Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo daar in Holland!
Het is 28 mei. Wat betekent dat het alweer geruime tijd geleden is dat ik via deze weg wat van me heb laten horen. En wat betekent dat ik hier nu bijna drie maanden ben. Drie maanden... Veel moeilijker nog om te bevatten hoe snel de afgelopen drie maanden zijn gegaan, is het echter om te bevatten dat ik over twee maanden dus ook alweer afscheid moet nemen van mijn leven hier. Dat houdt me bezig de afgelopen dagen en ik merk dat ik er nog even geen rust in vind. Vanmorgen was ik zelfs zo ver dat ik ineens dacht dat als ik hier dan toch weer weg moest, dat het dan misschien wel makkelijker was om nú te gaan. Waarom zou je nog twee maanden in iets investeren als je het daarna weer op moet geven? Toen opende ik echter het 'weekenvelopje' van mijn broer en 'schoonzusje'. Zij hebben me voor elke week dat ik hier ben een envelop met briefje en klein cadeautje meegegeven. Deze week zie ik het handschrift van mijn schoonzusje staan en lees: ''Wist je dat de ervaringen van vandaag de herinneringen van morgen zijn? We zijn heel benieuwd naar jouw herinneringen''. Toen lukte het me om het weer anders te bekijken. Ja, afscheid nemen hier wordt waarschijnlijk niet al te eenvoudig, maar wat een enorme stapel aan rijke herinneringen neem ik mee terug naar huis. In die twee maanden die ik nog heb, kan ik de herinneringen nog aanvullen, laat ik daar dan ook gebruik van maken. En of ze het wist, opende ik vanmiddag een mail van mijn moeder waarbij ze afsloot met: ''Laat Leipzig stralen''. Op het moment is dat redelijk ingewikkeld aangezien de regen hier echt met bakken uit de hemel valt... maar het is het waard toch nog een poging te doen, of niet dan?
Misschien dan eerst maar eens iets over al die mooie herinneringen die ik alweer gemaakt heb afgelopen maand! Niet al die herinneringen vonden overigens in Leipzig plaats. Zo vertrok ik nu alweer bijna een maand geleden namelijk spontaan voor een lang weekend naar mijn tante in Frankfurt am Main. Hoewel ik vanaf Leipzig net zo lang onderweg ben als vanuit Nederland (5 uur), kost het me hier ongeveer 1/4e van de prijs. Met meinfernbus kon ik voor 40 euro op en neer naar Frankfurt. Daarvoor kun je zo'n minivakantie toch niet laten schieten? En hoewel het ook vanaf hier dus best een eindje rijden was; op de een of andere manier voelt mijn tante nu dichterbij. Van Duitsland naar Duitsland: we zijn nu landgenoten. En als je Nederland gewend bent, betekent dat dat je zowat bij elkaar om de hoek woont ;-) Dat dat voor Duitsers anders is, is me inmiddels overigens ook wel duidelijk geworden. Hoewel studeren hier vele malen goedkoper is dan in Nederland (even ter herinnering: ik betaal hier 130 euro per semester....), het is hier veel moeilijker om aan een universiteit toegelaten te worden. Je moet hoge eindexamencijfers hebben om bij studie en universiteit van jouw keuze binnen te komen. En voor velen lukt dat niet en betekent dat dat ze ergens anders in het land worden geplaatst. Dan kan het zomaar zijn dat je honderden kilometers van huis terecht komt. Mijn huisgenootje ziet haar familie eens per twee maanden, maximaal... Dat is toch wel even iets anders dan op kamers gaan wonen vanuit Rotterdam naar Utrecht.
