De zandduinen hebben we ingeruild voor de echte bergen, we zijn namelijk in Cusco aangekomen. En aangezien we net een nachtje hadden doorgebracht in een brakke bus, en ook nog eens van zee niveau naar 3500m hoogte gestegen waren, hadden we beide een beste kater. Maar gelukkig hebben de peruanen een geheim wapen, namelijk de coca blaadjes, en zo kwam het dat wij samen aan de bar kopjes thee zaten te drinken. De geacclimatiseerde diehards zaten echter naast ons al een de bloodbombs en andere funky drankjes. Maar voor ons was de gedachte aan alcohol al genoeg om ons uit te schakelen. Wij moesten eerst maar eens de trap naar onze kamer zonder ademnood op zien te komen. De eerste twee dagen in cusco stonden dan ook in het teken van niets doen en coca thee drinken, hopen dat je lichaam een beetje kan wennen aan de hoogte. Naast wat topsport en hoofdpijn word het savonds ook behoorlijk koud in de bergjes. De lange broek dus voor het eerst in twee maanden tijd maar weer uit de tas, en wij naar de lokale markt opzoek naar een lekkere alpaca trui en wollen sokjes. En uiteraard is de gemiddelde peruaan op de hoogte van de temperaturen, en zo kwam het dat er uitraard duizend kraampjes met de zelfde alpaca producten waren. Dit gaf ons weer de mogelijkheid om eens vol op te gaan afdingen, en aangezien we de mogelijkheid hadden om naar tien andere concurerende peruanen te gaan, kregen we twee lekkere warme truien voor 7 euro per stuk. En uiteraard nog twee paar sokken voor een prikkie, dus ik zeg prima deal!. Maar toen moest het vervelende deel nog komen, ons hostel ligt namelijk op een berg, dus wij moesten de trap weer op en aangezien zelfs traplopen in cusco topsport is was dit een hele uitdaging. Maar goed, na drie dagen coca thee drinken en de trap op en af lopen waren we gewend aan alles en waren we klaar voor een nieuwe uitdaging, namelijk de bergen in, opzoek naar de verloren stad machu pichu. Via ons hostel hadden we een vijf daagse trek geboekt, de salkantay trek inclusief machu pichu. En zo kwam het dat we donderdag 24 mei om 03.45 na een paar uurtjes slaappogingen uit bed sprongen en de laatste spullen in onze tas propte. Om 04.30 werden we door onze gids marco bij ons hostel opgepikt. Samen met hem liepen we naar een pleintje waar een mooi busje voor ons klaarstond. Een echte VW Volksbus, jaja wederom een toppertje in zijn klasse. En in de bus zaten nog eens vijftien lotgenoten met slaapoogjes en een wolle muts over de oortjes. De bus bracht ons na een fijn ochtendritje, over een lokale peruaanse death road naar het bergdorpje Mollepata (2900m). In dit dorpje konden we ontbijten, wat uiteraard een fortuin kostte aangezien veel trektochten daar starten. Maar goed na een fijn ontbijtje werd ons gevraagd welke tas we op de ezel wouden hebben... Oh tja dat waren we toch even vergeten, zo kwam het dat miguel en ik beide gewoon onze grote tas hadden gepakt met beide zo'n negen kilo. En toen iedereen zij grote tas op de ezel knoopte, en een klein tasje met regenjas en water te voorschijn haalde werden we toch een beetje bang. En aangezien we ons water (5 liter) niet in de hand wouden houden moesten we wel minstens een grote backback mee gaan zeulen. Dus besloten we de tas van miguel, die het minst lekker op de rug ligt op de ezel te binden en de mijne te beladen met ons water etc. De gids verklaarde me voor gek en aangezien de gids zelfs alleen een tasje had, waar slechts een snickers en flesje water in past. Begon ik toch te twijfelen over de acht kilo zware tas.. Maar ach na de rvi hike twee maal met een kater te hebben volbracht, zal dit ook wel lukken. En zo kwam het dus dat we vol goede moed het dorp Mollepata om 07.30 achter ons lieten en de andes in trokken. Vamos!, Luidde het startsein van onze gids, en aangezien martin groot venga boys fan is, werd bij het horen van elke vamos!, tot groot vermaak van onze gids, luidkeels 'vamos a la playa' ingezet. En na een uur was de het duidelijk dat de groep was voorzien van twee gekke hollands boys, die hard gingen op hun coca snoepjes en dachten naar