Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve Allemaal,
Nederland komt dichterbij... Tot afgelopen woensdag nog dichterbij DE finale. Inmiddels is het Nederland wat voor mij weer dichterbij komt. Nog 2,5 week voor ik weer in de trein terug naar huis stap. Jeetje, dat klinkt raar zeg... Zou het thuis ook weer direct als 'thuis' voelen? Hoe zal het zijn om weer door de woning te lopen die zo bekend is, maar nu tegelijkertijd zo ver weg voelt? Hoe zal het zijn om weer wakker te worden in mijn 'eigen' bed? En niet Lena, maar mijn moeder en broer of mijn Utrechtse huisgenootjes in de keuken aan te treffen? Ik heb zin om naar huis te komen, maar ik voel tegelijkertijd dat ik mijn thuis hier immens ga missen. Mijn humeur is dan ook wisselend... Ik probeer mezelf voor te bereiden op het afscheid wat hier dichterbij komt, en op het thuiskomen in Nederland. Maar echt te plannen valt het niet. Uiteindelijk moet ik het ook maar een beetje 'ondergaan'. Dat klinkt misschien zwaar, maar voor vijf maanden naar een ander land vertrekken en daar alles vanaf 0 opbouwen, dat is ook niet niks. Dat dat uberhaupt mogelijk is... (en dat ik zoiets kan...) Wat een ervaring.
Ik kijk uit mijn raam en zie bomen vol met groene bladeren. Toen ik hier aankwam, begin maart, waren ze nog kaal. Was mijn kamer leeg en onpersoonlijk. Nu hangen overal kaarten, briefjes. Is het mijn ruimte. De straatnamen waren me onbekend; nu kan ik elke willekeurige toerist uitleggen welke kant hij op moet. En mijn Duits? Het is me inmiddels al een aantal keer gebeurd dat Duitsers (!) pas toen ik begon te praten over het 'naar huis gaan' me vroegen waar ik dan naartoe ga... Schijnbaar heeft ook mijn accent Duitse vormen aangenomen ;-)
Hoewel de meeste hier nog volop in tentamenstress zitten (ik heb er woensdag nog 1 en dan ben ik klaar!), merken we toch allemaal dat er een andere lading ligt over de momenten die we delen. Een heel licht bewustzijn van het feit dat het niet lang meer duurt. Regelmatig zit, loop, fiets ik ergens en voel ik: jeetje, dit ga ik missen. En ergens staat dat los van waar ik me thuis weer op verheug. Het is niet dat er in Nederland geen mooie wereld op me wacht. Maar het is dat de wereld hier weer 'ophoudt'. En doordat alle uitwisselingsstudenten weer terug naar huis gaan, misschien wel een soort oplost. De Duitsers blijven natuurlijk hier, maar dat leven wat we hier hadden, is er over een paar weken niet meer. Wat ga ik dan eigenlijk zo missen? Misschien voor jullie 'leuk' om een beetje zicht te krijgen op waar ik zit met mijn hoofd als ik straks in Nederland af en toe eens zuchtend uit het raam staar ;-)
Ik ga het leven met verschillende nationaliteiten missen. Hoewel het inmiddels 'normaal' is om met Brazilianen aan tafel te zitten terwijl Nederland alsnog de 3e plek op het WK behaalt, blijft het iets heel waardevols. Zo vroeg een van de groepsgenootjes gister aan een Chinees meisje uit de groep of ze broers en zussen had. ''Nee, we hebben een 1-kind-politiek in China''. Je weet het... maar dan met iemand aan tafel te zitten voor wie dat heel normaal is... Aan het dagelijkse contact merk je eigenlijk geen verschillen. Dan zijn we allemaal 'gewoon' studenten. Maar dan ineens, op onverwachte plekken, duikt die culturele achtergrond weer op. Ook de verschillende talen die over tafel gaan; dat vind ik echt heerlijk! Ik zit hier met veel studenten die Duits-leraar willen worden of vertaler. Die spreken dan niet alleen Duits, hun moedertaal, maar meestal ook nog een 3e of 4e. Als we er met Duits niet uitkomen, worden Frans, Italiaans en Spaans door elkaar ingezet en komen we er toch steeds weer uit.
Wat ik ga missen is de vrijheid. Ik heb ondervonden hoe het is om echt alleen student te zijn. Ik heb hier niet hoeven werken. Niet opgepast. Geen familiebezoeken. Geen rekening houden met de eetschema's van de rest van het gezin. En de hele week op één plek wonen en dus niet met kleren, tassen en eten slepen. En natuurlijk zitten in al die dingen ook aspecten die ik heb gemist. Ik mis het contact met kinderen. Ik mis de familietentjes. Maar wat een vrijheid om echt alleen met jezelf bezig te zijn. Eigenlijk is zo'n Erasmusperiode een heel egoistische actie ;-) Gewoon gaan en ervan uitgaan dat het in Nederland wel goed gaat. Even helemaal mijn eigen ding doen. Ik ben er dankbaar voor te hebben mogen ervaren hoe het is. Zo weinig verplichtingen. Het weekend écht alleen als weekend ervaren en niet hoeven werken. Kunnen stappen én uitslapen (wat het ineens stukke leuker maakt ;-)) En ook de studie anders beleven. Doordat ik hier niet mijn hoofdvak heb gestudeerd en de vakken niet perse hoefde te halen (wat overigens wel glansrijk gelukt is :)) was ik een stuk rustiger. Alles wat ik leerde nam ik in me op, ik genoot ervan. Maar ik legde mezelf niet de druk op het te onthouden of te stampen. Of me dat in Nederland ook weer gaat lukken... ik weet het niet. Maar ik hoop dat ik er wel iets van mee neem.
