Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve Allemaal!
Het is 31 maart, wat betekent dat ik al bijna vier weken in Leipzig verblijf. Naast vragen (die blijven komen bij een uitwisselingsprogramma), vind ik inmiddels gelukkig ook veel antwoorden. Zoals op de vraag: hoe hang je gordijnen op zonder boormachine? (daar is door mijn huurorganisatie wel degelijk over nagedacht). Maar ook op de vraag: hoe vinden singles in Leipzig een nieuwe liefde? Daarvoor hebben ze hier in de universiteitsbibliotheek de zogenaamde 'Saal der einsamen Herzen' bedacht (jeetje wat is de Duitse taal mooi poetisch in vergelijking met onze Nederlandse taal...) Daarnaast is mij inmiddels duidelijk wat ''Soljanka'' is, namelijk een Restsoep (je gooit er gewoon alles in wat je over hebt) en een typisch Oost-Duitse specialiteit. Voor Duitse begrippen een beetje een samengeraapt zooitje moet ik zeggen, maar zeker niet onsmakelijk. En tot slot de vraag: hoe zit het Duitse zorgsysteem in elkaar? Om die vraag beantwoord te krijgen heb ik mij eens onderworpen aan een grondige participerende observatie. Daarover zo meer.
Vier weken dus: een maand. Ik kan maar moeilijk bevatten hoe snel de tijd gaat. En tegelijkertijd voel ik hoeveel ik al heb meegemaakt! Als ik naar al die ervaringen kijk is het maar goed dat er al vier weken voorbij zijn, want soms voelt het alsof ik voor alles wat er hier te doen en te ondekken is 48 uur ipv 24 in een dag nodig heb. Dat ik inmiddels aan een chronisch slaaptekort leid hoef ik jullie dan ook niet uit te leggen.
Misschien dan eerst maar iets over dat belachelijk goed georganiseerde Duitse zorgsysteem. Mijn hardlooprondje twee weken terug verliep iets anders dan gepland. Wat er precies gebeurd is is mij ook nog steeds onduidelijk, maar dat ik de dag erna niet meer kon lopen was zo helder als een klontje. De duitse huisarts die mij behandelde (waar ik overigens zonder afspraak maar wél na eerst 6 formulieren ingevuld te hebben direct terecht kon) vertrouwde het niet echt en stuurde me door naar de orthopeed. Nu zitten specialisten hier in Duitsland niet alleen in een ziekenhuis. Orthopeden, gynaecologen, internisten en zelfs chirurgen, kunnen hier allemaal een eigen praktijk openen. Je kunt dan over het algemeen ook zonder verwijzing een chrirug opzoeken. Nu vond ik de orthopeed al spannend genoeg, maar helaas vertrouwde ook zij het niet, waardoor ik toch richting 'ziekenhuis' werd gestuurd. Wat hier dan eerder zo iets is als een grote kliniek. In een ziekenhuis beland je eigenlijk echt alleen voor acute noodgevallen. De röntgenfoto werd, na opnieuw 6 formulieren te hebben ingevuld, direct genomen. En met mijn cdtje met mijn voet erop mocht ik de volgende ochtend terugkomen bij de orthopeed. Helaas helaas zag de foto er onrustig uit en mocht ik dus opnieuw richting de kliniek voor een CT scan. Die formulieren hoef ik niet meer te noemen denk ik (Duitse bureaucratie; echt een geval apart). Met mijn nieuw verworven krukken bewoog ik mij zo twee dagen van de ene praktijk naar de andere. Gelukkig bleek diezelfde dag nog dat de CT scan goed was en mijn voet dus NIET gebroken. Als ik had kunnen dansen had ik het gedaan, want eerlijk gezegd zag ik mezelf al met een groot gipsen been door de omgeving van Leipzig huppelen. Nu was dat natuurlijk ook een uitdaging geweest, maar als ik eerlijk ben had het het er niet makkelijker op gemaakt. Ik moet dan ook zeggen dat die dagen mijn humeur even tot een dieptepunt was gezakt. Gelukkig kan ik inmiddels weer redelijk normaal lopen en staan mijn nieuw verworven krukken weer in een hoek van de kamer (die nemen ze hier in DL niet terug; mag je houden. Je zou denken dat ze nog nooit van recycelen hebben gehoord, maar als ik kijk naar de vijf verschillende prullenbakken die je hier moet bijhouden, zouden ze het concept van dingen opnieuw gebruiken toch moeten kennen...). Hoe dan ook een knap staaltje van Duitse gründlichkeit: waar mijn huisarts had gezegd: ik schrijf je wat pijnstillers voor en dan mag je over een week terugkomen, nemen ze hier liever het zekere voor het onzekere. Als ik denk aan wat ik hier dan voor 'n zorgkosten heb gemaakt... vraag ik me af of het de juiste manier is. Anderzijds weet ik nu in elk geval zeker dat mijn botten nog intact zijn. Ook wat waard ;-)
Mijn kamer voelt inmiddels al echt als van mij. En mijn huisgenootje Lena is inmiddels ook weer fulltime hier. Daar moest ik overigens best wel even aan wennen. De dagen zijn hier gevuld met sociale activiteiten. Er is geen avond dat er niks gepland wordt met de Erasmusgroep en overdag is er onderwijs, parkhangen, menza-eten, enz. enz. De momenten alleen zijn kostbaar. En ik merk dat ik ze soms wel nodig heb. Ik vraag me stiekem ook wel af of 'we' als Erasmusstudenten zo druk zijn om de heimwee te ontlopen...? Of heeft het vooral iets met de tijdelijkheid van deze ervaring te maken? Het besef dat iedereen over vijf (inmiddels bijna vier) maanden weer thuis is en dus nú het moment is waarop alles moet gebeuren?