het strand onderweg te zijn. En deze boys hadden het ook nog eens in hun hoofd gehaald om een enorme tas de berg op te gaan slepen. Gewoon top! al zeggen we het zelf. Maar tot ieder zijn verbazing kwamen miguel en ik vrolijk en wel, met een coca snoepje in de mond en de tas op de rug, na vijf uurtjes lopen als eerste aan bij de lunchplek. Hier hadden onze chefs een top keuken gebouwd, en waren druk bezig met het bereiden van een fijne lunch. En na een lekkere lunch, kippensoep en een bordje stoofvlees met aadrappelen en worteltjes, moesten we nog zo'n drie uur lopen tot de eerste campingplaats. En om 16.00 bereikten we onze eerste camping, Soraypampa (3900m). En na het klaar maken van de tenten hadden we happy hour met coca thee en popcorn. Na het spelen van een paar potjes s***head (kaartspelletje) was het eten klaar. De chefs hadden hun best gedaan, en serveerde wederom kippensoep uit, gevolgd door een bordje kip met rijst en aardappels. Of het lekker was kunnen we u niet vertellen, aangezien na een dag lopen, alles wat warm is gewoon lekker is. En na het eten duurde het niet lang of iedereen lag te slapen als een baby. Zo kwam het ook dat miguel en ik om 19.30 al in de slaapzak kropen. En aangezien de temperatuur snachts onder de -5'C daalde waren wij zeer content met onze warme mummies. Blij met het feit geen bier te heben gehad, aangezien in je boxertje een boompje gaan zoeken zelfmoord zou zijn. Na een nachtje heerlijk te hebben geslapen werden we om 05.00 gewekt door de chef met een heerlijk kopje warme coca thee, geserveerd in onze tent. En na het pakken van de tassen en een heerlijk ontbijt met pannenkoeken, vertrokken we om 06.00 richting de top van de Salkantay berg. Deze beklimming viel op onze hoogte en met de achterlijke tas toch iets tegen, maar onder het genot van een coca snoepje en het 'vamos a la playa', bereikte we in drie uur dan toch de pas op een mooie hoogte van 4650m. Het uitzicht was inderdaad de moeite waard, en de reeds opgekomen zon deed zijn best onze plaatjes zo mooi mogelijk te maken. Op de top kregen we van onze gids uitleg over de geschiedenis van inca's en hun rituelen met betrekking tot de Salkantay berg. Na een lesje geschiedenis kregen we allemaal drie coca blaadjes, voor een inca ceremonie, en niet om op te eten miguel.... :-). En toen miguel was voorzien van drie verse blaadjes deden we met de hele groep een inca ceremonie. Zou ons moeten beschermen op de rest van de tocht, hopelijk hebben de goden even de andere kant op gekeken toen miguel de blaadjes snel wegkauwde XD. Na het hoogste punt zou de dag alleen nog maar in het teken van afdalen staan en met frisse moed begonnen we dan ook aan onze 1000m afdalen. Alleen spelen ze in de bergen toch iets vals, aangezien je steeds weer iets omhoog en weer iets omlaag moest, al met al was het wel iets meer afdalen als onze beloofte 1000m. Maar dat mocht de pret niet drukken en zo kwam het dat we na twee uurtjes 'dalen' bij onze lunch plek aan kwamen. Waar de chefs wederom een kek buitenkeukentje hadden gefixt. En al snel werden onze hongerige maagjes gevuld met een bordje mais soep en aardappeltjes met groenten en een wat vlees. Na de lunch hadden we nog drie uurtjes dalen door de jungle voor de boeg. Oi oi de knietjes aardig naar de klote gestapt met de acht kilo extra op de rug. Maar wij mogen niet klagen, want tijdens onze tocht kwamen we drie kindjes tegen, twee meisjes van een jaarte of zeven met hun kleine broetje die een jaartje of vijf moest zijn. Onze gids vertelde ons dat deze arme stakkertjes elke dag zes a zeven uur door de bergen stappen op van en naar school te komen. Toen ik dat hoorde was ik ineens heel erg blij met het elke dag twee uurtjes luieren in de trein!. Nou is het wel zo dat de mensen die in de bergen zijn geboren en getogen een bere conditie hebben, maar zes a zeven uur lopen lijkt me toch wel vrij naar, helemaal als het regent, en dat doet het in het regenseizoen vrij veel! Dus respect voor deze kleine baasjes! En met de kleine kindjes in ons achterhoofd bereikten we zonder te