Profile
Blog
Photos
Videos
Settelen in Eucalyptusland
Hallo liefste bloglezers,
Daar zitten we dan, in de universiteitsbibliotheek op ongeveer 22 uur vliegen van Nederland. (Dit omdat ik nog geen internet op mijn kamer heb, en dus gebruik moet maken van de wifi op de campus. Ongeveer elke dag sjok ik heen en weer tussen mijn kamer en de bieb voor mijn dagelijkse portie internet. Binnen 10-20 dagen komt het internetmannetje wifi in ons gebouw installeren; ik kan niet wachten!) En ik kan het u zeggen, het is echt, maar dan ook echt, een pokkenend weg. Helemaal als er acht uur op Beijing Airport gewacht moet worden op de overstap, en de totale reis op een hi-la-rische 37 uur uitkomt. De eerste vlucht (van 9,5 uur) was -helemaal vergeleken met de tweede- bijna vermakelijk te noemen. Met KLM een lange vlucht maken is echt geen straf, met een eigen entertainment system met tientallen films en albums. Maar dan merk je opeens op dat de tweede vlucht met Air China is. Na ongeveer zes paar verschillende spleetoogjes in zeer gebrekkig Engels gevraagd te hebben waar ik moest inchecken voor de tweede vlucht, en een kort busritje van Terminal 1 (Oost Kazachstan is waarschijnlijk moderner dan deze terminal) naar Terminal 3 (een enorme, nieuwe terminal), konden we eindelijk vliegtuig numero 2 bestijgen. Ik kan u vertellen, ga Beijing vooral uit de weg in de zomer. Met ongeveer 35-40 graden en een permanente deken smog over de stad lijkt dit me geen aangename ervaring. En pas ook op welk wc-hokje u inloopt, want voor u het weet stapt u in het gat in de grond waar ook de behoefte in moet worden gedaan. Afijn, een 12,5-uur durende vlucht met Air China is geen pretje, zonder de mogelijkheid je eigen film te kiezen en keuze uit welgeteld 10 voorgeselecteerde Chinese romkoms en melodramatische kostuumepossen. Een reis is sowieso te lang als je twee keer moet ontbijten én dineren in het vliegtuig. Als je heerlijk scrambled eggs om half 2 's nachts voorgeschoteld krijgt in een vliegtuig met een aangenaam luchttemperatuurtje van graadje vrieskist, weet je zeker dat je in ieder geval nog een week met gebarsten lippen a la Grand Canyon en een snotterende, tomaatrode loopneus rondwandelt. Ook mijn bioritme weet niet helemaal wat het overkomt: Wanneer ik moet gaan slapen en eten is mijn lichaam tot op de dag van vandaag een raadsel.
Voor diegenen die nog weten hoe fijn het warme welkom in de VS was twee jaar geleden, je kunt met een gerust hart naar Australië. Met een handjevol anderen -voornamelijk echte Aussies- mocht ik zo doorlopen bij de douane. Ik denk echter dat ik wel een idee heb waarom ik dit maal niet werd ingeschat als terrorist. Dit was waarschijnlijk het geval omdat half Azië probeert Australië binnen te komen, samen met hun hele handel aan inheemse huisdieren (denk slangetjes en hagedisjes) en Oosterse keukeningrediënten. Ik hoorde een verward Aziatisch mannetje als vertellen dat hij heerlijke "fish powder" had meegenomen. Daar zullen ze bij de douane vast van smikkelen als hij op zijn vlucht terug naar Hang-Shen-Peng zit.
Toen ik eenmaal de luchthaven had verlaten en de metro naar de campus had genomen (over Harbour Bridge! En ik ving een glimp op van de Opera House, maar was iets te vermoeid om het ook daadwerkelijk op te nemen), kwam ik er bij het oversteken van de vierbaans-halfsnelweg langs de campus en mijn huis achter dat ze in dit land links rijden. Heel tegennatuurlijk allemaal. Ook de vogels hier zijn echt bizar. Ze hebben hier natuurlijk absoluut geen normale musjes, merels, en kraaitjes, maar kaketoes, papegaaien, en ander tropisch gevederte. Nadat ik had uitgepakt, moest ik de enorme mall naast de campus maar eens gaan uitchecken, want mijn bed was nog zonder dekens en kussen. Hier kwam ik erachter waarom mensen Australië zo'n dure bestemming vinden. f***erdef***, holy Scheiss wat een prijzen. Pakkie cornflakes? Rustig 7 a 8 dollar. Bioscoopje? Tel maar 19 dollar neer als je iets in 3D wilt zien. Mezelf voeden gaat echt een challenge worden in dit land, met als goedkoopste stukje vlees een heerlijk kangoeroeboutje.