Hoe dan ook genoot ik die eerste twee weken ook wel van de rust thuis, daar waar ik me nu thuis ook tot iemand moet verhouden. We hebben dan wel een eigen kamer, maar verder is het huisje klein, klein, en nog eens klein. En kun je elkaar dus eigenlijk niet ontlopen. Nu geloof ik inmiddels overigens dat ik het met Lena immens heb getroffen. Want ik heb zelden zo'n open en makkelijk iemand ontmoet. Ze onderneemt veel, heeft veel vrienden over de vloer en feestjes of drinken horen er voor haar volledig bij (je begrijpt dat ik in het begin even dacht: oh jee, waar ben ik beland), maar ik ben altijd welkom om mee te gaan of deel te nemen. Elke verjaardag, etentje, of het simpele koken thuis: ze vraagt me mee. Dat mijn ritme iets anders ligt dan dat van haar, daar moeten we beide ons op afstemmen. Zo ruimde Lena van de week de keuken nog 'even' op om 3 uur 's nachts. Ze was toch nog wakker. Pas toen ik met slaapoogjes en een wazig hoofd om het hoekje keek besefte ze dat ze misschien ietwat luid was voor de tijd van de dag ;-) Gek genoeg heb ik het gevoel dat we elkaar goed aanvoelen en elkaar nu al een beetje kennen. Vrijdag gaan we samen, met wat vrienden van haar (Duitsers!!! ECHT Duits praten dus :P) naar Poetry Slam. Ben benieuwd: ook nog nooit gedaan.
Dat is ook wel kenmerkend aan deze fase merk ik: dingen doen die ik nog nooit heb gedaan. Zoals een fiets kopen in een achterafzaakje in een vreemde stad (ik geloof wel legaal, maar ben er nog steeds niet helemaal achter). Vervolgens op die fiets midden in de nacht door een vreemde stad fietsen op zoek naar een feestje ergens in een huis, ergens in een straat, waar je nog nooit bent geweest (geen zorgen Mam: verantwoord met fietslicht en in smscontact met anderen zodat we geen van allen verloren raken ;-)) Of Aquafitness waar ik mij over twee weken wekelijks ga uitsloven met andere studenten in een zwembad (daarvoor betaal ik overigens 10 euro. Nee, niet per les. Per semester...). Of naar een verjaardag van iemand (een Duitse met een Nederlandse vader die ik hier in een kroeg heb ontmoet) die je pas één keer eerder hebt gezien en waar je verder op het feestje niemand kent... Het zijn maar een paar voorbeelden, maar ze zijn wel veelzeggend. Ze zeggen iets over de vrijheid die ik hier voel en de mogelijkheden die aan alle kanten op me af komen. Maar dit keer anders als thuis. Niet beklemmend in de zin van: er is zoveel keuze en ik moet goed kiezen. Eerder als een fijne stroom van opties waar je elke keer maar weer iets nieuws uitprobeert; je hebt toch niks te verliezen... Ik denk dat dat bijzonder is aan zo'n Erasmusperiode (of een van de bijzondere dingen). Je bent hier zo los van alles wat je vertrouwd is, en ook van hoe mensen jou kennen... dat je de gok gewoon makkelijker neemt. Daar moet ik ook bij zeggen dat je altijd jezelf blijft. Of jezelf mee neemt... Ook hier ben ik de student die weinig tot niet drinkt. Ook hier ben ik de gene die het niet trekt om vijf dagen achter elkaar tot 's nachts uit te gaan. Ook hier ben ik de gene die voor de verjaardagskaartjes zorgt.. Uiteindelijk ben je ook hier jezelf. Maar het voelt wel heel vrij. En het daagt uit om nieuwe kanten van jezelf, of van het leven..., te leren kennen. Ze hoeven je niet allemaal te bevallen, maar het is de moeite waard ze te bekijken.
