Profile
Blog
Photos
Videos
99 Beaches But A Problem Ain't One
Goedemorgen nieuwsgierige echidna's,
(Deze moet u waarschijnlijk even googlen. Het is één van de duizenden vreemde beestjes van Australië, lijkt een beetje op een mix tussen een stekelvarken en een miereneter, en wordt niet graag verward met een enchilada, een traditioneel Mexicaans gerecht.)
Goed. Het is tijd. Ik voel de druk op mijn schouders. Ik zit hier weer veilig op mijn kamertje in Sydney, dus u begrijpt dat ik mijn spannende avontuur heb overleefd. Uiteraard verwacht u daar nu het meest grootse, hilarische en meeslepende verhaal over, en plichtsgetrouw als ik ben, komt deze er nu aan. Maar het is niet makkelijk. Ik heb het voor me uitgeschoven, want een artiest als ik kan niet presteren onder teveel druk. Het is een ingewikkeld artistiek proces waar ik iedere keer doorheen moet en hoge verwachtingen helpen niet echt. Ik kan me opeens zoveel beter identificeren met de Joyces, Brontes, Austens, Tolstoys en Rowlings van deze wereld. Ik ga het proberen, want het is morgen Oud & Nieuw en dat wil ik bewaren voor mijn volgende (en tevens laatste) blog. Na negen dagen naar mijn half uit elkaar gevallen laptop te hebben gestaard, durf ik het denk ik aan. Bear with me. Hier komen de avonturen van Sinbas de Zeeman.
We waren gebleven op mijn eerste bestemming langs de oostkust van Australië, Cairns. Ik had al aangekondigd dat ik op deze plek nog ging snorkelen en een tour naar de jungle zou maken. Wat ik van deze twee ervaringen heb geleerd, is dat alles, maar dan ook werkelijk álles wat ook maar een beetje bestaansrecht heeft in de wateren en wouden van dit land, mij dood willen hebben. Ze willen me wurgen, verslinden, verscheuren en verorberen. Ze willen me bijten, steken, krabben, schoppen en met een mix van 13 dodelijke gifstoffen injecteren. Australië is zo'n plezierig land om in te leven, maar kom vooral je huis niet uit en blijf vooral op drie veilige meters afstand van elke boom of struik. Bij elke huiskat die ik vanuit mijn raam langs zie lopen, denk ik: Die is er morgen niet meer, want elke spin en slang willen haar dood. Eén dag voor mijn snorkeltripje in het Great Barrier Reef hadden mijn kamergenootjes verteld dat ik het Koninkrijk der Kwallen ging betreden, dus ik had eigenlijk al weinig zin meer. Eenmaal op de boot aangekomen stond ik gelijk in de rij om mijzelf zo snel mogelijk in de meest bedekkende wetsuit te hijsen. Dit proces zullen me maar even overslaan, want het was echt een grap. Gelukkig zijn er geen foto's van, en gelukkig was er niet één kwal te zien, dus het was echt nodig. En toen zag ik een Nemo visje (soort van, het was oranje met witte strepen, dus Nemo, accept it) en was mijn hele dag weer goed.
De volgende dag was het regenwoud aan de beurt, en deze naam is toepasselijk gekozen voor dit soort bossen. Het regende. De hele dag. Als verzopen emoes liepen we daar door het domein van de insecten. Het Daintree Rainforest is één van de weinige plekken op aarde waar de kasuaris in het wild voorkomt. Ik dacht altijd dat dit een emoe was, en u waarschijnlijk ook, maar er is een verschil. Een kasuaris heeft een blauwe kop en een emoe een grijsbruine. Ik wist niet dat er twee soorten mini-struisvogels door Australië hobbelden, maar het is zo. Holadijee. Geen een gezien. Wel een aantal kroko's en een slang.
Ik weet niet of ik al eerder mede had gedeeld dat ik de reis met de trein wilde maken. Dat was mijn originele plan, want een treintje leek mij wel zo comfortabel. Helaas leerde ik snel genoeg dat alle gehuchten die ik natuurlijk weer perse wilde bezoeken geen treinstation hadden, dus mijn vervoersmiddel tijdens deze reis werd een beetje gedowngraded naar onze goeie ouwe vriend: de Greyhound bus. De bussen stinken hier net zo erg als drie jaar geleden in de VS en de mensen die van de busservice gebruik maken stinken ook ongeveer evenveel. Het zijn dit maal geen zwervers en ander tandloos gespuis, maar backpackers zijn zonder twijfel van dezelfde slag. Wel ben ik altijd blij te merken dat de buschauffeurs zich zo bekommeren over onze veiligheid. Niet één, maar twee keer reed hij zonder op of om te kijken letterlijk door een bosbrand. No problemo. Wie heeft zicht op de weg nodig als je heerlijk door de smog kan rijden?
