Lieve mensen,

Inmiddels zit ik hier al een maand, en dit is pas mijn tweede blog (daarnaast ook mijn 2e keer internetten in 4 weken). De eerste drie weken gingen hier snel voorbij, mijn dagen bestaan uit opstaan, werken, eten, werken, eten, vroeg naar bed en dat gaat continu door. Het leven op de boerderij is best zwaar, ik begin "s ochtends om 8 uur en ben dan ergens na 19:00 klaar met werken. De afgelopen week zat ik er behoorlijk doorheen, het is hier soms best afzien, fysiek zwaar werk, lange dagen en een stuk autoritairder systeem dan ik gewend ben.

Vorig weekend gingen Monika en Christian na een christelijke conferentie speciaal voor Boeren uit heel Zwitserland, ik mocht drie dagen alleen oppassen op de 4 zoontjes, koken, de huishouding doen en de cavia" s en konijnen verzorgen. Best een uitdaging, en het was ook wel "oppassen voor gevorderen", en laat ik dan juist nogal onervaren zijn met oppassen. De kinderen zijn druk, levendig en ook gezellig, maar alleen de verandwoordelijkheid hebben is toch even iets anders. Dus wordt er alles geprobeerd wat niet mag. Stiekem tv proberen te kijken, hun bord niet leeg willen eten, niet naar bed willen en niet onder de douche willen.

En daarnaast naakt door het huis rondrennen, veel ruzie maken onderling, schreeuwen en gillen. Nou is dat eigenlijk niet heel anders dan anders, want zo gaat het hier eigenlijk dagelijks. Als ouders scheeuwen gaan kinderen dat vanzelf ook doen. Zeker elke week wordt er wel een kind zonder eten naar bed gestuurd, en er wordt ook wel eens een mep gegeven aan een kind wat niet luisterd. Zeker de jongste twee kinderen zijn erg druk, richting ADHD, maar dat is overigens ook wel grappig, het houdt het huis erg levendig. De eerste dag van het weekend was lastig, maar daarna hadden de kinderen wel door dat er regels waren en viel het me allemaal mee. Wat ook hielp was lekker eten klaar maken, pizza en spaghetti gingen er makkelijk in, en ook mijn toetje van warme kersen was geen probleem (en het hielp ook door veel meer suiker dan normaal bij het fruit te doen). En ik heb veel spelletjes gedaan en voorgelezen aan de jongste kinderen, waarvan overigens de helft van de kinderboeken over god en jezus gaan.

Wat ik wel lastig is dat de kinderen hier onderling elkaar best vaak slaan, vanwege het werk kan ik nooit alles zien maar ik weet dat ze elkaar slaan, er speelt veel jaloezie onderling. Als de één thuiskomt met een geknutselde paashaas, zegt de ander meteen, "wat lelijk" . Bij de twee jongste kinderen is er altijd eentje poeslief en de andere vervelend, " hij luisterd niet maar ik luister natuurlijk wel". Die jaloezie speelt ook een rol bij het werken hier. Kinderen helpen hier best veel met werk, de oudste vind dit leuk en doet hard zijn best, hij wil zelf ook boer worden maar de tweede probeert er alles aan te doen om werk te vermijden, die krijgt weinig waardering terwijl hij op school juist wel goed presteerd. Je status in huis wordt hier met name bepaalt met hoe hard en veel je werkt. Dit is anders dan ik gewend ben, ipv met je hoofd is het hier fysieke arbeid, en deze wordt ook gestimuleerd, op school wordt er te veel aandacht besteed aan leren, ipv werken zo is de mentaliteit van de ouders hier.

Toen ik deze week een dag naar Zurich ging hoor ik meteen een dag later, "nu gaan we weer aan het werk" . Zelf heb ik straks meer van de steden in Zwitserland gezien dan de mensen in dit huis. Hun interesse ligt voornamelijk bij het werk, en er wordt ook wat negatief gedacht over het constant op vakantie moeten van mensen.

De meisjes die uit het Duitssprekend berggebied van Zwitserland komen werken het beste wordt me verteld', die weten wat hard werken is. Over de meisjes uit de stad zijn ze een stuk minder te spreken. Er wordt wel aan toegevoegd dat mijn hoge inzet wordt gewaardeerd. Maar voor mij is het duidelijk dat ik nooit zo kan worden als een Zwitser als buitenlander, hoe hard ik hier ook werk. Dat komt voornamelijk doordat alles met een systeem moet gebeuren, er is maar ééen manier en alles moet precies zo. Dat maakt het dus ook rechtlijnig, het moet en zal zo gebeuren, er wordt duidelijk onderscheid gemaakt tussen goed en fout. Je doet het hier als werknemer niet snel goed en dat blijkt ook uit de verhalen die oma me hier verteld. Het is al vaak voorgekomen dat meisjes " s avonds huilend bij oma aan tafel zaten en wegwilden. Op zich kan ik dat wel begrijpen, je wordt hier best gecommandeerd, geef, pak, hier, meteen, snel, beter, harder enz. Ik durf niet toe te geven dat ik erg moe ben, want dat kan hier gewoon niet. Dat maakte het voor mij deze week zwaar. Ik heb deze week 3 dagen achtereen takken gesleept in het bos en naar een vuur gebracht. Gelukkig is hier voor een maand ook een een jongen die hier het zware werk komt doen, dan is het voor mij wat minder zwaar. Maar ik ben dat werk gewoon niet gewend, een middagje gaat prima, maar de hele tijd, spierpijn, gekneusde vingers, splinters enz het hoort er hier allemaal blij. Aan het einde van een werkdag aten we hier worstjes en broodjes bij het kampvuur met de dominee en zijn vrouw, het leek wel zomer. Klinkt leuk, maar na een dag hard werken vind ik het prima om weer naar binnen te gaan.

