Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve Allemaal!
Het volgen van een uitwisselingsprogramma brengt vele vragen met zich mee. Zoals: Wat neem ik mee? Hoe vind ik mijn weg in een nieuwe stad? Hoe hang ik gordijnen op zonder boormachine? Maar ook: Hoe houd ik familie en vrienden op de hoogte van wat ik hier beleef? Er komt immens veel op me af en in een poging dat aan jullie over te brengen via de mail, kwam ik enkel tot de frustrerende ontdekking dan tien keer hetzelfde verhaal op te schrijven. Wat misschien voor jullie niet zoveel uitmaakt, maar voor mij toch alles behalve origineel voelt. Daarom via deze weg; een blog. Met zo af en toe eens een berichtje uit 'Het Nieuwe Berlijn', of zoals ze hier zeggen 'Das bessere Berlin'. Hypezig (van 'hype' en 'Leipzig') is overigens ook gangbaar. De naam 'Het kleine Parijs' is al langer bekend.
Hip, cool, beter dan Berlijn dus. Is dat mogelijk? In de korte tijd dat ik hier verkeer (nu bijna twee weken) vind ik het moeilijk daar al uitspraken over te doen. Maar hip is het zeker. En tegelijkertijd gemoedelijk, historisch en enigszins romantisch. De stad heeft een klein oud centrum; prachtige gebouwen werden deze hele afgelopen week nog mooier door de ononderbroken zonneschijn. De kerk op de foto is de Thomaskirche (belangrijkste wat je daarover moet weten is dat je er vlakbij de beste taart kan eten die ik ooit gehad heb). Iets verderop in het centrum ligt de Nikolaikirche. De kerk waar de Montagsdemonstrationen plaatsvonden: de wekelijkse vreedzame protesten tegen het DDR regime. Van die eerste bijeenkomst met ongeveer 100 mensen, groeide de groep protesterenden tot eind 1989 tot een aantal van 500.000 man. Zo veel mensen als er nu in Leipzig wonen... Rondom de Nikolaikirche vind je nog een aantal symbolen die naar die protesten verwijzen. Geweldloos protesteren dus; mijn bachelorscriptie over geweldloosheid van Mahatma Gandhi is ineens weer even immens actueel. Tussen al die oudbouw staat aan de Augustusplatz het enorm nieuwe Universiteitsgebouw. Of ik daar ook lessen zal volgen is nog niet helemaal helder. Maar de bibliotheek die 24/7 open is zal ik zeker af en toe bezoeken. In de Mensa kun je 's middags voor 2,70 euro een bord warm eten krijgen. Ook niet verkeerd. De faciliteiten voor studenten zijn hier overigens sowieso fantastisch. Uitwisselingsstudenten worden verwelkomd en aan de hand genomen door niet één, niet twee, maar drie organisaties (een overload aan aanbod is wel bijna het gevolg). Maar voor studenten in het algemeen is het hier niet verkeerd vertoeven. Zo betaal ik voor mijn kamer 170 euro inclusief... En daarin ben ik geen uitzondering. Collegeld kennen ze hier niet. Per semester betaal je een bedrag van 130 euro (dus per jaar 260), maar daar houdt het dan ook mee op. Overigens ben ik er achter dat we in Nederland in vergelijking met andere landen sowieso veel betalen voor hoger onderwijs. Italie, Spanje, Noorwegen, Servie, China, Taiwan, Brazilie: overal betalen ze minder. Met een paar honderd per jaar zijn ze daar klaar. En voor 96 euro kan je 6 maanden onbeperkt van alle trams en bussen gebruik maken. Die hier overigens ook geweldig georganiseerd zijn. Er rijden er veel, ze rijden vaak en... op tijd.
Ik woon in het zuiden van de stad, in Lössnig. Op een groot studentencomplex met 900 anderen. Mijn schrikbeeld, dacht ik... Maar tot nog toe valt het me alles mee. Het is een grote straat waar geen auto's mogen rijden met 7 immense gebouwen. Ik woon op nummer 7 en deel mijn 'huis' met één andere student: Lena. Elke donderdag en zaterdag is er markt bij mij voor de deur. En buiten studenten wonen hier ook veel ouderen in de wijk. Hoe mooi mijn kamer is (buiten de afschuwelijke bruine meubels...), zo klein is dan wel weer de keuken. Twee pitjes en een wasbak. Daar houdt het op. Dus geen oven, magnetron of ruimte om gezamenlijk te zitten. Koken is in die zin een kleine uitdaging, maar ach: hoe vaak moet je koken als je ook goedkoop in de stad kunt eten? ;-) Lössnig is goed te bereiken met twee trams die bij mij voor de deur stoppen (supermarkten, drogist, apotheek enz. trouwens ook om de hoek), alleen 's nachts is het geweldige tramssysteem hier iets minder. Er rijden wel nachtbussen, maar hoe dat precies functioneert moet ik nog uitzoeken. Punt is dat je hier sowieso een fiets moet hebben (aldus de Leipzigers). De stad is groen (enorm groen!) en door de immense parken kun je je nauwelijks per voet verplaatsen. Daarnaast is het landschap hier vlak, dus fietsen vormt geen problemen. Met een andere Erasmus student, Guilia (Italie), was ik vorige week al bij een interessant achteraf-zaakje in een zijstraat van de Karli-Liebknecht-Strasse (hier ook wel liefkozend 'Karli' genoemd), waar zij voor 30 euro een fiets heeft aangeschaft. Mijn fietsslot is al even duur...
