Na ons bezoek aan machu pichu en de rest van onze cuscaanse avonturen, zijn we in Arequipa aanbeland. Helaas onze laatste peruaanse bestemming, maar dat mag de pret niet drukken aangezien arequipa de thuisbasis is voor een bezoekje aan de Colca Canyon, een van de diepste kloven ter wereld, en met zijn 120 km lengte ook nog aardig groot. En zo kwam het dat we na twee middagjes in Arequipa te hebben rondgedwaald, zaterdag ochtend 2 juni om 02.30 onze wekker ging. Om 03.00 werden we met zand in onze oogjes opgepikt door onze gids Sabino. En samen met wat lotgenoten werden we in een mooi omgebouwd mercedes sprintertje naar de colca canyon gereden. Eenmaal in ons startdorp aangekomen werden we om 06.30 getrakteerd op een lekker ontbijtje, waarna we ons weer in het busje moesten vouwen om de canyon in te trekken. De eerste stop was bij de condor pas, een spot waar vaak condors worden gespot. En tja dat kon je merken ook, want op een kleine stopplek langs de weg had zich een honderdtal touristen verschaft, allemaal met de camera in de aanslag of een verrekijker om hun nek. Zeg maar zo'n plekje die wij op onze reis meestal mijden, aangezien we het niet zo heben op de reeds op leeftijd en zeurderige europeanen. Maar goed uiteindelijk kwamen er een paar keer wat condors langscirkelen, en ondanks alle klikkende camera's en oh's en ah's waren het wel indrukwekkende vogels, erg groot en vrij lelijk, een beetje een uitvergrote gier. Na een paar minuten volgelspotten gingen we weer verder, met ze allen in de party bus, vamos a la playa!. En na nog een half uurtje te hebben gereden, uiteraard met top uitzicht werden we in the middle of nowhere gedropt om vervolgens de canyon in te duiken. En na een kort rondje voorstellen was het dan zo ver, hier begon ons colca avontuur. We hadden dit keer niet de stoere mannen tour zoals de salkantay en zo kwam het dat we na ongeveer drie uurtjes afdalen het diepste punt van de canyon en ons eindpunt van de dag bereikten, en aangezien wij dan ook de enige stoere mannen van de tour waren, waren we een geringe tijd eerder dan de rest van de groep, wat voor ons de kans was om eens lekker op te frissen in de rivier. En dat lukte goed aangezien het water ergens recht uit een gletstjer gedropen komt. Na een frisse duik was de rest ook aanbelandt bij de camping en was het tijd voor een stevige wandelaren lunch, natuurlijk bestaand uit een lekker soepje en een portie rijst, aardappels en vlees, de specialiteit van de echte hike kok. Verder hadden we de hele dag om nog een beetje te chillen, te zwemmen en te kaarten. 's avonds was het tijd voor een kampvuurtje en een home made pisco sourtje, mede mogelijk gemaakt door onze eigen krullige chef. Daarna was het tijd om onder de wol te kruipen, nouja beter gezegd het stro, want dit keer hadden we inplaats van kei dunne matjes een lekker strobedje, geheel met strokussen en stromatras alles. Aangezien dit de luxe tour was konden we uitslapen tot zeven uur en kregen we als ontbijt lekker panquaques. Wederom was vandaag weer ongeveer drie uurtjes lopen en na een leuk paadje met uitleg van onze beste gids sabino over vijgenbomen, cactussen waar de locals touw van maken en wat uitleg over een funky insect waar cosmestische derrie van wordt gemaakt. (ja.... Huhumm) kwamen we aan in een dorpje waar een heeeeeuuul klein museumpje was ingericht over de cultuur van het colca volk. Best wel tof, helemaal omdat we de spaanse uitleg nog best wel goed begrepen. En na een lekker glaasje chicha (een zuid amerikaans drankje gemaakt van witte of zwarte mais) was het tijd om onze weg te vervolgen om na nog een klein stukje