Een blog vanaf een andere bestemming. Ik ben namelijk gelukkig even weg van de boerderij en verblijf drie dagen bij de dochter van Malgritte (en dus de zus van boer Christian). Het is hier echt wat je zegt een wereld van verschil, het leven van zus Marianne is absoluut niet te vergelijken met het leven op de boerderij van haar broer. Voor mij voelt het hier als een vakantie, wat ik het meest gemist heb de afgelopen weken was vooral gastvrijheid, warmte en hartelijkheid, en dat kan ik hier dus van harte inhalen. Ik heb de afgelopen dagen alleen maar leuke dingen gedaan.

De omgeving is hier prachtig, "De Bouveret" is een dorp gelegen aan het meer van Geneve, vlak bij de grens met Frankrijk J(ligt zeer dicht bij Evian). Het is hier rustig, er is een haventje en er is van alles te doen rondom het meer. Er is hier vlakbij ook een camping en het dorpje trekt veel toeristen vanwege het nabijgelegen Waterpretpark en een soort miniatuurpark met treintjes speciaal voor kinderen.

Ik logeer hier bij Marianne (36) en Alexander(ik denk ong 38), zij werken allebei voor de Zwitserse post, samen hebben ze een zoontje Olivier van 3 jaar. Ik heb Olivier al ontmoet in mijn eerste week op de boerderij toen hij bij opa en oma kwam logeren. Nadat ik ongeveer 10 minujten met Marianne had gepraat klikte het goed, en heeft ze alles geprobeerd om mij een paar dagen langs te laten komen. Dat is dus niet bepaald een "gemakkelijke" klus in een gezin waar alles en iedereen jaloers op elkaar is. Uiteindelijk kregen we er doorheen dat ik voor 2 dagen mocht komen. Ik had je het liefst een week gehouden," zei Marianne, maar dat zat er dus niet in. Uiteindelijk hoorde ik pas maandag dat alles definitief door kan gaan. Marianne vond twee dagen nog steeds veel te kort, maar ze heeft het dan vanmorgen met een telefoontje dan ook voor elkaar gekregen dat ik nachtje langer mag blijven. Omdat het haar broer is weet ze wel een beetje welke tactiek je moet toepassen, maar uiteindelijk gaat het er vooral om of Christian een goede bui heeft. En als je Monika aan de lijn krijgt weet je dat je helemaal geen kans hebt.

Marianne is opgegroeid op de boerderij in Longirod maar heeft duidelijk gekozen voor een compleet ander leven. Op haar 20e had ze nog helemaal niets van de wereld gezien, behalve de boerderij, enkel werken, werken en werken. Daarom besloot ze met haar eerste zelfverdiende geld een reis te maken naar Madagaskar, een opvallend besluit als je werkelijk nooit op vakantie bent geweest en kiest voor een verre bestemming als dat. Daarna deed ze drie maanden een taalcursus in Engeland, en vanaf dat moment ging er een andere wereld voor haar open. Momenteel heeft ze de halve wereld gezien, Namibie, Californie, Costa Rica, Zuid-Afrika en ga zo maar door. Ik heb hier ontzettend veel foto"s gekeken van de reizen en vind het heerlijk mensen om me heen te hebben met een andere levenshouding.
Ik logeer hier in een prachtig mooi huis, vol technische snufjes in de badkamer enz. Marianne en Alexander hebben allebei, een moter, samen een kampeerbusje en daarnaast een vakantiehuis in Montana, een gerenommeerd ski-gebied in de Zwitserse Alphen.

Het werd me al heel snel duidelijk dat de band tussen broer en zus nogal minimaal is, aan tafel bij Christian en Monika wordt openlijk de levenstijl van Marianne afgekeurd. "Het is ontzettend associaal om te kiezen voor één kind" zegt Monika steeds. "Dat komt later in zijn leven nooit meer goed" zois haar overtuiging, een enig kind wordt automatisch verwend en egoistisch. Daarmee zegt ze eigenlijk, "ik heb vier kinderen en dat is beter". Mijn ervaring is hier juist anders, Olivier is erg lief en sociaal, hij lacht steeds en is nieuwsgiering. De kinderen op de boerderij zijn veel jaloerser en er zijn veel conflicten. Maar dat ligt met name aan de opvoeding door de ouders, in een gezin waar continu geschreeuwd wordt gaan kinderen dat vanzelf overnemen.

Hier in de Bouveret heb ik het erg naar mijn zin, ik logeer hier dus bij mensen die ik nauwelijks ken, maar het klikt goed en ik vermaak me hier prima. Dinsdag ben ik met Marianne en Olivier gaan wandelen langs het meer bij Montreux, daarna hebben we een kasteel bezocht. "s Middags heb ik in het treinjespark hier in het dorpje doorgebracht, een soort madurodam, met allemaal treintjes voor toeristen. Olivier vond het helemaal geweldig.

vervolg zondag 18 april (vanwege tijdgebrek).