Het is best afzien maar ik ben ook een beetje trots op mezelf, van hard werken wordt je niet slechter, en het is juist interessant om iets te doen wat je normaal niet doet. En als je hard werkt wordt dat gewaardeerd, en dat merk ik hier wel, de Zwitserse mentaleit eist veel, maar heeft ook reseltaat. Mijn kritiek is hier met name dat het nogal makkelijk is om een ander systeem of manier van denken af te keuren als je zelf nooit wat anders ziet, "zo hoort en moet het" is het steeds, maar hoe zouden deze mensen zich redden in een ander land in een vreemde situatie? Je kunt dat ook van een andere kant bekijken, er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.

Wat me hier positief houdt zijn de leuke gesprekken met oma, het klikt goed, en eigenlijk elke avond praten we hier een uur vol. Ook koopt ze elke week chocolaatjes voor me en kijken we samen foto"s en tv. Oma is wel geinteresseerd in reizen en musea, net als haar dochter die de hele wereld heeft afgereisd. Haar dochter vond me sympathiek en heeft me uitgenodigt voor een weekend aan de andere kant van het meer van Geneve in april, maar ik moet alles afwachten omdat het werk voorgaat en ik toestemming nodig heb van de mensen hier in huis.

Verder mis ik het studeren en heb ik daarom een boek van Voltaire gekocht om dat vervolgens te vertalen, ik spreek nu wel Frans in grote lijnen en probeer elke dag nog wat bij te leren. Voor de rest geniet ik van mijn vrije dagen en ben ik vorige week in Bern en deze week in Zurich geweest. Het reizen met de trein in hier fijn, alles is perfect op elkaar aangesloten en rijd op tijd. Het weer wisselt hier erg, van superkoud en nat momenteel, naar met enkel een t shirtje in de zon langs de oever van het meer in Zurich zitten en dat in maart. Zurich leek wel op Italie, heerlijke stad, oude pittoreske straatjes en een moderne manier van denken. Er is veel aandacht voor biologische producten en vegetarisch eten, ik heb me er vermaakt in kunst en kledingwinkels en leuke gesprekken aangeknoopt met in winkels. " Weet je hier wat leuks te doen?" En zo kom ik dan terecht in goede musea. Met twintig graden was het verder tijd voor terrasjes en een koude frappucino bij Starbucks, heerlijk.

Op mijn vrije dag geniet ik optimaal van de stad, dan ben ik toch meer een stadsmens, maar het platteland en stad gaan ook prima samen. In mei is er hier trouwens 100 meter van de boerderij een gigantisch eenmalig rockfestival van drie dagen à la Pinkpop, had het graag willen meemaken maar ben dan al weer in NL, geweldig een rockfestival bijna in je tuin.

Verder ben ik ook in Bern geweest, de hoofdstad maar stukken kleiner dan bijv Geneve en Zurich, er is een berenverblijf en ik heb er ook een tentoonstelling over Albert Einstein bezocht die in Bern zijn relativiteitstheorie heeft ontwikkeld. Vrije dagen doen me goed en laden me ook op voor de rest van de week, dan kom ik eens in een winkel en probeer ik elke week een andere smaak chocolade. Het aanbod van luxe producten en chocola in winkels is hier gigantisch, maar de verschillen tussen rijk en arm zijn hier ook een stuk groter. Als je rijk bent is Zwitserland een geweldig land om in te wonen, zeker voor een vegetarier. Er yijn hier ook gigantische luxe warenhuizen waar ik dan een kijkje neem op de eet-afdeling, en waar zo" n beetje elke exotische vrucht te koop is. Op de boerderij is het eten daarentegen juist simpel maar lekker. Bijv vers brood, ik heb gister nog met de kinderen broodjes gebakken in de vorm van een paashaas.

Verder gaat het hier zijn gangetje, het werkt houdt nooit op, ik krijg steeds meer spieren en conditie en verbeter dagelijks mijn taal. Maar ik tel ook de weken en hoeveel nachten het nog duurt voor mijn vrije dag begint. Afzien doe ik hier ook wel, en het is toch best afgezonderd, ik kijk maar heel beperkt mijn email. Mijn telefoon heeft hier nauwelijks bereik en mijn smsjes kan ik nog steeds niet helemaal goed lezen. Af en toe vang ik iets op uit NL, zoals wat krantenartikelen via de post over alle veranderingen in de politiek, zo volg ik de grote lijnen, net als de collum van Arnon Grunberg die ik per post kreeg opgestuurd.

Veel liefs, Susan (ps, als ik onbereikbaar ben, dan weet je nu dus hoe het komt)