Dat is de ene kant van het verhaal. Een hele mooie kant. Die ook nog versterkt wordt door het feit dat er hier gewoon minder vaste routine is. Mijn werk (wat ik al vijf jaar op dezelfde dag en tijd doe) is hier niet. Ik heb zelden zo genoten van zondag als gister: heel lang uit kunnen slapen en dan hangen in het park. Niks doen. Maar die dag was juist ook zo mooi, omdat ik het normaal gesproken thuis niet kan. Toch zijn er hier ook verplichtingen, verantwoordelijkheden. En die komen steeds dichterbij, of worden wezenlijker, nu het semester dichterbij komt. Mijn Sprach- und Orientierungskurs heb ik succesvol afgesloten en deze week is het tijd om weer eens wat formulieren in te vullen. Morgen heb ik een gesprek met mijn Fachkoordinatorin over de vakken die ik hier zal volgen. Hoofdzakelijk Pedagogiek-vakken. Zeer benieuwd waar ik in terecht kom en wat het me gaat brengen. Grappig genoeg studeert mijn huisgenootje Sondernpedagogik als Lehrambt (dus ze wil docent worden voor bijv. mensen met een verstandelijke beperking). Eén vak doen we hetzelfde. En het meisje wat ik in de kroeg heb ontmoet en op wiens verjaardag ik was (Hanna) studeert ook Erziehungswissenschaften en zal een ander vak wat ik ga doen ook volgen. Heel grappig hoe je in zo'n grote stad met een universiteit die (overigens al 604 jaar oud) bijna alle richtingen aanbiedt, vooral mensen treft die hetzelfde studeren als jij... Humanistiek is hier overigens heel bekend (?????) Daar waar ik in Nederland al 100 keer heb uitgelegd wat ik nu eigenlijk studeer, zeggen studenten uit Italie, Brazilie, Spanje en Duitsland hier simpelweg: oja, humanistiek. Dat ken ik. De eerste keer dat dat me gebeurde dacht ik dat ze me voor de gek hielden, maar zowaar bestaat er in Italie de studierichting Humanistiek. Totaal hetzelfde als bij ons is het geloof ik niet, maar het komt zeker wel in die richting. Misschien daar maar eens naar masters kijken...? Rome zou natuurlijk ook geen verkeerde stad zijn ;-)
Mijn Sprach- und Orientierungskurs inmiddels afgerond, ik zei het al even. Daarvoor is het eerste referaat al gehouden en de eerste toets al geschreven; dus in die zin is het studeren toch al weer een beetje begonnen. Gelukkig bestond de cursus die drie weken duurde vooral uit heel veel plezier. Ik heb me zelden zo warm ontvangen gevoeld als tijdens dit programma. Enkel enthousiaste docenten die elke dag weer met energie en spontaniteit de lessen begeleidden. Zo heb ik bijvoorbeeld ook een ochtend 'Sachsich' geleerd. Maar van dat accent kan ik echt niet wijs worden... Verder hebben we veel Duitse spreekwoorden geoefend (zoals ''Hier steppt der Bär'': hier gebeurt het zo te zeggen), wat me weer deed inzien hoe veel we die eigenlijk gebruiken (ook in het NL) en hoe onbewust je je daar van bent. Tot je een andere taal gaat leren... Met deze cursus zijn we een zaterdag naar Dresden gereden. Met z'n allen in een grote bus (net als vroeger op schoolreisje) op naar de hoofdstad van het Bundesland Sachsen (waar Leipzig dus ook bij hoort). Dresden is gedurende de tweede Wereldoorlog bijna volledig weg gebombardeerd, maar er is daar besloten om bijna de hele stad in oorspronkelijke stijl weer op te bouwen. En dat creeert een heel vreemd effect. Want de gebouwen lijken immens oud, maar zijn in werkelijkheid een jaar of 60. Toeristen te over overigens in Dresden; heel anders dan in Leipzig. Hier zullen ze ook wel zijn, en zeker in de zomer, maar vooralsnog merk ik er weinig van. In Dresden staan groepen toeristen die geleid worden door mannetjes met paraplu's langs alle bezienswaardigheden. Nu moet ik ook wel toegeven dat dat er een hoop zijn. Zo heb ik op het ''Mooiste plein van Europa'' gestaan. Heb ik de koninklijke bouwwerken van keizer August gezien en de mogelijkheid gehad te fantaseren over grote keizerlijke feesten in de zalen van het museum voor moderne kunst (het Albertinum). Wat een prachtig gebouw! (de kunst vond ik iets minder interessant). Zo is het overigens ook met onze universiteitsbieb. Die op de Drift in Utrecht is prachtig, maar deze....... het is eigenlijk zonder er te studeren.. je vergapen over de architectuur is minstens net zo hard de moeite waard. Het mooie is dat ik me die dag in Dresden ook even echt een toerist voelde: op vakantie. Toen werd me bewust dat ik dat gevoel in Leipzig helemaal niet heb. Hier zijn, hoe onbekend de stad ook is, geeft een heel ander gevoel dan ergens op vakantie zijn. Het is kijken met andere ogen als je weet hier voor een langere periode te wonen. Het is meer het 'toeeigenen' van een stad dan het bewonderen van een stad. En ik realiseer me hoe veel meer ik nu in Leipzig investeer dan ik ooit in Utrecht heb gedaan... gek genoeg speelt de tijdelijkheid hier dan toch een rol denk ik.
