Raven in de Jungle/zwemmen met krokodillentranen

Rurrenabaque

"Het mooie van reizen is dat je altijd kunt zijn wie je wilt zijn" was het wijze advies van Rozzie, " je eindigd toch altijd met jezelf te zijn, na een tijdje hebben ze je altijd door" "En ga je gewoon naar de volgende plek haha". "Je stelt jezelf als je reist toch zo´n vijftig keer per dag voor. Naam? Nationaliteit? Duur van de reis? Beginpunt en eindbestemming? Leeftijd? zozo." Dan maak je der voor de grap toch van: Thomas, 3 jaar, de maan naar een sterrenstelsel hier ver vandaan, 21. Ben je totaal iemand anders!. "of in plaats van DE vragen die je constant van de medereizigers krijgt, vraag je gewoon Tweede naam van je moeder? lievelingskleur? hoeveel cavia´s heb je gehad? en heb je wel eens haggish gegeten?. Dat gaan we doen bij de volgende encounter!.

Zo ging het gesprek met mijn reisgezel voort in de hobbelende bus naar Rurrenabaque. Rozzi was een roodharige nieuwzeelandse met de een nederlandse naam (Klomp van achter). begin van de maand ben ik met Adam en Rozzie naar de bios geweest. Daarna nog een biertje gedaan, maar rustigaan, want 2 dagen na nieuwjaars was de kater nog niet helemaal gezakt. Onder het biertje had ik het erover dat ik de volgende avond een bus naar Uyuni had. Rozzie wilde niets liever dan la Paz uit, maar door haar gebroken hand (wist niet meer precies hoe het gebeurd was) zat ze waarschijnlijk nog wel even vast. Bovendien kwam ze van het zuiden en wilde ze naar het noorden. Ik grapte dat ik mijn busticket wel kon wisselen, gingen we samen naar rurrenabaque en kon ik de hand zo nu en dan een nieuw verbandje deromheen doen. Dat is eigenlijk een prima plan!. Op de voorwaarde dat ze mee zou gaan om 8 uur ´s ochtends naar de reismaatschappij, zou ik proberen m´n ticket om te wisselen. Tot beide onzer verbazing was het geen probleem, hadden we een bus naar de Amazone basin die over 2 uur vertrok. Als de bliksem naar het hostel geraced, tas gepakt, gedouched broodje geknalt, en een taxi naar de bussen gepakt. Bij de bussen bleek de haast voor niets geweest. NATUURLIJK vertrekken de bussen in Bolivia een uur later dan ze gepland staan. Dat is toch logisch?. In de bus kregen we de stoelen 39 en 40 aangewezen. De allerlaatste 2, helemaal achterin. De 1,50m metende boliviaan links van mij had natuurlijk het gehele pad voor zich aan beenruimte. Ik zat practisch met m´n benen in m´n nek. Omdat ik het niet geheel vertrouwde m´n backpack in het ruim te bewaren, had ik hem achter ons boven op de stoelen gelegd. Voordeel aan helemaal achterin zitten! Eenmaal uit la Paz bleek dat de Gehele weg naar rurrenabaque onverhard was. En het wil nogal hobbelen achtern. Nadeel aan helemaal achterin zitten!. En pakweg om het uur, als we over een grote hobbel reden, vloog mijn 70 liter backpack omhoog eindigde met een mooie boog in m´n nek. Nou goed, slapen zat er toch niet echt in. Na 4 uur rijden passeerde we Coroico (de scherpe bloglezers weten dat ik daar eerder was met de familie, met de jeep duurde deze rit 2.5 uur) en de bus stopte ter hoogte van allemaal tentjes langs de weg. Dit zal de eerste stop zijn! even piesen, sigaretje roken, eten inkopen en weer door. Maar tussen