Ha... Voor mij is het vandaag zo"n beetje mijn eerste uitslaapdag hier, vandaag ging ik pas om 9:30 mijn bed uit, lang leve Pasen, het was bijna een mini-vakantie de afgelopen dagen. En vanochtend werd ik wakker van de koebellen. Want ja nu de lente echt is begonnen hebben de koeien sinds dit weekend hun traditionele koebellen om, dat is het echte Zwitserleven. Als grote verassing hoorde ik dus deze week dat ik met Pasen maar liefst vier dagen vrij had, een hele verbetering want ik had hier zelfs nog nooit twee dagen achtereen vrijgehad.

Mijn oorsponkelijke plan was om voor een paar dagen naar Tessin te gaan, het Italiaanse deel van Zwitserland met een mediterraan klimaat, net Italie, en Milaan is dan ook erg dichtbij. Helaas viel dat plan al snel in het water, want de weersvoorspellingen vielen nogal tegen voor de Pasen, de hostels waren overboekt, en goedkope dagtreinkaarten (die hier in het dorp voor bewoners verkrijgbaar zijn) waren al vergeven. Zonder deze speciale treinkaarten, (waarmee je dus onbeperkt rond kon reizen) bleken mijn plannen onbetaalbaar, Zwitserland blijft superduur. Maar ja dan maar een ander plan verzinnen want wat ik absoluut niet wilde is 4 dagen hier op de boerderij zitten. Ik werk, woon en leef hier al constant met dit gezin samen en zeker na 5 weken geniet ik er nogal van om even op me zelf te zijn.

Met de Paasdagen werd weer duidelijk hoe bekrompen het er hier nogal aan toe kon gaan. Op goede vrijdag had ik geen idee wat te doen. Maar Malgritte (oma) stelde voor om met mij alleen een dagje weg te gaan. Ik vroeg of ze wel vaker jongeren meenam voor een dagje uit, maar dat deed ze eigenlijk nooit, maar het leek haar gezellig. Malgritte is hier de enige persoon met wie ik hier echt een klik heb en gezellig mee kan praten. Vanwege de Pasen vond ik op mijn kamer een prachtig gigantisch paasei vol chocolade, bonbons en daarnaast een schaal met paashazen en beschilderde eieren. Malgritte en ik vertrokken met de auto en ik liet me verassen. We hebben een hele auto-tour gemaakt hier door de Jura (het lagere gebergte) hier in de regio. Als eerste hebben we grotten bezocht en een wandeling gemaakt. Je hoeft hier maar iets om te stijgen in de bergen of er ligt al snel een pak sneeuw, er er waren dan ook veel gezinnen hier aan het sleeen met Pasen. Daarna nodigde Malgritte me uit om samen te gaan kaasfonduen in een traditioneel restaurantje, ik ben zelf een groot liefhebber van kaasfondue dus ik was er zeer blij mee en de ouders hier in het gezin kaasfonduen hier nooit. Na de fondue bestelden we allebei nog een lekker toetje en hebben we veel gepraat. Omdat we even weg waren van huis konden we hier ook ongecensureerd met elkaar praten zonder op je woorden te hoeven letten. De gastvrijheid van Malgritte raakte me zeer, ze deed erg haar best voor me om er een leuke dag van te maken en ik mocht niets betalen.

De familie waar ik verblijf is niet onaardig als je voor het eerst ontmoet, maar hierbij kan ik zeggen dat ze absoluut niet gastvrij zijn voor de mensen die hier op bezoek komen. Malgritte vertelde me dat ze het lastig vind, het raakt haar dat de jongeren die hier komen werken niet echt een warm welkom krijgen, Monika bestuurt haar gezin en personeel alsof het het leger is, " bijna een concentratiekamp" zo zegt Malgritte me. Bij het vorige meisje wat hier kwam las ze in haar dagboek " deze mensen hebben geen hart". Nou zou ik deze uitspreken niet snel zelf doen, er zit wel een kern van waarheid in. Het gezin is hier absoluut niet warm of hartelijk, er wordt veel geschreeuwd, en kinderen horen hier steeds wat ze allemaal fout doen en weinig positiefs.

De mensen die in dit gezin komen werken krijgen daarbij het gevoel dat dit gedrag Zwitsers is, wat oma Malgritte probeert is de jongeren hier nog wat warmte te kunnen bieden, want ze heeft in dit huis al heel wat huilende werknemers meegemaakt. Voor mij was het fijn om eerlijk te kunnen zeggen wat ik er hier van vindt, want ook ik heb scherpe kritiek op de manier van opvoeden en leven van de mensen.