Mijn huisgenootje Lena is een Duitse. Maar helaas heb ik haar pas één dag gezien, daarna vertrok ze voor 10 dagen naar Engeland. De studenten hebben hier nog 'Semesterferien', pas 7 april beginnen de colleges en moeten studenten weer hier zijn. De eerste dagen waren hier dan ook best leeg en een beetje alleen. Maar sinds maandag mijn introductiecursus begonnen is, zijn er mensen genoeg en verlang ik zelfs weer naar wat momenten voor mezelf. De woning voelt inmiddels ook al echt als van mij. Ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn als Lena morgen weer thuis komt.
Nu volg ik dus een Sprach- und Orientierungskurs. We hebben elke ochtend onderwijs, tot 12.30 en daarna zijn er vaak culturele dingen georganiseerd. De colleges vinden plaats op het Studienkolleg Sachsen waar ik ook tijdens het semester waarschijnlijk nog cursussen blijf volgen. Met een 'Einstufungstest' is ons niveau bepaald en met onze enthousiaste docent buigen we ons nu elke ochtend over Redewendungen (zoiets als spreekwoorden), Leipzigse 'slang', maar natuurlijk ook over nare dingen als de Konjunktiv I en II, Partizip I en II en ga zo maar door. Qua spreken zou ik zeggen dat ik hier wel boven de rest uitstijg. Grammaticaal zijn er mensen met veel meer ervaring; zo heft dat elkaar weer een beetje op.
Wat betreft de titel van dit stuk: Vooroordelen En Stereotypen. Die zijn er voldoende... Zo wordt mij zodra mensen weten dat ik uit Nederland kom, uiteraard gevraagd hoe het nou precies zit met de Wiet (is het legaal? Waar koop je het? Gebruikt iedereen het? Of nou ja, van dat laatste gaan ze eigenlijk gewoon uit. En tot mijn grote schrik kom ik er achter dat ik eigenlijk niet precies weet hoe het reglement in elkaar zit ;-)). Rotterdam is moeilijk voor mensen: Amsterdam kent uiteraard iedereen (ik ben overigens tot nu toe de enige Nederlander). Dat Duitsers bureacratisch zijn klopt overigens ook. Ik ben al meerdere malen voor een wijziging van een formulier (niet inhoudelijk, enkel het format) opnieuw op pad gestuurd: ''Sorry mevrouw, maar u zult echt opnieuw alles in moeten vullen, het format heeft zich gewijzigd''... Mensen stoppen hier voor een rood stoplicht (echt). Ook als er niks aankomt. Het is fascinerend om met zoveel verschillende nationaliteiten aan tafel te zitten. Letterlijk alle mogelijke onderwerpen komen voorbij en ik blijf me verbazen over hoe groot de verschillen tussen landen kunnen zijn. Denk alleen al aan de eettijden: de Italianen en Spanjaarden kunnen maar niet wennen aan het eten om half 7; 9 uur is al 'vroeg'. In hun ogen zien vrouwen er hier trouwens ook erg onverzorgd uit en is een piercing of tattoo voor vrouwen met kinderen echt not done. Een chinese studente met wie ik sprak vertelde mij doodleuk dat ze hier was omdat haar ouders dat voor haar bepaald hadden. Niks zelf kiezen wat en waar ze wil studeren. Haar ouders dachten dat dit haar goede baankansen zou geven, dus is ze voor vier jaar naar Leipzig gestuurd. En dat vindt ze heel normaal... Op internationele Frauentag vorige week zaterdag waren de Russische en Poolse studenten enorm teleurgesteld omdat ze geen bloemen hadden ontvangen; in hun landen kopen de mannen (broers, vaders, vrienden) die dag tulpen voor alle vrouwen van wie ze houden (dat die tulpen uit Holland komen weet natuurlijk iedereen dankzij de Paus). In Noorwegen is het normaal om twee achternamen te hebben: die van je moeder én van je vader. Gelijkwaardiger...? Misschien wel. Abortus is sinds kort in Spanje niet meer toegestaan en in Griekenland kun je overledenen niet cremeren omdat ze geen ovens hebben om dat te doen. En dan de schoolsystemen: in Italie kan iedereen aan de universiteit studeren, ook als je daarvoor 'enkel' een technische opleiding hebt gedaan. In Duitsland worden kinderen al naar 'niveau' gescheiden op hun 10e, in Noorwegen op hun 16e. Alle Brazilianen hebben het hier koud en dragen handschoenen (het was hier bijna 20 graden en zonnig....) Het zijn maar een paar voorbeelden van de inzichten die ik in de afgelopen 10 dagen heb opgedaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik van tevoren nooit in had kunnen zien hoe verrijkend dat zou zijn. Ik heb nooit het gevoel gehad de wereld te moeten ontdekken op deze manier; er valt thuis al zoveel te ontdekken. Maar ik moet zeggen dat dit weer een hele nieuwe wereld opent.
