Profile
Blog
Photos
Videos
Na het typen van het vorige blog was het een kort ritje met de metro naar het hostel. Nu zijn de metrostations in Tashkent blijkbaar de plek bij uitstek om paspoorten te controleren. Nu had de Uzbeekse politie in het verleden een reputatie wat betreft bijverdiensten, dus het advies luidt om alleen een kopie van je paspoort te overhandigen. Ging 's ochtends prima, echter 's middags wilde men ook de visa zien... Na bij drie verschillende rangen te hebben gedaan alsof onze neus bloede, was het duidelijk te laat om toe te geven dat we de paspoorten gewoon op zak hadden. Dit resulteerde in het verzoek om in de verhoorkamer plaats te nemen, en te wachten op een nog hogere rang. Grote pet, paar strepen op de schouder, dat type (wel erg aardig en redelijk Engels). Na drie kwartier rond bellen bleek dat we ergens in de computer stonden, en mochten we gaan. Bij navraag in het hostel bleek dat elke toerist zonder problemen zijn paspoort laat zien...
Voor de volgende dag was het plan om Bishkek (Kirgizie) te bereiken, maar dan via Kazachstan. Zou in principe in een dag kunnen, maar van rechtstreeks vervoer is absoluut geen sprake. Bij de douane post (8.30) van de Uzbeken bleek dat Kazachstan gewild is, gezien de rij van ongeveer 2uur. Dit alles in bedwang gehouden door een steeds wilder schreeuwende beambte. Gelukkig was de rij zwangere vrouwen, kinderen en gehandicapten een stuk korter, dus daar schoof S subtiel tussen onder luid gemompel van omstanders (toerist betekent hier ook toerist). De schreeuwende beambte bleek Engels te spreken, en het een en ander van Nederland te weten. Na de belofte space-cake voor hem te bakken als hij een keer in Nederland was passeerden we de enorme rij, om vervolgens de exit-papieren in te vullen. Nu hadden we dollars gepind, dus stonden er meer op het exit formulier dan het entree formulier. Voordat dat ook uren zou gaan duren werd T verzocht om maar een nieuw papiertje in te vullen, en de waarheid iets ruimer te zien.
In Kazachstan (11.30, uur tijdsverschil) bleek er een bus te gaan rechtstreeks naar Bishkek, dus wij naar het busstation, om een slapende buschauffeur aan te treffen die 6 uur later zou vertrekken en om 3 uur 's nachts in Bishkek zou aankomen... Fijn. Dus weer terug naar de grens. (12.30) Taxi naar Shymkent, (13.30) taxi naar Taraz. Na vierde keer motor oververhit (15.00) andere auto aangehouden, die uiteraard het volle pond wilde hebben. Vervolgens (18.00) busje naar Bishkek, douane uitgang Kazachstan (verbaasde beambte, 1 day, Visa kaput!!). (21.30) Douane ingang Kirgizie, van Basten en Gullit wederom bedankt voor een soepele doortocht! (23.30) Bishkek, alwaar de taxichauffeur en vriend zeker wisten dat ze ons naar het goede hostel konden brengen. En aangezien beide mannen te trots waren de weg te vragen mocht een al redelijk woedende S het regelen. Ondanks de wodka bleken ze behoorlijk onder de indruk, waarna ze zich als makke schaapjes richting hostel lieten leiden (0.30).
In Bishkek bleek niet heel veel te beleven, waarna we zaterdag het busje namen naar Karakol. Van hieruit zouden we een paar dagen de bergen ingaan, maar het stadje zag er maar somber uit in de stromende regen. Bij het informeren naar de beoogde route bleek dat deze in 3 dagen te doen was, als we snel waren, anders in 4. Doe dan maar 4... Na het huren van tent, warme slaapzakken, erg dunne matjes, een pan en twee vorken waren we er klaar voor, en brak het zonnetje door. Dag 1 bestond uit 5 uur lopen langs een beek, om vervolgens 2 uur steil omhoog te lopen richting kampplek. Op het steile stuk werden we voorbij gedenderd door een stel mannen met enorme rugzakken, die de spullen van een groep belgen bleken te dragen. Die huren we de volgende keer ook. Op dag 2 bereikten we na 2,5 uur wederom steil omhoog het doel van de route, een blauw bergmeer met indrukwekkende uitzichten. Daar werder voor de Belgen de tafelkleedjes al klaargelegd, terwijl wij ons noodlesoepje nuttigden. Vervolgens mochten we 3 uur nog steiler klimmen om de pas (3800m) over te komen, deze bleek aan de andere kant bedekt met enkele meters sneeuw. Zo blijkt maar weer dat een rugzak ook prima dienst kan doen als slee (helaas geen foto's van S die 2 meter achter rugzak aan rolt).
Helaas hierna hagel, onweer en een wat minder fitte T. Gelukkig was het doel de volgende dag een dorpje met natuurlijk hot-springs, die een genezende werking zouden hebben (Oh, je bent dokter, dan weet je dat natuurlijk). Waarschijnlijk was de uitstekende lunch met sloten thee (blijkt dus dat er bijgevuld wordt als het kopje leeg is..), een betere remedie.
Morgen richting Kochkor, voor iets met paarden, daarna naar China.
- comments
Vroni Mijn vakantie Vietnam lijkt nu al een saaie bedoening te gaan worden! Geweldige verhalen weer. Groet, Vroni