Pfoehhh, zit ik hier in m´n rieten stoel op het witte strand met een Caipirinha in mn hand, mooie surfers in het zicht en een samba deuntje op de achtergrond... Rara waar ben ik?

Jazeker! Niets minder dan Rio de Janeiro, wat ik natuurlijk (uitgekiend als ik ben) niet voor niets als laatste bestemming van deze Zuid Amerika reis gekozen heb. Nog één weekje zon, zee, strand en lekkere cocktails, om vervolgens heerlijk zongebruind en van top tot teen uitgerust terug naar Nederland te keren. A.s. zaterdag 25 juni is het zo ver, dan kom ik rond 15u aan op Schiphol! Jeetje, wat zijn die ruim 7 maanden voorbij gevlogen....

Maar nu eerst nog even een verslagje over een prachtig mooi land, dat ik jullie zeker niet wil onthouden! Here comes... Bolivia. Ga lekker onderuit zitten, pak er anders ook een Caipirinha´tje bij om je misschien wat dichter bij mij in het warme Rio te voelen, en geniet van mijn weerveeltelange verhaal! Dan zie je mij zometeen weer gewoon in den vaderlande in onze heerlijke hoofdstad Amsterdam, waar ik per 1 juli een kamer heb gevonden (en daar zijn jullie dan allemaal welkom strakjes, vlakbij het Vondelpark...!)!

BOLIVIA

Na Machu Picchu ben ik nog een week in Cusco gebleven met Hernan en Guillermo, twee vrienden uit Buenos Aires. Elke avond ging ik salsadansen, omdat ik wist dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn deze reis. Na Cusco (voor het eerst weer helemaal alleen!) de bus gepakt naar Copacabana (Bolivia), het eerste dorpje vlak over de grens met Peru. Ook al is het heel klein, aan toeristen ontbreekt het ze niet. Dat is ook niet zo gek, als je bedenkt dat het hoogste meer ter wereld zich er bevindt...

Titicacameer: het hoogste meer ter wereld!

Het Lago Titicaca ligt op 4.000m hoogte, met een deel in Peru en een deel in Bolivia. Ik was aangeraden om naar de Boliviaanse kant te gaan (Copacabana) en vandaaruit een boot te pakken naar het prachtige Isla del Sol (zonneneiland). Dat was geen verkeerde tip, het eiland van de zon heeft haar naam niet voor niets gekregen! Lang zou ik niet alleen hoeven blijven, op de boottocht naar het eiland zaten namelijk backpackers van over de hele wereld. Maar dit keer voelde ik niet de need, ofwel de behoefte, om nieuwe vrienden te maken. De natuur om me heen, het water, het geluid van ons bootje... Het maakte me rustig en ik vond het juist wel fijn om eventjes met niemand te hoeven praten, te vertellen waar ik vandaan kom, hoe oud ik ben, ervaringen te delen. Eventjes helemaal niets. En dus keerde ik links waar iedereen naar rechts ging toen we aankwamen op Isla del Sol. Ik had een tip gekregen over een leuk hostel op een berg, dat niet in de Lonely Planet staat, en waar het dus vaak rustig is. Met prachtig uitzicht. Zie hieronder mijn privé cabana met rieten dak en een uitzicht waar je u tegen zegt. En dan heb ik nog niet eens over Boliviaanse prijzen gesproken... Ik betaalde hiervoor niet meer dan 1,50euro per nacht. Meerdere goede redenen dus om 3 nachtjes te blijven en ´´tot mezelf te komen´´, wat dat dan ook moge betekenen.

Overdag ging ik veel wandelen op het eiland. Wel merkte ik dat de hoogte invloed op me had. Ik voelde me al snel moe en was een beetje lusteloos. Maarja, dat mag ook wel eens toch? Ik heb iig intens genoten van alles wat ik gezien heb. Hieronder bijvoorbeeld wat foto´s van de dieren die vrij rondliepen. Biggetjes die kattekwaad uithalen, schapen die staan op te warmen in het zonnetje, ezels die spullen vervoeren van de lokale bevolking. Auto´s bestaan hier niet, sowieso is eigenlijk niks gemotoriseerd. Heerlijk, niet? De kids van het eiland waren het niet met me eens. Ze kwamen nogal unhappy op me over en wilden eigenlijk alleen maar caramellos, snoepjes of monedas, kleingeld. Eén jongetje zei zelfs dat hij hier weg wilde omdat hij een auto wilde hebben. En dan ben je 7 jaar...

