Profile
Blog
Photos
Videos
Salamaleicum, (de groet in het Arabisch)
Donders daar sta je dan, half twaalf 's nachts met je goedgedrag, fiets aan de hand en op een boot naar Marokko.
Het eerste obstakel begint al snel: een roltrap, het scheelt dat ik er al 3 keer ervaring mee heb ik nl. in Barcelona. De fransen hebben er meer problemen mee Sandrien doet het nog wel goed maar Loduwiek wil het ook nog filmen. Tja dat gaat helaas niet dus rolt hij een behoorlijk stuk naar beneden en wipt de rest van de passagiers eraf. Eindelijk boven wordt ons vriendelijk verzocht de fiets op het autodek te zetten. Dus voor niks de roltrap overleeft en we proppen ons vervolgens in een lift naar beneden. Even later begaan we weer een blunder door ons laatste biertje te willen nuttigen. We trekken hem open maar al bij het tsssss geluid krijgen we allemaal boze gezichten ! Het had immers net zo goed Cola had kunnen zijn. Volgens mij hebben ze een zesde zintuig, en we spoedden ons naar buiten, we vermoedden al dat het niet op prijs gesteld zou worden maar zo erg. De Middellandse zee die voor mijn gevoel niet meer was dan een groot uitgevallen meer, is vannacht onstuimig. Ik hoef mij amper om te rollen, dat gaat vanzelf. Respect broer dat jij het 5 weken lang doet. Je had me trouwens de tip wel kunnen geven dat je vooral niet naar een wc moet gaan want die zit vol met zieke mensen.
Die morgen rijden we tussen de opgepakte auto's (elke ruimte is benut en soms het dak ook) het schip af. Daar sta je dan in Marokko maar het lijkt nog steeds op Spanje. Eerst maar eens naar de douane die is zoals te verwachten was, chaotisch echt Afrikaans (vechtende. illegaal over het hek klimmende mensen) Na 2,5 uur wachten sta ik een stempel rijker aan de juiste kant van het hek. Het is zo Afrikaans: de chaos, stank, herrie en hitte maar het voelt op een of andere manier erg bekend. Vreemd het is zo dichtbij maar de wereld is zo anders dan we gewend zijn, ik ben er dol op. De eerste dag rijden we wat verdwaald rond. We gaan naar Nador, links de heuvels in over de R610. Hoe dat is? Woest, heet, leeg, dor maar boven al mooi en de reacties van de mensen is misschien wel het leukste: elke auto die ons inhaalt toetert, hevig schreeuwend uit het raam en de duimen gaan omhoog. De mensen langs de weg reageren net zo, op hun gezichten zie je de verwondering. Die avond slapen we in onze tentjes een paar 100 meter van de grote weg, ergens op een landweggetje. Vol met impressies vallen we vroeg in slaap, het is om 8 uur al muisstil in de tentjes.
Wanneer we de volgende ochtend naar de grote weg toe rijden, komen we een groep vrouwen tegen, ze kijken ons aan als of we van mars komen. Op de kaart ziet de weg er veelbelovend uit want hij slingert enorm rond de bergen. De fransen vinden het gek dat ik het tof vind om als een woeste berggeit hijgend de bult omhoog te stijgen. Eigenlijk weet ik het zelf ook niet goed, misschien omdat we ze in Nederland niet hebben of dat het de uitdaging is, geen idee? We komen op 1300m, het is zwaar door de temperatuur maar misschien nog wel het meest door de stinkende auto's want van een roetfilter hebben ze nog niet gehoord. Het is soms zo erg dat je de achterkant van de auto niet eens kan zien, wat doe je dan snorkelen of de adem zo lang mogelijk inhouden tot het weg is. De natuur is zo verschillend, van lichte woestijn in het dal naar groene bossen in de hoogte. Die avond kamperen we dan ook in de bossen op 950m hoogte en donders het is koud.
