Profile
Blog
Photos
Videos
De volgende ochtend was Rozzie al verdwenen. De Engelse sliepen nog. Ik ben rustig in de bar een gratis ontbijtje gaan halen met een verse oj. Ik vond rozzie, die net de laatste happen ontbijt wegwerkte. Ze vertrok al over een kwartiertje! Na het afscheid ben ik naar receptie gegaan om weer in te checken. Toen nog even terug in bed gedoken. Tegen de tijd dat ik weer wakker werd waren de Allie en Anna ook wakker. Vaag konden we de grootse plannen die we in de late uurtjes van de vorige nacht gemaakt hadden terug halen. Morgen, de deathroad. De dag erna een bus naar Uyuni zien te pakken. Ze waren ook de ochtend na nog steeds een enorm gezellig gezelschap, dus de plannen gingen door! op weg naar een boekingsbureau voor de deathroad vertelde ik ze alles wat ik in de afgelopen weken over La Paz geleerd had. Ik realiseerde me dat ik inmiddels best een hoop weet. Al gouw hadden de twee me tot gids gedoopt. Een leuke bijkomstigheid van La Paz is, dat je overal mensen tegenkomt als je er wat langer bent. De Twee gingen van verbaast naar erger nadat ik de een derde voorbijganger bij zijn voornaam begroette (snachbarman, barjongen Sol & Luna, werknemer Loki).
Na een ontbijtje ging Anna terug naar het hostel, om de was op te halen. Ik en Allie moesten nog vanalles ´regelen´. De volgende activiteiten moesten nog even geheim blijven voor Anna. We gingen namelijk ring shoppen. Geen definitieve, want die werd nu in engeland gemaakt. Maar dadelijk op een geschikt moment in de zoutvlaktes wilde hij Anna ten huwelijk vragen. Na dat hij een goedkoop ringetje met een stukje glas erin gekocht had gingen we nog wat eten bij de turk, die meer dan falafel verkocht. Verhalen gaan snel onder toeristen dus al gouw was de turk de bevoorraader van iedere toerist in La Paz. Allie kocht een netjes opgevouwen krant, en we dronken een biertje. Die avond deden we rustig aan, want de deathroad stond gepland voor de volgende ochtend vroeg..
We werden ´s ochtends bij het hostel opgepikt. en in een busje met de fietsen bovenop naar het hoogste punt van de berg gebracht, die tussen La Paz en Coroico lag. Ik was vergeten dat het anna´s verjaardag was. Ze speelde gekwetst, maar boos was ze niet. ze was tenslotte jarig! Toen ik het me realiseerde begon ik meteen met zingen en de 5 brazilianen zongen meteen vrolijk mee. De eerste 20 km van de fietstocht waren over asfalt, en je kon knetterhard gaan. Maar omdat je hier op 4.7 km hoogte zat, was het ijs en ijs koud. Na enkele kilometers begon het ook te hagelen. Met de 40 km/u die je naar beneden racede voelde het als een constant brandende b****slap in de face, en op gegeven moment kon je niets meer zien, nog je vingers bewegen om te remmen. Na deze 20 km zaten we inmiddels op 3 km hoogte en was de hagel veranderd in regen, het asfalt in de daadwerkelijke deathroad, en kon het avontuur beginnen. De weg was zeker uitdagend, met de uitstekende stenen en de afschrikwekkende afgrond, maar echt gevaarlijk voelde het niet. Het werd steeds warmer, ook al bleef de regen continu stromen. Al het water dat rechts van de stijle berg afdonderde zorgde voor een constante tropische waterval, waar je af en toe onderdoor moest. We wisten dat we GELUK hadden, met de regen. Halverwege hadden we een half uurtje pauze. We kregen cola, broodjes, zeer goed verzorgt. Het was Allie die de beste voorbereidingen had getroffen. uit zijn sigarettenpakje trok hij triomfantelijk twee joints. ´I figured the deathroad would be an excelent place to roll up´. Terwijl hij de eerste weg pafte kwamen er aanmoedigende kreten van