De dagen bij Marianne hebben me goedgedaan, ik kan de dingen die ik wilde doen in Zwitserland afstrepen van mijn lijstje. Ik heb geracleted en gefondued. Woensdag ging ik met Olivier en Marianne naar het Zwitserse dorpje Gruyere, (idd van de kaas). Hier hadden we afgesproken met een vriend en tevens vroegere zakenpartner van de familie Rufennacht. "Leef je nog?" is de eerste vraag die Philippe aan mij stelt. Na jarenlang samen te hebben gewerkt, "iets met de handel van olie voor landbouw geloof ik" kent hij het gezin waar ik verblijf erg goed. Hij kent de verhalen van de jongeren die net als mij voor een tijdje hier komen te werken. Ook hij kent het autoritaire karakter van Christian en heeft slechte herinneringen aan de samenwerking. Het komt er dus op neer dat ik nog van geen enkele werknemer enig positieve ervaringen heb gehoord. "Ik doe je een bod", zegt Philipe", de volgende keer dat je Frans komt leren kom je bij mij, "hier is mijn visitiekaartje", je krijgt twee keer zo veel vrije tijd, en twee keer zo veel betaalt". We eten met z"n vieren in een ouderwets Chalet waar vrouwen in kostuum traditoneel eten serveren. Ik probeer de traditonele meringues met room na mijn authetntieke kaasfondue.
Hierna loodst Olivier ons rennend door het nabijgelegen dorpje en kasteel. Van Philippe krijgt hij een fiets die meteen erg wordt gewardeerd, maar dat is logisch bij een familie waar iedereen dol is op auto"s en motoren, Olivier begint te lachen bij alles wat wielen heeft.

Verder heb ik hier enorm kunnen lachen en mijn hart kunnen luchten. Aan tafel komt alles er uit, bij mij, maar ook bij Marianne en Alexander, " langer dan een uur houdt ik het niet uit bij Monika zegt hij". Het is doet me eigenlijk wel goed om er om te kunnen lachen, het gaat er behoorlijk grof aan toe als Marianne over haar broer en zijn familie praat. Als ik weer in Nederland ben weet ik zeker dat ik hier om moet lachen. Vanzelfssprekende dingen gaan hier in het gezin belachelijk anders. Oma is hier 71, maar veruit het modernst, ik had er niet bij stil gestaan dat dit soort gezinnen nog bestaan. Het rare is, het is hier fantastisch mooi, ong 20 km verderop woont Michael Schumacher in een gigantisch huis, vlak aan het meer groeien er kiwi"s en wordt er wijn verbouwd. En hier op de boerderij, is het gezin net het leger, en wordt je als vrouw als minderwaardig gezien. Hoe modern een land ook is, ook gezinnen zijn kleine wereldjes op zich met rangordes en regels in alle maten en vormen.

Tenslotte breng is de laatste dag rustig met Marianne en Olivier door, uitslapen, een stukje wandelen, en pizza eten. In het dorp worden we aangesproken door een man die het gemeentehuis zoekt, hij blijkt jarenlang wereldkampioen skieen te zijn geweest en momenteel hotels te bezitten. Het leuke van Marianne is dat ze spontaan is, met iedereen een praatje maakt, veel lacht. "Vroeger was ik ontzettend verlegen" vertelt ze, momenteel is daar niets van te merken. Ik maak nog een praatje met de van origine Nederlandse buurvrouw van Marianne. Ze komt oorspronkelijk uit Wassenaar en ik vraag of ze Nederland nog wel eens mis. "Absoluut niet" verteld ze me " Te veel mensen en te veel hoofddoeken", ze kan me werkelijk geen positief woord over Nederland vertellen, het lijkt alsof ze haar afkomst wil vergeten. "U hebt mooie rozen" zo praat ze snel verder in het Frans tegen Marianne, "als buurvrouw lijkt ze me prima".

"Landdienst" of wel "Horizon ferme" is hier in Zwitserland een bekend en normaal verschijnsel. Zo moet je als leerling van het "lycée" (vergelijkbaar met vwo, eventueel havo), als 17 jarige verplicht twee weken bij een familie verblijven als je een taal in je pakket hebt gekozen. In een land met 4 talen en geen Europese Unie staat het school en studie systeem hier in Zwitserland erg op zichzelf. Ook kiezen veel jongeren er voor om voor een jaar in een ander deel van het land naar school te gaan of een tussenjaar te doen om een taal te leren. Het is hier veel gebruikelijker om een tijdje bij een andere familie te wonen, dan in Nederland, waar je toch snel op kamers terecht komt. Dit heeft ook te maken met de langere reisafstanden.

Inmiddels werk ik hier al een week samen met Tabitha, een meisje van 17 uit het Duits sprekende deel van Zwitserland. Zelf komt ze uit een dorpje uit de bergen waar haar vader de dominee is, maar vanwege de te grote afstonden tot school woont ze vanaf haar 15e door de weeks bij een ander gezin. Ik werk hier dus samen met haar en Timothee (de houthakker, een beer van een vent) die ook 20 blijkt te zijn net als ik (ik dacht dat hij 25 was). Beiden zijn domineeskinderen wat Monika en Christian waarschijnlijk erg aanstaat want ze zijn beiden zeer christelijk. Als ik hun kamer stofzuig liggen er altijd boeken over "het beloofde land", "het christelijk gezin", "christelijke opvoeding" en dergelijke. Zeker het kind van haar dominee uit Gimel, Timothée komt hier dan ook niets te kort, voor hem ligt dagelijks een dubbelle portie vlees en een schaal vol koekjes klaar. Ook hoeft hij nooit zijn bord af te ruimen, dat mag ik voor hem doen.