Verder waren er ook hele leuke kindjes hoor, zie hieronder maar :-)

En tot slot was er een koe (met horens!) die, terwijl ik aan het uitrusten/zonnen was op het strand, mijn richting op kwam lopen. Eerst lachte ik nog vrolijk naar hem, maar dat scheen hem niet te interesseren. Hij kwam recht op zijn doel af, en dat was blijkbaar mijn rugzak! Gelukkig kon ik nog net op tijd opspringen met mn camera, om dit hele tafereel vast te leggen... Gelukkig ging ze al snel weer weg toen ze niks eetbaars vond, en heeft ze niet haar behoefte gedaan boven op mijn saron!

La Paz & de Deathroad... ofwel Camino de las Muertes

Na mijn drie heerlijke rustige daagjes op het hoogste eiland ter wereld, werd het tijd om weer eens een hoofdstad te bezoeken. Op maarliefst 3660m mag La Paz zich de hoogste hoofdstad van de wereld noemen. Gelukkig was ik al wat gewend qua hoogte, en vielen de effecten voor mij dus wel mee. Een vriendinnetje uit Nederland had me verteld dat er hier een Nederlands restaurant zat, waar je o.a. hutspot en heerlijke bitterballen kunt eten. Op de een of andere manier had ik hier heel erg zin in, en ben dit restaurant Sol y Luna dus gaan opzoeken. Op zaterdag 1 mei werd er Koninginnenacht gevierd, vertelde een groot affiche mij. Ik ben erheen gegaan, voelde me even helemaal in Nederland (er stonden alleen maar Nederlanders in het oranje verkleed), maar lang hield ik het niet vol.. Dat Nederlandse gefeest komt straks wel weer als ik in NL ben, dacht ik. Een andere dag ben ik er terug gegaan om heel erg van het eten te genieten. Dat was top! Hier op de foto zie je deze wereldstad liggen tussen de nog veel hogere bergen in de Andes...

Camino de las Muertes

Ik dacht altijd dat hétgeen je niet mag missen als je in La Paz bent, de Deathroad is. Een ongeasfalteerd bergweggetje van zo´n 2 meter breed met aan de ene kant de bergwand en aan de andere kant... juist, de metersdiepe afgrond. Misschien wel kilometersdiep, ik kan het me niet meer precies herinneren, maar dat het diep was is een ding wat zeker is (zie foto hieronder)! En waarom het dus de deathroad heet moge duidelijk zijn... Pas na afloop van deze activiteit hoorde ik van allemaal mensen dat ze er niet zonder botbreuken vanaf waren gekomen en dat er zelfs nog af en toe mensen overlijden doordat ze in het ravijn kletteren... En dat dit de reden is voor veel mensen om de Deathroad dus maar niet te doen! Oeps... Nouja, ik heb er iig alleen maar goede herinneringen aan overgehouden, en het ergste wat mij overkwam was een blaar op mn hand. Als dat alles is!

Tour geboekt, we waren maar met z´n vieren en een leuke gids. Heel relaxt, drie jongens en ik, daardoor konden we lekker snel gaan en hoefden we niet steeds op bange meisjes te wachten ;) Andere groepen die we inhaalden waren soms met meer dan 10 man! Anyway, het begon makkelijk, op een geasfalteerd stuk. Lekker naar beneden crossen, door een prachtig landschap van bergen. Zie de foto´s hieronder.

Even later kwamen we aan bij het begin van de echte Deathroad. Op de foto hieronder zie je mij, met op de achtergrond dé route. Maar zoals je kunt zien was ik er toen al van overtuigd dat dit een eitje voor mij zou worden. Een echte Nederlandse-wij-kunnen-heel-goed-fietsen-attitude ja! De foto eronder geeft je een beeld van waar we het nu eigenlijk steeds over hebben. De afgrond. Gelukkig heb ik de hoogtevrees van m´n moeder niet geerfd en ben ik dus ook gewoon op die rand gaan zitten!

Na La Paz ben ik nog naar Cochabamba en Sucre geweest, waarvan de eerste een grote stinkstad is en de tweede een prachtig lief stadje met vele witte gebouwen. Ik ben in beide steden maar kort geweest, omdat ik op weg was naar dé hoofdattractie van Bolivia...

De maravilloso Salar de Uyuni

En dan nu aanbeland bij het allermooiste stukje Bolivia... de Zoutvlaktes ofwel Salar de Uyuni! Eerst ben ik helemaal naar het zuiden van Bolivia gereisd, naar het dorpje Tupiza. Hier weer een insiders tip... Vanuit Tupiza kun je een 4-daagse tour naar de zoutvlaktes doen, i.p.v. 3 dagen vanuit het plaatsje Uyuni. Je ziet meer dingen, er zijn minder toeristen, en het is gewoon helemaal geweldig!