piesen en sigaretje roken begon de bus weer te ronken. Loop er maar even naar toe om te kijken. De busschaffeur roept iets de bus in, en begint te rijden. Omdat de deur open was kon ik er nog net inspringen. Help, wat gebeurd er!?! gaat hij parkeren? verplaatsen? waarom stoptie niet? een goeie kilometer verder komt de bus weer tot stilstand. Rozzie zat nog achterin. De halve bus was leeg. Die twee toeristen (Braziliaan Kayo en Japanse Iku) die voor ons zater moesten er hier toch zeker niet uit? hun spullen liggen nog in de bus! Volledige paniek. Waar we nu stonden begonnen enkele mannen druk aan een wiel te schroeven. Aah een lekke band! het wordt steeds beter. Na een kwartier of wat kwamen er mensen om de bocht achter ons gelopen. We lieten ons vertellen dat het volkomen normaal was. De busschaffeur had de mensen die wilde gedropt om wat te eten, om vervolgens hiernaartoe te lopen waar hij zijn band kon verwisselen. We stonden hier zeker een goed uur stil. Zelfs Kayo en Iku kwamen deraan. Gelukkig, we waren ongerust over jullie! Hop terug de bus in, en weer verder. Hadden al veel tijd verloren. Na zoveel uren later pauzeerden we ergens en nog wat later weer. Ondertussen leek Rozzie door het geweld heen te slapen. De twee slaappillen die ik had genomen deden hun werk niet bij mij. (Leuk verhaal, gekocht in la Paz. Na het betalen voor de slaappillen in de pharmacie voegde de apotheker er vluchtig aan toe: "niet laten zien aan mensen. Is ilegaal." "wat in europa?" "nee overal ter wereld, hier ook" Goed om te weten!) Na 24 bikkelharde uren bushobbelen waren we der eindelijk. Gesloopt en met het plan de hele dag in een hangmat de ontspannen liepen ik en rozzie door de straat die ons richting het centrum zou brengen. Van achter komen Kayo en Iku. "we gaan meteen een Pampa´s tour boeken vandaag. Als we het met meer boeken, is het goedkoper. Komen jullie mee?" Rozzie had wel geslapen, en was er wel in voor. tsja, laten we het maar doen. overgehaald liepen we een donker toerbureau´tje binnen waar de 2 een prijs per persoon van 380 boliviano´s (38 euro) onderhandelden. We konden vrij vlot vertrekken. Het busje naar de plek waar we de boot pakten, de junlge in, duude wederom 3 uur! pfff, t moet maar. In de bus kennis gemaakt aan Een ouder australisch koppel dat mee ging, en 2 meisjes die samen zuid amerika reisden. De boottocht over de tropische rivier was een wedstrijdje dierenspotten. Vreemde volgens hier, krokodillen daar, dan weer een schildpad. We kwamen aan bij een grote jungle lodge langs het water. We kregen avondeten, en gingen ´s avonds nog een boottochtje maken. De gids liet zijn zaklamp over het water glijden op zoek naar meer krokodillen. Als hij er ééntje vond zag je de ogen van de krok fel rood oplichten. Éentje wist er nog in te slagen mij te laten schrikken, door direct naast mij naast de boot op te duiken toen we ergens stil lagen. Interessanter dan de rooie kraaltjes op het water waren de sterren. Zo ver weg van alle civilisatie waren de sterren helderder dan ooit, en de sterrenbeelden die van het zuidelijk halfrond zichtbaar zijn vormde een hele uitdaging te herkennen. We wisten Orion, de leeuw en de southern cross te onderscheiden.

