Profile
Blog
Photos
Videos
Ni Hao!
Na het typen van het vorige blog in Turpan probeerden we een tour te boeken naar lokale bezienswaardigheden. De hoteleigenaar die zichzelf 'Ali Baba' noemde kon dat wel regelen. Nu hebben we in elk land vanaf Iran geleerd dat iedereen die zichzelf belangrijk vindt zich Ali Baba noemt, en het meestal ook iets met roven van doen heeft. De tour bleek natuurlijk veel te duur, en Ali B. verkocht wat halve leugentjes, waarna we maar gewoon de taxi namen. In het eerste dorp werd een film opgenomen, dus konden we genieten van wat vast een Oeigoerse kaskraker zal worden. Helaas leidde dat (+ afspraken met een Spanjaard en een Francaise, =mediterraan uurtje later), tot haast en tijdgebrek, waardoor we per ongeluk niet bij ruines, maar bij een op chinezen gericht museum over een Oeigoers dorp (heeeel nep) kwamen. Is ook cultuur.
Vanuit Turpan was er uiteraard geen trein meer te vinden, waardoor we wederom met de slaapbus gingen. Die was vol op twee bedjes na. Helemaal achterin... Dat ging goed totdat we de laatste vijf uur over een opgebroken weg moesten (+ 5uur vertraging + lekke band). De kinderen zagen het als een kermisattractie, wij waren ietwat geirriteerd.
Aangekomen in Dunhuang bleken we in een heel hip blokhutje te slapen, waar we twee bedden met 1cm dikke matrasje ombouwden tot 1 groot dik bed, tot grote verbazing van de eigenaar. Die daarna elk half uur kwam vragen of alles naar wens was, in het Chinees.
Vlakbij Dunhuang bekeken we grotten met enorme Buddha's. Dit was de eerste plaats waar ook erg veel Chinese toeristen waren, zich verplaatsend in groepen van een man of 30 (twee enorme camera's per persoon, terwijl fotograferen verboden was) met een gids met luidspreker. De chinezen bekeken naast enorme Bouddha's ook de enorme Nederlandse toeristen. " Kijk ik doe net of ik een foto/video maak van het uitzicht. O nee, toch van de blonde toerist..." Vervolgens trekken ze wit weg als je naar ze zwaait. We overwegen een tarief van 1Y per foto, dat zou de kosten van het verblijf hier aardig kunnen dekken.
Naar Lanzhou hadden we wel een trein, helaas in de hard-seat klasse. Kaarsrechte rugleuning en met drie naast elkaar lukte het niet echt om te slapen, gelukkig wel een aardige chinese overbuurvrouw om mee te kletsen. Zij wist ons te vertellen dat we de warmste steden in China hadden uitgekozen in de warmste tijd van het jaar.
Omdat we tijd over hebben besloten we naar een Tibetaans kloosterstadje te gaan, Xiahe, waar we weer in een totaal andere wereld belandden. Tibetaans monniken, met sportschoenen en mobiel, en Tibetaanse pelgrims, die al dan niet kruipend 10.000 keer rond het klooster gingen (3km). Het is tegenwoordig China, maar het voelt heel anders. Mensen lachen veel meer, en zijn meer openlijk geinteresseerd. Nu ging het gerucht dat de Panchen Lama het klooster zou bezoeken, waardoor geen enkel hotel buitenlanders wilden (iets met controles en permits), gelukkig had er een de goede papieren. Betekende wel dat we de tweede dag verrast werden door een tourgroep met 15 landgenoten. Omgekeerde cultuurschok?
Terug in Lanzhou was er weer eens een taxichauffeur die ons wilde oplichten, nu is S erg goed geworden in pissig kijken en demonstratief weglopen, dus dat viel weer even tegen voor de taxi-meneer.
De busreis naar Xi'an was weer drama. Betere, want langere, bedjes. Bus lang niet vol. Maar hoewel wij dachten dat er wel een snelweg zou liggen moesten we gezamenlijk met enorme trucks over een bergweggetje, resulterend in een vertraging van 7 uur op een geplande reistijd van 12uur...
In Xi'an hebben we gisteren het Terracotaleger bekeken, erg indrukwekkend en druk. En daarna mocht S naar het restaurant met de grote gele M.
Hoe is China tot nu toe? In Uzbekistan waren we gewaarschuwd door beroepsreiziger Comeo, die Japan al vijf jaar niet meer had gezien. De problemen volgens hem: 1. De WC's zijn vies, vooral in de treinen, en er zijn geen deurtjes (Ni Hao-toiletten) 2. Niemand spreekt Engels, dus trein/buskaartjes kopen kan je wel vergeten. 3. Om bij een loket te komen moet je een uur lang je ellebogen gebruiken.
Op een sporadische 1 na valt het best mee. Mensen achter loketten spreken of een beetje Engels, of zijn erg behulpzaam. In Xi'an leken de rijen voor treinkaartjes enorm, gelukkig was er een loket ' VIP's en buitenlanders' (Dat zijn wij!), en was het in 2 minuten gepiept. Door de Chinese vakantie is reizen lastig, aangezien er geen slaaptreinen meer zijn, bussen zijn niet echt schoon maar te doen. En alles is weer goed als je ergens een restaurantje hebt gevonden met lekkere noedels.
Al met al zijn we dus wel tevreden. We rusten nu even uit in Xian, voordat we maandag per trein (hard seat) richting Beijing gaan, en dan... Mongolie!
- comments
Belinda Hi Saar, pff als ik dit lees valt het reizen hier echt onwijs mee en mogen we zeker niet klagen! Grappig om te lezen van die fotograferende chinezen, herkenbaar! Jullie maken ecth enorm veel mee zeg, zo anders dan midden amerika! Straks een hoop bij te praten, zie graag jullie fotos! x
Nel Na de foto's vroeg ik me af of je tegenwoordig bij het Terra Cotta leger, legaal foto's mag maken?