De tour is all-inclusive. Er gaan twee Bolivianen mee: de chauffeur van de jeep tevens gids én een kok. In mijn geval een kokkin, Benita, met haar traditionele Boliviaanse kleding en lange vlechten. Ze leken allebei al oud, maar bleken pas 34 en 36 te zijn. Verder zitten er 4 toeristen in de jeep. Dus in totaal ben je met z´n zessen, heel gezellig :)

De eerste drie dagen rijd je door woestijnen, oneindig mooie natuur met cactussen, vulkanen, lagunas (meren), hot springs, geisers, sneeuw, droogte, en dat alles vergezeld door vele lama´s en alpaca´s met roze strikjes (zie foto). ´s Avonds slaap je in kleine dorpjes, waar soms maar 25 families wonen. Soms iets meer, tot ongeveer 100 families. Het leven in dit deel van Bolivia is dan ook nog heel primitief. De families zelf beschikken niet over stromend water, laat staan wc´s. De behoefte wordt gewoon buiten in de natuur gedaan, net zoals wij dat overdag moesten doen tijdens de jeeptocht. ´s Avonds was er in de dorpjes op de plekken waar de toeristen sliepen gelukkig wel een wc aanwezig.. :)

Benita, de kokkin, kookte onwijs lekker voor ons. Drie keer per dag een maaltijd (pannenkoeken voor ontbijt, heerlijke versbelegde broodjes in de middag en onwijs lekker eten ´s avonds!) en tussendoor snacks. Helaas werd ik vanaf dag 2 ziek van de hoogte, waardoor ik vaak misselijk was en het ´s avonds en ´s nachts heel koud had. M´n eetlust was ook compleet verdwenen... Wordt er eens lekker voor me gekookt op reis, ben ik ziek!

Onze Jeep had zo nu en dan eens last van een lekke band... Gelukkig wisten Benita en Sebastian daar altijd wel raad mee en in no time hadden ze de band alweer verwisseld met de reserveband. ´s Avonds in het dorp ging Sebastian de kapotte band dan zelf plakken. Ik vraag me af hoeveel mensen in Nederland nog weten hoe dat moet... Ikzelf kan nog geeneens een fietsband plakken moet ik eerlijk bekennen.

Hieronder zie je een natuurlijke hot spring... Oohh wat heerlijk om even te relaxen in dat warme water in de koude buitenlucht... Want ook al lijkt het hier misschien 40 graden (door die mooie blauwe lucht), tussen 4.000 en 5.000 meter hoogte is het nooit echt warm! De foto daaronder is de zogenaamde ´Dali desert´, omdat het net een schilderij van de spaanse kunstenaar Dali zou kunnen zijn. Echt prachtig daar!

Hieronder de kokend hete geisers, die ineens in het midden van al deze prachtige natuur opduiken. Heel bizar!

En dan ineens kom je bij een prachtig meer aan waar honderden Flamingo´s rondlopen en vliegen. Onwaarschijnlijk mooie ervaring om hier naar te mogen kijken, in de middle of nowhere, met geen enkele andere toerist dan de andere drie in je eigen jeep.

Nog wat foto´s van mooie laguna´s.

De derde nacht van de tour slaap je in een waar Zouthotel! Op de foto hieronder zie je de eetzaal, die compleet van zout gemaakt is. Maar ook het bed in de slaapkamer, de keuken, de badkamer... alles is met zout gemaakt. Als je het niet gelooft, kun je een likje wagen... oeff, zout dat het is! Het slaapt wel heerlijk :) Helaas moesten we de volgende en laatste dag erg vroeg opstaan, terwijl het nog pikkedonker was. Stroom is er ´s nachts niet, gelukkig vond ik mn zaklampje nog. Even wil je blijven liggen, het is zo koud buiten de dekens! Maar dan besef je je dat dit de dag is waarvoor je deze hele tour uberhaupt geboekt hebt... Salar de Uyuni!! En waarom zo vroeg op? Omdat je dan de allermooiste en meest bijzondere zonsopgang van je hele leven kunt meemaken... Zo mooi, dat je er geeneens foto´s van kunt maken. Die worden nooit zo speciaal als dat je het met eigen ogen meemaakt. Dus daarvoor zul je toch echt naar Bolivia moeten vliegen, hoogtepillen slikken, koulijden en nog veel meer, om dit speciale moment mee te kunnen maken. Meer zeg ik niet, geniet maar van de foto´s... Maar ik blijf het herhalen, in het echt is het nog heel veel keer mooier!

En nu heb ik jullie nog niet eens verteld over het geweldige Argentinie, Uruguay, de Iguazu watervallen en Brazilie... Nou dat komt in de volgende blog dan wel weer, waarschijnlijk vanuit Nederland!

Heel veel liefs vanuit Rio de Janeiro,

Ivy