Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand = 47.532 + 100 = 47.632 km
Jos en Kitty zijn twee reizigers die we in China voor het eerst ontmoet hebben en die ook een jaar lang onderweg zijn. Hier in Ubud treffen we elkaar weer en zij gaan in september al naar huis. Ze reizen eerst nog een stukje door Indonesië vervolgens naar Singapore en dan naar Amsterdam. Tijdens een brommertochtje een paar dagen geleden zijn we naar het noorden van Ubud getuft en hebben daar genoten van de mooie rijstvelden en we hebben afgesproken om in het huisje waar Jos en Kitty verblijven te gaan lunchen. Ook Jos en Kitty zijn nu al een tijdje in Ubud, genieten van de mooie omgeving en doen lekker rustig aan. Door de rugproblemen van Jellie willen we het rustig aan doen, maar ook zonder die problemen is het lekker om langer op een plek te blijven, je 'eigen' stekkie te hebben en even niets te hoeven regelen. Tijdens de lunch bespreken we het plan om Mount Batur te gaan beklimmen. Op verschillende plekken in Ubud kun je deze tour boeken. Je moet er wel vroeg voor opstaan want het is de bedoeling dat je voor zonsopgang boven bent voor het mooiste uitzicht. We besluiten om de volgende dag samen een paar bureautjes te bezoeken en de dag erna te gaan.
Inmiddels is het al vier uur en Jellie en ik besluiten nog naar Goa Gajah (de olifanten tempel) te rijden ten zuiden van Ubud. Eenmaal aangekomen begint de zon al onder te gaan en worden de marktkraampjes al opgeruimd. Gelukkig is de tempel zelf 24 uur per dag open. We lopen naar beneden en komen in een oerwoud achtige omgeving terecht. Nog verder naar beneden zien we de tempel en de fontein aan de voet van een giga hoge boom. Voordat we naar binnen gaan moeten we een kaartje kopen en krijgen we een sarong uitgereikt. Ik sla de sarong op een simpele manier om, maar de dame die de sarongs uitgeeft is het er niet mee eens en laat met een grote lach zien hoe het wel moet. We kijken rond en het is een mooie serene plek. Omdat het laat is zijn er nauwelijks andere bezoekers. We besluiten wat verder door te lopen want er staan ook bordjes die wijzen naar het Yeh-Pulu reliëf, een stukje verderop. Onze wandeling begint op een serieuze oerwoud tocht te lijken. Links van ons zien we in de diepte een riviertje lopen, het pad is smal en de begroeiing steeds dichter. Mariëlle en ik genieten hiervan. Tijdens onze reis hebben we gemerkt dat we vooral tijdens lange wandeltochten ons het meest bij elkaar voelen en we allebei optimaal in ons element zijn. In tegenstelling ook tot een wandeling door Ubud zelf, geeft deze wandeling voor Jellie weinig rugproblemen. Na een kwartiertje sjouwen komen we bij een rustplekje waar een vriendelijk vrouwtje ons verteld dat het reliëf nog 2 k (ze zal wel kilometer bedoelen) weg is. Het begint echter ook donkerder te worden en omdat we niet weten hoe het terrein er verderop uitziet besluiten we terug te wandelen. Bij het verlaten van de tempel geven we de sarongs weer af, en de man die het geld inde vraagt aan mij of ik Mariëlle niet wil inruilen voor zijn zuster. Volgens mij niet zo'n goede deal, hoewel zijn zus een goedlachse vrouw is. Ik vertel hem dat wij niet zonder elkaar kunnen en met een lach beklimmen we de trappen naar boven naar ons brommertje.
