We zijn een week verder in Kazachstan en ik kan oprecht zeggen dat ik hier volop geniet. Tot nu toe voelt het vooral als vakantie. Dat komt mede door het zomerse weer met temperaturen die variëren tussen de 30 en 40 graden. Ik heb het in Nederland altijd snel koud, dus het warme weer bevalt me prima. Ik voel me bovendien erg thuis in de cultuur hier, de hartelijkheid en warmte van de mensen maken heel veel goed en zorgden ervoor dat ik me hier eigenlijk al binnen een dag thuis begon te voelen. Met mijn stage loopt het nog niet zo hard, ze zijn hier een stuk minder georganiseerd als in Nederland. Dinsdag had ik een programma voorbereid maar toen ik op locatie kwam zeiden ze dat ik over een paar dagen terug mocht komen. Ik leef hier dan ook meer met de dag. Vanwege de extra tijd verkende ik de afgelopen dagen de stad en speelde ik toerist. Ik genoot van de thuisbioscoop, ging naar het park, leerde scooter rijden van Sultan en hing rond met het vele bezoek in mijn gastgezin. In mijn gastgezin is het een gezellige bende met altijd kinderen, honden en bezoek over de vloer.

Het voelt hier in Kazachstan als 'lost in translation' want er zijn nauwelijks mensen die ook maar een beetje Engels kunnen. Op straat kan ik dan ook helemaal niets lezen en zelfs de straatnaam van het adres waar ik woon kan ik nauwelijks uitspreken. Dat maakt bijvoorbeeld het nemen van de bus naar de stad al een hele onderneming. Als ik bij de verkeerde halte uitstap kan niemand me de weg wijzen omdat iedereen alleen maar Russisch en Kazachs spreekt. Gelukkig heb ik hier op locatie een 'buddy' vanuit Aiesec, Nadiya, die ik altijd kan bellen als er problemen zijn. Zo heeft zij het telefoonnummer van een vaste taxichauffeur die weet waar ik woon en mij altijd thuis kan brengen. Ook kan ik haar via mijn telefoon aan de buschauffeur laten zeggen welke halte ik moet uitstappen. De wegen zijn hier bovendien ontzettend slecht en ook daarom is een ritje met de bus avontuurlijk.

Gelukkig is mijn gastgezin van de gadgets en nemen ze altijd een ipad mee als we ergens heen gaan. Via vertaalprogramma's op internet komen we een heel eind met communiceren. Hiernaast doe ik mijn best om een beetje Russisch te leren. Inmiddels ken ik het alfabet en een aantal basiswoorden om in ieder geval een simpel gesprekje te kunnen voeren. Maar zelfs zonder Russisch lukt het vaak best goed om duidelijk te maken wat ik wil met een beetje handen en voeten. Ook is deze week de dochter van Sultan (uit zijn vorige huwelijk) op bezoek, Kamila, die een beetje Engels spreekt.

Wat ik zelf één van de meest speciale dingen vindt van mijn verblijf in Kazachstan is dat ik naast mijn medestagiair uit Maleisië nog geen enkele toerist of buitenlander heb gezien in de afgelopen week. Oral ligt letterlijk in de 'middle of nowhere' en buiten de stad zijn er alleen maar lege vlaktes. Ik kwam er achter dat Floortje Dessing voor 3 op reis hier ook is geweest op doorreis naar Kirgizië (http://3opreis.bnn.nl/bestemming/206/kazachstan-kirgizie). Net als ik was zij onder de indruk van het aantal bloedmooie vrouwen wat hier rond loopt. Helaas zijn de mannen hier net wat minder knap. Een aantal vrouwen ziet er uit alsof ze meedoen aan missverkiezingen. Studenten van Aiesec vroegen me hier of ik niet wat meer luchtige kleren bij me had vanwege het klimaat. Beter gezegd; de vrouwen lopen er hier erg 'naakt' bij in outfitjes waar ik me in Nederland niet op straat mee zou durven vertonen.