Ik had een heerlijk weekend bij mijn tante in Frankfurt. Hoe mooi en fijn Leipzig als stad ook is (groen, relaxt en toch altijd wat te beleven), ik vond het ook fijn even hier weg te zijn. Het zo 1 op 1 leven met mijn huisgenootje in ons ieniemieniehuisje is gezellig, maar soms ook een beetje benauwend. Ik realiseer me hoe zeer ik toch ook gewend ben alleen te zijn in Nederland. En hoe fijn ik dat ergens ook vind... Hier is daarvan weinig sprake. Bij mijn tante was het echt even als vakantie: samen op pad, heerlijk uitslapen, wandelen met mijn opa en oma in het bos. Er compleet uit dus. En dat zomaar, tussen de normale collegeweken door: ik moet echt leren mijn studie thuis ook iets relaxter aan te gaan... (één van die vele dingen die ik hoop mee naar huis te kunnen nemen. Hoewel het hier ook wel makkelijker is, aangezien dit niet mijn hoofdvakken zijn, maar goed, dat even terzijde)
Kort na mijn terugkomst in Leipzig bezocht mijn tante mij hier. Het studieleven slokte hier weer iets meer ruimte en tijd op, maar ik heb mijn tante gewoon twee keer meegesleept naar college (waar ze overigens 1x bijna in slaap viel... echt; het is net de omgekeerde wereld ;-)) En gelukkig waren er ook nog genoeg momenten vrij. Zo waren we in de dierentuin (komt echt in de buurt van Blijdorp...!), taart eten (ik krijg er geen genoeg van...), in het Gewandhaus (het concertgebouw van Leipzig) voor een 'Entdeckerkonzert' waarbij je uitleg kreeg over het ontstaan en de opbouw van het stuk, en 's avonds op het hoogste gebouw van Leipzig om daar in het restaurant nog een drankje te doen met uitzicht over de stad! Daarnaast waren we ook nog bij het Thomanerchor, in de Thomaskirche. Een jongenskoor wat ooit geleid is door Johan Sebastian Bach en bestaat uit zo'n 50 jongens van een jaar of 6 tot jong volwassen. Heel indrukwekkend om zo'n koor 6-stemmig te horen zingen; echt prachtig... En dat kost dan weer 2 euro... ja ik blijf tot de conclusie komen dat Leipzig echt stukken goedkoper is dan het leven in Nederland. En dat het financieel gezien eigenlijk stom is om terug te keren naar Nederland. Gelukkig heb ik genoeg andere redenen om terug te komen :)
Ondertussen onderging mijn huisgenootje nog een operatie aan haar oren/neus en aangezien haar familie ongeveer 8 uur reizen van hier woont (net zover als ik dus nu van huis weg ben...) heeft ze mij gevraagd haar te begeleiden. Doet me ook wel weer beseffen hoe snel je hier dan eigenlijk groot moet worden; als je ouders niet in de buurt wonen, moet je zoiets gewoon alleen of met vrienden doen... Ik voel me vereerd dat ze zich na zo korte tijd veilig genoeg voelt bij mij om me mee te vragen, maar ik ben ook blij dat het achter de rug is. Weer zo'n kliniek met mensen in ziekenhuisoutfits; daarvoor kwam ik eigenlijk niet naar Leipzig. En achteraf gezien hebben we het denk ik beide een beetje onderschat. Onder volnarcose en daarna nog dagen aan het nabloeden; ik was blij dat mijn tante er nog was om ook een oogje in het zeil te houden.
Na het bezoek van mijn tante keerde de rust weer terug in Leipzig, wat eigenlijk ook alweer snel oké voelde. Tijd om de Erasmusgroep weer op te zoeken en de studie weer een beetje op te pakken. In de weekenden worden hier bijna altijd uitjes georganiseerd door studentenorganisatie WILMA (WillkommensInitiative für in Leipzig Mitstudierende Auslander/-Innen) Een mond vol, daarom houden we het maar bij WILMA ;-) Meestal hoef je je niet aan te melden en kun je je op de dag van vertrek in het station melden. Daar worden groepentickets gekocht en reis je met een groep studenten (hoofdzakelijk uitwisselingsstudenten) richting een buurstad. Zo was ik in Erfurt en afgelopen weekend in buurstad Halle. De studenten die dit begeleiden doen het allemaal op vrijwillige basis en geven altijd eerst een tour met praatje door de binnenstad. Daarna is er ruimte voor een paar uur vrije tijd waar je foto's kan maken, ijs/taart kan eten of een museum kan bezoeken. Eind van de dag reis je met z'n allen weer terug. En dat dan voor 7 euro... Het mooie aan die dagen is dat ik me écht op vakantie voel. Leipzig blijft ook wel iets vakantieachtigs houden, maar die dagjes weg zijn volop toeristisch. Op die dagen voel ik me altijd nog extra 'gezegend'... wat een rijkdom dit te kunnen doen en zoveel van het land te kunnen zien met leuke mensen om me heen. En dat dan zomaar in een heel 'normaal' weekend.. Zou ik dat vakantiegevoel ook thuis meer kunnen oproepen vraag ik me dan af? Of ligt het ook echt aan de andere omgeving? De huizen zien er hier anders uit, de taal is anders, de winkels zijn anders. Dat draagt natuurlijk allemaal bij aan het vakantiegevoel. Maar dan nog, zou ik niet zoiets toch ook thuis voor elkaar kunnen krijgen? (weer zo'n vraag die me bezighoudt).