De volgende dag sta ik vroeg op (half acht) om de dag goed te beginnen met een yoga les. Yoga is big business hier in Ubud en bij de yoga barn kun je de hele dag door diverse yoga varianten beoefenen. Ik hou het bij hatha yoga die ik samen met Mariëlle ook in Nederland al een aantal jaren gevolgd heb. In de yoga barn zijn er twee varianten die je kunt volgen, de klassieke hatha yoga en de moderne variant. De eerste keer heb ik een les in de klassieke variant gedaan. De docente begeleid goed, gebruikt de klassieke Sanskriet namen, en geeft strak aan hoe je met je ademhaling om moet gaan tijdens de verschillende posities. De keer daarna ben ik naar een les gegaan in de modernere hatha variant. Hier werd de yoga gegeven door een jongere vrouw, heel atletisch, vol van jing en jang, de zon en de maan, maar deze les sprak mij veel minder aan. Begin ik soms oud te worden? Maakt niet uit, ik kies wat voor mij het beste voelt dus ga ik ook vandaag naar een les klassieke hatha yoga. De les lijkt veel op de vorige les en dat is prettig want op deze manier kan ik de posities steeds beter onder de knie krijgen. Ik vouw mezelf dubbel en voel alle pezen en gewrichten oprekken. Bij de evenwichts posities merk ik dat het moeilijk is om gefocusd te blijven. Ik sta te trillen als een rietje en moet een beetje smokkelen om niet op mijn snoet te vallen. Een beetje jaloers kijk ik naar klasgenoten die schijnbaar moeiteloos op een been staan, het andere been horizontaal naar achteren gestrekt en de armen naar voren gestrekt. Niet goed natuurlijk. Bij yoga hoor je uit te gaan van je eigen mogelijkheden en je eigen kracht. Maar toch… Aan het einde van de les komen nog een aantal 'phrana jama', ademhalingsoefeningen en daarna de ontspanning waar ik erg goed in ben. Tevreden en totaal relaxed wandel ik terug naar ons heerlijke slaapplekje.
Jos en Kitty zijn inmiddels aangekomen en gedrie-en gaan we op zoek naar een plek om de wandeltocht naar Mount Batur te regelen. Toevallig komen de buren van ons slaapplekje net terug van dezelfde tocht die wij willen gaan maken. Het was erg leuk en ze hadden het geregeld bij het internetcafé vlakbij. We hoeven dus niet lang te zoeken en voor dezelfde prijs als onze buren spreken we af om de volgende ochtend om 3 uur bij het internetcafé te vertrekken.
De wekker loopt om kwart over twee af en mijn ontbijtje bestaat uit een kop koffie een broodje en een appel die ik gisteren nog gekocht heb. Even voor drieën komen Jos en Kitty op de scooter aanrijden en gaan we naar het internetcafé waar een auto staat te wachten. De chauffeur is erg wakker en vertelt van alles tijdens de rit. Ik let niet zo heel goed op en na een uurtje arriveren we aan de voet van de vulkaan. We zijn zeker niet de enigen, meerdere auto's staan er al en er komen er steeds meer bij. We worden voorgesteld aan de gids die ons de berg op zal helpen. Gewapend met zaklampen begint onze tocht. Eerst wandelen we nog een stuk over vlak terrein maar daarna begint de stijging. De gids loopt voorop daarna Jos, Kitty en dan kom ik. Het terrein is wisselvallig, dan weer harde ondergrond, dan weer een stukje vlak, dan is het weer zo steil dat je echt moet klimmen en op sommige stukken is de grond zo zanderig dat je het gevoel hebt alsof je tegen een duin omhoog loopt. We houden een flink tempo aan en halen onderweg verschillende andere wandelaars in. Het is pittig maar heerlijk. Omdat het nog steeds pikkedonker is kijken we vooral naar de grond om te zien waar we onze voeten kunnen neerzetten. Als ik opkijk zie ik vooral de hakken van de bergschoenen van Kitty of ik word verblind