment nog maar stapvoets door de mensenmassa konden rijden, totdat de politie ons zelfs stopte. We mochten niet meer verder en zouden dus niet naar Tababela kunnen. Dario (half Ecuadoriaans als-ie is) was het daar niet mee eens, en trok dan ook zijn eigen plan. Hij wist nog wel een weggetje ergens dat weliswaar niet geasfalteerd was, maar wat ons wel naar huis zou brengen. Tja, dit is dus echt zo'n verhaal waar je bij had moeten zijn. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe we uiteindelijk thuis zijn gekomen. In het pikkedonker, tussen twee rotswanden door, over grote stenen en door diepe groeven, over een (volgens mij) handgemaakte brug en door grote plassen water. En dan te bedenken dat we niet eens in een 4W drive reden... Misschien kun je je er toch nog een heel klein beetje iets bij voorstellen?

Na dit fantastische weekend dacht ik een wat geordender (is dat een woord?) leven te krijgen. Niets is minder waar! Weliswaar zijn de prive lessen Spaans begonnen (elke dag van 8.30 tot 12.30u), maar daaromheen doen we hier de leukste dingen. Met 'we' bedoel ik de onwijs leuke groep mensen die hier ook allemaal Spaans leren en in het 'studentenhuis' (zegt misschien al genoeg...) naast de school wonen. De meeste zijn Nederlandse toppers, maar er zitten ook enkele Duitsers, Engelsen en Zwitsers tussen. Niet heel goed dus voor mn Spaans, maar wel enorm veel lol!

We beklimmen basilieken tot aan de top (via w***elende trappetjes) voor een prachtig uitzicht over de stad (foto's!), gaan samen uit eten (ze hebben zelfs Cuy geprobeerd, wat gebakken cavia is, maar dat heb ik uit principe maar overgeslagen, temeer omdat je de cavia gewoon compleet ziet liggen op je bord!), we bezoeken fruit- en groentemarkten (waar ze overigens ook o.a. hersenen, koeientong, halve haaien en varkenshuid verkopen... zie de smaakmakende foto's, ook van de cuy), drinken vele cocktails tijdens de woensdag Ladies Night (cocktails tot 22u gratis voor vrouwen... WHAT!), kijken films in de lounge ruimte van ons huis, supporten Ajax tot het einde terwijl ze dik verliezen van Real Madrid, en ook het voetbalteam van Quito dat helaas verslagen is door Argentinie, en lachen vooral veel met elkaar. Daarnaast is het salsadansen hier ook echt te gek! Ik kies uiteraard de goeie Ecuadoriaanse dansers eruit, waardoor het heel gaaf en leerzaam is ;)

Dat was dus mijn week in een échte notendop. Maar het allergrootste hoogtepunt heeft gisteren plaatsgevonden... Samen met Dieuwertje (zij heeft ook in Maastricht gestudeerd en was lid van Stennis, HOE klein is deze wereld?) en Laura heb ik de Cotopaxi vulkaan tour gedaan. De Cotopaxi is een van de hoogste vulkanen in Ecuador, en de top is dan ook helemaal besneeuwd.

Om 6.45u vertrokken we en om 18.00u waren weer terug in Quito. In de tussentijd hebben we met een jeep door het National Park Cotopaxi gecrosst (ook niet geasfalteerd, maar we hadden gelukkig een stevige wagen) en zijn we op 4200m gestart met de Cotopaxi te beklimmen tot aan een huisje op 4800m. Vanaf hier was het uitzicht al stunning, maar de die-hards onder ons (die nog niet altitude-sick waren) gingen nog 200m verder klimmen. Het lijkt niks, maar op die hoogte is het enorm zwaar! Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, want zo vaak zul je niet op 5000 meter hoogte op een besneeuwde vulkaan staan met prachtig uitzicht... Daarna weer naar beneden gelopen/gegleden door de diepe sneeuw (wauw, wat een te gek wintersport gevoel gaf dat!), om vervolgens heerlijk te lunchen in het huisje op 4800m. Na de lunch weer afdalen tot aan de jeep (4200m), en vanaf daar kregen we allemaal een mountainbike waarmee we de hele vulkaan naar beneden mochten crossen. Wat een ervaring. Dit had ik nooit willen missen! We hadden ook veel geluk met het weer, want ook al waren er veel snel-bewegende wolken, we hebben geen drupje regen of sneeuw gevoeld. Eén tip: neem nooit een aspirientje op deze hoogte... Geloof me, het werkt ZO averechts dat ik jullie de details maar zal besparen ;)

Enjoy de foto's & veel liefs vanuit Quito!

Ivy

Ps: Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, ik lees ze met heel veel plezier :) Ik ben ook heel benieuwd hoe jullie het hebben in het besneeuwde Nederland... So keep me updated!

Ps 2: Muchas gracias aan Anouk&Martijn, voor het gebruik maken van jullie laptop om dit bericht te kunnen plaatsen!