De Erasmusstudenten zijn super. Dat er veel gefeest en gedronken wordt.. ja, dat klopt. Maar er wordt ook gesproken en gelachen op andere manieren dan in de disco. Guilia heb ik ontmoet in het stadhuis waar we ons moesten aanmelden (ik woon nu dus officieel in Leipzig :)). Kristin is een Noorse studente uit Oslo met wie ik veel optrek (alledrie werken we op bijbaantjes met kinderen). Guilia en Kristin willen allebei docent worden (Duits). Maar een heel groot gedeelte van de tijd zijn we ook gewoon met een groot deel van de groep (in totaal zijn we met 58). De Brazilianen, Tschjechen en Amerikanen zijn het best vertegenwoordigd. Zo hadden we donderdagavond een Kneipentour georganiseerd door het Tutorenwerk Leipzig. We hebben uiteindelijk maar twee Kneipen (kroegen) bezocht, maar het was leuk! Ook weer een Duitse studente onmoet die toevalligerwijs een Nederlandse vader had. Fijn even echt snel Duits te kunnen praten. Vrijdagavond was er een Erasmusparty in een club hier in het centrum. En gisteravond een feestje bij een van de studenten uit onze groep 'thuis'. Ik merk dat ik niet altijd zin heb om te gaan (jullie kennen mij...) maar als ik er ben is het elke keer weer leuk! Iedereen is zo enorm open en er valt nog zoveel van elkaar te leren kennen.
We doen echter ook culturele activiteiten ;-) Zo hadden we van de week een Stadtrundgang met onze docent Duits (Herr Stange). Hij is 27, maar elkaar 'Dutzen' (jij zeggen) is hier niet geaccepteerd. Beetje vreemd wel zo'n jonge, hippe docent met u aan te spreken, maar het houdt de dingen ook wel duidelijk. Duidelijk... dat is misschien wel hoe ik Duitsland tot nu toe moet definieren. Informatie wordt helder overgebracht en het is dan wel bureacratisch, maar daar zijn ze dan ook wel weer open over. Vrijdag waren we op de Leipziger Buchmesse. Leipzig is al tientallen jaren bekend voor zijn grote Messegelände (Beursgebouw). Prachtig gebouw! Waar nu dus een boekenbeurs was. Vond het gebouw interessanter dan de boeken, want je kon ze enkel inzien, niet kopen. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Van de week gaan we naar het Stasi-museum. Van de DDR merk ik overigens nog niet heel direct iets. Hoewel mijn pinpas het in niet-westerse winkels niet doet.. zou er iets mee te maken kunnen hebben. Verder zijn niet alle mensen hier vriendelijk (op kantoren/officiele instanties) en een Nederlandse familie die mij hier zeer (!!) vriendelijk ontvangen heeft, wees me er op dat dat misschien wel iets met de DDR te maken heeft. In die periode hoefde men vanwege het systeem immers niet klantgericht of vriendelijk te zijn. Vooral oudere mensen lijken die houding nu nog een beetje te handhaven. De Nederlandse familie voelt trouwens wel als een veilige plek in Leipzig. Zo schreef de moeder van het gezin mij van de week na mijn eerste lesdag even een sms om te vragen hoe ik het had gehad. En heeft ze me naar huis gestuurd met een tas vol extra handdoeken, beddengoed en kaarsen (''zodat ik het een beetje gezellig kan maken'') Gelukkig ontmoet ik ook heel veel hele Duitse vriendelijke mensen! Gister was ik met Guilia en Kristin op een 'Flohmarkt', althans dat dachten we want zo stond het op het papiertje. Maar het bleek een woonhuis te zijn op een besloten binnenplaatsje in Plagwitz (zeer hippe buurt). Een jonge vrouw die ging verhuizen had een kamer in haar huis opengesteld waar alles wat er stond te koop was. Zelfgebakken taart en koffie erbij. Zo leuk! Een beetje dat alternatiev en 'alles kan hier-gevoel'; ik denk dat dat maakt dat mensen Leipzig nu gaan definieren als 'Het nieuwe Berlijn'. Daar waar Berlijn groot en tourstisch is, is Leipzig nog relatief onbekend, veel kleiner (maar niet dorps) en dus nog wat alternatiever.
Ik denk dat ik het voor nu maar even hierbij laat. Het is tijd om wat te eten en staks eens een ronde hardlopen in mijn buurtpark (groot!). Vanmiddag moet ik me maar eens gaan verdiepen in welke colleges ik wil volgen, want hoe zeer Utrecht ook van me heeft gevraagd dat vooraf allemaal al uit te zoeken, natuurlijk gaat het hier allemaal net een beetje anders dus moet ik me er nog eens goed in verdiepen.
Viele liebe Grüsse, Sarah
- comments