Profile
Blog
Photos
Videos
Zaterdag 20 maart 2010 - zondag 21 maart 2010
7u: Harvey was stipt op tijd om ons op te halen met zijn auto. Daarna gingen we een ander Nederlands koppel ophalen en daarna Jos en Jacolien. Toen kon de rit beginnen! Na een uurtje rijden, kwamen we aan de bauxietfabriek aan. Hier werkt Harvey en er tegenover is een bar/taverne, waar we gingen ontbijten. Daarna weer de weg op richting Brownsberg. En ik moet zeggen, deze rit was op momenten nog hobbeliger dan de weg naar Nickerie. Men is in Suriname wel volop bezig met de wegen te asfalteren, maar af en toe schieten ze letterlijk een stukje over. Het kan dus perfect zijn dat je op een stuk asfalt aan het rijden bent, je dan ineens een stuk zandweg tegenkomt en 500m verder alweer op asfalt rijdt. Daarna begon de klim naar boven. Gelukkig voor ons had het niet geregend, want de weg naar Brownsberg is al een uitdaging als hij droog ligt. Langzaam maar zeker kronkelden we steeds hoger. Harvey manoeuvreerde de auto de berg op tot we op een bepaald moment begonnen slippen. Ik kan je erbij vertellen dat op dat moment je hart even stil staat! De auto begon richting afgrond te schuiven, maar gelukkig was de rand hoog genoeg, zodat de auto er niet over kon. Even dachten we dat we te voet verder zouden moeten. Maar na twee duwtjes konden we weer verder. Aangekomen op de top, deden we onze 'wandelschoenen' aan en vertrokken we op pad. We zouden een vier uur durende wandeling maken, eerst naar de Irene-val en dan naar de Leo-val. Dit zijn twee watervallen die echt prachtig zijn! Het water komt naar beneden met een ongelooflijke kracht en het water is zelfs drinkbaar. Onderweg kwamen we onder andere een zwart-gele kikker tegen, een slang, telefoonbomen (gigantische bomen met een soort holle stam zodat als je er op slaat met een tak, het geluid kilometers ver te horen is) en zelfs een jong brulaapje dat uit een boom was gevallen.
De tocht was een goede oefening voor onze uithouding, het vele stijgen en dalen was met momenten wel een uitdaging. Mijn motto is dan ook: "Traag maar zeker!" Na onze wandeling met verfrissende tussenpozen, was het etenstijd. Wat een feestmaal! We kregen een buffet voorgeschoteld met allerlei Surinaamse lekkernijen. Daarna wandelden we nog tot een uitkijkpunt, waar we zicht hadden op het Brokopondo-stuwmeer. Dit meer werd in de jaren vijftig aangelegd en is even groot als de Nederlandse provincie Utrecht. Ook kregen we een troep brulapen te zien. Echt alle dieren hebben zo'n felle kleuren! Daarna wandelden we terug naar de auto en was het tijd om aan de afdaling te beginnen en richting Stoneiland te vertrekken. Het had vlak voor we vertrokken nog even hard geregend, maar wij gingen er van uit dat naar beneden gaan altijd makkelijker is dan naar omhoog gaan. Fout gedacht! Op een bepaald moment begon de auto te slippen in een diepe geul en schoven we verder tot de onderkant van de auto zich muurvast had gezet. Hoe zouden we hier uit geraken? Al gauw werd duidelijk dat er geen beweging in te krijgen was. Gelukkig hoorden we plots een bus naderen. Onmiddellijk sprong iedereen er uit om ons ter hulp te komen. Spijtig genoeg zijn Surinamers niet zo heel goed in beslissingen nemen en werd er dus veel over en weer gepraat, maar weinig nuttigs gedaan... Tot een Nederlander (tja...) met het idee kwam de auto op te heffen en op de juiste plaats te zetten. En ja hoor: met z'n tienen kregen ze de auto weer op het juiste spoor en konden we na een uurtje vertraging terug vertrekken. Een half uurtje later kwamen we dan aan op Stoneiland. Eigenlijk is dit geen eiland, maar een schiereiland. Onze hut waar we zouden overnachten, lag net naast het water. Na alweer een geweldige maaltijd (ja, Surinamers doen niks liever dan eten) konden we nog een beetje 'chillen'. Voor het slapengaan zaten we rustig buiten naar de sterrenhemel te kijken. Wat een pracht! Zo'n sterrenhemels zie je niet bij ons! Toen was het tijd om te gaan slapen, want morgen zou weer een goedgevulde dag worden.
Na het ontbijt en de nodige opfrissingen, was het daarna tijd om te gaan varen op het Brokopondo-stuwmeer. Vooral de Surinamers het lieten onderlopen, hebben ze niet de moeite genomen alles weg te halen. Gevolg: de bomen steken boven het wateroppervlak uit, wat het navigeren soms wel bemoeilijkt. Harvey vertelde ons dat er zelfs nog een volledig intacte kerk onder het water staat. Na een tijdje kwamen we bij een eilandje waar we stopten om te zwemmen, uit te rusten,... Op de terugvaart naar Stoneiland kwamen we langs een plaats waar mensen goud zoeken. Soms vinden ze helemaal niks, maar soms vinden ze zo'n 10 gram goud op een week. Ook kwamen we enkele sleepboten tegen die de gekapte bomen vervoerden.
Na de lunch zetten we dan koers richting Paramaribo en waren we om 16u alweer thuis.
- comments
elskop sophiaaaaaa!!!! kwist nie da ge nen blog had??!! zaaalig! tziet er daar allemaal super uit, ook wel vermoeiend en leerrijk precies! Hier ist leventje weer heel chill, doen wat we willen: ideaal! hou u daar goe, nie teveel ziektes opdoen, goe les geven, u vooral amuseren! vele knuffels! Els