Aan de ene kant is men hier behoorlijk christelijk, men gaat elke week naar de kerk, en met Pasen worden er zelfgebakken broodjes uitgedeelt aan de andere kerkgangers (dat vind ik dus symphatiek), maar voor gasten hier ontbreekt de hartelijkheid. Monika is trots op het harde werken, maar kijkt daardoor neer op anderen, zelf vind ik dat lastig te plaatsen, want naar mijn mening zijn liefde en hartelijkheid algemene waarden van het christendom.

Door Malgritte weet ik hier steeds meer over de achtergrond van het kasteel. Zij en haar man Otto waren vroeger erg arm, en moesten keihard werken om rond te kunnen komen, ook de kinderen en dus vader Christian hebben vanaf jongsaan meer moeten werken dan kunnen spelen. Ze zijn opgegroeid met een hard en zwaar bestaan. Otto was een erg autoritaire man, voor de zorg van de kinderen stond Malgritte alleen, vrouwen werken niet was zijn opvatting.

Het traditonele rolpatroon leeft hier nog steeds. Vader Christiaan heeft nog nooit gekookt en kan werkelijk geen ei bakken, en als hij moe thuis komt is het " geef me nu koffie, direct" , er wordt hier gepraat in bevelen. Vrouwen doen het huishouden en koken. Christian is op zich een sociale en vriendelijke man die met iedereen een praatje maakt, maar er wordt geen tegenspraak geduld, gezag en autoriteit zijn de basis en als een kind niet luistert wordt dat rustig aan zijn oren of haren getrokken.

Moeder Monika is een moeilijke persoonlijkheid, het is bijna nooit goed, ze schreeuwt vaak. Ik hoor van Malgritte dat ze geen vrienden heeft en dat haar persoon altijd problemen met werknemers geeft, met name met vrouwen. Momenteel werkt hier dus ook een beer van een kerel om hout te hakken gedurende een maand. Tegen hem is ze weer overdreven aardig, hij hoeft zijn bord niet af te ruimen na het eten, dat moet ik voor hem doen, de reden: hij is de zoon van de dominee en mevrouw wil een goede indruk maken.

Ook als de familie bezoek krijgt gedraagt Monika zich vaak uiterst merkwaardig, als haar eigen vader langskomt gaat ze de dieren eten geven of de afwas doen. Er is iets wat ze mist, ook is er veel sprake van jaloezie. Na het dagje weg met oma Malgritte vraagt Monika me helemaal niets, ze heeft geen interesse, ook niet of ik een leuke dag heb gehad. Ze heeft dan echter wel aan oma gevraagd wat we allemaal precies gedaan hebben. De volgende dag sta ik al vroeg op want ik wil op mijn vrije dag met de trein naar Lausane. Als ik de keuken binnenkomt is er geen brood uit de vriezer gehaalt en is er niets te eten, hierna ontbijt ik bij oma Malgritte. Monika doet dat wel vaker, ze is jaloers omdat ik een dagje weg ben geweest met oma, en daarom vergeet ze me expres. Dit gezin lijkt steeds vreemder te worden, de basis hier is jaloezie en autoriteit.

Het ideaal van velen, huisje, boompje, beestje, veiligheid, geluk en saamhorigheid. " Het gezin op vakantie is het gezin in oorlog" , ook hier is het gezin een kleine oorlog. Mijn prioriteit is iig geen gezin voorlopig, ik geniet van mijn vrijheid. Als snel zit je in een gezin opgesloten in een bepaald patroon en systeem waaruit je nauwelijks kan ontsnappen. Als kind hier moet je doen wat er gezegd wordt, anders krijg je straf. Over een paar jaar denk ik dat deze kinderen nog weleens flink kunnen gaan puberen. Mijn verblijf hier maakt gevoelens los die ik nog niet goed ken, namelijk rebellie, het afzetten wat ik nooit echt gedaan hebt begint hier. Hoe autoritairder en benauwender de opvoeding hoe aantrekkelijker het "stiekeme". Terwijl hier een tafel vol mannen de door mijn gebakken koekjes verorberd en ik eindeloos moet afwassen en geen enkel koekje mag tot ik klaar ben groeit mijn woede, mijn werk wordt opgegeten, de vrouw bakt, de man eet onbeperkt. Als niemand kijkt breek ik in, ik snij een flink stuk cake af voor mezelf, het gevoel continu betrapt te kunnen laat het me beter smaken. Ik prop de cake in mijn mond en ga weer snel verder met mijn werk. Dit stiekeme gedrag (onschuldig maar toch) heeft iedereen hier), ik betrap Monika als ze onder het werk stiekem slaapt in het bed van haar kind, ze schrikt zich kapot als ik de kamer inloop.

