Rond half 12 's avonds kom ik aan in Cairns. Op het vliegveld regel ik een shuttlebus die me voor de deur van m'n hostel afzet. Ik wil de deur van het hostel openen en.. dicht. Geen teken van leven te bekennen en ondertussen is het keihard gaan regenen. Sta je dan met je goeie gedrag. En ik had nog wel aangeven dat ik om 12 uur zou komen, zodat er iemand zou zijn bij de receptie. Op de deur hangt een briefje: we zijn dicht maar als je wilt in- of uitchecken, bel ons dan even op het volgende nummer.. Lekker dan, ik heb geen beltegoed meer.. Dan maar bonken op de deur en om me heen kijken of ik iemand op straat zie lopen wiens telefoon ik misschien mag lenen (tough luck nu t met bakken uit de hemel komt vallen). Na een kwartier zie ik twee meisjes iets verderop lopen. Ik ren, met m'n backpack nog op m'n rug, naar ze toe en leg t hele verhaal uit. Gelukkig mag ik van een van de meisjes bellen en lukt t me om de nacht nog in het hostel te slapen in plaats van buiten in de regen. De volgende dag word ik wakker en besluit ik Cairns eens te gaan verkennen. Over de Esplanade loop ik ongeveer een uurtje langs het water. Hier mag je overigens niet in zwemmen, want de kans dat je dat niet overleeft is heel groot. Er zwemmen namelijk krokodillen en dodelijke kwallen. Niet heel gek dus dat ze een nep strand hebben aangelegd waar iedereen veilig in het zwembad kan zwemmen. Op de terugweg van mijn wandeling langs het water kwam ik twee jongens met puppies tegen. Engelse staffords waren t. Ik heb zeker wel een uur met die puppies in het gras gezeten en vond het jammer dat ik ze niet in Nederland was tegen gekomen. Dan had ik ze zeker niet meer teruggegeven. Ik had afgesproken om 's avonds met Tommy (die met Mylene bij de Pasta Company heeft gewerkt) een bakkie te gaan doen. Ik heb t geweldig naar m'n zin gehad in de Woolshed, maar heb Tommy nergens gezien. We waren elkaar misgelopen. De volgende dag ben ik naar de Lagoon (het nepstrand) gegaan en daar kwam ik Tamara tegen. What are the odds? We hebben samen sushi gehaald en op het grasveldje van de lagoon mijn zelfontspanner-app uitgeprobeerd. Het was weer erg gezellig. Terug in mijn hostel was Eske (uit Arnhem) net aangekomen. Ze kwam net terug van het Eclipse festival en ze was er nog helemaal van onder de indruk. We besloten samen onze voucher voor een gratis backpacker meal bij Gilligans in te wisselen. Tijdens het eten kwamen we erachter dat we allebei net klaar waren met de Pabo. Het was erg gezellig, maar we gingen al snel weer terug naar het hostel want Eske was gesloopt van het festival. Ik ging met Enrico uit Florence, die bij ons op de kamer sliep, naar Gilligans. Daar zouden we meeten met zijn twee Italiaanse vrienden. Ik zou die avond een tweede poging wagen om met Tommy een bakkie te doen, maar weer hebben we elkaar niet gezien. Uiteindelijk belandden we weer in de Woolshed waar ik met de Italianen heb gedanst tot het licht aan ging. De volgende dag ging ik alweer door naar Townsville. Eske had me overtuigd om met haar mee te gaan. Na nog geen uur in de bus was ik blij dat ik deze keuze had gemaakt. We hebben gehuild van het lachen met z'n tweeën. Als je me nu zou vragen waarom, zou ik het niet eens kunnen vertellen. Het was toen al duidelijk dat dit de eerste lachbui van velen zou worden..