Gister ben ik dan eindelijk aangekomen op mijn plek van bestemming, de stad Oral in het westen van Kazachstan. Met de deadline voor mijn bachelorscriptie en mijn vlucht naar Kazachstan op dezelfde dag (vrijdag) was het afgelopen week niet echt relaxt te noemen. Hiernaast werd van mij verwacht dat ik een stageprogramma zou maken met allerlei workshops en activiteiten voor kinderen tussen de 10 en 18 jaar oud. Ik ga hier namelijk een educatieproject/ zomerkamp begeleiden. Ook in Nederland werk ik door mijn bijbaan met jongeren van die leeftijd. Bij Juffrouw Julia in Amersfoort hebben sommige kinderen een aupair, hebben de meeste ouders weinig tijd voor hun kind, heeft elke 12 jarige de nieuwste smartphone, zit vrijwel iedereen op hockey, golf, tennis of een combinatie hiervan en heeft een groot deel van de kinderen een 'stempel': ADHD, dyslexie en nog veel meer. Ik ben nu al benieuwd hoe de kinderen hier gaan zijn en welke verschillen en overeenkomsten ik ga merken.

Het is me in ieder geval duidelijk geworden dat stage lopen in Kazachstan nog niet zo makkelijk te regelen is. In principe kun je het land alleen in op basis van uitnodiging, zo staat er groot vermeld op de ambassade in Scheveningen. Hiernaast wilden ze daar alles van mij weten, wie betaald mijn reis, wat ga ik doen, wie was mijn contactpersoon enz. Omdat het best een gedoe is om het land in te komen qua visa enz zijn er ook relatief weinig toeristen te vinden. Dit bleek wel uit het feit dat ik in Nederland geen enkele reisgids heb kunnen vinden over Kazachstan specifiek, alleen de Lonely Planet 'Central Asia'. Uiteindelijk vond ik ook nog een boek met historische info maar wat er beschikbaar was bleef toch vrij beperkt. Dat was best een vreemde gewaarwording, want over bijvoorbeeld het Midden Oosten en landen als Cuba zijn er enorm veel reisgidsen beschikbaar.

Ook bleek nog niemand uit Nederland ooit stage te hebben gelopen via AIESEC in Kazachstan, ik ben dus de pionier (Was iig niet te traceren in de database). Het lastige hieraan was wel dat niemand mij ook maar iets kon vertellen over waar ik aan moest denken of waar ik rekening mee moest houden. Het land was voor mij ook heel onbekend en ik was dan ook heel afhankelijk van het AIESEC-kantoor hier in Kazachstan. Toen ik een maand geleden bij Killroy een vlucht naar Oral wilde boeken bleek dit niet mogelijk te zijn. De locale airlines in Kazachsten mochten door geen enkel reisbureau in Nederland geboekt worden en deze Airlines hadden ook alleen websites in het Russisch. Gelukkig heeft mijn contactpersoon Leo Kim mijn vlucht geregeld en heb ik met hem 1,5 maand dagelijks gemaild over alle praktische zaken die ik moest regelen. Dit gaf me uiteindelijk het vertrouwen dat alles wel goed zou komen.

Woensdag komt er hier ook een andere buitenlandse stagiair stage lopen, een Islamitisch meisje uit Maleisië. Er zouden eerst meer stagairs komen maar door soortgelijke problemen met visa's en vluchten is dit niet altijd geluk en heeft niet iedereen toestemming gekregen het land in te gaan.

Gelukkig verliepen mijn vluchten prima. Was vliegen voor mij een paar jaar terug nog een heus drama, mijn vliegangst is inmiddels aardig weg. Zelfs in het toch duidelijk oudere toestel van de locale vliegmaatschappij dat volgens mij op de Europese 'zwarte lijst' staat van vliegtuigmaatschappijen (dat had ik liever niet geweten) was het best uit te houden. Voor iemand met vliegangst toch sowieso een hele stap om daar überhaupt in te stappen. Omdat ongeveer alle locale airlines in het land op de zwarte lijst stonden was er voor mij ook weinig keus. Ik was in dat vliegtuig duidelijk de enige buitenlander en alle instructies waren alleen in het Russisch. Het hele vliegtuig was verder afgeladen met kinderen en ik zat naast een vrouw met een huilende baby. Het werd me al wel snel duidelijk dat mensen hier bijna geen Engels spreken en dat communiceren met locals een hele uitdaging is. Maar ik heb met mijn Lonely Planet taalgids Russisch nog een poging gedaan om wat uit te wisselen. Ondanks de taalbarrière was het in het vliegtuig gezellig en heb ik nog Nederlandse liedjes gezongen als poging om de baby naast mij te laten slapen. Vanuit het vliegtuig is Kazachstan trouwens net de 'Grand Canyon' en het lijkt ook wel op de planeet mars. Het land is 56 keer zo groot als Nederland en heeft 17 miljoen inwoners. Het is daarmee één van de dunst bevolkte landen ter wereld. Je hebt hier verder enorme vlaktes, net zo vlak als Nederland maar dan oneindig groot. Op het vliegveld werd ik opgewacht door mensen van AIESEC die klaar stonden met borden 'Welcome Susan to Kazakhstan'. Heel leuk om zo aan te komen en ik was ook ontzettend blij om mensen te spreken die Engels verstonden. Op het locale vliegveld was ook alles geschreven in het Russisch en alles was voor mij dan ook compleet onbegrijpelijk.

