Profile
Blog
Photos
Videos
Expats en Kecak
Je ziet het eigenlijk meteen al, een toerist die drie of vier weken door Bali reist, iemand die langere tijd onderweg is en Bali aandoet of een westerling die zich hier heeft gevestigd. Vooral de outfit van mensen verraad de lengte van hun aanwezigheid in Ubud, verder ook de stijl van brommerrijden, een verbrande huid ja of nee en het koopgedrag.Hier in Ubud zijn nogal wat westerse expats aanwezig. Schuin tegenover onze slaapplek bevindt zich een eettentje genaamd Kafé, vrij toepasselijk, en het ziet er nogal westers uit met Balinese invloeden en in ieder geval Balinees personeel. Gedurende de hele dag is het er gezellig druk en dat heeft zonder enige twijfel te maken met het heerlijke eten dat ze op de kaart hebben. Niet zomaar Balinese maaltijden maar allerlei gezonde zorgvuldig samengestelde salades die in de Balinese keuken niet te vinden zijn, en overheerlijk smaken.
Dat het zo biologisch is heeft veel te maken met de spirituele sfeer in Ubud en Kafé is onderdeel van de yogabarn, waar Mark yoga volgt. Vele westerlingen komen hier tesamen om met elkaar ervaringen te delen over de zoektocht naar hun eigen ik en balans. Het prikbord in het Kafé hangt boordevol met allerlei yoga lessen, retraites, spa's, meditatiecursussen en healings. Het walhalla voor mensen die eens dieper willen gaan dan saté ayam of gado gado. Het is zelfs mogelijk om complete detox te ondergaan en jezelf compleet te reinigen en ik moet zeggen dat Ubud daar geen slechte plek voor is, in de kalmte tussen de rijstvelden in alle rust. Ik kan me voorstellen dat mensen enkel hiervoor naar Bali komen. In veel reisgidsen worden compleet verzorgde trips naar hier dan ook aangeboden inclusief de meest luxe verwennerij die je je maar kunt voorstellen. Wij pikken datgene mee waar we ons goed bij voelen maar detox zit niet in ons programma want wij genieten graag van het lokale eten.
Als wij een maaltijd nuttigen raken we in gesprek met een Engelse vrouw die hier samen met haar man en dochtertje zit te eten. Al snel wordt ons duidelijk dat ze in Ubud woont en ze vertelt dat ze twee huizen aan het bouwen zijn om te kunnen verhuren. Verder is de man druk met de export van allerlei artikelen naar het westen en wat de vrouw verder nog doet wordt niet helemaal duidelijk. Als we verder kletsen horen we van haar dat de eigenaar van Kafé uit Amerika komt en aan de bediening en efficiëncy waarmee bestellingen worden opgenomen en het tempo waarmee het eten verschijnt hadden we al zo iets verwacht. De yogabarn is ook naar Amerikaans idee en de vele westerlingen die er komen brengen flink wat roepies in het laadje. De eigenaar blijkt niet uit te zijn op het maken van geld aangezien hij tal van ontwikkelingsprojecten steunt en heeft opgezet. De man woont samen met zijn Balinese vrouw in Ubud en heeft deze goedlopende tent en de yogabarn opgezet die bijdragen aan de economie van Ubud. Even snel rekenen leert ons dat bij een yogales gemiddeld in anderhalf uur toch zo'n 1,8 miljoen roepies worden verdiend, wat zo'n 130 euro is. Een bedrag waar de gemiddelde Balinees van zou dromen om dat in anderhalf uur te kunnen verdienen.
Dat de expats hier niet allemaal zo actief zijn in de gemeenschap is wel duidelijk want we spreken later nog met een Nederlander die een appartement heeft en om de twee maanden terug komt naar Bali om lekker te genieten van het eiland. Voor de duidelijkheid, geen gepensioneerde kerel, maar een begin vijftiger met een eigen bedrijf en in dit geval ook voldoende roepies of liever gezegd euro's. Hij vraagt ons dan ook of we in al die tijd dat we onderweg zijn nog in Nederland terug zijn geweest en als we dat ontkennen zegt hij ons "dat zijn de echte bikkels". Wij vinden het wel meevallen, en zijn stijl van leven is ook niet erg onaantrekkelijk. Begin september "moet" hij weer terug naar nederland omdat hij een klus heeft aangenomen, reclamefoto's maken voor Siemens.
