Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand = 47.257 + 275 = 47.532 km
Genieten in Amed en Ubud
Na een dag of elf in Lovina werd het tijd om weer eens te verkassen naar een nieuwe plek. Aangezien we inmiddels geen volledige backpacktoeristen meer zijn, regelen we een prive auto met chauffeur om ons naar Amed te brengen, een strandplek aan de oostkust van Bali. We spreken een prijs af met een mannetje de avond ervoor en zeggen hem dat we om 10.00u willen vertrekken. Geen probleem en de volgende dag na ons ontbijt in Lovina pakken we onze tassen en begeven we ons richting receptie om op onze chauffeur te wachten. De avond ervoor stond de minibus keurig netjes aan de overkant van de straat en was er niets mis met de wagen. Als de chauffeur bij de receptie zijn busje parkeert, komt hij direct naar ons toe om zich te verontschuldigen, want de achterruit ligt aan diggelen. Hij heeft een mango boom geraakt toen hij achteruit reed en nu bestaat het glas uit wel duizenden kleine stukjes. Verder is het raam ook inmiddels voor het grootste gedeelte uit de sponning dus is het een busje met natuurlijke airco geworden. Wij vinden het niet zo'n goed idee om met dit busje naar Amed te gaan rijden en de chauffeur begrijpt gelukkig onze bedenking. We bedanken hem en gaan op zoek naar ander transport. Er lopen hier veel toeristen rond dus een ritje is zo weer geregeld en dus zitten we een half uurtje later in een andere wagen die ons naar Amed brengt.
De meesten toeristen die we treffen vertellen allemaal dat het zo geweldig druk is in Amed en het dus verstandig is om vooraf iets te boeken. Wij zijn daar niet zo van dus gaan we op de bonnefooi. Niet dat Amed groot is overigens, vooral een uitgestrekt gebied aan het strand met de nodige slaap- en duikplekken. Maar als we een paar plekken hebben gecheckt blijkt toch inderdaad dat andere toeristen ons voor waren en wij niet kunnen slapen. Maaaarrrrrrr…….. natuurlijk vinden we weer iets, weliswaar een beetje te duur maar voor één nacht is dat geen punt. We droppen onze spullen en gaan eerst maar even op pad om alvast een andere plek te regelen voor de rest van de tijd dat we hier zullen blijven. Aangezien het hier één groot duikparadijs is, verwachten we hier wel even te blijven en we vinden een leuke rustige plek, mét een zwembadje recht aan het strand. Ook hier is het strand zwart van lavazand en de rust is weer heerlijk, zonsondergangen waar je U tegen zegt en heerlijk om langs het strand te struinen op zoek naar mooie schelpen. Ons slaapplekje heeft maar zes kamers, of eigenlijk 4 luxe halve huizen en twee losse kamers waar wij er eentje van bewonen. Eerst even een hapje eten nu en daarna wordt het tijd voor onze speurtocht naar een goede duikschool. Er zijn er genoeg en na het eten stappen we er bij een paar naar binnen. Eigenlijk is ons gevoel bij de eerste al meteen erg goed, Adventure Divers van een nederlands stel, met verder Balinese dive masters. Goed georganiseerd, klein, een leuke sfeer en prima materialen. Na nog een paar andere scholen te hebben bezocht gaan we terug naar Ian, de eigenaar en vertellen hem dat we over twee dagen willen gaan duiken. Ik heb verteld dat mijn rug niet in orde is en of ze me extra willen helpen bij het aan en uit trekken van mijn uitrusting. Geen enkele probleem en ik merk dat Ian professioneel en serieus is en dus heb ik er vertrouwen in. Mark kan niet wachten en de glimlach op zijn gezicht spreekt weer boekdelen. Soms ga je bijna denken dat hij een vis is, want duiken zit hem in de genen.
Ondanks mijn hernia, ging het snorkelen bij Menjangan eiland erg goed dus wil ik in ieder geval proberen om een duik te maken en kijken hoe het gaat en daarna zie ik wel verder. Als we onze eerste duikochtend aankomen bij de duikschool, begint mijn bloed sneller te stromen, want het is leuk om weer eens iets actiefs te gaan doen, dat hebben we nu al geruime tijd niet gedaan en ik heb er veel behoefte aan. We rijden met de bus en nog een stuk of 8 andere duikers richting Tulamben om daar twee duikplekken te bezoeken, "drop off" en "coral garden". Mark trekt zijn pak aan en bereid zich voor en ik doe hetzelfde met hulp van Mark en Brata, onze divemaster, eentje voor ons tweetjes. Hij weet van mijn rug dus word ik perfect geholpen en hoef ik niets te tillen. Mijn uitrusting ligt inmiddels in het water, het is een duik vanaf het strand, en ik word geholpen bij het aantrekken daarvan en ook mijn vinnen hoef ik niet zelf om te doen. De duik is geweldig mooi en ik heb niet echt last van mijn rug, je zweeft zo heerlijk gewichtloos bijna door het water en als er veel vis te zien is en prachtig koraal sta ik even niet stil bij rugproblemen. Na een uurtje komen we het water weer uit en dat gaat wat minder vloeiend door de golfslag, maar de duik was gaaf met de bumphead parrotfish als topper, een vis van wel anderhalve meter met een grote bult op zijn voorhoofd die zeer vredig aan het koraal zat te happen. Even een uurtje uit het water om de opgebouwde stikstof in ons lijf er weer uit te laten komen voordat we de tweede duik