De volgende dag gingen we op anaconda jacht. Een boottochtje en een stevige wandeling brachten ons bij een groot moerasachtig meer. We zagen de spaanstalige gids meerdere malen enthousiast op willekeurige plekken in het water wijzen. In een tweede blik over het water werden oppeens allemaal krokodillen duidelijk. Steeds meer en meer kon je er zien. in het meer zater er minstens 300. We liepen om het meer, hier en daar een foto schietend van en luie krokodil langs de waterkant. De gids liet ons verbazend dichtbij komen, soms welop enkele meters van dek kaimannen en krokodillen af. Aan de andere kant van het meer stond een groep toeristen om een struikje heen. Bleek dat ze al een anaconda gevonden hadden. Dus foto´tje maken, nog eventjes geaait, en toen... tsjah, anaconda hebben we gevonden. Terug dan maar? De zoektocht die ons 3-4 uur zou kosten hadden we mooi even in een half uurtje klaar gespeeld. vervolgens Lunch in de lodge, en dan zwemmen met dolfijnen!

Op een verwijding in de rivier, maakte de gids ons duidelijk dolfijnen te kunnen vinden. En als er dolfijnen zitten, zijn er geen piranha´s of krokodillen, die zijn bang van dolfijnen. De 2 meisjes klaagden nog even over welke parasieten er al dan niet in het water zaten, maar uiteindelijk was de hitte overtuigend genoeg om iedereen het water in te krijgen. Na een kwartiertje verkoeling riep de braziliaan iets over een krokodil in het water. Dus wij de boot in, zwemt op 3 meter aan de andere kant van de boot waar wij zwommen een grote gemene kaiman in het water. De twee meisjes, Yoko Japon en Rozzie hadden nogal moeite de boot in te komen (kon me nog op tijd inhouden ¨dus ze hebben hier ook orka´s?) maar adrenaline knalde door ons allemaal. Hoezo met dolfijnen zwemmen, we hebben gezwommen met een f***ing Kaiman!:) Die avond gingen we naar een hutje in de jungle om een biertje te drinken, een potje te voetballen en de zon onder te zien gaan. Wij kwamen er als eerste aan maar na een tijdje arriveerde er steeds meer boten vol gringo´s die hier een verkoeling konden kopen. Bij de zesde boot besloten we een potje voetbal te spelen, 6 gringo´s tegen 6 gidsen, potje tot de 3. Het was een echte veldslag maar uiteindelijk hebben wij gringo´s 2 maal gewonnen, in beide kon ik een mooie goal maken. Na twee potjes blote voeten voetbal op grind besloten we dat t genoeg was. Er waren al 3 slachtoffers gevallen(teennagels deraf, snee, blaren).

Eenmaal terug in de lodge speelde we nog een potje kaarten met rozzie en het ongemakkelijke koppel. De kok, Louis, kwam derbij en speelde mee. Hij stelde voor ons mee te nemen naar een bar een stukje stroomopwaards voor een biertje. We moesten hem telleurstellen dat we geen van allen geld meer bij ons hadden. Hij drong aan en zij te trakteren. Nouja, 1 biertje kan geen kwaad toch? We kwamen bije en krakkemikkig houte schuurtje waarvandaan we latino muziek hoorde komen. Binnen was de inrichting een klein tv´tje die de b-kwaliteit muziekvideo´s van de lokale latino muziek liet zien, en 7 hangmatten op een rij. In de eerste lag de eigenaar. de andere waren leeg. De gids trakteerde op een biertje (die dingen zijn 620 ml hier). En nog een. En nog een rondje, inmiddels was de japanner stomdronken (Foto´s hiervan zijn Awesome!) en nog een rondje, toen we de eigenaar overtuigden de muziek te veranderen in techno. Hij had een cd´tje liggen. in de dvd, en keiharde techno

Stonden we daar gek te gaan op de dans muziek met een gekke boliviaanse kok, stomdronke japanner en haar braziliaanse vriend, en rozzie. Na het volgende biertje was het genoeg geweest. Onze designated boat driver was duidelijk niet meer in staat de boot in te stappen zonder om te vallen dus de terugweg was een spannende en hilarische. Meteen maar naar bed eenmaal in de lodge. De volgende ochtend waren we brak, en moesten we piranha vissen. Tot mijn frustratie wist ik er in een uur geen een te vangen. De gids had er al 5. Voor lunch hadden we pasta, en de kok had de vijf piranha´s ook klaar gemaakt. Nou lieve geintresseerden van het thuisfront, ik kan jullie vertellen, Piranha, smaakt Precies naar Vis. Daarna begon de boottocht terug, en vervolgens de busreis terug naar rurrenabaque. De gehele terugweg stomregende het, dus we liepen nogal wat vertraging op. Dit was geen probleem. Wat minder prettig was was dat het water door alle kieren van dea auto naar binnen spatten (door de grond, langs de ramen, door het plafond). Maar goed niets te klagen. We hadden niet 1 lekke band. Het is en blijft Bolivia heh?

Terug in rurrenabaque gingen we een avondje uit, en belande met de 2 meisjes in een karaoke bar. Tot diep in de nacht kon je mij er vinden, summer of 69 door de bijna uitgestorven karaoke bar te blèren. De volgende dag namen ik en rozzie nog een dagje om te ontspannen in het kalme hangmat dorpje Rurrenabaque, om de volgende dag de hobbelbus terug naar la Paz te nemen. Rozzie had genoeg detox gehad. Het was tijd voor route 36.

Die dag besloten we geen hostel te nemen. We zouden onze spullen in loki dumpen, en de hele nacht door gaan. Na Loki, Rover (waar ik Lucas de belg weer tegenkwam, ouwe zuiplap dattie is) en de hardrock belande we in route 36. We hadden de meest komische gesprekken met een engels koppel. Allie en Anna. om 7 uur besloten we gezamenlijk route 36 te verlaten. De twee wilde ook de zoutvlaktes bezoeken. Als Rozzie,mijn reisgezel morgen naar het noorden vertrok konden we misschien samen verder reizen. ¨Maar misschien mogen we elkaar morgenochtend wel helemaal niet meer!¨ De twee hadden 2 bedden, maar sliepen liever samen. Ik en rozzie waren gesloopt van het reizen en feesten, en dachten toch wat slaap nodig te hebben. Het paar liet ons hun bed lenen. ik viel direct in slaap.