De volgende stop was Airlie Beach, de toegangspoort tot de Whitsunday Islands. Prachtig. Adembenemend. Hemels. Het is het witste zand en het blauwste water dat je ooit zult zien. Vrolijk dartelden de kleine haaitjes, de zeeschildpadden en doejongs (een soort van zeekoe, no joke, en ja, dit is een Nederlands woord) rond de boot, en toen ik als een pro mijn snorkelpak weer had aangetrokken, werd ik vrolijk begroet door twee stingrays. Met het lot van onze vriend Steve Irwin in mijn hoofd zat ik zo weer op de boot. In Airlie Beach deelde ik mijn kamer met welgeteld vijf Britten die met hun hoofd altijd in Lloret zitten, no matter waar ze op vakantie zijn. 's Nachts werd de kamer heerlijk ritueel ondergekotst. Volgens mij doen ze dit om hun territorium af te bakenen, heel primitief allemaal. In Airlie Beach kwam ik ook Coco en Silvia tegen (mijn huisgenoot en een buurtje) en dus heb ik in totaal ongeveer een week alleen moeten doorbrengen. Het was tragisch.
Elk stadje in Queenland heeft een zogenaamde lagoon. Dit zijn gratis zwembaden die meestal op drie meter afstand van de zee liggen. Waarom? Vraagt u zich dat nu nog steeds af? Na 30 seconden in de oceaan hangen er waarschijnlijk 17 kwallententakels van uw lichaam. Daarom. De lagoons zijn heerlijk.
Een ander hoogtepunt der Australische natuur dat ik uiteraard niet mocht missen, is Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld waar een grote groep dingo's leeft van het puurste ras (deze beestjes vinden simpele honden namelijk erg sexy, en als je als dingo je echt zo graag voortplant met een shih tzu of keeshond, tja, dan ben je ook niet echt meer een dingo denk ik zo). Zie het bijgaande fotoalbum voor kiekjes van dit eiland, met de mooiste meren en de twee gespotte dingobaby's (niet te verwarren met dinobaby's).
In Brisbane, de derde stad van Australië met ongeveer 2 miljoen inwoners en ongeveer 1000 kilometer ten noorden van Sydney, hangt een hele relaxte sfeer. Echt een stad met een perfect klimaat en een bijna Mediterrane snelheid van zaken. Heel geschikt voor mij. Op dag vijf in Brisbane wist ik alleen niet meer zo goed wat ik kon doen. En wat doe je dan? Dan ga je naar één of andere berg met de vreemdste naam (Mount Coot-tha) voor een fraai uitzicht over de stad. Eenmaal boven op de berg bleek er ook nog een "korte" wandelpad naar een waterval te zijn. Ik voelde me na een aantal weken tussen de tropische flora en fauna helemaal een met de natuur, dus ik dacht: Waarom niet? Uiteraard helemaal ondergeregend tijdens deze tocht naar een niet-bestaande waterval.
Surfers Paradise (ze zijn hier in ieder geval straight to the point met hun plaatsnamen) was glitzy en shiny met wolkenkrabbers en de boulevard der boulevards (het is Miami on steroids, Scheveningen lijkt in vergelijking een beetje op een derde wereldland), met de glamour van Renesse of Salou (lees: geen glamour). Dit komt omdat Surfers dé plek is voor de Australische middelbare scholier om te gaan feesten na de eindexamens. En daar worden we altijd zo blij van, want het thema is er Jersey Shore en Snooki is de inspiratie voor ieders uitgaansoutfit. Surfers Paradise was de eerste plek waar weer veilig in de zee kon worden gezwommen, want het ligt voldoende zuidelijk dat de kwalletjes het er te koud vinden. Helaas zijn de golven minder veilig en het werd me snel duidelijk hoe deze plek aan haar naam kwam, want als je eenmaal het water ingaat, ben je snel kwijt wat boven en onder is. Het was hier ook de eerste keer dat ik een échte Australische badmeester (oh, oeps, ik bedoel, uhum, lifeguard) in actie zag. Uiteraard in speedo. Want je kunt niemand redden als je geen speedo aanhebt, begrijp dat dan. They're magical.
