Om mijn lege dagen in La Paz tot oud en nieuw te vullen liep ik door de ´toeristen straat´ (net zoals ze hier een ´autostraat´, ´lampenstraat´ ´voetbalt-shirtstraat´ enzovoort hebben) met de bedoeling een fietstochtje over de ´most dangerous road´ te boeken (geen zorgen, deze was gevaarlijk toen er nog auto´s op reden. Nu gewoon een goeie toeristenatractie). Tussen de aanbieders van vanalles en nogwat zat een bureau´tje dat klimtochten aanbood. Voor de grap ging ik eens kijken wat zoiets dan wel niet mocht kosten. Ik liet mij vertellen over een 2 daagse aanbieding, om de Huayna Potosi te beklimmen. het basecamp lag op 4.700m, het rockcamp op 5.130m en de berg zelf betrof een indrukwekkende 6.088m. De klim zou me 80 dollar kosten en ik kon morgenochtend al gaan! Een beetje overdonderd, maar geïntrigeerd door het idee, liet ik me meeslepen en had ik de tocht geboekt. Vanavond dus geen biertjes! Wel naar de Sol & Luna, vanavond was tenslotte weer charity pool en een goeie gelegenheid om wat bekende tegen te komen. even tussendoor, komt der verdomme het mystery meisje van vorige zondag binnenlopen. Zij mij herkennen, mij vreemd aankijken, ik haar niet herkennen maar ook maar gewoon haar vreemd aankijken. Ze heette dus Marie, kwam uit canada en ging morgen vrijwilligerswerk in de jungle doen. Was de maandag om 11 uur wakker geworden en wilde de rest niet wekken, dus was er maar vandoor gegaan. Een heel vriendelijk meisje verder. Na Sol & Luna met Lucas, een belg die meerdere café´s ed rondom La Paz heeft, nog een biertje in Loki gedaan, maar daarna toch echt naar bed. ´nee ik ga echt niet Nog een biertje doen ouwe zuiplap, moet morgen verdomme de mount everest beklimmen´. zo gezegd zo gedaan. Vroeg naar bed, volgende morgen om 9 uur voor de stoep van het reisbureau. Ik werd door 2 bolivianen in een afgetrapte gezinsauto richting basecamp gebracht. (route ging door El Alto, de sloppenwijk van La Paz, gaan ze me hier dan van mijn geld en lever ontdoen en achterlaten? Ging goed gelukkig.) Daar de benodigde kleding ingehesen en onder begeleiding van een gids begon de wandeltocht naar Rock camp, de hoger gelegen bassis voor de echte bergbeklimtour. Als een ware berggeit sprong hij van steen naar steen. Ik had daarentegen elke 10 minuten een ´zuurstof pauze nodig´ dus de gehele tocht duurde een goeie 2 en een half uur. Helemaal gesloopt kwam ik aan. Daar kreeg ik lunch, ontmoette ik een flinke groep andere jonge bergbeklimmers, en werd me geadviseerd om naar bed te gaan. Om 5 uur werd ik geroepen voor avondeten, daarna moest ik weer gaan slapen. om half 12 (´s nachts, dan is het ijs het hards en het veiligst om te lopen. Voor 8 uur moet iedereen weer terug zijn ´s ochtends!) werd iedereen gewekt en zouden we gezamelijk vertrekken. Dus ik gewekt. In mijn tuig gehesen (Onderbroek, Long John fleeceondergoed, eigen broek, warme regenbroek, overdekkende pijpen tegen koude kuiten, thermo hemd, fleece trui 1, fleece trui 2, warm regenjack. Plastic bergschoenen, metalen puntige dingen voor onder de schoenen waarvan ik even de naam kwijt ben, en een ijshamer.) Ik mocht mee met een meisje en haar gids. Ik liep achteraan. We liepen en liepen, klommen en klommen, langs van die ijskloven met kleine bruggetjes die op instorten stonden en riggels in de sneeuwberg van nog geen 15 cm, met daarnaast een afgrond tot in een dieptie die je met je hoofdlamp niet kon inschatten. Vanaf een uurtje of 6 werd het licht. s***, we hadden zonsopkomst op de berg gemist. inmiddels 5 uur bergopwaards aan het lopen door de sneeuw! Moe, eigenlijk geen zin meer. Maar we gaan door. 7 uur ´s ochtends. Gids vertelt ons dat het nog zeker anderhalf uur lopen is. Maar we gaan gewoon door. Zelf kreeg hij ook behoorlijk hoofdpijn van de hoogte. Wij moesten elke zoveel tijd stoppen om adem te halen. 8 uur ´s ochtends. Helemaal gesloopt! benen willen niet meer. Kramp. Meisje heeft een blik in der ogen alsof ze van een gebouw wilt springen (of berg natuurlijk) maar met een half uurtje zijn we der. De laatste 200 meter waren over de hoogste ridge van de berg. Links en rechts een gigantische afgrond. f*** dit is eng! maar uiteindelijk gehaald, 9 pijnlijke uren na vertrek. Uitzicht stelde niets voor. Voelde me eigenlijk meer misselijk dan trots, maar een stemmetje in me hoofd kon me nog wel vertellen dat ik heir verdomme op 6.088 meter (op instorten) stond. Alleen nog maar terug! breng me godverdomme van deze helse kloteberg af. inmiddels een flinke brandende zon. Sneeuw begint zachter te worden. Plakt onder de zolen. Soms een stevige plateau zool van 20 cm sneeuw onder je schoen. En dan weer langs diezelfde ravijnen. We zijn kapot. Willen niet meer. doen geen 2 maar 4 uur over de terugweg. Maar godverdomme we hebben het gehaald!

op Rockcamp krijgen we te horen dat we 20 minuten krijgen om al onze spullen te pakken om naar Base camp te lopen. We hebben tenslotte maar voor 2 dagen betaald. Kut, weer 2 uur bergwandelen. De gids gaat veel te snel. gehaald. Helemaal afgepeigerd. Laatste uur stromende regen. Busje brengt ons naar la Paz. Van de anderhalf uur hobbelen nog een half uurtje de ogen dicht gehad. Bijna in La Paz. Volledige wegblokkade. Jongens, we kunnen jullie er hier uitgooien. Is maximaal nog een uurtje lopen!