Ik ga het Universiteitsleven missen. Want wat een verschil met Nederland. De Uni is hier immens groot, maar biedt daarmee ook immens veel faciliteiten. Het mooie is dat ik hier het gevoel heb dat er aan de uni geleefd wordt, en niet alleen gestudeerd. Doordat het hier normaal is om 's middags warm te eten in de Mensa, wordt de dag gebroken. Je studeert 's ochtends. Dan heb je 1,5 uur even echt vrij en eet je met vrienden. En dan gaat de studiedag weer verder. Maar ook de bibliotheken nodigen met grote banken, stoelen en vakken vol kranten en tijdschriften, uit tot meer dan alleen studeren. Dat hij 24/7 open is, maakt het ook bijzonder; je kunt er áltijd in. De uni ligt ook midden in het centrum, dus bij mooi weer zitten we tussen colleges door op het terras van de uni of in een van de vele parken er om heen. Studeren is hier meer dan vakken volgen en naar huis. Als ik het dan vergelijk met de UvH die om 20.00 uur sluit en waar dan ook echt niemand meer is behalve een verdwaalde student in de bieb... Hier is altijd leven. En is heel normaal om eind van de dag nog even koffie met taart te eten (wat ook kan omdat ze hier s avonds dus enkel nog een boterham smeren).
Brengt mij op het volgende punt: taart en bakkers... Hier is het heel normaal regelmatig taart te eten. En dat krijg je ook gewoon bij elke bakker op de hoek. Niet alleen als je jarig bent mag er gevierd worden, een hele normaal dinsdag voldoet ook ;-)
Daarnaast is de Uni hier ook enorm familie- en kindvriendelijk ingericht. De Mensa heeft een apart deel waar familie's met kleine kinderen kunnen zitten. Die tref je dus gewoon in de gang of ook jonge ouders met kinderwagens in de collegezalen. En niemand die ervan opkijkt als je je pasgeboren baby meeneemt in de werkgroep.
Ik ga missen dat er hier niet zo naar het weekend wordt toegeleefd, maar veel maar naar 'Feierabend' (die is dus elke avond). 's Avonds ben je sociaal onderweg, los van of het vrijdag is of niet. In het begin overweldigde me dat wel eens, maar inmiddels lukt het me ook om af en toe nee te zeggen en te genieten van een avond thuis. Maar dat het kan, dat elke avond reden is tot een drankje; zijn Duitsers misschien gewoon bourgondischer?
Ik ha het fietsen missen door deze stad. Het feit dat je hier geen file-fietst zoals in Utrecht ;-) Maar gewoon nog de ruimte hebt. En ook altijd een plek vindt om je fiets neer te zetten... De rust van de stad en tegelijkertijd het gevoel dat er altijd wat te doen is. Het boodschappen doen in 'vreemde' winkels waar alle producten anders zijn dan in Nederland. Ik heb het gevoel nog zoveel te moeten uitproberen... 5 maanden zijn dan niet genoeg.
Ik ben bang dat ik zo nog wel even door kan gaan. Maar misschien moet ik ook even kijken naar de dingen die ik niet ga missen.
Wat ik niet ga missen zijn de late eetgewoontes van mijn Italiaanse en Spaanse medestudenten ;-) Zo zat ik gisteravond pas om 23.00 uur aan het diner... Het eeuwige heen- en weerschrijven voor duidelijk is waar we ons, hoe laat, treffen (met zoveel mensen, zoveel meningen niet altijd eenvoudig). De superkleine woning van Lena en mij... hoewel vertrouwd, is hij wel echt ieniemienie. De wasmachines die hier altijd bezet zijn en waar je dus enorm goed moet plannen (niet te vroeg, want elke keer kost 2 euro, maar ook niet te laat, want dan heb je niks meer om aan te trekken). Het hier geen eigen dokters hebben en dus steeds op zoek moeten naar iemand die je wil helpen...
Mmm.... ik moet eerlijk zeggen dat dit lijstje minder makkelijk geschreven wordt als het vorige ;-)
Uiteindelijk is de conclusie echter gewoon dat ik hier een onbeschrijfelijk bijzondere tijd heb (gehad). En dat ik iets gedaan heb waarvan ik al heeeeeeeel lang zeg dat ik het een keer wilde doen: voor langere tijd in Duitsland wonen. Als ik terugkijk naar het aanmeldingsproces dan zie ik dat ik geen flauw idee had van waar ik aan begon. Het gewoon maar doen is de beste stap geweest. Zo zal het ook wel voor de terugkeer naar huis zijn.
Ik verheug me er in elk geval op jullie weer in real-life te zien! En tot die tijd ga ik hier nog even zoveel mogelijk in me opnemen. Vanavond de finale Duitsland-Argentinie....! En nu eerst nog even in de boeken voor woensdag. Komende week breken de 'afscheidsfeestjes' aan, aangezien de eerste al deze week vertrekken. En daarnaast heb ik nog een hoop papieren in te vullen om me op alle mogelijke plekken weer uit te schrijven.. Wie weet voor die tijd nog eens een berichtje en anders tot in Nederland.
Veel liefs uit LEIPZIG!
- comments
Joke Welkom in Nederland dame (ik neem aan dat je daar inmiddels weer bent ;-) Prachtig verhaal en heel herkenbaar.