Profile
Blog
Photos
Videos
Oppan Sydney Style
Goedemorgen allerleukste blogvolgers,
Toen ik vanmorgen checkte wanneer ik voor het laatst een blog had geschreven, schrok ik een beetje, dat mag u eerlijk weten. Alweer bijna een hele maand geleden was dat. Ongelofelijk. Dit betekent dat ik al bijna twee maanden hier in Sydney aan het ronddwalen ben, en dus al ongeveer een derde van mijn tijd erop heb zitten. Bi-zar. Helaas kan ik u ook vertellen dat ik niet bijster veel interessants heb meegemaakt. Niets waardoor u naar het puntje van uw stoel zult verschuiven. Geen wilde hoestbuien meer, geen koalabeertjes geaaid of kangoeroes gespot, en geen Blue Mountains onveilig gemaakt. Wél zijn er een aantal nieuwe ontwikkelingen op het gebied van onze favoriete versnapering, goon, maar die zal ik u besparen (puur om mijn eigen reputatie nog ietwat hoog te houden, maar dat snapt u zelf ook wel), én heb ik een nieuw vogelgeluid mogen ontdekken. Gisterochtend was het, 5:30, en het was ontzettend aangenaam. Coco omschreef het als een stel vechtende dronken apen geloof ik, en ik kan beamen dat het inderdaad zo klonk. Ik heb echt nog nooit zo'n fijne wekker gehad. Ook heb ik tamelijk wilde plannen voor Spring Break (nog maar één weekje school, can't wait!), maar daarover leest u straks meer. Tenslotte moet ik erbij zeggen dat als u niet weet waar de titel van de blog op slaat, uw onderkomen een grot moet zijn (sorry, maar het is waar -- YouTube Gangnam Style).
Even denken, waar waren we gebleven met het updaten van mijn volgelingen in Nederland? Ik kan me nog herinneren dat we de dag na mijn vorige blog internet kregen in ons appartement. God, wat was een verademing. U moet het eens proberen, een maand zonder internet. Het is triest, maar ik denk dat het tegenwoordig gelijk staat aan drie uur lang niet mogen ademen. Ik ging los en het was geweldig. De eerste week heb ik behoorlijk gebinged om weer helemaal aan te sterken van het gemis. Het is wel grappig om te realiseren welke websites behoren tot het exclusieve groepje van écht noodzakelijke sites, en welke behoren tot de énorme groep van tijdverdrijvers (uhum, YouTube, uhum).
En tja, verder was er school. En ik ben erachter gekomen dat school, school is. Overal. Het is zeker waar dat de uni hier een lachertje is vergeleken bij UCU, maar ik weet nu uit ervaring dat je standaarden zich ook snel aanpassen. De dagen beginnen op elkaar te lijken en ongemerkt voorbij te kruipen, en voor je het weet heb je moeite met opstaan voor je les om 12 uur maandagmiddag. Het is een drama. Helemaal omdat ze hier vrij easygoing zijn en nergens echt heel moeilijk over doen. Van elk van mijn vier vakken heb ik elke week een college in een enorme zaal, en een werkgroep van een uurtje met een klein klasje. Nu komt de grap: De colleges zijn niet verplicht en worden opgenomen, zodat je ze later op internet terug kan kijken. Ik dacht: Prima deluxe, kan ik nog even in mijn bedje blijven liggen. Helaas is het terugkijken van deze colleges ook niet echt een succes, want met een pauzeknop tot je beschikken en internet onder je vingers duurt een college van twee uur al snel een uurtje of vijf. Maar niet getreurd, de Powerpoint-presentaties lees ik echt nog wel door hoor. Wees maar niet bang, een complete slacker ben ik nog niet geworden.
En toen was er het hoogtepunt der hoogtepunten van de afgelopen maand: De grote rugbywedstrijd tussen Australië en Nieuw Zeeland. Het was echt een ding hier, want de rivaliteit tussen de landen is te vergelijken met Nederland en Duitsland, alleen zijn ze hier wél aardig voor elkaar. En rugby. Rugby is niet volkssport nummer 1, maar een grootse tweede. Het zit hier in de genen. Volgens mij moet het nog wel genoegen nemen met minder fans dan de absolute Australische topsport, het altijd-enerverende cricket. Anyhow, daar gingen we dan, opgerold in de nationale kleuren (geel en groen), op naar het Olympische stadion, dat na de Olympische Spelen van 2000 is verkleind tot een schamele capaciteit van 85.000. Een verkorte versie van het verhaal: Australië maakte geen schijn van kans, en ik heb anderhalf uur compleet clueless zitten kijken naar uit de kluiten gewassen, Shrek-achtige kerels die het leuk vinden om in hoopjes op elkaar te springen. Het ging om de ervaring, en het was een ervaring.