gaan doen. Ik voel me goed en dus besluit ik nog een duik te maken, naar de koraal tuin deze keer. Wederom geweldig, enorm veel kleine visjes in alle kleuren en prachtig koraal en het voelt zo heerlijk om onder water te zijn. Na een minuut op 25 keren we om en duiken de weg terug richting ons beginpunt, maar dan ineens blijkt er een stevige stroming te staan. Het was al voorspelt door Ian dus had ik met Brata afgesproken dat hij me zou helpen onder water als ik moeite zou krijgen met vinnen. De stroming was dusdanig sterk dat ik met mijn gevin echt geen bal opschoot en niet vooruitkwam. Mark zwom vlak naast me, zoals het hoort te zijn als je elkaars buddy bent, en dus greep ik zijn hand vast. Maar zelf vinnen en iemand bijna vooruit trekken kost enorm veel lucht dus zijn meter zakte redelijk snel weg. Gelukkig nam Brata het van hem over en na nog eens 20 minuten te hebben gezwommen en mooie dingen te hebben gezien, bereikten we uiteindelijk de kant weer. Totaal uitgeput, geen drupje energie meer over, dus zodra ik het water uitkwam was het eerste wat ik deed plat gaan liggen. Deze tweede duik was toch een flinke aanslag op mijn gestel en na wat water en tien minuutjes liggen begon ik te voelen dat ik er weer was. Op zo'n moment is Mark niet te verslaan, geen vervelend woord over het feit dat ik nu van alles van hem nodig heb, hij is er gewoon ALTIJD. Gelukkig heeft hij nadat Brata mij hielp onder water, lekker rustig kunnen rondkijken en genoten van deze tweede duik. We gaan terug richting de duikschool en daar wacht ons een lekkere lunch waar we echt aan toe zijn. Na het invullen van de logboeken keren we huiswaarts waar ik linea recta richting bed ga om flink uit te rusten, ik val in slaap en word drie uur later wakker zonder al te veel pijn in mijn rug en been.
De volgende dag merk ik direct dat ik een fikse prijs moet betalen voor de actieve dag van gisteren. Meer pijn en het zitten is ronduit slecht. Gelukkig heb ik heerlijk kunnen genieten van de twee duiken maar voorlopig gaat dat feest dus niet meer door voor mij. Zeker ook omdat er bij de meeste duikplekken nogal wat stroming staat is verdere duiken maken geen optie. Mark is helemaal in de duik"mood" en dus gaat hij de dagen erna zo'n beetje iedere ochtend twee duiken maken. Eerst naar een wrak, waar hij stralend van terugkwam, toen naar het koraal in Amed bij ons slaapplekje recht voor de deur, waar hij twee keer een schildpad van wel anderhalve meter zag, wauw !, en daarna naar nog een ander wrak. Ik heb me snel neergelegd bij het feit dat ik niet kan duiken en geniet des te meer van die stralende snoet van Mark als hij weer terugkeert van een gave duik. Als hij van Ian hoort dat er reuze manta's op een duikspot in het zuiden van Bali bij een kleiner eiland voor de kust zitten, is één van onze reisbestemmingen al vastgelegd, Mark wil de manta's van wel 3 meter breed, met eigen ogen zien. Maar da's voor later.
Na 8 dagen Amed en vele mooie duiken wordt het weer tijd om verder te trekken. Eerst hadden we het plan opgevat om naar Tirtagangga te gaan, niet ver van Amed vandaan, zo'n 30 minuten rijden. Maar na de enthousiaste verhalen van familie van Ian over Ubud, veranderen we ons plan en verkassen naar Ubud.
Ubud, daar zijn we dus nu. Gisteren met de auto hierheen in zo'n twee en een half uur. Een prachtige tocht door het bijzondere landschap van Bali, met onderweg overal tempels, kleine dorpjes, rijstvelden en vele Balinezen die bezig zijn met offeren bij de tempels en hun huizen of het maken van de offers. Zo'n offer kan heel klein zijn, van een stukje bananenblad met wat rijst erop, een mandje gevlochten van bamboeblad, met bloemetjes erin tot gigantische bamboebogen versierd met kleurige doeken, die pronken langs de weg en bij tempels. Ceremoniën zijn hier aan de orde van de dag, en er zijn vele gelegenheden waarvoor ceremoniën worden georganiseerd. Geboorte, dood, heilige dagen, of gewoon een nieuwe dag. De mannen dragen hoofddoeken en iedere kleur heeft haar eigen betekenis. De bekende is wel de zwart wit geblokte, maar ook helemaal wit of zwart en gekleurde hoofddoeken worden hier gedragen. In combinatie met de sarong die de mannen er vaak bij dragen geeft dat een mooi gezicht. De vrouwen dragen op hun sarong vaak doorschijnende bovenkleding, een strakke blouse met versieringen waarbij je de huid van de armen en rug vaak ziet. Vrouwen zien er prachtig uit ! Hier in Ubud gaan we wel weer een tijdje blijven want het staat hier bol van cultuur, kunst, yoga, meditatie, spa's, lekker eten en nog veel meer. We vinden een leuke slaapplek met uitzicht op de rijstvelden en Balinese kinderen die daar dagelijks hun vliegers oplaten, het gekwetter van eenden en ganzen en andere Balinese geluiden. Kortom, het is heerlijk op Bali, wij hebben het nog steeds heerlijk en kregen ook nog het bericht van onze reisvrienden Ariën en Suzanne dat ze van 20 augustus tm 12 september op vakantie gaan naar Bali. Een geweldige gelegenheid om eens lekker bij te kletsen en elkaar weer te zien, dus ergens gaan we elkaar zeker treffen !
- comments