Profile
Blog
Photos
Videos
Damn i´m so high!
Potosi & Sucre, Bolivia
Na afscheid te hebben genomen van Allie en Annie, op het hart te worden gedrukt langs te komen op de stag party in laos, Vertrok ik met Saar en Roos met de bus van Uyuni naar Potosi. We kwamen na 12´en aan, en het hostel waar we de taxi ons naartoe lieten brengen zal er wat verlaten uit. Na meerdere malen aanbellen deed een slaperige bolivaan open. Hij wist ons met moeite twee kamers te geven. Wel moesten we vantevoren betalen, zo scherp was hij. Er onstont nog even verwarring toen hij zei het wisselgeld morgen terug te geven. Nee meneer, zo werkt het niet. Die avond zijn we vlot gaan slapen, de dag was al lang geweest. Ik zou hier een hele paragraaf aan de hardheid van de bedden kunnen weiden, maar ik hou het erbij dat je beter op een houten plank had kunnen slapen. De volgende ochtend stonden we vroeg op om een toer door de mijnen te boeken (dat is wat je in potosi doet, je doet een mijnentoer en gaat weer door) Omdat het een zondag was er vrijwel niemand in de mijnen. Het zou dus een stuk interesanter worden als we het morgen zouden doen. Maar meteen geboekt, en een busticket van Potosi naar Sucre volgend op de toer daarbij. We zijn de stad in gelopen, en meteen verbaasde ik me over hoe mooi de stad was.
Potosi ligt hoog in de bergen. Op 4.200 meter om precies te zijn. Daarmee is het officieel de hoogste stad ter wereld! Volgens de legende vond een Lama hoeder er overal grote brokken blinkend zilver op de grond, maar vertelde de berg/moeder aarde/pacha mama hem de berg het zilver met rust te laten. Toen gebeurde er nog iets in die legende, en toen kwamen der heel veel spanjaarden (zo´n driehonderd jaar geleden) die het zilver ´ontdekten´. Ze legden de mijnen aan. Bijna de volledige hegemonie van de spaniaarden werd gefinancieerd van het zilver uit de mijnen van Potosi. De spaniaarden hadden er genoeg zilver gemijnd om een brug van bolivia naar spanje te bouwen, en er dan met de rest van het zilver overheen te lopen. En de zilvervloot die onze nationale held Piet Heijn buit maakte, je raad het al, dat was zilver uit de zelfde mijnen waar ik voet in zou zetten.
Dus in deze prachtige stad, ééns de rijkste en meest bloeiende ter wereld, liepen we rond. Het verschil met alle vorige steden was duidelijk. Alle oudere gebouwen waren prachtig, luxe kerken, grote pleinen. De huizen die niet uit de bloeiende periode van Potosi stamden kon je er gemakkelijk tussenuit pikken. Want na de bezetting van de spaniaarden was de stad in de zelfde armoede als de rest van het land teruggevallen. In een internetcafétje werkte ik wat aan mijn blog, toen ik oppeens stevige kramp in m´n maag kreeg. De meisjes waren nog in de stad, dus ik besloot terug naar het hostel te gaan. Ondertussen werden de krampen erger en erger en tegen de tijd dat ik bij het hostel aankwam was het zo erg dat ik met moeite de trap op klom om met kleren aan op mijn houte plank neer te ploffen. het was nouwelijks middag geweest maar mijn darmen belette me om ook maar een beetje te bewegen. Ik voelde me goed ziek. Tegen de avond brachten de meisjes me wat crackers en ORS. pas toen iemand van het hostel me om half 6 de volgende ochtend wakker maakte (ik sliep niet in een goede kamer, foutje met de sleutel, heel erg sorry, ik ga weer, doei!) voelde ik me weer fit genoeg om op te staan. Dat was ook wel nodig, want over een paar uur moest ik de mijnen in. In nam de tijd om te douchen en mijn tas in te pakken, en tegen 9 uur vertrokken we naar het toerbureau´tje. We kregen volledige mijners pakken aan (groep van zo´n 15 man, met semi engels sprekende gidse). Als eerste gingen we kado´tjes kopen voor de mijners. Iedereen kocht voor 10 bollies een pak coca bladeren en 2 flesjes fruitsap. Daarnaast kochten we als groep twee staven dynamiet met nitraat, voor na afloop. De hele toer was erg indrukwekkend. In het deel van de mijn waar wij ingingen waren zo´n 500 mijners actief, die nog met pikhouweel en dynamiet het graniet te lijf gingen. De jongere mijners (vanaf 14 jaar!) duwden de roestende ijzerenkarretjes op rails door dunne gangetjes van de bloedhete mijn. Als we hier en daar een mijner tegenkwamen gaven we ze wat coca of drinken. Op het diepste punt van de mijn waar wij kwamen was het bijna 40 graden, maar dieper werd het nog warmer vertelde de gids. De verhalen van de gids voelden allemaal net wat tastbaarder, omdat ze al 18 jaar deze toeren gaf. Dat was in de tijd dat het met een kaars op de helm ging. Haar vader was recentelijk op 40 jarige leeftijd overleden, hij was een mijner in dezelfde mijn.