Verder heb ik nog wat antropologische observaties gedaan van het Sydneysche uitgaansleven. Het is een wondere wereld, een wereld die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Het is hilarisch en fascinerend tegelijkertijd. Het draait om geld en looks. Heel veel geld en heel veel looks (lees: heel weinig kleren). Ten eerste is het hier doodnormaal om rustig 100 dollar neer te tellen tijdens een avondje stappen. Minimaal. Het gaat ook redelijk makkelijk met de absurde drankprijzen, maar er worden cocktails en mixdrankjes gekocht alsof het kauwgomballen zijn. En dan de dames. Het is me een schouwspel. In Nederland loopt iedereen doodleuk in spijkerbroek en op z'n All Stars of Vansjes, maar dat is hier echt een ander verhaal. Als je als meisje hier geen últrakort rokje of últrastrakke latex legging aanhebt, dan hoef je je gezicht echt niet te laten zien in de club. Je vijfvoudig geplamuurde gezicht, welteverstaan. Het zit allemaal zo strak dat je van iedereen kan zien wat voor soort ondergoed ze aanheeft (als ze überhaubt de moeite heeft genomen om iets aan te trekken), en het is allemaal zo kort dat een bilwang een noodzakelijke accessoire lijkt. Het is kostelijk vermaak om aan het einde van de avond al deze dames waggelend door Sydney te zien gaan op hun 30-centimeter hakken, en van stoeprandjes af te zien donderen, om vervolgens daar maar een tukkie te doen om de rest van de nacht door de komen, of besluiten kruipend verder te gaan. Het stadse uitgaansleven is een theaterstuk dat nooit zal teleurstellen.
We moeten het uiteraard nog even hebben over mijn awesome plannen voor Spring Break. Samen met Merel (van UCU) vertrek ik maandag de 17de richting Adelaide, de vijfde stad van Australië met een inwonersaantal van ruim 1,2 miljoen. Na een paar dagen daar te hebben rondgehangen, vertrekken we met een 7-daagse tour de Outback in, richting Alice Springs, in het midden van het land. We zullen slaperige mijndorpjes passeren als we dieper en dieper de snikhete rode woestijn van Australië ingaan. Het wordt echt een aflevering van "Bas in de rimboe", want er gaat gekampeerd worden, geslapen worden onder de grond in een of andere oude mijn, en gewoon buiten onder de sterrenhemel. Gelukkig blijven we uiteindelijk ook nog een paar dagen in Alice Springs, waar ons een hostel met zwembad te wachten staat, zodat we nog even kunnen afkoelen voordat we weer terug naar Sydney vliegen. Natuurlijk zal ik een uitgebreide blog schrijven tegen de tijd dat ik weer in de bewoonde wereld ben aangekomen. Ik stel me de volgende blog een beetje zo voor: Bas zat drie uur te janken om een warme douche, Bas rende 's nachts gillend door de woestijn omdat er een schorpioen in z'n slaapzak zat, Bas nam de verkeerde afslag en stierf een nare dood toen hij uitgedroogd kangoeroemelk probeerde te drinken, Bas stikte onder de grond in een ingestorte mijngang, Bas beledigde een Aboriginal en werd ritueel geslacht, en Bas heeft de beste foto's van Uluru gemaakt (google het maar even, u zult het herkennen). So excited. No but really.
Nog even een laatste update over het weer: Het is belachelijk. De twee maanden van ijzingwekkende Australische winter zijn bijna voorbij, en het heeft welgeteld drie keer geregend. De zon is mijn beste vriend hier, en ik zou alleen al voor hem emigreren. Voor foto's met mijn hoofd erop verwijs ik u wederom door naar Facebook. Niet te geloven hoeveel vreselijke foto's mensen van mij weten te maken.
Hasta la volgende blog, en wederom dank ik u voor het lezen,
Handkusjes.
- comments
Working mama Weer leuk geschreven schat! Kijk alweer uit naar je volgende blog wanneer je terug bent van je trip! Maar nu eerst nog ff goed aan de studie, want daarvoor zit je natuurlijk daar ;-)!
marieke wat een bizar mooi verhaal weer! goed om te horen dat je het zo enorm naar je zin hebt én weer een enorme ervaring rijker, moet je maar denken. Kijk wel een beetje uit daar in die rimboe, is wat anders dan onze Ugchelse Berg, zeg maar. Have fun en tot de volgende update! dikke knuffel van toch een ietwat bezorgde tante mieke
Oma Eef Hoi Bas, veel plezier op je trip, maar kijk wel uit. De woestijn zit vol enge dingen. Kus
Oma Gaasbeek Wacht met spanning op je volgende verhaal .Dikke knuffel