Profile
Blog
Photos
Videos
Leaving on a jetplane...
3u30: tuut tuut tuut tuut... Tijd om te vertrekken! Met de kriebels in de buik zetten we koers richting Schiphol, Nederland. Aangezien de wegen er op een zondagmorgen verlaten bij liggen (hoe zou je zelf zijn om 4u 's morgens :-) )zijn we goed op tijd op bestemming. Half 7: Daan en Joris zijn er ook, tijd om onze bagage in te checken en nog iets te gaan drinken met familie, vriendje en vriendinnetje. En dan breekt het moment aan waar iedereen tegenop ziet: het afscheid. Met enkele traantjes en vele "Veel plezier daar!"'s trekken we met ons drietjes naar de paspoortcontrole. Aangezien wij brave burgers van het koninkrijk België zijn, was er geen enkel probleem... of toch wel? Bij de security check bleek er toch iets erg verdachts in Daans rugzak te zitten. Daan was er zich blijkbaar niet van bewust dat scharen en handbagage geen goede combinatie zijn. Nadat het gevaarlijke voorwerp was verwijderd konden we onze reis door de luchthaven verder zetten. Ons vliegtuig vertrekt van gate D53 waar algauw duidelijk werd dat we niet de enigen waren die deze dag richting Paramaribo wilden vertrekken. Snel onze plaats zoeken op het vliegtuig, Daan aan het raam, ik in het midden en Joris aan de kant van de gang. Ready for take off! Aangezien we met KLM vlogen, komen we niks tekort, behalve Daan, die zijn uurwerk was vergeten aan de laatste security check en dus uurwerkloos naar Suriname moet. Enkele uren en films later merken we plots dat er toch wel veel commotie is achteraan in het vliegtuig. Waarschijnlijk iemand die was flauw gevallen, dus richten we ons terug op onze films en kijken rustig verder. Dan komt er plots en aankondiging van de piloot. Blijkbaar was die persoon niet flauw gevallen, maar was er wel iets ernstigers aan de gang en was deze persoon drie kwartier geleden overleden. Zoals je wel kan begrijpen, keken wij naar elkaar met een blik van: "Huh??!"
Na een relatief rustige vlucht met niet te veel turbulentie, gaat dan eindelijk terug het 'fasten seatbelt' lichtje aan. Daar zijn de kriebels al weer! Een vlotte landing en de deuren gaan eindelijk open. Onmiddellijk als je het vliegtuig uitstapt, overvalt de hitte en vochtigheid je. Terwijl we richting het hoofdgebouw va de luchthaven, dat er binnen verrassend genoeg heel modern en nieuw uitziet, wandelen, komt het zweet al op ons voorhoofd te staan. Even wachten, ons paspoort laten afstempelen en dan is het echt zover: we zijn officieel in Suriname! Nog een paar noodzakelijkheden later (sim-kaart kopen, geld afhalen, bagage ophalen) staan we buiten en zien we na een tijdje een vrouw staan met een papiertje waarop onze namen staan. Dit moet mevrouw Rozenblad zijn. Na een korte voorstelling vertelt ze ons dat ze nog enkele andere studenten moet opwachten, dus kunnen we al met onze chauffeur Ed naar onze verblijfplaats vertrekken. Op deze rit hebben we ontdekt dat snelheidsbeperkingen niet bestaan in Suriname (of ze houden er toch geen rekening mee) en dat voorrang voor diegene is die het snelst gas kan geven en het meest durft. Ed geeft ons meteen ook al enkele tips en info over Suriname en haar bevolking. Omdat de Kwattaweg oneindig veel zijstraten heeft, die niet altijd even duidelijk aangeduid staan, rijdt onze chauffeur een beetje doelloos rond tot mevrouw Rozenblad to the rescue komt. Onze huisbazin staat ons al lachend op te wachten en brengt ons onmiddellijk naar onze nieuwe thuis voor de volgende drie maanden. Samen met Daan overloopt ze onze inboedel, die trouwens vrij uitgebreid en modern is, en daarna stelt ze voor om ons even rond te rijden, zodat we naar de winkel kunnen en ons een beetje kunnen oriënteren in Paramaribo. Eens terug in ons huisje, is het tijd om ons een beetje te installeren, uitpakken, op ons gemak even tot rust komen. Na een koude, maar zalig verfrissende douche is het dan half elf (plaatselijke tijd, dus half drie Belgische tijd) en is het tijd om in bed te kruipen en te genieten (?) van onze nachtrust.
Wat staat er nog op het programma?
-
Maandag is in Suriname een vrije dag, omdat het Holi Pagwa is, een feest van de Hindoestanen. Uiteraard moeten we hier toch even een kijkje gaan nemen :-)
-
Paramaribo verkennen
-
Dinsdag naar het IOL om met mevrouw Rozenblad af te spreken, vakdocenten te ontmoeten en af te spreken met onze stagescholen.
-
Woensdag of donderdag naar onze stagescholen om te beginnen met observeren.
Voila, ik denk dat dit het zo een beetje is voorlopig, maar geen paniek, er komen regelmatige updates!
Sophia
- comments