Op een uurtje rijden van Surfers ligt haar tegenpool: Byron Bay, de broedplaats van het Australische hippiegeslacht. De dreadlocks wapperen op elke straathoek in je gezicht, de blote voeten zijn voorzien van dikke, ongewassen eeltlagen, en de VW minibusjes staan in rijen van tien opgesteld langs de kustweg. Fastfoodketens mijden het dorp (wat wonderbaarlijk is, want het stikt er van de toeristen) en de kralenwinkeltjes hebben elk winkelpand stevig bezet. 's Avonds zit er in elke hoek en in elk gat een groepje dreadlocks rondom een gitaar, langzaam deinend op de muziek, starend naar een andere dimensie, terwijl er altijd eentje wild hoelahoepend omheen cirkelt. Ik had eigenlijk de drang om bij een zo'n groepje aan te schuiven, want ik voelde me ook een beetje een hippie worden. Helemaal omdat ik al ongeveer een week in precies dezelfde kleding rondliep. Rondreizen verhippiet.
Na ongeveer één minuut op het strand van Byron Bay te hebben gelegen vloog de helikopter uit en gingen de jetski's en lifeguard-bootjes het water in. Ik dacht dat het om een hippie ging die te stoned op zijn surfboard was gaan staan, maar het bleek een heus SHARK ALARM te zijn. Geloof het of niet. Dat was het gerucht. Er werd niets officieel omgeroepen, dus geheel zeker ben ik niet. De volgende dag lag ik gewoon weer in het water hoor, want zo doen we dat hier. Aussie style. Who gives a damn about sharks?
En toen waren we weer terug in Sydney. En het is hier koud. Niet warmer dan een graad of 24. Ik heb mijn dikke dekbed er maar weer overheen gegooid. Op Eerste Kerstdag was het regen, storm en onweer, en ik wilde nog wel mijn Aussie Kerst op het strand doorbrengen. Meeeh. Maar het was wel heel gezellig en lekker, want er zijn hier ongeveer nog alleen maar Britten over die een feest hadden bereid voor alle andere losers zoals ik. :D
Ondertussen heb ik ook The Hobbit gezien op het grootste IMAX scherm ter wereld. Mijn nek doet nog pijn. Dat ding was enorm. En het grappigste was toen ze omriepen: Als u duizelig of misselijk wordt, doe dan gewoon even uw ogen dicht. Want ja, zo groot was dat scherm.
U snapt na dit verhaal: Alles in Australië draait om de natuur. En het is daadwerkelijk natuurschoon. En ik heb ervan genoten. Het aantal stranden dat ik heb gezien, zijn niet meer op uw handen en voeten te tellen en ze waren onwerkelijk mooi. Maar ik ben op het moment heel blij met asfalt onder mijn eeltloze teentjes. Ik hoop dat u allemaal een fijne Kerst heeft gehad en vergeet niet morgenmiddag om 2 uur de TV aan te zetten, want dan knallen we hier in Sydney het nieuwe jaar in. En u zult jaloers zijn op hoe wij dat hier doen.
Tot mijn laatste blog kleine kwallenvissers!
- comments
Emotionalmama Jezus Bas, wat een belachelijk mooie foto's... Ga er paar van je pikken ;-). Dat was inderdaad weer een tripje to paradise jongen, geweldig! Ook weer hartelijk gelachen om je verhaal. Dikke kus xxxx
Oma Gaasbeek Nou Bas dat was wel weer een verhaal : we hebben het met veel plezier gelezen, maar wat heb je veel gezien en meegemaakt .Ook heb je ons weer prachtige foto ,s laten zien .Hopen dat nog een fijne tijd hebt daar want je komt al zo weer thuis geniet er nog maar van .Dikke kus van Oma Gaasbeek
Papeter Hė jongen. Fantastisch avontuur, weer. En inderdaad de mooiste plaatjes van de wereld. Nu op de rand van een volgende belevenis: nieuwjaar op de brug van Sydney. Een "must have" voor de upperclass, maar straks bij jou in de pocket (naast al een aantal andere). Omdat het rare tijdsverschil mij nog steeds aan het duizelen maakt, nu, bij dezen, van iedereen die hier rondloopt en ik hier ken, alvast de allerbeste wensen voor 2013. Dat het jaar je brengt wat je er van hoopt (nieuwe avonturen na graduation....?). We gaan je (gelukkig) snel weer zien. Voorzichtig het laatste lootje.... Love you.
marieke ten hove bas, genoten heb ik! aan die, door jezelf opgelegde, verwachtingen voldoe je ruimschoots, ha ha. Wat een verhaal. Blij om te horen dat je binnenkort weer van plan bent om (w.s. even) in ons kikkerlandje te verblijven. Heb het goed en alvast een mega mooi 2013! dikke kus, mieke
Merel Oh fantastisch dit ^^