Profile
Blog
Photos
Videos
Nihao!
We zijn in China! Hoewel, nog niet helemaal... Maar daarover later meer. Eerst nog even terug naar Kirgizie.
Vanuit Karakol namen we de langzaamste marshrutka van het land, met max 50km/h reden we naar Kochkor. Daar aangekomen bleken we opnieuw in een in hoge staat van verval verkerend Sovjetstadje te zijn beland. Stoffige straten, wodka drinkende mannetjes, dat idee. Gelukkig troffen we een prima B&B, berenvel op de vloer, lynxen aan de muur. En een Hongaarse mede-toerist die ook wel een biertje lustte.
Na een dagje voorbereidingen treffen, konden we zondag op 3 daagse paardrij-tour. Onze gids sprak geen Engels, de paarden ook niet, maar die hobbelden braaf achter hun leider aan, hoewel die van S soms zo brutaal was een ander paadje te pakken. Na 5 uur op niet zulke comfortabele zadels kwamen we aan bij onze 1e slaapplek. Een familie die paarden, koeien en schapen houdt en een extra yurt heeft voor toeristen. Niemand sprak Engels, dus wat er nogal wat onduidelijkheid over de gebruiken tav lunch, diner, slapen etc, en een hoop ongemakkelijke stiltes, maar wij genoten van de rust, het uitzicht en de stapel warme dekens tegen de vrieskou. Bovendien dronk T gulzig van de kymys, gefermenteerde merriemelk.
De volgende dag hobbelden we verder, over een steile pas, naar Song Kul - een bergmeer (en volgens velen de mooiste plek van Kirgizie). We lunchten met verse vis uit het meer en eindigden de dag in een soort van yurt dorp, waar we bij de broer van onze gids werden ondergebracht. Het meer was inderdaad een mooie plek, met 's nachts duizenden sterren.
Terug in Kochkor sloegen we souvenirs in, waaronder een shyrdak om T z'n tas wat te verzwaren. Daarna reisden we door naar Naryn, waar we een dagje niks deden en vervolgens weer samenkwamen met onze oude bekenden Oscar en Melanie, om de grens naar China over te steken.
Om als toeriste de grens over te gaan heb je allerlei permits nodig, dus moet je eigenlijk met een tour. Onze Kyrgizische chauffeur stond netjes om half 7 klaar, en leverde ons, na een zijtripje naar de Tash Rabat (Zijderoute-fort) af bij de grens. Daar wachtte een Chinese auto met chauffeur en gids. Die laatste had als taak 2 A4tjes, met daarop de toestemming voor onze overgang, te bewaken. Hij slaagde er echter in een van de papieren bij een politiecontrole achter te laten. Lijkbleek, panisch zoekend in zijn tas, bekende hij dat we 'even' terug moesten. De politie deed eerst alsof ze van niks wisten, maar uiteindelijk mochten we, onder begeleiding van een politie-escorte de grens over, 15min voor sluitingstijd.
In Kashgar belandden we in een vreemde, maar aangename, mix van culturen. Alle borden in Chinees en Oeigoers (Arabisch schrift), de mensen een mengelmoes van turks - veel snorren, unibrows en hoofddoekjes, en een enkele Han-chinees, moskeeen, eetkraampjes op straat, BestBurger Fastfood... Voor ons wel een goede overgang op weg naar het echte China. We aten zoals de locals doen, met grote hoeveelheden scherp gekruid voedsel en groene thee, en liepen rond door het deel van de oude stad dat nog niet plat gegooid is om plaats te maken voor brede winkelstraten.
Zondag bezochten we de veemarkt, de grootste van Centraal Azie. Met de grootste koeien en schapen die we ooit gezien hebben.. We testen nu vast ook positief voor Clenbuterol...
Maandag reisden we door naar Turpan. Aangezien alle treinen tot 24/7 vol zaten namen we een bus, een slaapbus. 3 rijen van 7 stapelbedjes achter elkaar. Jengelende kinderen, korte bedjes, vieze wc's tijdens de stops, maar uiteindelijk nog best oke. Na 23 uur waren we in Urumqi, waar we overstapten op een bus naar Turpan.
Turpan ligt 164m onder zeeniveau en is de heetste plek van China, vandaag 49graden. Gelukkig heeft ons hotel airco. Nog steeds treinkaartjes-problemen, dus na een tour morgen opnieuw met een slaapbus, richting Dunghuang.
We moeten nog wel een beetje wennen aan de Chinese mentaliteit. Mensen zijn heel goed in problemen op ons afschuiven: "m'n collega heeft gister een verkeerde prijs gerekend, dus nu krijg je maar je halve deposit terug", of "het ontbijt was op Beijing tijd, niet Xingjang tijd, natuurlijk" (dus tussen 6 en 8), of "je hebt een Chinese ID nodig voor internet". Vervolgens lachen ze lief en gaan verder met waar ze mee bezig waren. Vooral bij S haalt dit het bloed onder haar nagels vandaan. Maar we wennen er vast aan, en we internetten nu na veel "please" onder naam van een Oeigoer, en kregen zelfs druiven van onze buren.
- comments
Nel Ik heb echt niet te klagen over reiservaringen, maar zie nu toch een beetje groen, wat een reis en leuk spannende ervaringen. Nogmaals ik ben heel tevreden met de mijne, maar als ik jullie verhalen lees, zou ik wel weer voor even jullie leeftijd willen zijn.
dieneke Hey, weer heel wat gereist, zijn jullie ooit wel eens een paar dagen op eenzelfde plek om bij te komen. Nee, volgens mij hebben jullie onuitputtelijke energie ;). Voor de rest weer heel leuke verhalen! xxx dieneke
Hedwig Wat een avonturen weer, weet alleen niet of ik zo gulzig van die ranzige melk zou hebben gedronken.... Sarah, had je een mail gestuurd over een waarneming van 6 maanden in Wapenveld, maar weet niet of je uberhaupt je mail checkt in Verweggistan. Vandaar dat ik het op jullie blog nog een keer post! Als je interesse hebt dan geef maar snel een gil!