Van de week hadden we ook nog een Sport & Spass-Programm wat in mijn geval betekende op fietstocht te gaan met een van de docenten en een klein groepje medestudenten. Aan de rand van de stad (zuid) ligt de Cospudener See. Een groot meer waar je in de zomer heerlijk kunt relaxen en zwemmen. In ons geval bleven de winterjassen nog even aan, maar dat maakte het niet minder mooi (zie de foto voor een kleine impressie).
Ondertussen leer ik verder van mijn mede-Erasmusstudenten. Zo hebben we ons kapot gelachen toen Giulia (Italiaanse) ons vertelde dat je in Turijn, waar zij vandaan komt, vraagt of 'ze het kind al heeft gekocht'. Wat inhoudt dat je vraagt of iemand al is bevallen... Een kind kopen... En dan vinden we het in Nederland soms al onbeschaafd als iemand zegt dat hij een kind 'neemt'. Want kinderen krijg je.. Nou in Italie koop je ze dus gewoon ;-)
Vandaag vertelde Alena (Tsjechie) mij dat het vandaag de 'naamdag' is van haar vriend. Elke naam heeft een aparte dag. En ook die dag krijg je cadeautjes, net als op je verjaardag. Ook geen slecht systeem... Ook leerde ik dat je in Noorwegen geen paspoort/id bij je hoeft te dragen, want je VISA kaart is voldoende als legitimatiebewijs. Het blijft bijzonder om dit soort dingen uit te wisselen. Allemaal jongeren. Allemaal aan het studeren. Maar toch allemaal in een andere omgeving met andere gebruiken.
Nu ga ik langzaam stoppen en de verjaardagscadeautjes voor Giulia inpakken. Vanavond gaan we Pizza eten in een Italiaans restaurant wat een van onze docenten sterk heeft aanbevolen, maar natuurlijk wel pas om 20.00 uur verzamelen (de birthday girl is immers Italiaanse). Voor die tijd proberen nog even een wasmachine te bemachtigen (twee machines voor 150 studenten.... ja....) Ik heb overigens ook maar even wat extra kleren gekocht, want elke was kost hier 2 euro. Daarvoor kan ik ook wel een paar extra shirtjes kopen en wat minder wassen. Het is alleen de vraag hoe ik alles weer mee naar huis krijg ;-)
Veel liebe Grüsse aus Das Bessere Berlin!
- comments
Broer Hey zus, Het is zo klaar als een klontje... Klontjes zijn niet helder ;)
Zus Oh oeps, ik kan dus nu al geen Nederlands meer ;-)
Moeder Super leuk om te lezen! Weet ik eindelijk wat je zo uitvoert.. De bib is trouwens van een Nederlandse architect, Erik van Egeraat. Volgens mij waren ze er in Leipzig niet helemaal blij mee - hij was dacht ik een stuk duurder dan verwacht. En Rome als stad voor je master zie ik helemaal zitten - geloof, dat ik dan ook wat moet gaan studeren.. Kan je svp van al je nieuwe vriend(inn)en een foto met naam en land uploaden? En vergeet niet een nieuwe bikini te kopen ;)! En om je dan toch nog een beeeetje jaloers te maken: ga morgen weer lekker wandelen tussen de bloesem.
Joke Volgens mij heb je je draai al helemaal gevonden ;-) Geniet ervan! Dikke kus uit Zeeland