door de felle zaklantaarn van de gids. Na twee kleine adempauzes komen we bij een hut waar de gids vertelt dat de grootste klim achter de rug is. Als we naar beneden kijken zien we de lichten van verschillende andere wandelaars ook langzaam de berg opkomen, het is een mooi gezicht. De gids vraagt of we hier willen ontbijten, maar we kunnen ook nog verder, naar de echte top. Omdat het nog vroeg is besluiten we door te gaan naar de echte top waar bovendien thee en koffie te verkrijgen is. We wandelen nog een half uur en dan zijn we er. Ik ben flink bezweet en het waait flink. Gelukkig heb ik een droog T-shirt meegenomen dus ik trek gauw wat droogs aan om weer warm te worden. Jos en Kitty zijn echte berggeiten dus voor hen was de klim gemakkelijker. In eerste instantie is het nog flink donker, maar na een kwartier - half uur kun je zien dat het lichter begint te worden. We kunnen steeds verder kijken. In de verte worden de bergen van Lombok en de omtrekken van Mount Agung (de hoogste berg van Bali) zichtbaar. Er arriveren nog steeds wandelaars. Uiteindelijk denk ik dat ongeveer 30 man vanaf dit punt naar de zonsopgang kijken. Onze gids heeft ondertussen het ontbijt klaargemaakt. De eieren en de bananen zijn gekookt in een gat in de grond dat verhit wordt door de gassen van de vulkaan waar we bovenop staan. De banaan wordt op een boterham gesmeerd, we krijgen een ei en nog wat druiven. Heerlijk. Met een warm kop thee in de hand geniet ik van het uitzicht en de zonsopgang. Beneden zien we het meer, in de verte rollen wolken de berg omhoog. De lucht verandert van zwart in oranje. Als de tip van de zon doorbreekt verandert het oranje in geel en de dag begint. We fotograferen er flink op los en ik maak een paar filmpjes zodat Jellie kan zien wat ik beleef.
De snelste manier om terug te komen is door dezelfde route terug te lopen. We kunnen ook over de kraterrand lopen en een langere afdaling maken. We zijn weer helemaal uitgerust dus we kiezen voor de langere wandeling. We lopen over een smal pad waar je even geen hoogtevrees moet hebben. Ik zeg tegen Kitty dat de tocht omhoog gelukkig niet over dit smalle pad was. Kitty wijst me er vrolijk op dat we dat helemaal niet weten omdat het pikkedonker was! Het is weer genieten van dit prachtige uitzicht. Mariëlle had ontzettend graag mee gewild maar deze bergtocht is onmogelijk als je last hebt van je rug. Na een afdaling van ruim een uur zijn we weer bij de auto. We rijden terug naar Ubud en de chauffeur heeft nog steeds van alles te vertellen. Ik kijk naar de achterbank en zie dat Jos slaapt en Kitty lijkt ook die kant op te gaan. Als ik zelf even mijn ogen dichtdoe zijn we ineens in Ubud. Mariëlle zit al te wachten met het ontbijt en luistert naar het enthousiaste verhaal van onze tocht. Na het ontbijt ga ik douchen en even liggen. Deze dag doe ik geloof ik maar even verder niets meer.
Vandaag is het vrijdag 21 augustus. We zijn nu 311 dagen weg, 34 dagen in Indonesie, 15 dagen in Ubud en nog 'maar 44' dagen voordat we naar huis vliegen. Waar voor veel Westerlingen 44 dagen een extra extra lange vakantie zou zijn is het voor ons het laatste stukje van een fantastische één jaar lange reis en komt het einde in zicht. Binnenkort gaan we iedereen weer zien, onze familie, onze vrienden, onze buurt, onze kat en ons huis. We missen de mensen die we in Nederland om ons heen hebben en Mariëlle en ik hebben er allebei veel zin in om weer op ons eigen stekkie te kunnen zijn.
Tot binnenkort!
PS: voor de liefhebbers, de reis van Jos en Kitty is te volgen via http://www.offexploring.com/joskittyaroundtheworld
- comments