Eigenlijk ging het dus allemaal best wel volgens plan, tot ik afgelopen week verrast werd door een overblijfsel van het waterpokkenvirus, namelijk gordelroos... een zeer pijnlijke huidaandoening die bij ongeveer 20% van de bevolking eens in zijn/haar leven optreedt. Waarom dan nu, bij mij, in DL... ik kon niet anders dan het mezelf toch even afvragen... Ach, ik moet het maar zien als weer een verdiepende participerende observatie in het Duitse Zorgsysteem (denk dat ik mijn hulpverleners in NL gewoon mis ;-)) Het ziekenhuis waar ik dit keer was had ook weer een hoop te bieden (een mooiere inrichting dan het SFG in Rotterdam bijvoorbeeld) en gelukkig ook een zeer vriendelijke, hoewel ietwat directe arts. De virusremmers en pijnstillers hebben me een beetje lamgeslagen de afgelopen dagen, maar inmiddels gaat het weer de goede kant op en ga ik ervan uit dat het nu alleen maar weer beter wordt! Hebben we dit in elk geval ook weer achter de rug. En tot nu toe hebben ze me nergens gedwongen contant te betalen voor ze me weer lieten gaan; dus mijn verzekering lijkt prima te dekken wat ik nodig heb.
Afgelopen week was het hoogzomer (ik geloof bij jullie ook) en heb ik 's avonds het 'Sommerkino' bezocht. Hier wordt tot september iedere avond op een buitenplaats een film gedraaid. Voor 5 euro in een superbijzondere atmosfeer film kijken terwijl het langzaam donker wordt om je heen. Verder zijn we natuurlijk veel in het park geweest en hebben we geprobeerd het studeren nog een beetje vast te houden door ons af en toe te verstoppen in de bieb. Dat is de enige manier om met dit weer wat te doen; niet zien hoe warm het is buiten en je in de boeken storten. Maar met de afspraak elkaar dan na een paar uurtjes weer te treffen voor een ijsje, is ook dat geen verkeerde deal!
Ik zie het nu ook weer als ik hier opschrijf wat ik allemaal beleef: er zijn weinig dingen (echt weinig) die me hier niet bevallen of die ik heel moeilijk vind. En er zijn heel veel momenten dat ik hier rondloop en tot in elke vezel van mijn lijf voel hoe bijzonder deze ervaring is. Dan kom ik weer bij die vraag die ik mezelf ook in het begin al eens gesteld heb: ligt dat dan aan de tijdelijkheid van de ervaring? Maakt dat hem zo bijzonder? Of heeft het leven hier echt aspecten die ik thuis in Rotterdam/Utrecht niet heb/mis en waar ik zelf wat aan kan doen? Het zal wel een combinatie zijn... Maar momenteel worstel ik wel met die tijdelijkheid. Ik realiseer me meer en meer hoe enorm veel ik ook in deze ervaring geinvesteerd heb: hij was niet uit zichzelf zo mooi. Daar zit tijd, energie, hechting in... En niet alleen van mijn kant, realiseerde ik me toen een Duitse vriendin (Hanna) mij van de week vertelde dat ze het toch ook wel erg moeilijk vindt de dealen met het idee dat ik weer weg ga. Ik ga dan immers weer naar huis, maar voor haar valt er een gat in haar 'normale' leven waar ik in korte tijd groot deel van geworden ben. Of mijn huisgenootje die me zo liefdevol heeft opgenomen; straks ben ik weer weg... Het is nu eigenlijk alsof ik twee levens heb. Hier heb ik een universiteit waar ik me thuis voel (hij is gigantisch maar gek genoeg niet onpersoonlijk...); ik heb vrienden met wie ik koffie drink, ga stappen, studeer...; ik heb een huisgenootje bij wie het is alsof we elkaar al jaren kennen (hoe anders we ook zijn en hoe zeer ze me soms dan ook voor uitdagingen stelt...); ik heb mijn routine in het boodschappen doen, de was, het koken. Kortom: ik heb hier een leven opgebouwd. En ik kan me gewoon niet voorstellen dat weer achter te moeten laten. Het is alsof ik me dat de laatste weken ineens nog meer bewust geworden ben; dat ik iets heeeeeeel moois in handen heb, wat ik ook weer ga verliezen... Hoe ga je om met iets wat zó eindig is? En binnen zo korte tijd?
Begrijp me niet verkeerd: ik zie er ook naar uit weer naar huis te komen. En eerlijk gezegd denk ik dat ik ook wel weer naar het afscheid toe zal leven. Dat ik over twee maanden misschien zo ver ben dat ik met rust ook weer los kan laten wat hier is en vooral zie wat mijn schoonzusje me schreef: dat ik zoveel mooie herinneringen mee mag nemen. Ik zie er naar uit mijn leven in Utrecht nóg meer vorm te geven. Ik zie er naar uit om jullie weer te zien. Ik zie uit naar die kleine vertrouwde momenten. En ik voel me nóg rijker dan ik me hier al voel als ik dan lees wat pap me vanmiddag schreef: ''Veel plezier nog daar en wij wachten hier tot je er weer bent''. Hij is niet de eerste die het schreef... Te weten dat er een thuisfront is wat blij is als ik weer ben; hoe mooi is dat...?