De regel van het klimmen blijft gelukkig altijd gelden: als je klimt ga je ook na beneden. Die morgen beginnen we met een heerlijke afdaling naar Taza, hier kopen we wat dingen voor de lunch en het avond eten. We leren de prijzen steeds beter kennen, voor ons gevoel werden we de eerste dagen flink afgezet. Ze hebben hier de dirham, 1 euro is 11 dirham. jammer genoeg tellen ze hier in het Frans, iets waar ik niets van snap. De route van die dag gaat door het natuurpark ten zuiden van Taza. En jawel hier krijg ik mijn eerste lekke band bij een kilometerstand van 3700km. De rest van de dag klimt de weg gestaag door totdat we bij een meer aan zouden komen, helaas er zit geen water in.
We zetten de tent op maar om 17.00 uur voelt het al koud aan. Stom, daar zit je dan met je 2 seizoenen slaapzakje op een hoogte van 1400m. die nacht breng ik door met twee paar sokken, broeken en truien en nog is het eigenlijk niet genoeg.
Ik heb die nacht met moeite overleefd, de volgende morgen klimmen we door naar 1600m en moeten we in de volle regen een afdaling doen. De fransen zijn goed voorbereid en doen handschoenen, muts en van alles aan. Helaas ben ik van zonnig Afrika uit gegaan. Met geen gevoel meer in handen en voeten daal ik af. Gelukkig moeten we om de 5 a 10 km wachten voor een kudde schapen of geiten die deze berg blijkbaar zien als hun thuis. De herders hebben een gezicht alsof ze een marsmannetje zien. Jammer genoeg reageren de honden hier anders op en gaan vol in de aanval. Gelukkig hebben de fransen een sonisch geluidding mee die de honden afschrikt. Dit is echt een must, ik fiets dan ook tussen de twee honden afschrikkers in. Hoe verder we dalen hoe beschaafder de wereld weer wordt. De stinkende auto's komen weer terug samen met het warme weer. Die avond zetten we ons tentje op in een olijfboomgaard nadat Sandrien hier toestemming voor heeft gevraagd aan de boer die met zijn ezel even een uitstapje doet. Ik denk dat hier bijna net zoveel ezels als mensen wonen en ze zijn nog slim ook want soms kijken ze je aan: heb jij voor die bagage geen ezel nodig joh en dan lachen ze je uit iiiiiiaaaaa.
De boer kijkt vol verbazing hoe wij in no-time ons basiskamp opzetten en in de tent kruipen om te koken want het regent weer eens grrrr , al voor de derde dag.
Even later komt de boer helemaal verzopen terug met een emmer waarin olijfbrood, olijfolie, olijven en heerlijke mierzoete muntthee. Die morgen willen we snel de emmer terug brengen maar er staan 3 extreem valse honden op wacht, langzaam schuifelen we terug voor de hondenpieper. Met deze in de aanslag bereiken we de boerderij. We komen we hier niet meer vandaan, worden warm onthaald met allerlei lekkers en we moeten verplicht blijven voor de lunch. Ondertussen krijgen we een rondleiding door het huis en het dorp, krijgen traditionele kleding aan en worden er honderden foto's gemaakt. Eindelijk zijn we om 16.00 uur toch onder weg naar Fez. Hier ben ik nu in het hostel "funky Fes" om mijn reisplan nieuw leven in te blazen en alle indrukken even een plaatsje te geven want de laatste week is wel heel intensief geweest,
Maleikum sala, Riekus
- comments
Titi Wat goed Riekus helemaal in Marokko en nog spannend ook. We zijn klaar met de bloemen het is nu opruimen. Groetjes Arend&Titi
Pieter Zalig stukje tekst over je belevenissen in Marokko. Het doet me verlangen er ook al te zijn. Is voor binnen paar weken... Hasta la vista Pieter
Frans Wat een unuieke ervaring waar je je leven lang met trots op terug kunt kijken.