wandelen ons tweede kamp te bereiken. Dit keer was het kamp in een mooie groene oase onder in de canyon met leuke bamboe hutjes, een fijn zwembadje en een tv waar de hele oase en alle gidsen omheen waren gekluisterd om de wedstrijd peru - colombia te kijken. En toen iedereen voorzien was van een biertje en popcorn was het tijd voor de aftrap. Het publiek was gelukkig heel fanatiek want het voetbal zelf was nogal waardeloos. Leuk was vooral om te zien dat de campingbaas de grootste fan was van z'n elftal en dat hij erg gefocust was op de wedstrijd, zo erg zelfs dat hij er zichtbaar van baalde als er nieuwe gasten van de berg kwamen gelopen die hij hun hutjes moest wijzen. En als ze dan na een paar minuten wachten nog niet geholpen waren door zijn vrouw, hij zich toch maar zeer geërgerd van de buis los rukte en de nieuwe gasten snel naar hun hutje rende om toch maar zo min mogelijk van de 'oh zo spanndende wedstrijd' te missen. Na het eten was het, ondanks dat peru verloren had, toch happy hour, en zoals het een goeie berggids betaamd maakte onze sabino hier goed gebruik van, en aangezien het maar een klein mannetje is had hij het al snel lekker te pakken en danste hij vrolijk rond op de bar en deelde hij flink bier uit. (wat voor ons misbruik maken van de situatie zou zijn als de bierflessen hier niet net zo groot zijn als de beste man zelf) Maar aangezien we de volgende morgen om vijf uur precies ons bedje weer uit moesten klimmen besloten we toch maar dat het vroeg bedtijd was en kropen we ons bedje in. En nadat we onze britse vriend grimmy hadden uitgelachen die even later, bevroren de hut binnen kwam rennen (hij had namelijk het briljante idee om voor het slapen gaan nog even het zwembad in te duiken) was het dan echt tijd om te slapen. Vijf uur 's morgens stonden we dan fris en 'gaaap' fruitig klaar om een lekker stukje te gaan hiken. Het enige probleem was dat we maar met ons drieen waren terwijl onze groep toch echt nog uit zes anderen bestond en ohja we hadden ook nog een gids. En na veertig minuten blauwbekken kwam de gids er dan aan hoor. Toen we hem boos weer weg stuurden om als een razende gek al de laffe dames wakker te trommelen, was de groep dan eindelijk klaar om te gaan, en dat slechts een uurtje te laat. (mompeld iets over 's avonds een vent, 's ochtends een dikke baby) Maar aangezien wij al een uur wakker waren, en ons gebakken eitje boven aan de canyon stond koud te worden racenden we naar boven. En toen ook alle dikke babies al kreunend en steunend over het randje van de canyon gekropen kwamen met een hoofd als of ze de mount bloody everest beklommen hadden, was het dan eindelijk, vier uur later tijd om te ontbijten. Na het ontbijt sprongen we in de bus om nog even een lekker touristen dagje te doen langs de canyon met een stop op het hoogste punt in het gebied op 4900m hoogte met uitzicht op velden vol lama's, alpaca's en een aantal vulkanen. De tweede stop was een klein dorpje waar je op de foto kon met een adelaar en en alpaca, uiteraard voor geld. De derde stop was een hot spring, die vrij hot was maar verder nogal tegenviel omdat we al veel betere hadden bezocht op weg naat machu picchu, en het nog redelijk duur was ook. En de laatste stop van de dag was bij een buffet restaurant waar je heerlijk oud hollands lomp kon bikken tot dat je zou ontploffen, uiteraard voor een fijne peruaanse prijs, oftewel weinig. Top afsluiting van wederom een paar lekkere dagjes wandelen. En zo kwam er met het eind van dit avontuur het eind van onze geweldige reis door peru want de volgende dag zouden we door gaan naar het volgende land.… Tot in bolivia!