Hierna hebben de mensen van AIESEC me naar mijn gastgezin gebracht waar ik de komende zes weken zal verblijven. Vader Sultan is een grote man die me een beetje doet denken aan een kandidaat van expeditie Robinson een paar jaar terug (een grote man die er uitziet of hij uit Mongolië komt). Hiernaast wonen hier zijn vrouw Sveta, hun twee zoontjes (8 en 9 jaar oud), hun dochter (3 jaar oud) en opa. Het gezin is ook nog dol op honden en ze hebben er maar liefst vier. De GGD had mij van te voren uitdrukkelijk verteld dat ik contact met huisdieren moest vermijden, maar dat is hier toch nog een hele opgave. Drie honden zitten buiten vast in hun hok maar er loopt hier ook nog zo'n klein knuffelbaar hondje rond met haarelastiekjes en zo'n staartje op z'n kop. Dat beest zoekt continu aandacht en likt mijn voeten als ik aan tafel zit om te eten. Ook sjouwt de dochter van drie dat beest overal mee naar toe als een soort knuffelbeer.

Je zou misschien denken dat Kazachstan een vrij arm land is maar daar ervaar ik weinig van. De economie van Kazachstan is één van de snelst groeiende ter wereld. Er liggen hier de nodige olie- en gasvoorraden en daar valt veel geld mee te verdienen. Wel is er hier een grote kloof tussen arm en rijk en tussen stad en platteland. Zo is een stad als Almaty kosmopolitisch te noemen, met 'sci fi' wolkenkrabbers, de enige 'gay scene' uit de regio en met veel zakenmensen uit het buitenland. Er is hier een groep mensen die snel rijk is geworden van de olie en dat laat zien via enorm dure auto's, kleding enz. Aan de andere kant zie je op het platteland nog nomaden die jagen met roofvogels..

Het gastgezin waarbij ik hier verblijf heeft een enorm huis wat er modern, schoon en verzorgd uitziet. Ik heb een enorme kamer die eigenlijk normaal dient als thuisbioscoop. Het hele huis ligt vol met bestuurbare auto's, poppen en ander speelgoed. Ook zijn ze hier van de gadgets met veel smartphones en computers. Verder hebben ze een eigen sauna en een grote moestuin. Ondanks dat het gezin geen Engels spreekt is er wel duidelijk een klik. Vader Sultan heeft een goed lopend bedrijf en heeft ook al wat meer gereisd, o.a. naar Duitsland en de Arabische wereld. Het gezin komt dan ook welvarend en ruimdenkend over. De mensen hier zijn enorm gastvrij, ze overladen me met eten en hebben veel interesse. Het gezin komt wel heel modern over, maar niet westers. De bevolking van Kazachstan een samenraapsel van heel veel verschillende volkeren en de cultuur is dan ook echt anders dan die van de buurlanden. Er zijn aan de ene kant Russische invloeden, maar ook wat meer Aziatische en Arabische kenmerken. Het land is islamitisch maar de mensen zijn niet erg streng met hun geloof bezig. Zo zie je in Nederland nog meer hoofddoekjes dan hier, ze zijn hier echt een uitzondering. Verder kun je overal alcohol kopen en drinkt vrijwel iedereen. Wat opvalt is dat de vrouwen hier over het algemeen knap zijn en er goed verzorgd en stijlvol gekleed bijlopen. Ze dragen hier korte strakke jurkjes en hele hoge hakken en dat is toch net even anders dan ik me had voorgesteld bij een Islamitisch land. Ik heb namelijk mijn meest sexy jurkjes maar thuis gelaten om hier een beetje te integreren.

Omdat hier vrijwel geen toeristen en buitenlanders komen ben ik wel echt een attractie en zijn mensen heel blij en dankbaar dat ik naar hun land ben afgereisd. Gisteren had AIESEC speciaal voor mij een welkomstfeest georganiseerd, compleet met ballonnen, spandoeken, eten, drank enz. We gingen tot laat in de nacht dansen en hebben 's nachts een speciale ballon met een wens opgelaten. Omdat het zo laat werd heb ik uiteindelijk niet bij mijn gastgezin geslapen maar in een studentenhuis met vijf studenten op een hele grote bank.

To be continued..