Een echte Kazachstaanse vrouw besteedt veel tijd en aandacht aan haar uiterlijk, ze gaat naar de schoonheidssalon, de nagelstudio en heeft veel sexy jurkjes en hoge hakken. Ik kon niet achterblijven en ging met Nadya naar een gigantisch winkelcentrum wat in een korte tijd uit de grond was gestampt. Het nieuwe winkelcentrum sluit daarmee perfect aan bij de groeiende middenklasse die behoefte heeft aan luxe en aan westerse merken. Ik heb me zelden zo'n 'meisje-meisje' gevoelt en pas maar liefst tien jurkjes en hele hoge hakken. Uiteindelijk koop ik een jurk waar ik in ieder geval nog in Nederland mee over straat durf. Mijn gastgezin is enthousiast over mijn jurk, sexy is hier de norm en daar kijkt niemand van op. Op straat voel ik me dan ook veilig, de cultuur is hier heel anders dan in bijvoorbeeld Turkije. Tijdens een bezoek aan Istanbul herinnerde ik mij dat iedereen mij als blonde vrouw constant probeerde aan te raken.

Tegelijkertijd is deze week de ramadan begonnen en was ik benieuwd wat ik daar van zou gaan merken. Van de twaalf studenten met wie ik hier contact hebt is er slechts één die de ramadan doet. Mijn gastgezin is moslim, maar het enige wat daar op wijst zijn hun namen, vader Sultan en de kinderen Abdel en Islam. De ouders in mijn gastgezin wonen samen zonder getrouwd te zijn, gaan nooit naar de moskee, vieren kerst en ik heb ook nog geen Koran gezien. Bovendien handelt Sultan in vodka en is er ook genoeg alcohol ik huis. Door de van oorsprong nomadische lifestyle van de mensen en door de Sovjet-overheersing waar weinig plaats was voor religie zijn de mensen hier in hun geloof bijzonder gematigd. Religie is iets wat in het hart zit in plaats van iets wat naar voren komt in uiterlijkheden.

Het gezin waar ik verblijf is behoorlijk welvarend, met hun handel is vodka bezitten ze twee grote winkels in de stad en gingen ze afgelopen week twee dagen voor zaken naar Rusland. Hiernaast heeft moeder Sveta een eigen handel in levensmiddelen en heeft het gezin ook een pizzeria met Spongebob interieur. Aan pizza's hier in huis is geen gebrek. Ik wordt hier overladen met eten en ze halen echt alles uit de kast. Ze zetten mij de mooiste taarten voor, al bij het ontbijt en de producten zijn hier vers en van goede kwaliteit. Het is soms lastig om te zeggen dat ik genoeg heb want het eten blijft maar komen. Wel is dit niet het land om vegetariër te zijn want voor een nomadenvolk is vlees het allerbelangrijkste. Ik kon het niet laten om een paar happen van het nationale gerecht met vlees te proeven omdat mijn gezin hier zo trots op was. Dat was voor mij de eerste keer vlees in jaren maar met al die gastvrijheid vond ik het te moeilijk om te weigeren. Dan denk ik maar aan het idee dat dit schaap in ieder geval heel veel ruimte heeft gehad op de steppe, ecologischer dan dit wordt het niet.

De luxe van het gezin is niet representatief voor de rest van de bevolking. Het gezin hier heeft een eigen privéchauffeur. Gisteren ging ik mee de stad in en dan maken we allerlei stops voor het bedrijf. Sultan komt dan terug met letterlijk stapels bankbiljetten. Ook zitten de kinderen hier op een privéschool waar ze maar liefst één docent hebben per leerling. Mijn gastgezin vond de overige scholen niet goed genoeg wat betreft de kwaliteit. Ook wilden ze absoluut niet dat de docenten ook maar enigszins fysiek zouden straffen.

Maar zelfs op de beste school van de stad spreek ik nog altijd beter Engels dan de docent Engels. In deze hele stad heb ik de afgelopen week nog geen buitenlander gezien en dat maakt het voor de mensen hier bijzonder lastig om Engelse spreekvaardigheid op te doen. Ik wordt dan ook met open armen ontvangen als ik een bezoek breng aan de school. Er staat voor mij soep, taart en thee klaar en werkelijk iedereen wil met mij praten. Ik wordt naar een lokaal vol docenten en leerlingen gebracht waar ik voor het blok wordt gezet om iets voor de groep te vertellen, wat dan ook. Dit is een enigszins vreemde ervaring omdat een heel lokaal vol mensen niets anders wil dan met mij praten. In ruil voor Engelse spreekvaardigheid bieden ze mij Russische les aan en een uitstapje in de omgeving.