Vriendin Giulia zei het vandaag in de Mensa (mmmmm wat heb ik weer heerlijk gegeten!!!!) vrij nuchter: ''Het leven kan geen Erasmus zijn''. Het leven hier is avontuurlijk, nieuw, verrassend, 'vrij' (geen werk en minder studiestress). Natuurlijk wil je daar aan vasthouden. Maar als dit het leven voor altijd zou zijn, zou het niet meer zo bijzonder zijn. En als dit het leven zou zijn, maar ik jullie thuis daarvoor écht zou moeten achterlaten, dan zou het hier ook niet meer zo mooi zijn. Kortom: ik weet nog niet goed hoe ik moet omgaan met het feit dat het hier zo eindig is. Maar ik weet wel dat als het niet zo eindig was geweest, dat het dan een andere ervaring was geweest.
Los nog van de eindigheid van de ervaring hier, is er nog de zoektocht naar hoe ik dat wat ik hier geleerd heb, mee naar huis kan nemen. Daarvoor is het echter nog te abstract en te groot; ik weet nog niet hoe het gaat zijn als ik weer thuis ben. Maar vriendin Rozanne zei me van de week via skype dat ik niet bang hoef te zijn het geleerde te verliezen zodra ik in de trein naar huis stap. Het geleerde ligt immers niet hier, in Leipzig. Het geleerde ligt in mezelf...
Mmm, een hoop reflectie vanavond ;-) Maar uiteindelijk is dat ook bericht uit Leipzig toch (en blijf ik een student Humanistiek... ;-))? Het geeft wel iets weer van mijn stemming immers en van de manier waarop ik mijn leven hier nu beleef. Hoofdboodschap is eigenlijk dat het goed gaat, dat ik jullie mis, maar tegelijkertijd nog niet klaar ben om weer naar huis te komen. Misschien is dat maar goed ook: ik 'moet' immers nog twee maanden... :-)
In die twee maanden moet ik nog hard aan de studie, want op de tentamens wil ik toch niet helemaal de plank mis slaan... Maar morgen is het eerst maar Hemelvaart en wissel ik mijn boeken weer af voor een 'date' met een clubje vrienden voor koffie met taart. Je moet het leren wel aangenaam houden toch...? ;-)
Mijn vakken zijn overigens mega-Humanistiek-relevant! Zo moest ik vorige week mijn 'Bildungslauf' (dus het onderwijs wat je tot nu toe in je leven gevolgd hebt) tekenen in de vorm van een rivier (welke stenen lagen er in de weg? Welke aftakkingen heb je genomen of juist niet? Welke docenten/vrienden (zie: vissen) hebben je geinspireerd?) Voor de studenten hier was het wat onwennig, maar ik als Humanistiekstudent reflecteerde er vrolijk op los ;-) Ook wel bijzonder te ervaren hoe anders het is als je geen tekst mag gebruiken. Iets moeten tekenen/beeldend weergeven, maakt op een heel andere manier duidelijk hoe dingen liggen. Ik ben dan wel iemand van teksten, maar juist daarom was het voor mij wel goed om het ook eens zonder te moeten doen... Verder komen Socrates, Comenius en Rousseau regelmatig voorbij met hun 'Onderwijsvoorstellen' en worden vragen naar gelijkheid of juist differentie overal gesteld. Behandel je mensen gelijk als je ze allemaal hetzelfde behandelt? Of is gelijkheid juist oog hebben voor de verschillen? Vanavond las ik een tekst over de manieren waarop we boodschappen van andere ontvangen; met welke 'oren' je kan luisteren. Het actieve luisteren van psycholoog Carl Rogers kwam hier ook weer voorbij.. Zo'n andere opleiding en dan toch zoveel raakvlakken met Humanistiek; of is dat omdat Humanistiek zich met vragen bezig houdt die vak-overstijgend zijn? Hoe dan ook bijzonder om te ervaren dat de basis die ik bij Humanistiek heb gelegd me ook hier wat brengt. En andersom, dat mijn opleiding tot docent (want eigenlijk is dat wat ik nu doe...) me weer verdieping geeft in de thema's die humanistiek heeft aangereikt.
Goed, dan nu toch maar even genoeg reflectie ;-) Ik ga als tegengewicht nog maar even een 'domme' televisieserie kijken ;-) Veel liefs uit het mooie Leipzig, Sarah
- comments
Susan Saar wat een mooi verhaal. Ontroerend hoe je het schrijft. Klinkt als een buitengewoon intense tijd, er gebeurt zoveel. In mij roept het de gedachte op dat ik mooie ervaringen wil vastleggen, soms is het even perfect en moet alles zo blijven zoals het is. Maar de tijd gaat verder en afscheid nemen doet pijn. Maar het mooie is inderdaad wat je meeneemt. Dat blijft :). Ik ben overigens blij je straks weer te zien in Utrecht. Liefs