de brazilianen. Met een hoge stemmetjes en een zwaar braziliaans accent herhaalde ze mantragewijs de woorden ´lèèègaliiize it´. Na de pauze kwam het ´technische´ gedeelte. Op wat scherpere bochten na was het allemaal overdreven. Met 3 uur stonden we onderaan de berg. Allie had in zijn enthousiasme de gids ingehaald en was als eerste gefinished. Anna was verkramt als ze was als laatste gefinished, zelfs nog na de braziliaan die op een uitstekende steen over de kop ging. Ik zat er ergens tussenin. Het was een leuk fietstochtje. In onze drijfnatte kleren werden we naar een restaurantje gebracht, waar lunch werd verzorgd. We konden douchen en zwemmen, maar zonder schone droge kleren zou het weinig nut gehad hebben. Terug in La Paz boekte we onze bus naar Uyuni de volgende dag (ik had het kaartje al, hoefde alleen de datum te verzetten) en stuurde ik de twee naar het hostel om te douchen, ik moest nog een boek oppikken bij de Sol & Luna. Hierna ging ik naarde steakhouse, waar we die avond voor Anna´s verjaardag uit eten zouden gaan om te reserveren. Ik bestelde bij voorbaat 3 drankjes en zorgde dat ze een speciaal ´birthday toetje´ zou krijgen. Nadat ik zelf gedouched had gingen we naar de steakhouse. De service was belabberd, op iedere mogelijke manier, maar de biefstukken waren heerlijk. ´s avonds gingen we nog uit, om weer in route 36 te belanden. De after voor de diehards. Anna wilde geen einde aan de dag maken. ´nog één biertje maurice, tis m´n verjaardag!´. Toch wist ik de twee om half 7 weg te krijgen. De volgende dag moesten we tenslotte nog vanalles doen, voor we naar uyuni gingen (bus om 9 uur ´s avonds gelukkig)
Eenmaal uit de bus, aangekomen in Uyuni, stonden we op de tassen te wachten toen we een ander groepje van 3 tegen het lijf liepen. ´Al een tour uyuni geboekt? nee? jullie willen ook de 3 dagen doen?´ mooi, dan zijn we met z´n zessen, precies een jeep gevuld en beter voor het onderhandelen over de prijs. Er stonden zeker tien mensen van toerbureau´s ons op te wachten, allemaal uitnodigende visitekaartjes overhandigend. We besloten er 1 te volgen. We konden dezelfde ochtend vertrekken, betaalde 580 each en kregen een nuchtere chaufeur met een mooie jeep.
- comments
Iris je nichtje of iets in die richting :) Hee maurice, Je verhalen zijn echt geniaal!!! ik hou ze allemaal bij en zij echt superleuk!! ik hoop ze ook echt bij te kunnen houden als ik in australie ben!! ik wens je echt een super toffe tijd en na onze reisen spreken we elkaar welweer!!! Dikke knuffel
Nikky Hameleers Tjonge Maurice, je bent een waar schrijftalent. Geweldig. We liggen regelmatig onder de tafel van het lachen (wel nuchter, ja ja, we zijn in Nederland weet je). Denk je dat je nog terugkomt hierheen of heb je al besloten de rest maar daar door te brengen. Waarschuw eerst ons even kunnen we je ouders eerst aan het zuurstof leggen. Zo, Iris is er ook vandoor. Met opgeheven hoofd en ongelooflijk veel zin heeft ze het luchtruim gekozen. Gelukkig heel nedergedaald op Hong Kong en 9 uur geleden weer opgestegen. Dit keer naar Sydney, waar ze als het goed is, ja je weet het maar nooit of je niet ineens in Reno geland bent, geland is. Ben ook ontzettend benieuwd hoe zij het daar zal hebben en of ik aan het einde van haar geplande rit niet ook zuurstof nodig heb, omdat mevrouw besluit dat het daar toch veel beter en mooier is en blijft waar ze dan is. Duizend bommen en granaten (grapje). He lieverd ik wens je veel mooie avonturen en blijf vooral schrijven, want dan kunnen wij blijven lachen. Dikke knuffel Je Tante of zoiets
Eline You're living it up ^^