Profile
Blog
Photos
Videos
Zdrawctwoeitje!
Alweer onze laatste dag in Uzbekistan. Heel wat blauwe tegeltjes gezien de afgelopen week (zie foto’s).
In ons Sovjet-hotel in Turkmenabat waren we door de Russische receptioniste gekoppeld aan Oscar uit Spanje, die ook de grens naar Uzbekistan over wilde. Dit was het begin van een langdurig samenzijn, tot gisteren hebben we samen met hem gereisd.
De grensovergang verliep soepel. Vrolijk lachende Uzbeken die hun Kalashnikovs als aanwijsstokken gebruikten, en hoopvol vroegen of we al getrouwd waren. Nadat onze namen 5x op verschillende manieren in het cyrillisch schrift waren omgezet mochten we het land in.
Onze eerste stop was Bukhara. Het eerste dat opviel: toeristen. In bussen. Die hadden we tot nu toe nog niet gezien. Gelukkig bleek de hoeveelheid beperkt, en bleven ze het liefst in het hotels/bussen met airco, dus hadden we de stad toch een beetje voor onszelf. Moskeeen, minaretten en madrassa’s (MMM’s). Vooral bij zonsondergang erg fotogeniek.
Na 3 nachten in de heerlijke B&B in Bukhara (een wat verlengd verblijf door Thijs z’n buik…), namen we de taxi naar Khiva. Onze Japanse medereizigster had blijkbaar China doorkruist zonder de Gobi te passeren, want ze had nog nooit zoveel leegte gezien (“In Japan no desert”). Na 300km hield de weg op, en moesten we nog 150km hobbelen. Geen airco, graadje of 45, heerlijk.
Ook in Khiva bekeken we weer een rits MMM’s, waarna we de nacht in dansten met de “woman with the golden smile” (gouden tanden zijn hier nogal populair).
Omdat we geen zin hadden in nogmaals dezelfde taxirit terug, namen we de nachttrein naar Samarkand. 1e klas, eigen coupe, zachte bedjes. Om half 8 ‘s ochtends kwamen we aan, en mochten in het hotel direct aanschuiven bij het ontbijt. Naast Oscar meer oude bekenden: Vincent, een Nederlandse fietser en later een Zwitsers stel. Kort na ons arriveerde ook een Frans/Engels fietsers-stel en een Nieuw-Zeelander op een brommer. Een gezellige boel dus. Vooral omdat het het grootste deel van de dag te warm is om te bewegen, en iedereen dus in het hotel rondhangt.
In Samarkand meer MMM’s en mausolea. Zeker mooi, de Registan, beetje typisch dat je moet betalen om over het plein te lopen. De bureaucratische agenten bij de ingang gebruiken hun fluitje maar al te graag om je naar hen toe te halen, en vervolgens te zeggen dat je, na zonsondergang, voor een klein bedrag de minaret wel mag beklimmen. “Kom om 6u maar terug, ik herken jullie wel”.
Na een redelijk frustrerend uurtje wachten (3 mensen in de rij, extreme langzaam typende mevrouw, geld dat uitgeteld moet worden in briefjes van 1000som,het grootste briefje, nog geen 30 eurocent waard) wisten we een kaartje voor de trein naar Tashkent te bemachtigen, waar we vandaag de wijde Sovjet lanen bewandelen.
Maar inmiddels zijn we wel een beetje verzadigd, qua steden en mozaieken. De bergen roepen. Morgen gaan we naar Kirgizie.
- comments
Nel Zo reizen we toch nog een beetje naar dingen die op ons lijstje staan maar waar we niet aan toe gekomen zijn tot nog toe
Tom jullie laten onze reissensoren wel weer aardig kriebelen. leuk om jullie verhaal te lezen.
margriet hoi, thuisgekomen meteen julie blogs gelezen, we liepen natuurlijk en stukje achter. mooie verhalen en mooie foto's. Wel frapant dat jullie nu ook weer dezelfde mensen tegenkomen net als op jullie vorige reis.
Hedwig Wat een prachtige verhalen, erg leuk geschreven. En de foto's zijn schitterend, die blauwe tegeltjes zouden ze ook maar bij Xenos moeten gaan verkopen..;) Enneh, ook in Holland kun je gewoon buikgriep oplopen kan ik je vertellen.....