klagen ons tweede kamp, Chaullay genaamt, en aangezien we aanzienlijk gedaald waren (van 4650 naar 2900m) was de temperatuur een stuk aangenamer. Uiteraard hadden we weer happy hour, maar nu met gefrituurd wonton gevuld met kaas en uiteraard popcorn en thee. En het avondeten was deze keer ook geupgraded, namelijk een uitgebreid pasta buffet. Na het eten verdween iedereen al gauw in hun tentjes aangezien het toch wel een zware maar mooie dag was geweest. De volgende ochtend werden we op luxe tijd 06.00 gewekt met een kopje coca thee. De derde dag zou een makkie zijn aangezien we slechts vijf uurtjes voor de boeg hadden richting het dorpje la playa genaamd. En je raad het al, vamos a la playa!!!! met het idee onderweg te zijn naar ons beloofde strand, gingen we natuurlijk weer als een malle de berg af richting la playa. Hier kregen we lunch voorgeschoteld en konden we lekker met de stijve beentje en knietjes voetballen, op een soort ghetto voetbalveld in de andes. Na een potje voetbal en wat relax tijd moesten we onze bagage op het dak van een klein busje laden, om vervolgens een verbindings etappe naar het dorp Santa Terresa te rijden. En na het opzetten van ons tentje tussen de bananenbomen, gingen we naar de hot springs om eens lekker de spiertjes te ontspannen. Hier waren in de vallei aan de oever van de rivier drie baden aangelegd, die gevuld werden door uit de berg opgewarmt water. Echt helemaal top om te relaxen en beetje te dobberen in 39'C warm water. s'Avonds na wederom een fijn happy hour en avondmaal was het tijd voor een kampvuur. En slim als de bevolkking hier altijd is, was er een vrouwtje dat een barretje had geopend waar we drankjes konden halen. En aangezien wij niet zulke bier drinkers meer zijn en onze gids marco ook aangaf rum te prefereren, besloten we samen met de gids een fles cola en fles rum te kopen. En als ex-student wist marco met het behulp van een drie liter maatbeker, wat ijs en limoen een perfecte cuba libre te creeren. En onder het genot van een kampvuurtje en muziekje werd het vergeleken met de voorgaande avonden een latertje, toen de gids samen met ons twee nog overbleef, besloten we tussen de bananenbomen onze tentjes te gaan zoeken. De volgende morgen werden we op hele luxe tijd, 07.30 gewekt zonder coca thee aangezien we nog maar op 1900m verbleven. De ochtend begon wederom met een verbindings etappe naar het dorp Hidroelectrica, vanwaar we nog drie uur moesten lopen naar het dorp Aguas Calientes, de thuisbasis voor machu pichu. In Aguas Calientes aangekomen kregen we een kamer in een hostel en een avondmaaltijd in een restaurantje, waarna we vrijwel meteen naar bed gingen aangezien we de volgende ochtend om 03.30 uit ons bed moesten om naar machu pichu te gaan. En zo kwam het dat we de volgende ochten om 04.00, in het donker te voet vertrokken uit het dorp richting de brug die toegang tot de trap naar machu pichu verschaft. Na een half uurtje vooraan in de rij te hebben gestaan werd de de brug om 05.00 geopend en begonnen we aan de helse trappen recht de berg op. En terwijl het langzaam licht werd bereikte we rond 05.50 de poort van machu pichu, gelukkig voor de eerste touristen bus die om 06.00 arriveerd. En om 06.00 ws het dan zo ver, de poort ging open en als eerste bezoekers konden we machu pichu zonder touristen op de foto zetten. Marco gaf ons eerst een tour langs de hoogte punten en wist ons veel dingen te vertellen over deze brijante stad. Maar aangezien de inca's al geruime tijd uitgestorven zijn alle verhalen slechts theorieën. Toch moet ik zeggen dat het knappe jongens waren die inca's! Na de tour moesten we de top van de berg Huayapichu gaan beklimmen, aangezien ons ticket ons alleen toegang verschafte tussen 07.00 en 08.00. De beklimming was wederom een helse onderneming maar het uiteindelijke verkregen uitzicht was de moeite meer dan waard. Na wat rond te hebben gehangen op het topje besloten wij, waarom weten we nog steeds niet, af te dalen aan te andere kant van de berg waar een inca grot zou moeten zijn. Dit hield in dat we toch zeker