Dit weekend ben ik met andere internationale studenten op een tripje gegaan naar de Blue Mountains, een natuurpark op ongeveer 2 uurtjes rijden van de stad. Met een groep van 23 bestegen we 's ochtends vroeg een tourbusje van tourguide John (met het sterkste Australische accent dat je ooit zult horen) met als eerste stop Featherdale Wildlife Park, waar je fotomomentjes kunt pakken met verscheidene Australische diersoorten. Uurtje kangoeroetjes en koalaatjes aaien en weer de bus in en door. Een aantal hikes gedaan langs watervallen en ander natuurschoon (btw, het ruikt hier echt overal naar zeep, want de eucalyptusboom lijkt ongeveer de enige boom te zijn die ze hier hebben, en die ruik je echt óveral), lekker gebarbecued, door de Jenolan Caves gewandeld, en heel veel nieuwe buurtjes ontmoet. Na een ontmoeting met wilde kangoeroes (die hier als koetjes in de wei alleen maar een beetje rondhuppen en gras vreten), weer op naar Sydney. Het was stérvenskoud in de bergen, maar wel een goede eerste ervaring met het -soort van- Australische achterland.
Over kou gesproken: Omdat het hier in de zomer een snikhete bedoeling wordt, zijn alle gebouwen tot in de puntjes geïsoleerd, met als resultaat een appartement waar ik schat dat het minder dan 15 graden is (het is buiten warmer, heel bizar). Als ik mezelf moet omkleden in mijn kamer versteen ik ongeveer halverwege en ik slaap met twee paar sokken aan. De douche wordt trouwens ook koud na ongeveer 10/15 minuten. Heel fijn. Ja lach maar. Ik kan jullie echt horen lachen hier. Stop. Nu. Ik kan echt niet wachten tot hier de zomer begint. Het weer is verder prima. Het is zo rond de 20 graden en voornamelijk zonnig, en dit noemen zij hier dan winter.
Alright, alles gaat verder prima. Het is voornamelijk veel geregel de eerste paar dagen (nieuwe simkaart, nieuwe bankrekening, schoolpasje, wachtwoorden, etc.). Mijn huisgenoten zijn heel aardig (een 26-jarige Mexicana, Jasmine, die hier haar Master doet en een 19-jarige Amerikaan, Jay, die ook op uitwisseling is. We wachten nog op huisgenoot #4). Uiteraard heb ik het alweer voor elkaar gekregen om mezelf alleen op te sluiten in het appartement. Na wat rondgebeld te hebben én na twee uur uit het raam te zijn geklommen (eerste verdieping), moest er een slotenmaker aan te pas komen. Natuurlijk overkomt dit mij. No problemo. Dat is allemaal gewoon heel relaxed op je tweede dag.
Het duurt nog een weekje voordat ik moet beginnen met school. Woensdag hebben we info-dag en donderdag een cruise door de haven van Sydney. Ik heb al een beetje over de campus gestruind, en het is énorm, met een gigantisch park voor goede chillings als het weer iets beter is en school is begonnen. Ik zal spoedig wat foto's van campus uploaden en jullie proberen regelmatig up te daten. Sorry voor het lange verhaal. Hasta la vista. Cheers, ciao, kusjes.
PS. Gefeliciteerd Oma! :D
- comments
Fatimama Hey lieverd, Fijn wat van je te horen en te zien! Volgens mij ben ik de eerste die het gelezen heeft ;-), maar dat kan ook niet anders, ik zit natuurlijk hele dag te kijken (klein beetje overdreven....) op m'n laptop of jij je weblog al hebt geplaatst. Geweldige foto's, s*** man.... ik wou dat ik dit vroeger had gedaan. Geniet lieve schat en laat maar ff weten wanneer we een keer kunnen skypen. Dikke kus van Fatimama
Joyce van Bommel Bas!! Wat een leuk verhaal. Dit worden vast minstens zo hilarisch als de gillers die je in Amerika schreef. Tot wanneer zit je daar? Ik vertrek 7 december voor een aantal maanden en ben in elk geval vanaf 28 december in Sydney. Misschien zit er een meet-and-greet in (a) Enjoy
Peter Nieuwenhuis Hé jongen. Mooi verhaal al weer. Je maakt wat mee, zo. Ik zal de website doormailen naar de familie. Have fun....! Pap.
Ans en Ben Mooibroek Hallo Bas, Mooi verhaal, je hebt al veel gezien in die paar dagen. Veel sukses met de dingen waar je voor gekomen bent. Hartelijke groet van Ans en Ben Mooibroek
Erik N Bas, heerlijk lees"voer"!
Oma Eef Dank je Bas, wat heerlijk weer jou verhalen te lezen, kus
marieke ten hove he kerel, fijn om te lezen en hilarisch weer wat je al niet mee maakt daar. Dat is echt het voordeel van reizen: je weet nooit wat je te wachten staat! good luck daar
0ma Gaasbeek He kerel,ook ik heb jou verhaal gelezen en alweer gelachen ,Bas die zich zelf op sluit .Weer heel fijn om wat van je te horen .Knuffel Oma Gaasbeek
Ratna Ahhh het is nu eindelijk zover: Bas in de bushbush :D (of was het nou Bas in de rimboe :p) Liefs!