Tabitha is erg aardig, en ik vind het leuk om eens met iemand van mijn leeftijd te kunnen praten. Na bijna twee maanden zonder vrienden en met nauwelijks vrouwen om me heen waardeer ik haar aanwezigheid zeer. Erg benieuwd was ik nadat ik terug kwam van de dagen bij Marianne hoe ze het hier zou er varen. Voor mij is het hier behoorlijk afzien, maar ik had geen idee hoe een Zwitsers meisje uit de bergen hierover zou denken. Opvallend was ze eigenlijk precies dezelfde ervaringen doormaakte als ik, voor mij was het eerste dieptepunt na drie weken, bij haar na drie dagen. "Ik tel de dagen hier af" zegt ze me, en "wat een vreselijke kinderen". De eerste dagen probeerden die kinderen natuurlijk alles uit, en ik herkende alle trucs die ze ook met mij hadden geprobeerd. Inmiddels weten ze heel duidelijk wat ik wel en niet toelaat en laten de kinderen me meer met rust. Maar bij Tabitha probreren ze haar overal aan te raken, aan haar te trekken en vervelende vragen te stellen. De eerste indruk van het gezin was net als bij mij goed, maar een uurtje met iemand thee drinken is anders dan samen werken en leven. Je kunt een fantastisch buurman hebben, maar die persoon kan als vader of werknemer vreselijk zijn om mee samen te leven. Ook Tabitha had dezelde ervaringen met intimidatie, erg lange werkdagen en vreselijk autoritaire ouders, "dit gezin is vreselijk", zei ze.

Naar een paar dagen ging het gelukkig wel wat beter. Vandaag op zondaag gingen ik en Tabitha mee naar de kerk, dan zie ik tenminste nog eens andere mensen en is hier toch niet zo veel te doen. Daarna wil Monika graag eten boven een vuurtje in de buitenlucht (voor haar is er niets mooiers dan dat), worstjes en brood roosteren. Voor mij als vegetarier is er zowieso niet zoveel aan, en zeker als juist ik dan alles heuvel op en af mag slepen. Het vuur niet goed aangaat, wat tot irritaties leidt, de worsten niet gaar of juist te gaar worden. Het gezellige beeld van eten boven een kampvuur wordt hier nooit echt gezellig. Maar gelukkig smelt mijn kaas nog een klein beetje, en is iedereen op zondag een stukje geduldiger dan anders. De kerk en het wandelen in de buitenlucht zorgen hier voor iig voor iets minder geschreeuw.

Na een wandeling in de Jura langs prachtige watervallen geef ik toe dat het best leuk is. We lopen op een militair oefenterrein waarbij Monika graag de paadjes wil nemen waar strict "gevaarlijk, verboden toegang wegens militair oefenterrein" op de bordjes staat. Na mijn aarzelen lopen we deze keer maar een iets andere route.

Verder zit ik hier natuurlijk al een tijdje en wordt er dus ook van mij verwacht dat ik Tabitha dingen uitleg, wat soms een te makkelijk excuus is als ik iets fout heb gedaan. Dit zou je moeten weten enz. Ook houthakker Timothée praat enkel met mij en ik moet alles door communiceren, wat dus weer gedoe geeft. Maar tegelijkertijd is mijn Frans stukken beter dan dat van Tabitha die nog veel Duits praat met de mensen hier. Ik kijk in de spiegel, mijn gezicht zit vol met sproeten, ik ben bruin geworden door het harde werken in de buitenlucht. Met name na een dag takken en hout slepen om dat boven een vuurtje te verbranden gaat dat snel. Ook heb ik meer spieren gekregen, en ben ik benieuwd of anderen dat kunnen zien als ik weer in Nederland ben. Mijn Frans gaat gaat, het is hier gigantisch vooruitgegaan. Dus ondanks alles, ga ik iig meertalig, gebruind en gespierd naar Nederland terug over twee weken.

Gelukkig is Tabitha er ook nog en ben ik niet de enige vrouw. Anderhalve week geleden had de familie een uitje naar een waterpretpark. Mij werd helaas niets gevraagd, en ipv mee te mogen kreeg ik een enorme lijst met werk, het hele huis schoonmaken en alle maaltijden verzorgen voor de mannen die hier aan het werk waren. Erg leuk voor een vegetarier als je twee voor mij onbekende soorten worst moet klaarmaken. Ik had werkelijk geen idee, en ik mocht ze vooral niet te weinig geven. Dus ik had natuurlijk enorm veel klaargemaakt, daar hebben ze het hier nog over, "het is tenminste beter dan al die groente" zegt Christian.