Iedereen was opgelucht toen het licht van buiten zichtbaar werd. De lucht was weer adembaar en de temperatuur aangenaam. Het regende een beetje, wat de schokkende beelden van hiervoor wat leek weg te spoelen. Een luide knal in de verte deed iedereen ontwaken. We hadden nog dynamiet! De gids vertelde hoe het te prepareren. Een meisje kneede de staaf tot een grote bal. Voelt net als playdo, zei ze. De fuse en lont gingen in de bal, de bal in een plastic zakje, en het nitraat daarbij (want dynamiet alleen is niet explosief genoeg). De gids had geen lucifers. Heeft iemand een vuurtje? Ik wist meteen wat mij tedoen stond. Ik liept naar de gids toe. Ik trok mijn aansteker. Vervolgens mijn pakje sigaretten. Ze keek verward. Kalm stak ik mijn sigaret aan, en stak de aansteker terug in mijn zak. Ik keek de gids aan en ze knikte, dat is geen probleem. Ik drukte de lont tegen de sigaret in mijn mondhoek. Op het moment dat de vlam overging proefde ik een zwafelachtige rook door mijn sigaret mengen. Op dit moment was er nergens, nee echt nergens, een meer hardcore tufguy dan ik te vinden. Clint easwood didn´t have s*** on me. Zelfs Chuck Norris was geen partij geweest.
De gids liep kalmpjes met de dynamietstaaf de berg af, ze deed er verassend lang over. Hoe lang duurt zo´n lont? op veilige afstand legde ze hem neer en liep terug. Ondertussen stond gids van een andere groep ook met een aangestoken dynamiet. Waar gaat hij die heen brengen? Precies dezelfde plek waar onze gids de dynamiet had gelegd. Maar hij deed het wat vlotter, wnat die van ons lag er al een minuut of 3 te ronken. Zodra de andere gids zich bij ons voegde ontplofte onze dynamiet met een geweldadige knal. Enkele seconden later de ander. Ondetussen kwamen er gilletjes van schrik van de gefacineerde toeristen, sommige naar achter stappend van de windgolf die op de knal volgde. In de bus terug naar het centrum grapten we, dat bolivia wel één van de gevaarlijkste landen ter wereld moet zijn, als iedereen dynamiet op straat kan kopen voor omgerekend 1 euro 50. De gids vertelde dat het ook wel eens fout gaat, als de regering een wet invoerd die mijners niet schikt...
Na de toer moesten we vlot naar het busstation, voor de bus naar Sucre. Sucre is de hoofdstad van Bolivia, en staat bekend voor zijn prachtige architectuur. We waren nouwelijks op tijd (de bus reed al, wij ernaast rennen met 20 kilo aan rugzak, deur gaat open, ´que pasa!´) We waren vroeg in sucre, de busrit was maar 3 uurtjes dus t was pas net donker geworden. Een vriendelijke belgse dormgenoot vertelde dat ze boven met een barbecue bezig waren. Ik besloot even te buurten, de meisjes gingen uit eten. Ik heb ze de rest van de avond niet meer gezien. Zelf heb ik het dakteras niet meer verlaten. We dronken, lachten, en hier en daar pikte ik een hapje van de bbq mee. Ik was officieel Holland gedoopt. Naast mij zaten Frenchie (een americaan met een barretje, tsja, wat wil je) Giant, Brittain (´i´m from england for gods sake!´ ´shut it bobby´) Duncan (die een bijnaam blijkbaar heeft weten te ontwijken) en Dutchie (de nederlandse vriendin van duncan) De mensen aan tafel wisselde maar het bleef gezellig. Tot in de late uurtjes zat ik met een groep Argentijnen in gesprek. Ik lag nouwelijks in bed of de felle lamp in de dorm knalde aan. ´time to wake uppi!´ juichde de vrolijke transilveen. ´ahhhhhh´
Vanochtend heeft Frenchie me de stad laten zien (ja s***, weet dus nog steeds niet hoe die echt heet) Met iedere stap voelde ik me beroerder. Waren die chorizo worstjes misschien toch niet gaar. Hiermee komen we op de tussenscore voedselvergiftiging Vs. Maurice op 3-0.
Na al deze avonturen in het vere zuiden van Bolivia, verlang ik stiekem toch weer een beetje terug naar la Paz. Want komop, na al die tijd voelt het toch een beetje als m´n eige kleine stadje.
- comments
Bliek W00AT Mr. Dynamite ^^ sicke story weer :) , ben benieuwd of je fotos hebt van de mijnen ? En voel je niet al te brak van de Chorizo, hier heerst een griepepidemie. Alleen maar hoesten en proesten hoor je in de toetszalen, ik zeg geen Nee tegen een beetje zon ^^
Tom Ha Maurice ik ontdek nu eigenlijk je blog pas, althans, dat je ´t serieus update. Dikke lol om die bergbeklimming man, moet je wat meer sporten ;) Maar je schrijft t leuk, blijf je volgen! 't beste!
Marleen Haaaa, aapje met je dynamiet! Had echt willen zien hoe stoer je dat deed haha.