Profile
Blog
Photos
Videos
Zdrawctwoeitje!
(Dat is hallo)
Vandaag is de laatste dag in Turkmenistan, ja we hebben het visum gekregen, en gaan morgen de grens over naar Uzbekistan. We zijn gewaarschuwd (waarover later meer).
In Yazd besloten we ons aan te sluiten bij een francaise die een overnachting in de woestijn wilde doen. Aan het eind van de middag werden we opgehaald door Massoud, onze Engels-sprekende gids met zelf aangeleerd Amerikaans accent. In zijn rammelende Peugeot gingen we richting grot, waar de slaapplaats werd ingericht. Na een wandeling, zonsondergang, vega-maaltijd en waterpijp zochten we ons harde bedje op. Heeeerlijk geslapen…
In de ochtend gingen we een stukje lopen over het hete woestijnzand, en ook Massoud moest toegeven dat het misschien iets te heet was (indrukwekkende blaren op Franse voeten).
Hierna namen we 2 nachtbussen achter elkaar naar Mashad, en pikten we tussendoor binnen 20 minuten ons visum voor Turkmenistan op in Teheran.
In Mashad verbleven we in de homestay van Vali, door de Lonely planet beschreven als een enthousiaste, meertalige, excentrieke gids annex tapijtverkoper. Allemaal waar, hij was zelfs een woordje Schweizer-Deutsch machtig. De mede-gasten brachten de dagen (weken) door met wachten op een Turkmeens visum, blij dat we dat al hadden geregeld. Zo konden wij op tour met Vali naar een authentiek bergdorpje, waar de locals thee schonken en we mooie toiletten bekeken (nog nooit zo'n mooi gat in de grond gezien). Mashad is een heilige plaats omdat een van de twaalf Imams (enige in Iran) er is begraven. Daaromheen is een enorm complex gebouwd. Als niet-moslim mag je niet in het mausoleum, maar wel in de rest van het complex. Behalve als je er nogal Hollands uitziet… Waar T zo door kon lopen werd S zelfs in Chador gemaand te wachten op de gids/oppas (nadat haar 'echtgenoot' zich ook had gemeld). Helaas geen foto's, ook verboden.
Vrijdag stonden we om zes uur op om vroeg bij de grens met Turkmenistan te zijn. Iran waren we zo uit, daarna gingen de Turkmenen lunchen/uit hun neus eten. Drie uur later had de zesde official tijd gevonden om in ons paspoort te bladeren en mochten we door. In Ashgabat aangekomen begonnen we de zoektocht naar een slaapplek. De stad is deels platgegooid om megalomane regeringsgebouwen neer te zetten, dus veel goedkope hotels zijn verdwenen. Bij de nog bestaande hotels: 1. Njet 2. Njet3. $30, maar na de ranzige kamer te hebben gezien volgde er een Njet van onze kant. Uiteindelijk vonden we een Homestay en sliepen we op de vloer (maar tapijt is hier geen vloer).
Na tijdens een rondje stad door meerdere mannen met grote politiepetten weg te zijn gebonjourd hadden we het wel gehad met deze stad. Gelukkig werd het beter toen we de taxi namen richting Mary. Die deelden we met Nuri, regeringslievende ambtenaar die in zeer matig Engels 5uur vol kletste met vaderlandsliefde (blijkbaar is benzine, water, elektriciteit, gas enz enz hier gratis. 5 miljoen mensen op een enorme gasbel/olieveld, 'en alles wordt eerlijk verdeeld' want de president is als een goede vader) Hierna nodigde hij ons uit om bij zijn familie te blijven slapen. De familie boerde blijkbaar goed, met drie enorme huizen naast elkaar. Meubels waren er echter niet, wel veel tapijten en koeien. Na het aanbieden van ons delftsblauwe klompje als dank, stortte Oma al haar liefde uit over S. Zie foto's. De jurk is hier traditie en 95% van de vrouwen draagt hem ook.
Vandaag hebben we nog een paar ruines bekeken, en van Nuri en de taxichauffeur te horen gekregen dat Uzbekenniet te vertrouwen zijn. Blijkbaar zijn het een beetje de mietjes van de regio, een naam die ze hebben sinds ze zich overgaven aan Ghengis Khan (13de eeuw). Het schijnt dat ze daardoor wel al hun historische plaatsen hebben behouden. We gaan het zien.
- comments
Kim Wat een stoer verhaal weer. Echt een bijzondere reis. Misschien moeten we allemaal verhuizen, gratis benzine! En een lieve president. :-) Succes bij de mietjes!
Guido Neem wat jerry-cans benzine voor me mee terug please. Ik herken slapen op marmere vloeren van ongeveer 55 jaar terug. Ben jaloers.