Omdat mijn gastgezin toch niet helemaal representatief is ga ik op onderzoek uit naar de gemiddelde Kazachstaan. Die blijkt nog niet zo makkelijk te definiëren. Mijn gastgezin ziet zichzelf als hogere middelklasse terwijl ik ze toch al behoorlijk bovenaan plaats met een privéchauffeur en privéschool. In Oral is er een vrij grote en groeiende middenklasse die rond rijdt in grote auto's en zich westerse kledingmerken kan veroorloven. Ik zie hier nog meer grote auto's dan in Nederland. Er is hier ook een vrij grote onderklasse die vaak zelf verbouwde groente verkoopt op de markt of langs de kant van de weg. Maar echte armoede heb ik hier nog niet gezien, misschien is deze weggestopt naar andere delen van de stad.

Er is hier ook een absolute top van enorm rijke mensen die haar rijkdom heeft verkregen door de olie- en gasindustrie en door vriendjespolitiek. Een enorm probleem hier is de corruptie die op alle niveaus in de samenleving is doorgedrongen. Je krijgt hier van alles voor elkaar als je mensen kent. Als je tot een minderheid in het land behoort zijn je kansen op functies bij de overheid ook stukken minder.

Deze week moest ik naar de vreemdelingenpolitie om me te laten registreren. De uitgebreide formulieren die ze nodig hadden voor mijn visa waren blijkbaar nog niet genoeg. Ik ben er inmiddels aan gewend geraakt dat de politie en overheidsinstanties hier altijd moeilijk doen, ze leveren meer problemen op dan dat ze oplossen. Ze zeggen altijd dat het moeilijk wordt en dat het lang gaat duren. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee en krijg ik vrij snel de juiste stempels op mijn vreemdelingendocument. De andere kant van corruptie is wel weer dat als er echt problemen zijn er veel op te lossen is met geld. Ik heb dan ook altijd een stapeltje US-dollars in mijn koffer voor het geval dat.

Iedereen hier is zeer geïnteresseerd in Nederland en zij zien Nederland als zo'n beetje het meest democratische en vrije land ter wereld. De studenten die ik hier spreek erkennen allemaal het probleem van de corruptie maar geven ook aan dat het generaties gaat duren om de mentaliteit van de mensen hier te veranderen. Voor de mensen hier is welvaart op dit moment belangrijker dan democratie. Ze hebben geen behoefte zich met de politiek te bemoeien maar willen gewoon rust en stabiliteit voor hun gezin. Met een economie die zo'n tien procent per jaar groeit zien ze volop nieuwe mogelijkheden voor de toekomst. Kazachstanen zijn trots en willen absoluut niet bij Rusland horen. Zij vinden zelf dat zij harder werken dan Russen en bovendien stukken toleranter zijn tegenover minderheden.

De president Nazerbajev hier is zeer populair terwijl wij in Nederland toch wel onze bedenkingen hebben over het autoritaire en ondemocratische beleid wat hij voert. De mensen hier ervaren een groeiende welvaart en er heerst rust en stabiliteit. Ook ik moet erkennen dat de sfeer in het land fijn aanvoelt, ik voel me veilig, de mensen zijn rustig en vriendelijk en er is een zekere mate van tolerantie (natuurlijk betrekkelijk). In Nederland vond ik de sfeer de afgelopen jaren vaak meer gespannen, met name na de moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. In dat opzicht begrijp ik dat democratie niet de grootste zorg is van de mensen hier.

Mensen vragen hier aan mij of ik geen heimwee heb naar huis. Ik besef me dat ik in mijn leven nog nooit een gevoel van heimwee heb gehad, ik kan niet zeggen dat ik iets mis. Alles wat vernieuwend, onbekend en anders is heeft mij altijd aangetrokken. Het kijken als buitenstaander naar een onbekende plek maakt je scherp, je gaat weer letten op details die ik in het dagelijks leven over het hoofd zie. Dat gevoel van avontuur maakt me enorm gelukkig. Ik besef me dat ik het leven hier in een groot en gezellig gezin ook fijn vindt. Maar ik besef me ook dat mijn behoefte aan avontuur voorlopig meer op de voorgrond staat dan de behoefte om me ook maar enigszins te settelen.