Tijdens de ritjes met de brommer door de minder drukke gedeeltes net buiten Ubud, zien we ook dat er nogal wat expats zijn neergestreken. De bouwstijl van de huizen ziet er opvallend anders en degelijker uit dan van de Balinezen zelf die vooral het hoognodige en op zijn minst praktisch bouwen en ………..stukken kleiner. Dat niet alles hier even gemakkelijk gaat is ook welbekend, want regels en corruptie lopen hier dwars door elkaar heen. Ik vraag me af hoe de Balinezen aankijken tegen al die westerlingen die zich hier vestigen, grond en of huizen pachten. Eigenaar worden van grond is volgens mij niet mogelijk omdat het vaak een familiaire kwestie is waarbij grond het liefst in de familie moet blijven. In het boek van Elizabeth Gilbert, "eten, bidden en beminnen" , staat in het laatste gedeelte een mooi verhaal over het reilen en zeilen van de Balinezen en de invloed van hun cultuur daarop. Het is trouwens helemaal een mooi boek, (thanks Toos), en ik ben niet de enige die dat vind. We hoorden hier dat het verfilmd wordt en dat Julia Roberts de hoofdrol gaat spelen. Eind augustus worden hier in Ubud opnamen gemaakt voor de film dus wie weet laat ik Julia haar handtekening op mijn onderrug zetten. Er wordt nu al gespeculeerd over de tweeling van Julia en of ze die mee zal brengen. Men zal het gaan merken zodra het zover is. Om een rustige verblijfplaats te vinden voor haar en de rest van crew zal niet zo'n probleem zijn want ondanks de drukte in het centrum, is het buitengebied van Ubud echt heerlijk relaxt.
Nu er zoveel expats in Ubud wonen vraag ik me af of het niet een beetje een westerse enclave aan het worden is. In tegenstelling tot Wim in Guinobatan op de Filipijnen, wemelt het hier van de blanken. Wim is compleet ingeburgerd, spreekt de taal, kent het meerendeel van de gebruiken en leeft als een Filipino. De expats in Ubud lijken hun westerse leven hier voort te zetten maar op een aangenaam laag tempo. Hopelijk treffen we nog eens iemand waar we wat uitgebreider mee kunnen kletsen over het leven van de expats hier.
De Balinezen proberen in ieder geval op alle mogelijke manieren hun geld te verdienen, dagelijks wordt ons zo'n dertig keer gevraagd of we transport nodig hebben en tegen de avond wemelt het van de lokalen die een ticket voor een dans of muziekvoorstelling aan ons proberen te verkopen. De setting van deze dansen is betoverend, want Ubud is vergeven van de tempels, groot en klein, en daar vinden de voorstellingen plaats. Tegen de avond, als het begint te schemeren, worden plastic stoeltjes opgesteld, verkleden de lokalen zich in traditionele kleding, installeert men het licht en is een tempel ineens veranderd in een openluchttheater.
Vandaag slaan we het aanbod voor een kaartje niet af en gaan naar de welbekende "Kecak en fire dans". De kecak is een traditionele dans die door meer dan honderd dansers en zangerswordt uitgevoerd. Er worden geen muziekinstrumenten gebruikt, de zang en het handgeklap van de overwegend mannen is de muzikale begeleiding van de voorstelling. Het verhaal dat wordt opgevoerd, vertelt de legende uit de Ramayana, één van de grote heilige Hindu boeken, over prins Rama en zijn prinses Sita. De slechterik Rawana lokt prins Rama weg met een gouden "deer" en neemt prinses Sita mee naar een schuilplaats. Hanuman, de apengod, vertelt Sita dat Rama haar probeert te redden en geeft haar de ring van Rama. Als Rama eraan komt wordt hij door een slang omstrengeld, maar weet hij zich te bevrijden met behulp van Garuda, een mythische mens-vogel figuur. Uiteindelijk komt Sugriwa, de koning van de apen, met zijn apenleger en na een groot gevecht wint het goede van het kwade en keren Rama en Sita samen terug naar huis.
Alle beschreven figuren in het spel zijn fantastisch gekleed in kleurrijke kostuums, en een grote groep van Balinese mannen gekleed in de zwart wit geblokte sarongs, ( genaamd kain poleng waarbij het zwart 'slecht' en het wit 'goed' voorstelt), zorgen voor het geluid en handengeklap tijdens het spel. De mannen omsluiten het toneel en beelden daarnaast ook nog de verschillende sferen in het stuk uit door afwisselend te staan, zitten, liggen en te zwaaien met hun armen. Mark en ik genieten van de voorstelling en doet ons terugdenken aan een soortgelijke voorstelling in Cochin in India.
Na de kecak dans volgt nog de vuurdans, die met recht de vuurdans mag worden genoemd omdat iemand op zijn blote voeten door de brandende kokosnoten danst. Na de dans zijn de voetzolen zwartgeblakerd, maar hij heeft er schijnbaar niet echt veel mee geleden. De omkleding van de vuurdans is weer even mooi als de kecak dans, met mooie kostuums en het gezang van de mannen en in dit geval ook vrouwen. Twee jonge meisjes voeren ook nog een typisch Balinese dans op en je kijkt je ogen uit naar alle pasjes en houdingen van hoofd, vingers, ogen, heupen etc. Allemaal zeer geraffineerd en ik stel me zo voor dat de meisjes toch flink wat uren hebben moeten oefenen voordat ze deze dans onder de knie hadden. Chapeau !!
Anderhalf uur duurde de voorstelling, dus ik heb weer even wat tijd nodig om de rug te rechten en niet als een debiel krom te lopen, maar….. na een minuut of tien zie ik er weer normaal uit en gaan we op weg naar een lekker eettentje om wat te eten en…..te liggen.
Weer een heerlijke dag in Ubud, waar wij het supergoed naar onze zin hebben en van alles zo lekker meepikken tijdens ons verblijf hier. Morgen komen Arien en Susan deze kant op en we kijken er naar uit om hen te zien en bij te kletsen.
- comments