Mijn eigen advies voor mezelf is iig, denk er ontzetttend goed na voor je aan een gezin en kinderen begint, je zit altijd aan patronen en afspraken vast, en je kunt nooit helemaal meer ontsnappen aan je verantwoordelijkheden. Natuurlijk kan een gezin ook prachtig zijn en leer ik hier iig wat ik zelf dus niet zo zou doen.

Mijn strategie hier met de kinderen is veranderd, ik hoef hier echt niet aardig gevonden te worden, ik ben heel aardig als je aardig bent tegen mij en anders absoluut niet. Juist door deze strenge opvoeding zijn de kinderen super rebels als de ouders niet kijken, zo wordt je hier met oppas zo met speelgoed bekogeld, iets wat ik niet accepteer. Ook heb ik duidelijk gemaakt dat elk grof woord dat er tegen mij gezegd wordt door een kind herhaald wordt bij beide ouders. Mijn tactiek werkt aardig, en ik krijg meer respect. Als ik iets voor dit gezin wil betekenen kan ik iig proberen te zorgen dat ik de kinderen wel eerlijk en gelijk behandel. Het is hier normaal dat het oudste kind een rol koekjes verdeelt, en tegen zijn twee jaar jongere broertje zegt, jij krijgt niets want je werkt niet hard. Kinderen straffen onderling en dat wordt toegelaten, iets waar ik niet alles aan kan doen.

Grootmoeder Malgrit verteld dat zij ook moeite heeft met de gang van zaken heeft in dit gezin. Zelf hoorde ze vroeger alleen maar wat ze verkeerd deed en werd ze geslagen, ook zij probeert hier iig wat liefde aan de kinderen mee te geven omdat ze dat zelf ook gemist had. Maar als ze bijvoorbeeld met de kinderen gaat knutselen is moeder monika vaak jaloers en verslechterd weer de verstandhouding.

Wat is de beste tijd van je leven? Vraag ik aan Malgritte, eigenlijk nu zegt ze, een pensioen is voor haar luxe, nu ze met pensioen is kan ze reizen, zo is ze naar Canada en Ierland gegaan. Eigenlijk was ze liever een jongen geweest, als vrouw werd je als minder behandeld, maar nu haar man ouder is heeft ze veel meer vrijheid. Vrije tijd of vakantie heeft ze tijdens haar leven nooit gekend, dat bestond alleen uit "werken". Ik vind Malgritte een stoere vrouw, als 20 jarige kocht ze een motor en ze is nergens bang voor, ze lijd aan kanker maar leeft vrolijk en intens.

Malgritte en ik bezoeken die middag een dierenpark met beren en wolven en gaan daarna wandelen en theedrinken in een bergdorpje.

Die dag erna reis ik naar Lausane, een dag voor mezelf, ik loop gigantisch veel, en achteraf had ik beter de metro kunnen nemen. Ik bezoek het olympisch museum, waar ik tot de conclusie kom dat de oprichter van het modern olzympisch gedachtegoed baron Pierre de Coubertin in het dorpje van mijn kasteel in Chevreuse heeft gewoond. Daarnaast bezoek ik een fotografietentoonstelling van de Amerikaanse fotografe Sally Mann, die ik in NL gemist had maar daarna doorreisde naar Zwitserland, ook zie ik een prachtige documentaire over de fotografe in het museum. Verder geniet ik van Lausane van het uitzicht op de bergen. De winkels zijn superdruk de zaterdag voor pasen, en ik krijg geen hoogte van de binnenstad, enorme hoogteverschillen en kronkelende straatjes.

Blij als ik weer naar huis kan, ik koop nog een grote zak noten om mijn tekorten als vegetarier in te halen. Bij thuiskomst stap ik uit de bus maar is er niemand, ik besluit te gaan lopen, langs de landelijke weggetjes probeer ik de weg te vinden in de regen. Maar alles lijkt op elkaar en een uur later loop ik nog steeds. Gelukkig krijg ik nu wel iemand aan de telefoon en wordt ik opgehaald met de auto. Die avond kom ik moe en verregend aan. De volgende dag ga ik maar wat later naar Luzern, mijn geplande uitstapje, het is 3,5 uur heen en 3,5 uur terug met de trein, maar ik heb tijd om rond te wandelen, het picassomuseum en een panorama te bezoeken. Prachtige stad, maar vandaag was ik erg moe, ik heb ook " s middags nog geslapen, ik moet me weer opladen voor een week vol autoriteit en keihard werken.