weer een uur aan het dalen waren over steile paadjes, tot groot vedriet van mijn vriend de rechter knie. En toen we eenmaal aankwamen bij de grot bleek het ernstig tegen te vallen maar ach er was wel een oud inca bankje waar wij onze mango konden pellen. En na een fijn mango'tje moestem we weer door de jungle omhoog klimmen richting machu pichu wat ons weer ruim een uur kostte. Weer aangekomen in machu pichu was het tijd om nog wat rond te kijken en foto's te maken met de geimporteerde touristenlama's. Uiteindelijk om 15.00 besloten we om weer af te dalen naar het dorp. Eenmaal in het dorp was het tijd voor een happy hour, goedkope drankjes en gratis nacho's met guacamole. Aangezien elke tent in het hele dorp de hele dag happy hour heeft, jaja vrolijke boel daaro. En s'avonds gingen we ter afsluiting van vijf topdagen gezamelijk met onze groep een stukje alpaca vlees eten. Om 21.00 vertrok onze trein en om 01.30 waren we dan weer terug in het oude vertrouwde cusco.
Moe maar voldaan, of beter gezegd goed naar de klote besloten we ondanks de loki party direkt in ons bed te crashen. En uiteraard sliepen we als twee buffels.
De volgende dag stond in het teken van helemaal niks doen. Zo vonden we een kek plekje waar we op het balkon, in het zonnetje konden lunchen. Hier verkochten ze ook nog eens erdinger weissbier, en aangezien we het al twee maanden moesten doen zonder witbier, en met een hele boel zon waren wij eventjes heel erg blij. Het was wel jammer dat ze zes euro per halve liter vroegen.... Maar ja corona is in nederland 7 euro. En na eenmaal de flessen te hebben gezien konden we niks anders als bourgondisch genieten in de peruaanse zon. Met een lutje spierpijn, en een lekkere ciabatta met malse kipfilet en salade was dit in onze ogen de perfecte middag vulling. En om de dag goed af te sluiten gingen we samen met de britse meisjes uit onze tour groep maar eens cavia eten. En op aanraden van onze gids gingen we naar een restaurant iets verder uit het centrum. Het restaurant was eigenlijk een sporthal met tafels en muziek maar erg goedkoop. De cavia's die we kregen opgediend zagen er nogal platgereden uit. Maar aangezien onze gids het super lekker vind besloten we de platgereden cavia's maar aan te vallen. Eigenlijk is het maar heel weinig vlees aangezien die beestjes zo klein zijn, maar het vlees wat je krijgt is best lekker. Het smaakt naar vis en kip en eigenlijk dus gewoon naar cavia. Verder niet zo heel speciaal maar de foto's zijn de moeite wel waard! En na een slagveld vol cavia carcassen in een sporthal te hebben achtergelaten, was het tijd voor een klassieke avond loki met onze nieuwe engelse en australische vrienden. En een goed feestje was het wel, eerst werd er gladiator stick gespeeld, een spel waarin je je tegenstander met een bezemsteel voorzien van kussens van een evenwichtsbalk af moet meppen. Dit was alleen nog niet zo lastig, het lastige was dat je elke ronde moest starten met een gratis shot.... Maar al met al lukte het om de finale te verliezen, zoals het echte nederlanders betaamt. Maar na gladiator stick werd bar bingo gespeeld, iedereen krijgt een bingo kaart met 'opdrachten', de een nog beter als de andere, en voor elke voltooide rij opdrachten kreeg je meer prijzen. Uiteraard waren wij hollandse boys onverslaanbaar, en wisten we het zo goed te doen dat we de volgende ochtend wakker werden met vijf gewonnen t-shirts (om precies te zijn vier van de vijf gewonnen t-shirts aangezien er de zelfde mooie nacht ook al een kwijt geraakt is..), en in de broekzak een 'loki certificate of awesomness' wat ons een gratis nacht in het hostel gaf! Al met al een geweldig feestje, alleen is het jammer dat martins blauwe blousse nooit meer boven water is gekomen, een heus mysterie wat er mee is gebeurd... Iets met ruilen, martins striptease en luchtgitaar spelen op de bar... Kuch kuch! Gelukkig konden we ee volgende dag lekker languit op de bank nederland - slowakije kijken, waarna we om 21.00 de bus richting Arequipa namen. Op naar het laatste peruaanse avontuur, de colca canyon.